Σ' εκείνες που δεν γνωρίζουν τι σημαίνει η πρώτη λέξη της φράσης «Γιορτή της Γυναίκας», αφού δεν ξέρουν τι σημαίνει να γιορτάζει κάποιος. Γιατί;

- Γιατί 380 εκατομμύρια γυναίκες και κορίτσια σε όλο τον κόσμο ζουν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας.

- Γιατί στους καιρούς μας, σχεδόν 1 στις 3 γυναίκες αντιμετωπίζει μέτρια ή σοβαρή επισιτιστική ανασφάλεια, ενώ η αύξηση των τιμών των τροφίμων επιδεινώνει την πείνα σε όλο τον κόσμο.

- Γιατί 1,2 δισεκατομμύρια γυναικών ζουν σε χώρες και περιοχές με περιορισμούς στην πρόσβαση σε ασφαλείς αμβλώσεις.

- Γιατί 102 εκατομμύρια ζουν σε μέρη όπου η άμβλωση απαγορεύεται εντελώς.

- Γιατί περισσότερες από 1 στις 10 γυναίκες και κορίτσια ηλικίας 15-49 ετών αντιμετωπίζουν σεξουαλική ή/και σωματική βία από τον σύντροφό τους.

Σήμερα, το 2025, οι γυναικοκτονίες πρωταγωνιστούν στην καθημερινότητα της χώρας μας - και θα συνεχίσουν δυστυχώς να πρωταγωνιστούν - με μια συγκλονιστική και τρομακτική συνέχεια, όσο οι κυβερνήσεις αντιμετωπίζουν ως «κόστος» και αποκλειστικά ατομική ευθύνη την ανάγκη των γυναικών να ξεφύγουν από μία βίαιη και παθογόνα σχέση κι όσο παραμένει το μαρτύριο των χρονοβόρων και πολυδάπανων νομικών διαδικασιών.

Οσο δεν αλλάζει αυτό, τόσο θα μετράμε αποτρόπαια εγκλήματα και η συζήτηση θα εξαντλείται στα panic button και στην αυστηροποίηση της ποινικής μεταχείρισης των δραστών, η οποία - όσο αναγκαία κι αν είναι - από μόνη της δεν αρκεί.

Η ματωμένη αλυσίδα των αποτρόπαιων εγκλημάτων σε βάρος γυναικών και ανήλικων κοριτσιών επιβεβαιώνει ότι υπάρχει ένα βαθύτερο σάπιο οικονομικό, κοινωνικό, πολιτιστικό υπόβαθρο, που γεννά τους δράστες - «τέρατα» και αφήνει τις γυναίκες ευάλωτες στην ανασφάλεια και τη βία.

Μέσα στον φόβο και την ανασφάλεια, οι γυναίκες ζουν στο πετσί τους ακόμα πιο επώδυνα την αντιδραστικότητα της κοινωνίας της εκμετάλλευσης και την όξυνση απαράδεκτων συμπεριφορών απέναντί τους, που φτάνουν από την ενδοοικογενειακή βία, τη σεξουαλική παρενόχληση, τον βιασμό, μέχρι και τις δολοφονίες. Βλέπουν σήμερα, μετά από αιματοβαμμένους αγώνες τόσων χρόνων, κατακτήσεις και νίκες και δικαιώματα να καταρρέουν, επιτεύγματα να απειλούνται.

Κι ενώ ο δρόμος της Κόλασης στρώνεται με εργοδοτική βία και τρομοκρατία, με την απειλή απόλυσης και της ανεργίας, οι δήθεν πολέμιοι της κοινωνικής αδικίας και υπερασπιστές των γυναικείων δικαιωμάτων είναι οι ίδιοι ακριβώς που προωθούν νόμους για την ακόμη πιο στυγνή εκμετάλλευσή τους, την κατάργηση π.χ. του 8ωρου και τη συντριβή κάθε εργατικού δικαιώματος.

Οι - τάχα - εχθροί της βίας κατά των γυναικών είναι αυτοί που χρησιμοποιούν την πιο άγρια καταστολή, για να θωρακίσουν την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων.

