Αναλύσεις χαρακτηριστικές για τις διεργασίες τόσο στο συνολικό αστικό πολιτικό σύστημα όσο και στο εσωτερικό της σοσιαλδημοκρατίας είναι όσες ακολούθησαν τις δημοτικές εκλογές και τον κυβερνητικό ανασχηματισμό που έγινε την περασμένη εβδομάδα στη Γαλλία. Ταυτόχρονα αυτές οι αναλύσεις γίνονται στο φόντο της διαχείρισης της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, των δυσκολιών στην αντιμετώπιση των προβλημάτων της οικονομίας, ενώ εστιάζουν και στην πολιτική της κυβέρνησης Ρέντσι στην Ιταλία, «ανακαλύπτοντας» δυσκολίες στην προώθηση των μεταρρυθμίσεων, ενώ δεν λείπουν και τα σχόλια που παραλληλίζουν αυτές τις δυσκολίες με τις αντίστοιχες στη Γαλλία, μετά τον κυβερνητικό ανασχηματισμό.

«Η Γαλλία πάσχει από ένα τριπλό έλλειμμα, ανέφερε την Πέμπτη στη "Λε Μοντ" ο Γάλλος οικονομολόγος Ντανιέλ Κοέν: Ανάπτυξης, ανταγωνιστικότητας (κυρίως απέναντι στη Γερμανία) και δημοσίων οικονομικών. Αν διέθετε το όπλο της υποτίμησης, η συνταγή των οικονομολόγων θα ήταν δεδομένη: Υποτίμηση του φράγκου και δημοσιονομική λιτότητα... Με το ευρώ, όμως, η υποτίμηση δεν είναι εφικτή. Πρέπει να αναζητηθούν έτσι άλλα εργαλεία, όπως η δημοσιονομική υποτίμηση, που πρέπει να είναι όμως κατάλληλα σχεδιασμένη ώστε να οδηγήσει στα ίδια αποτελέσματα... Η Γαλλία μπορεί λοιπόν να ζητήσει μια νέα προθεσμία για τη μείωση των ελλειμμάτων της. Αλλά η στρατηγική αυτή είναι ριψοκίνδυνη. Οι εταίροι της και οι αγορές μπορεί να αντιδράσουν αρνητικά».

Οσον αφορά την ανάθεση σχηματισμού κυβέρνησης σε έναν «δεξιό» του Σοσιαλιστικού κόμματος (PS), η εφημερίδα τονίζει: «Οι θέσεις του Βαλς είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με τις κρίσεις που διέρχεται εδώ και δεκαετίες ο γαλλικός και ευρωπαϊκός σοσιαλισμός: Κρίση ταυτότητας (τι σημαίνει σοσιαλισμός στον 21ο αιώνα;), κρίση προγράμματος (ποια δημόσια πολιτική πρέπει να εφαρμοστεί;), κρίση κοινωνιολογικών βάσεων (σε ποιες βάσεις πρέπει πλέον να στηριχθεί;), κρίση οργανωτικού μοντέλου (τι είδους κόμμα;), κρίση στρατηγικής (με ποιον να συμμαχήσει;), κρίση ηγεσίας (σε ποιο βαθμό πρέπει να γίνεται αποδεκτό ένα προσωποπαγές κόμμα;)... Στην Ευρώπη, η Αριστερά απαντά σε όλα αυτά με τρεις τρόπους: Με την υπεράσπιση της οικονομικής της πολιτικής και των κοινωνικών της κεκτημένων, με μια προσπάθεια επανίδρυσης της σοσιαλδημοκρατίας και με τη διερεύνηση άλλων οριζόντων πέρα από τα κλασικά όρια της Δεξιάς και της Αριστεράς».

