Τούτη τη φορά, η μέρα ήταν θαυμάσια. Γλυκιά φθινοπωρινή μαγεία από απαλά χρυσαφένια φύλλα κι ένα δροσερό αγέρι που ροβολούσε σαν χάδι απ' την καστανοκίτρινη βουνοπλαγιά με τις ροδόχρωμες κουμαριές και τα βαθυπράσινα σκίνα κυμάτιζε τα γαλανόλευκα λάβαρα των παραρτημάτων και τις κόκκινες σημαίες πλάι στη γιγάντια φωτογραφία του Αρη και τους ήχους των αντάρτικων τραγουδιών. Κάθομαι κι ατενίζω τον κάμπο. Εφτασα να μετρώ μέχρι το 87. Υστερα μπλοκάρισα. 87 πούλμαν απ' όλες τις συνοικίες της Αθήνας και τις γύρω πόλεις της Στερεάς και της Θεσσαλίας, χώρια τα εκατοντάδες ΙΧ.

Ελα κι εσύ συναγωνίστρια, έλα κι εσύ συναγωνιστή, ξέρω, σου σφάζει ο πόνος τα πλευρά, και το άσθμα σού κόβει την ανάσα, πάρε για συντροφιά ένα μπαστούνι κι έλα μαζί μου να δεις τι όμορφα θα νιώσεις.

Κι άρχισαν τα λεφούσια ν' ανηφορίζουν, κι οι Κνίτες με το κουπόνι και το «Ριζοσπάστη» στο χέρι. Κι άρχισαν οι ψυχές να φτερουγίζουν. Παλιοί φίλοι, σύντροφοι και συναγωνιστές σφίγγουν χέρια κι αγκαλιές στο καινούριο αντάμωμα.

Μέρα μνήμης, μέρα γιορτής, μέρα ψυχικής ανάτασης, ξεκίνημα καινούριας σμίξης στους αγώνες που έρχονται, στο χώρο που συμβολίζει τον αιώνιο θρίαμβο της λεβέντικης αντάρτικης ψυχής.

Η όμορφη ομιλία του σ. Β. Φυτσιλή μάς ταξιδεύει από τη μαγεία τ' αντάρτικου ονείρου, την απομυθοποίηση του θεριού που 'γινε χίλια κομμάτια, μέχρι τη σημερινή σκληρή πραγματικότητα της «Νέας Τάξης», της διαστρέβλωσης εννοιών κι αξιών, της κονιορτοποίησης λέξεων κι αισθημάτων, της ανηθικότητας και της διαφθοράς.

Δε γράφω ιστορία. Δεν κάνω δημοσιογραφική περιγραφή μιας τυπικής εκδήλωσης αναφοράς στο χρόνο. Τα συναισθήματά μου αν μπορώ και τα συναισθήματα των χιλιάδων συναγωνιστών θέλω να περιγράψω. Η καρδιά που αναβλύζει, τα χαμόγελα που ανθούν, οι ματιές που σπινθιρίζουν χαρμόσυνα, οι παλάμες που σφίγγουν, οι αγκαλιές που σμίγουν.

Την ψυχή μου και την ψυχή των συντρόφων μας θέλω να καταθέσω, όσο ο σ. Β. Φιτσιλής μάς ταξιδεύει και με τις εκμυστηρεύσεις του μάς παρασέρνει στο όνειρο και μας ξανανιώνει.

Ξαφνικά, η πλατεία γίνεται αντάρτικο λημέρι. Τα σήμαντρα χτυπούν και παιάνες παιανίζουν. Αρματωμένοι σταυραετοί και καβαλάρηδες κρατούν γερά τα γκέμια των αλόγων και σωπαίνουν. Ανταρτοπούλες μ' αρμαθιές τα τσαπράζια και τα φισεκλίκια, ανεμίζοντας το δίκοχο του ΕΛΑΣ, σέρνουν λεβέντικο χορό. Γέμισαν οι απάτητες βουνοκορφές και ξαναζωντάνεψε το αρματολίκι. Ο Αρης κάνει πόλεμο μ' αντάρτες παλικάρια.

Ο Γοργοπόταμος στέκι της μεγάλης συνάντησης. Μετερίζι τιμής και δόξας ανυπέρβλητων αγώνων. Οι αναμνήσεις ξεδιπλώνονται, γίνονται κόκκινη αέρινη πάχνη, που σμίγει τ' ασπρόμαλλα κεφάλια με τον αντίλαλο απ' τον αχό των όπλων και τ' αντάρτικο τραγούδι. Ο Γοργοπόταμος είναι δικός τους, αυτών που τον δημιούργησαν και τον υλοποίησαν, είναι και δικός μας, που συνεχίζουμε, πιστεύοντας στα μεγάλα ιδανικά κι οράματα.

Υ.Γ. Ολη αυτή η πανδαισία του Γοργοπόταμου δε αποτέλεσε καν είδηση για τα κανάλια και ειδικότερα την κρατικοδίαιτη ΝΕΤ. Απεναντίας, είδηση ήταν η παρουσία του Πατακού και η κατάθεση στεφανιού του Καρατζαφέρη στις γιορτές μίσους στου Μακρυγιάννη, Εμείς τι να πούμε; Ντροπή! Τίποτ' άλλο.