Τους εξυπηρετούν η σιγή και η αφωνία για τις πραγματικές ταξικές αιτίες της πολύμορφης βίας σε βάρος των γυναικών. Καλούν τις γυναίκες να διαμαρτυρηθούν για την ενδοοικογενειακή βία και τη βία στους χώρους δουλειάς, αλλά ταυτόχρονα να ...σιωπήσουν για τις πολιτικές που τσακίζουν τη ζωή τους, να μην καταγγείλουν την εργοδοτική και κρατική βία και να ανεχθούν την καταστολή στους αγώνες για τα δικαιώματά τους.

Στο μεταξύ, ένα από τα πιο προσφιλή θέματα είναι η - με κάθε τρόπο - προβολή και διαφήμιση των δράσεων της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για την Εξάλειψη όλων των μορφών Διακρίσεων κατά των Γυναικών.

Οι κυβερνήσεις, όπως και η ίδια η ΕΕ, δεν χάνουν ευκαιρία να επιβεβαιώνουν την «προσήλωση» και τη «δέσμευσή» τους σ' αυτήν τη Σύμβαση.

Nα διαβεβαιώνουν ότι βλέπουν στις γυναίκες την κινητήρια δύναμη της «βιώσιμης ανάπτυξης» και να παρουσιάζονται ως δυνάμεις που μπορούν να εγγυηθούν τα δικαιώματα των γυναικών.

Στην πράξη, όμως, αυτό που κάνουν τα όργανα και οι αξιωματούχοι της ΕΕ είναι να «φιλτράρουν» τους στόχους του ΟΗΕ μέσα από την πολιτική και τις κατευθύνσεις που θέτουν για την κερδοφορία και την ανταγωνιστικότητα των ευρωπαϊκών μονοπωλίων. Τους εξειδικεύουν με βάση τις δικές τους προτεραιότητες, ιδιαίτερα σε συνθήκες που προχωρά η στροφή στην πολεμική οικονομία, αγκαλιάζοντας διάφορους κλάδους και τομείς της καπιταλιστικής οικονομίας.

Παράλληλα, φιλοτεχνούν ένα προσωπείο δήθεν «ισοτιμίας», σύμφωνα με το οποίο η ΕΕ παρουσιάζεται ως μια δύναμη που «δίνει το παράδειγμα» και στην οποία «οι γυναίκες κατακτούν τον ρόλο που δικαιωματικά τους ανήκει στη λήψη αποφάσεων μαζί με τους άνδρες ομολόγους τους σε όλα τα κοινωνικά στρώματα».

Ουσιαστικά, το βλέμμα τους είναι στραμμένο στην ανάδειξη αστών γυναικών στα λεγόμενα Κέντρα Λήψης Αποφάσεων, δηλαδή στα όργανα της αστικής εξουσίας και στα όργανα των μετοχικών - καπιταλιστικών επιχειρήσεων, αποσιωπώντας τον εκμεταλλευτικό τους χαρακτήρα.

Ετσι, οι στόχοι της «πλήρους και παραγωγικής απασχόλησης και αξιοπρεπούς εργασίας» κινούνται απαρέγκλιτα στις αντιλαϊκές «ράγες» της πολιτικής, που οδηγεί στην ένταση της εκμετάλλευσης και στον κατακερματισμό της κοινωνικής ζωής της γυναίκας, φέρνοντας σε αντιπαράθεση το δικαίωμά της στην εργασία με την κοινωνική ανάγκη προστασίας της μητρότητας, της οικογένειας.

Αντίστοιχα, οι ανησυχίες που εκφράζονται για το φαινόμενο της βίας κατά των γυναικών και κοριτσιών, συνοδεύονται από συστάσεις για «προσβάσιμες» υπηρεσίες υποστήριξης, που μπορούν να παρέχονται - όχι με ευθύνη του κράτους αλλά από τις κάθε είδους ΜΚΟ.

Το αποτέλεσμα αυτών των συστάσεων είναι γνωστό: Οι γυναίκες που αντιμετωπίζουν βίαιες και κακοποιητικές συμπεριφορές, αφήνονται από το κράτος χωρίς ουσιαστική νομική, ψυχολογική, κοινωνική στήριξη και προστασία, παρά τις τιτάνιες προσπάθειες των εργαζομένων στο υποστελεχωμένο δίκτυο δομών, που υπολείπεται δραματικά των αναγκών. Η λειτουργία τους εξαρτάται από ευρωπαϊκά προγράμματα με ημερομηνία λήξης και το ελάχιστο προσωπικό εργάζεται με συμβάσεις ακόμα και για χρόνια. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε όλη τη χώρα λειτουργούν μόλις 44 συμβουλευτικά κέντρα και 20 ξενώνες φιλοξενίας για τις κακοποιημένες γυναίκες και τα παιδιά τους.

