«

Παράδειγμα προς μίμηση η πολιτισμένοι γείτονος χώρα, για την τριτοκοσμική Ελλάδα»(!) Τίτλος κειμένου, με αυτήν ακριβώς την ορθογραφία και κακοποίηση της ελληνικής, ένα από τα πολλά που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο. Το συγκεκριμένο καυτηρίαζε τη δήθεν φιλομεταναστευτική πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων και δείχνοντας τι επιθυμεί ο συντάκτης του, αναφερόταν στα αντιμεταναστευτικά μέτρα που έσπευσε να λάβει η μέχρι πρότινος κυβέρνηση Πρόντι στην Ιταλία. Αλλο κείμενο σε ιστοσελίδες ανάλογου περιεχομένου αναρωτιόταν «πού είναι οι μανάδες των νεκρών του Πολυτεχνείου;». Οτι εφόσον δεν τις έχουμε δει «στην TV», άρα δεν υπήρχαν και νεκροί. Οτι μπορεί να υπήρξαν «κάποιοι τραυματίες», αλλά νεκροί όχι. Ενα τρίτο γραπτό μιλούσε για τον «ιδρυτή του ΚΚΕ, τον Εβραίο Μπεναρόγια» και πως αυτός δεν ήθελε την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης από τα ηρωικά ελληνικά στρατά. Αλλα αντάλλασσαν απόψεις για το πόσο «τέλειο» ήταν το χολιγουντιανό έπος «300» και πόσο υπερήφανους έκανε τους Ελληνες.

Θα μπορούσε να ειπωθεί ότι μια θλιβερή μειοψηφία σκέφτεται έτσι και γράφει αυτά, όπως τελοσπάντων καταφέρνει να τα γράψει. Ωστόσο, πρέπει να επισημανθεί το γεγονός ότι νέοι άνθρωποι, εξαναγκασμένοι σε μια ζωή με ένα πενιχρό εισόδημα 700 ευρώ το πολύ, με δουλειά δέκα ωρών ημερησίως, καταπιεσμένοι να επιδεικνύονται ως κάτοχοι ακριβών ρούχων, αυτοκινήτων κι επίπλων με τις αντίστοιχες δανειοληψίες, αντί να αναλογιστούν ποιος είναι ο πραγματικός υπαίτιος της κατάστασής τους, καταλήγουν αδιέξοδα πως τους φταίνε οι μετανάστες (ότι τους στερούν δουλειές κι αύριο την πατρίδα τους;!), οι Εβραίοι (ότι τους στέρησαν τον Ιησού και μετά πλάκες χρυσού;!), οι Τούρκοι (ότι τους στερούν την αυτοκρατορία τους;!) και οι Κομμουνιστές (ότι τους στερούν τι; τη «βεβαιότητα» ύπαρξης των Νεφελίμ;!).

Πιθανά, η ανικανότητά τους να διακρίνουν τον πραγματικό - ταξικό - αντίπαλό τους έχει την ίδια ρίζα με την αδεξιότητά τους στο να γράψουν σωστά μια λέξη. Καθότι η αμορφωσιά είναι όπλο του συστήματος και ο ακαλλιέργητος άνθρωπος η καλύτερη εγγύηση ότι θα παραταθεί η σαπίλα του. Ολες δε αυτές οι φοβίες, που αποτελούν το λίπασμά της, βρίσκουν την έκφρασή τους όχι μόνο σε μερικές γωνιές του διαδικτύου. Σχεδόν κάθε πρωί, «ενημερωτικές» εκπομπές φιλοξενούν και από έναν που ουρλιάζει, παίρνει τη χολή του και ποτίζει μυαλά. Καταργώντας το διάλογο και τη σκέψη, φωνασκεί και εκφοβίζει. Ασκεί βία φραστική και ψυχολογική, πριν έρθουν τα πρωτοπαλίκαρά του στο σκοτάδι για να συμπληρώσουν το παζλ με τη σωματική. Καλλιεργεί το μίσος και αποπροσανατολίζει τον κόσμο από τα πραγματικά του προβλήματα και το αίτιό τους, την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Καθότι αυτή επίτηδες αφήνεται στην άκρη ως δεδομένη και αναντίρρητη. Με μόνο ερωτηματικό ποιος θα καταφέρει να εκμεταλλεύεται περισσότερο άλλους «από κάτω» και να τον εκμεταλλεύονται λιγότερο άλλοι «από πάνω».

Δύσκολοι καιροί, θα πει κανείς, με δύσκολους γειτόνους. Αλλά και πότε δεν ήταν; Στην τευτονική μυθολογία, ο Οντίν ως Θεός των ανέμων, φύσηξε την ψυχή στα κούτσουρα και τα έκανε ανθρώπους. Ο τύπος χάθηκε μαζί με τους Βίκινγκς, οπότε αυτή τη δουλειά μένει να την κάνουμε εμείς.