Βροχή. Καταρρακτώδης βροχή. Και το χώμα διψασμένο και άμαθο. Πνίγεται η σταγόνα στην έρημο, στην πέτρα. Πνίγει ο ήχος του όπλου τη νύχτα. Σιγή. Βαθιά αποπνικτική σιγή. Και ερημιά. Δρόμοι άδειοι, πόλεις άδειες σαν κραυγές απόγνωσης. Απόγνωσης και πόνου. Μπλόκο πρώτο, ισραηλινό. Το όπλο στο χέρι. Ο αλαζονικός φόβος του κατακτητή στα μάτια του 18χρονου στρατιώτη. Μπλόκο δεύτερο, παλαιστινιακό. Το όπλο στο χέρι. Η απεγνωσμένη αγωνία του κατακτημένου στα μάτια του 18χρονου αστυνομικού. Κρύο, υγρασία και σκοτάδι. Στο πρώτο, στο δεύτερο, στο τρίτο μπλόκο... Ατελείωτα ζιγκ ζαγκ στα άγονα χωράφια, στα στενά σοκάκια.

Βροχή. Καταρρακτώδης βροχή. Και η νύχτα κυλά αργά. Στις μισοτελειωμένες οικοδομές. Στα φτωχικά σπίτια. Στις τσίγκινες παραγκουπόλεις και στους λασπόδρομους. Κυλά αργά. Για τις μανάδες που μετρούν ένα παιδί λιγότερο. Για τους πατεράδες που ψάχνουν το ψωμί του αύριο. Για τους εργάτες που ούτε σήμερα θα πάνε στη δουλιά. Για τους εμπόρους που ούτε σήμερα θα πουλήσουν, ούτε μπορούν να αγοράσουν. Για τους γιατρούς στο προσκέφαλο των τραυματιών. Για τους δασκάλους και τους μαθητές που θα προσπαθήσουν, πάλι, μάταια να φτάσουν στο σχολείο. Για τους αγρότες που θα αποπειραθούν να πάνε σε όσα χωράφια τους απέμειναν.

Ηλιος καυτός και ο αέρας πηχτός και βαρύς. Τα παιδιά να παίζουν στη λάσπη. Να τσαλαβουτούν γελώντας και να χαιρετούν με το βρώμικο χεράκι τους. Οπως πριν από τόσα χρόνια, όπως πριν από λίγο καιρό, όπως χτες, έτσι και σήμερα. Παιδιά, γενιές ολόκληρες παιδιών, που μεγαλώνουν στη λάσπη και στον αποπνικτικό αέρα. Που αφήνουν το παιχνίδι με το χώμα και αρχίζουν να παίζουν με τις πέτρες.

Συννεφιασμένο μεσημέρι και ο απόηχος από την προσευχή του ιμάμη αιωρείται στο χώρο. Γυναίκες, άνδρες, ηλικιωμένοι, παιδιά, που έμαθαν ότι οι πέτρες δεν είναι μόνο παιχνίδι. Ολοι μαζί στην ίδια διαδρομή. Και σήμερα, όπως και χθες, όπως και αύριο. Ολοι μαζί, προς το σύμβολο του παραλόγου. Προς την ανάγκη του αυτονόητου. Και σήμερα, όπως και χθες, όπως και αύριο.

Πυκνός μαύρος καπνός. Μάτια κλειστά από την κάπνα και από τα δακρυγόνα. Η ανάσα δύσκολη. Και ο ήχος του όπλου. Ο ίδιος με αυτόν που σχίζει τη νύχτα. Τώρα, όμως, είναι ασθενέστερος. Αν και επαναλαμβανόμενος, μοιάζει απόμακρος. Τον καλύπτουν τα σφυρίγματα από το γύρισμα της σφεντόνας. Τον καλύπτουν οι σειρήνες στο πήγαινε - έλα των ασθενοφόρων. Τον καλύπτουν οι φωνές των πιτσιρικάδων της πρώτης γραμμής και η παρουσία του πλήθους, που παραμένει βουβό και ακίνητο μπροστά στο πεδίο βολής γνωρίζοντας ότι αποτελεί στόχο. Οπως θα παραμείνει και αύριο στην ίδια θέση. Με νέα πρόσωπα στη θέση των χαμένων μαχητών. Και το ίδιο θα γίνει και αύριο, και αύριο...

Γιατί δεν μπορεί να γίνει συνήθεια η θηλιά της κατοχής στο λαιμό. Γιατί δεν είναι μάταιο να διεκδικείς την αναπνοή σου. Γιατί δεν υπάρχει άλλος δρόμος, παρά μόνο αυτός που οδηγεί στο ισραηλινό φυλάκιο. Είναι μονόδρομος. Είναι η μοναδική επιλογή για να βγεις από την πόλη - φυλακή. Επιλογή ζωής και αξιοπρέπειας, έστω και αν διασταυρώνεται με το θάνατο.