Την ίδια στιγμή που στήνονται ειδικά επενδυτικά δικαστήρια για να υλοποιούνται οι μεγάλες επενδύσεις, επιμορφωτικά σεμινάρια και συνεχή ειδίκευση των δικαστών και των δικαστικών υπαλλήλων για να στηρίζονται οι ανάγκες της οικονομίας, στον νόμο δεν υπάρχει η παραμικρή διάταξη για την ίδρυση οικογενειακών δικαστηρίων, με δικαστές και προσωπικό με την απαραίτητη εξειδίκευση.

Στο μεταξύ, το ενδιαφέρον για τις ίσες ευκαιρίες στην «ανάληψη ηγεσίας» σε όλα τα επίπεδα της λήψης αποφάσεων στην οικονομική ζωή κρύβει το γεγονός ότι οι εργαζόμενες δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα από μια πιο «ισόρροπη» σύνθεση στη Διοίκηση των επιχειρήσεων - εργοδοτών τους. Εξάλλου, είτε με περισσότερο είτε με λιγότερο ισορροπημένη ως το προς το φύλο σύνθεση στα Διοικητικά τους Συμβούλια, οι επιχειρηματικοί όμιλοι έχουν μόνιμο «πόλεμο» με τα δικαιώματα των εργαζομένων, από τις Συλλογικές Συμβάσεις, τους μισθούς και τον εργάσιμο χρόνο, μέχρι τα συνδικαλιστικά δικαιώματα.

Οπότε στην κινούμενη άμμο του ανελέητου ανταγωνισμού και των εύθραυστων συμμαχιών, ο σκληρός χαρακτήρας της καπιταλιστικής εξουσίας επιβεβαιώνεται ακόμα και με «άρωμα γυναίκας» στις κυβερνήσεις και τα όργανα της ΕΕ, στις διευθύνσεις επιχειρήσεων, κρατικών μηχανισμών, στις ενώσεις καπιταλιστών και ιμπεριαλιστικών οργανισμών.

Το υποκριτικό «όραμα» για την «ισότητα» των φύλων και οι επικλήσεις στα δικαιώματα των γυναικών δεν αποτελούν τίποτα περισσότερο από έναν ακόμα μοχλό για την προώθηση της πολιτικής που ευθύνεται για τη φτώχεια και την εκμετάλλευση, την επιδείνωση των όρων δουλειάς και ζωής, τις πολεμικές συρράξεις, τις προσφυγικές ροές με θύματα χιλιάδες γυναίκες και παιδιά σε μια σειρά από χώρες, από την πολύπαθη Παλαιστίνη μέχρι την Ουκρανία.

Από τις 10 - από τη Δευτέρα δηλαδή - μέχρι τις 25 Μάρτη, η Επιτροπή των Ηνωμένων Εθνών για τη Θέση της Γυναίκας θα προβεί σε αξιολόγηση της προόδου που έχει σημειωθεί, σε επανεξέταση και αξιολόγηση της Διακήρυξης του Πεκίνου.

Να επισημάνουμε πως για την εξασφάλιση της σταθερότητας στη στρατηγική του κεφαλαίου και την ενσωμάτωση των γυναικών εργατικής - λαϊκής ένταξης ή καταγωγής, τα όργανα της ΕΕ δίνουν ιδιαίτερη βαρύτητα στη συμμετοχή γυναικών στη λεγόμενη «κοινωνία των πολιτών».

Ιδιαίτερο βάρος πέφτει στη δράση και παρέμβαση της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας εκτός των συνόρων.

Επισημαίνουν χαρακτηριστικά ότι τα κράτη - μέλη της ΕΕ πρέπει να καταπολεμήσουν «ενεργά τυχόν εναντιώσεις σε αυτό το θεματολόγιο διεθνώς», μέχρι τη διαμόρφωση μιας «φεμινιστικής εξωτερικής πολιτικής, πολιτικής ασφάλειας και αναπτυξιακής πολιτικής».