Την ανάγκη να διασφαλιστεί η «συνοχή» που απαιτεί η ανεμπόδιστη εφαρμογή του αντιλαϊκού έργου επισήμαινε την περασμένη Παρασκευή η «Φιγκαρό», προσδιορίζοντας ως εξής τη βασική πρόκληση του Βαλς: «Να επιβάλει τη λιτότητα στην αριστερά». Η εφημερίδα αναφέρεται στις «διαφωνίες» που έχουν εκφράσει κατά καιρούς στελέχη του Σοσιαλιστικού κόμματος (PS) σε μέτρα όπως το «σύμφωνο ευθύνης» με τις επιχειρήσεις και, με δεδομένες και τις απώλειες που κατέγραψε το PS, μιλά για τους «ηράκλειους άθλους» που θα αποτελέσουν για τον Βαλς η υλοποίηση των αντιλαϊκών προτεραιοτήτων της κυβέρνησης. Αναφέροντας ότι πρόεδρος και πρωθυπουργός βρίσκονται μεταξύ του να βρεθούν όμηροι και του να ρισκάρουν, προσπερνώντας την εσωκομματική κατάσταση, ασκεί και την εξής κριτική στη γαλλική σοσιαλδημοκρατία: «Στην αριστερά υπήρχε πάντα μια τάση να κάνει την εύκολη και ποτέ τη δύσκολη επιλογή».

«Αποπνικτική επίπληξη» για την «αριστερή» κυβέρνηση του Ολάντ χαρακτηρίζουν το αποτέλεσμα των δημοτικών εκλογών οι «Νιου Γιορκ Τάιμς» και εστιάζοντας στις επιδόσεις του «Εθνικού Μετώπου» (FN) της Μαρί Λεπέν, δίνουν τη δική τους εκδοχή στο πώς θα εξελιχθεί η αναμόρφωση του αστικού πολιτικού σκηνικού: «Αυτή η αναμέτρηση καθόρισε την έλευση μιας νέας εποχής: Το κόμμα, που πριν δεν έλεγχε καμία πόλη, τώρα έχει 1.200-1.500 δικούς του τοπικούς συμβούλους.

Αυτή η αλλαγή θα βαρύνει σημαντικά στο πολιτικό μέλλον της Γαλλίας, και όχι μόνο γιατί οι τοπικοί σύμβουλοι εκλέγουν γερουσιαστές. Το FN, που συνήθιζε να περηφανεύεται ως αντισυστημική δύναμη, σήμερα αποκαλείται κυβερνητικό κόμμα. Τώρα που έγινε ένα από τα βασικά πολιτικά κόμματα της Γαλλίας, η γενική ισορροπία μεταξύ αριστεράς και δεξιάς ίσως αλλάξει». Ενώ συμπληρώνει: «Το FN, όπως και άλλες εθνικιστικές - λαϊκιστικές δυνάμεις στην Ευρώπη, δεν είναι πια αμήχανο από τις αντιφάσεις του. Αν και ακόμα εξτρεμιστικό, έγινε σεβαστό. Η παραδοσιακή δεξιά βοήθησε αυτή τη διαδικασία, εγκρίνοντας ορισμένες από τις βασικές θέσεις του FN, κυρίως όσον αφορά τη μετανάστευση και τους Ρομά».

Στο «μικροσκόπιο» του γερμανικού περιοδικού «Ντερ Σπίγκελ» πέρασε στα μέσα της βδομάδας το οικονομικό πρόγραμμα του Ιταλού πρωθυπουργού Ματέο Ρέντσι, για περισσότερες κρατικές δαπάνες, μη παραβλέποντας τις σημαντικές ομοιότητες με ένα ανάλογο πρόγραμμα που είχε προωθήσει στη Γερμανία προ 11ετίας ο τότε καγκελάριος Γκέρχαρντ Σρέντερ. Οπως όμως θυμίζει το γερμανικό περιοδικό, οι τότε «μεταρρυθμίσεις» του Σρέντερ στη Γερμανία πέρασαν επειδή δεν συνοδεύτηκαν από περικοπές δαπανών, σημειώνοντας ότι θα ήταν «πολιτικά αδύνατο και οικονομικά ανεύθυνο να επιβληθούν ταυτόχρονα και τα δύο». Προβλέπει επίσης ότι παρόμοια πολιτική θα κάνει, μετά το «καταστροφικό αποτέλεσμα» των γαλλικών περιφερειακών εκλογών στη Γαλλία, και ο «σοσιαλιστής» Φρανσουά Ολάντ, προκαλώντας «συναγερμό στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή» αφού δεν αποκλείεται έκρηξη δανεισμού και στις δύο χώρες...

