Πενήντα τέσσερα χρόνια έχουν περάσει από τις 6 Μαρτίου του 1951, όπου άρχισε στο δικαστήριο της Νέας Υόρκης, η δίκη του ζεύγους Ρόζενμπεργκ, των συγκρατούμενών τους. Συντάραξε ολόκληρη την παγκόσμια κοινή γνώμη. Παρά τις αντιδράσεις διανοουμένων, δικαστών, άλλων ανθρώπων - του προοδευτικού κόσμου, το αμερικανικό κατεστημένο έστελνε στην ηλεκτρική καρέκλα, του Γιούλιους, την Εθελ Ρόζενμπεργκ. Επικεφαλής δικαστής ήταν ο φοβερός αντικομμουνιστής Ιρβιγκ Κάουφμαν, πιστός οπαδός του γερουσιαστή Τζόζεφ Μακάρθι. Ο οποίος σχεδίασε όλους τους αντισυνταγματικούς νόμους, με «πρόσχημα» ότι κινδυνεύουν οι ΗΠΑ, από κρυφούς κομμουνιστές, δημοκρατικούς πολίτες, που εμφορούνταν από φιλελεύθερες ιδέες». Οι Ρόζενμπεργκ ήταν «κατάσκοποι», σύμφωνα με την κυβέρνηση, του Προέδρου Ντουάιτ Αϊζενχάουερ. Η υπόθεσή τους έλεγε «εκρίθη δικαίως»: «Αφού εξήτασα την υπόθεση του ζεύγους Ρόζενμπεργκ, διαπίστωσα ότι εκρίθη δικαίως. Δε συντρέχει καμία απόδειξις ή ελαφρυντική περίπτωσις που να δικαιολογεί τροποποίηση των αποφάσεών του. Κατά συνέπεια απεφάσισα ότι προς το "συμφέρον του λαού", το καθήκον μου υπαγορεύει, να μη μεταβάλω την ετυμηγορίαν των αντιπροσώπων του...».

Θύματα του τρόμου έπεσαν οι Ρόζενμπεργκ. Ηταν σχέδιο του FBI. Ο πόλεμος στην Κορέα κατά το τέλος Μάρτη του 1951 ήταν ο στόχος του αμερικανικού στρατιωτικού κατεστημένου. Ο στρατηγός Μακ Αρθουρ ανάγγειλε πως η Νότιος Κορέα έπρεπε να εκκαθαριστεί από τον κομμουνισμό! Ενα σχέδιο που σχεδιάστηκε στις 31 Γενάρη του 1951: «Συνωμοσία προς παροχήν ατομικών μυστικών υπηρεσιών εις την Σοβιετικήν Ενωσην». Βρήκε γόνιμο έδαφος στην πολεμική υστερία του στρατηγού Ρίτζγουεϊ, του γνωστού μας Βαν Φλιτ («Ιδού ο στρατός σας!!!). Σε συνεργασία με τις μυστικές υπηρεσίες του ΝΑΤΟ, «απεκάλυπταν» «πλήθος» βορειοκορεατικών «εγγράφων», για τις «επιθετικές» «προθέσεις» των κομμουνιστών σ' όλον τον κόσμο!!! Ενα επιτελικό σχέδιο του πολιτικοστρατιωτικού κατεστημένου. Βρήκε συμμάχους, σε πλήθος πληρωμένων αρθρογράφων του Ρόναλντ Ράντος, Τζόις Μίλτον για θέματα «κατασκοπίας».

Οι αθώοι Εθελ και Τζούλιους (34 και 32 ετών) «έπρεπε» να θανατωθούν προς «παραδειγματισμόν» - όπως οι δύο Ιταλοί εργάτες Σάκκο και Βαντζέτι. Στις 19 Ιουνίου 1953, οι ηλεκτρικές εκκενώσεις του ρεύματος, θανάτωναν το ζεύγος. Οχι όμως τις φιλειρηνικές ιδέες τους. Εκεί, στις φτωχογειτονιές του Ιστ-Σάιντ της Ν. Υόρκης έκαναν όνειρα για έναν καλύτερο κόσμο. Στις φοβερές φυλακές του Σιγκ-Σιγκ έγραφαν ποιήματα, όπως το «Σαν πεθάνουμε». «Θα μάθετε μια μέρα αγόρια μου, θα μάθετε/ γιατί αφήνουμε το σκοπό του τραγουδιού μας/ το βιβλίο ανοιχτό,/ τις δουλιές ατέλειωτες/ κι αναπαυόμαστε κάτω απ' τη γη./ Μην κλαίτε πια αγόρια μου, μην κλαίτε... Η γη, παιδιά μου,/ θα νιώσει το χαμόγελο/ κι η πρασινάδα θα βλαστήσει πάνω στους τάφους μας./ Οι σκοτωμοί θα πάψουν κι ο κόσμος θα γνωρίσει τη χαρά στη συναδέλφωση,/ την ειρήνη./ Δουλέψτε, χτίστε αγόρια μου./ Υψώστε/ ένα μνημείο στην αγάπη,/ στη χαρά,/ στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια,/ στην πίστη/ που κρατήσαμε για σας παιδιά μου, για εσάς...». Σήμερα στο Γκουαντανάμο παίζονται ανάλογα δράματα «κατασκοπίας». Θύματα των τρομονόμων: Οι λαοί/ απλοί άνθρωποι. Τα κελιά του εχθρού/ τα σύγχρονα Νταχάου και η "χειραγώγηση στην υπηρεσία της απελευθέρωσης" (Γιάννης Πανούσης), πολλαπλασιάζουν τις φυλακές δίχως σύνορα.