Σε μια περίοδο που βρίσκεται σε πορεία κλιμάκωσης ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος σε πολλές περιοχές του κόσμου κι έχει χαρακτηριστικά ντόμινο με νέες εστίες να δημιουργούνται συνεχώς, ο οικονομικός και γεωπολιτικός ανταγωνισμός ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις δυναμώνει, και η ΕΕ επιδιώκει την αναβάθμιση της παρέμβασής της. Γι' αυτό και οι οικονομικοί, πολιτικοί, στρατιωτικοί στόχοι και σχεδιασμοί των ευρωενωσιακών επιτελείων επενδύονται με το «περιτύλιγμα» της προώθησης της «ισότητας» ανά τον κόσμο.

Οπως επιβεβαιώνεται άλλωστε από τις κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, που σχεδιάζει να διαθέτει για τις στρατιωτικές δαπάνες το ένα τρίτο του προϋπολογισμού της τα επόμενα χρόνια, ο πόλεμος είναι εκτός των άλλων και μια πρώτης τάξης «ευκαιρία» για επενδύσεις μέσα και από την ανοικοδόμηση που ακολουθεί μετά τις μεγάλες καταστροφές. Σε αυτό το πλαίσιο, τα δικαιώματα των γυναικών αξιοποιούνται ως άλλοθι για τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις της ΕΕ, με τη βαθύτερη εμπλοκή της χώρας μας σε αυτούς τους ευρωατλαντικούς σχεδιασμούς.

Εξάλλου, η πολυδιαφημισμένη ευαισθησία της ΕΕ γίνεται θρύψαλα, όταν είναι να διασφαλιστούν τα συμφέροντά της, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τη στήριξη στο κράτος - δολοφόνο Ισραήλ στη γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού, με θύματα χιλιάδες γυναίκες και παιδιά.

Παράλληλα, καμία δυσαρέσκεια δεν εκφράστηκε από τα όργανα της ΕΕ για την ανάληψη της τρέχουσας θητείας της επιτροπής του ΟΗΕ για τη θέση των γυναικών από τη Σαουδική Αραβία, δηλαδή από μια χώρα στην οποία καταγράφονται κατάφωρες διακρίσεις κατά των γυναικών. Το αποτέλεσμα αυτό θεωρείται ότι επιτεύχθηκε χάρη στο lobbying, στο οποίο επιδόθηκε η συγκεκριμένη χώρα, η οποία χαρακτήρισε την ανάθεση του χαρτοφυλακίου, τον περασμένο Μάρτιο, ως «επιβεβαίωση του ενδιαφέροντος», των «επιτευγμάτων» που έχει πετύχει και της «προσοχής» που δίνει στην ...ενδυνάμωση και τα δικαιώματα των γυναικών.

Ο κόσμος όμως δεν θα αλλάξει με τον «ατομικό δικαιωματισμό», που ισοπεδώνει τα κοινωνικά δικαιώματα των γυναικών. Δεν «γυρίζει ο ήλιος» αν δεν απορρίψουμε τις κατευθύνσεις εκείνες που αποκόπτουν το ατομικό δικαίωμα από το κοινωνικό του περιεχόμενο, από την αντικειμενική κοινωνική πραγματικότητα, από την κοινωνία της εκμετάλλευσης και των κοινωνικών διακρίσεων.

Ο δρόμος είναι ένας. Δυνάμωμα της συλλογικής πάλης για το δικαίωμα στη σταθερή εργασία - στο σταθερό ωράριο - στην προστασία της μητρότητας και του γυναικείου οργανισμού - στον δημιουργικό ελεύθερο χρόνο. Ο μόνος δρόμος είναι αυτός της αγωνιστικής διεκδίκησης.

Είμαστε όλοι μαζί στον κοινό αγώνα γυναικών και ανδρών, ενάντια στην κοινωνία της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, για να διεκδικήσουμε ό,τι είναι σύγχρονο και αναγκαίο για μας και τις οικογένειές μας.

Κάθε γυναίκα έχει δικαίωμα να προστατευτεί ώστε να βρίσκει το θάρρος και την αντοχή να παλέψει για μια ζωή απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση, τη βία και την ανισοτιμία.

Μόνο έτσι μπορεί να ξημερώσει μια νέα κοινωνία, ένας καλύτερος κόσμος, που να μας αξίζει, με κέντρο τον άνθρωπο και όχι το κέρδος.