Ο Γερμανός αρθρογράφος βλέπει αυτά τα φαινόμενα σαν «μετασεισμούς της πολιτικής διαχείρισης της κρίσης», διαπιστώνοντας παράλληλα ότι «οι χώρες που έκαναν περικοπές μέχρι θανάτου τώρα ξεψυχούν και πολιτικά». Καταλήγει ωστόσο, υποστηρίζοντας σαν «δίδαγμα της ιστορίας», ότι ο συνδυασμός του αυξανόμενου κρατικού χρέους και της έλλειψης πληθωρισμού οδηγεί σε «κούρεμα του χρέους» με εναλλακτικό σενάριο τη διάλυση της Ευρωζώνης, αν και καλεί τους αναγνώστες να μη βιαστούν να κρίνουν τη γενικότερη πολιτική διαχείρισης της κρίσης από την καγκελάριο Α. Μέρκελ «πριν έρθει ο λογαριασμός».

Από άλλη σκοπιά βλέπουν τις έως τώρα κινήσεις του νέου Ιταλού πρωθυπουργού Ματέο Ρέντσι στην πολιτική σκηνή οι βρετανικοί «Φαϊνάσιαλ Τάιμς», σε άρθρο γνώμης που δημοσίευσε την 1η του μήνα, με τίτλο «Αυξάνονται οι κεντροαριστεροί ηγέτες, αλλά οι καιροί είναι χαλεποί για τους κληρονόμους του Μπλερ και του Σρέντερ».

Στο άρθρο της εφημερίδας, ο 39χρονος Ρέντσι και ο 51χρονος Γάλλος νέος πρωθυπουργός Μ. Βαλς λανσάρονται ως «κληρονόμοι» των σοσιαλδημοκρατών Γκέρχαρντ Σρέντερ και Τόνι Μπλερ, προβάλλοντάς τους σχεδόν ως «νέους και ωραίους» πρωταγωνιστές μιας νεαρότερης, δυναμικής γενιάς ηγετών της ευρωπαϊκής κεντροαριστερής πολιτικής. Δεν διστάζει εντούτοις να καταλογίσει στον Ρέντσι τη «ρετσινιά» μακιαβελικών ραδιουργιών κατά του προκατόχου του Ενρίκο Λέτα ώστε να προβληθεί σαν ο άνθρωπος που θα δώσει λύσεις, ξεμπλοκάροντας την πολιτική και οικονομική αλλαγή στην Ιταλία.

Από την άλλη θυμίζει, με νόημα, μία άλλη περίπτωση ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατικής πολιτικής διαχείρισης, όπως αυτή που ασκεί η 47χρονη πρωθυπουργός (από το 2011) της Δανίας, Χέλε Θόρνινγκ Σμιτ, η οποία προχώρησε σε δραστικές περικοπές των υπηρεσιών κοινωνικής πρόνοιας, συρρίκνωσε το δημόσιο τομέα, ενθάρρυνε την ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα καπιταλιστικής ανάπτυξης στο όνομα - όπως σημειώνει - «της ενίσχυσης του μοντέλου κοινωνικού καπιταλισμού της Δανίας με μία σκληρότητα που επαναπροσδιόρισε τη σκανδιναβική αριστερά». Προβλέπει εντούτοις ότι ούτε ο Βαλς, ούτε ο Ρέντσι θα ορθοποδήσουν στην πολιτική σκηνή, εάν αποδειχθούν λιγότερο ικανοί από τους προκατόχους τους, θεωρώντας ότι «στις οικονομικά πολύ πιεσμένες κοινωνίες της σύγχρονης Δυτικής Ευρώπης η αριστερά αντιμετωπίζεται από τους παλιούς υποστηρικτές της σαν η πολιτική δύναμη που υπόσχεται αλλά αποτυγχάνει να προστατεύσει το κράτος κοινωνικής πρόνοιας, που διαχειρίζεται ανεπιτυχώς τη μετανάστευση, που έχει ελάχιστη ιδέα για το πώς θα μπορούσαν να τιθασευτούν τα ελλείμματα του προϋπολογισμού και να αποπληρωθούν τα δημόσια χρέη»...