ΔΙΕΘΝΗ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΔΙΕΘΝΗ

Αδούλωτος λαός

Εμελλε, για μια ακόμη φορά, στις 19 Νοέμβρη '99, ημέρα επίσκεψης του Προέδρου των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον, η τιμή της Ελλάδας να κριθεί στους δρόμους της αδούλωτης Αθήνας. Αγουρα κορίτσια και αμούστακα αγόρια ανέλαβαν να πράξουν εκείνο που δεν έπραξε η πνευματική ηγεσία της χώρας: Την υπεράσπιση της αξιοπρέπειας των Ελλήνων. Αντ' αυτού, η κυβέρνηση, με τη σύμφωνη γνώμη του συνόλου σχεδόν της πολιτικής ηγεσίας, αμόλησε τις δυνάμεις καταστολής εναντίον των χιλιάδων διαδηλωτών κατόπιν απαίτησης του αμερικανικού παράγοντα. Νέοι άνθρωποι, ποτισμένοι με το δηλητήριο του μίσους και εθισμένοι στην ψυχολογία Γενίτσαρου, ντυμένοι με αστυνομική στολή εκστρατείας, ασέλγησαν πάνω στην πόλη της Παλλάδας, πνίγοντάς τη στα δηλητηριώδη αέρια και κυνηγώντας κάθε διαδηλωτή, ανεξαρτήτως φύλου και ηλικίας.

***

Την ώρα που συνέβαιναν αυτά, η απαστράπτουσα ελληνική εξουσιαστική επίσημη πολιτική ηγεσία, μαζί με έναν εσμό παρατρεχάμενων και δημοσιογράφων, χειροκροτούσε ανενδοίαστα τον αρχιερέα των εγκληματιών πολέμου του ΝΑΤΟ Μπιλ Κλίντον, ακόμη κι όταν αυτός ομολογούσε ξεδιάντροπα ότι χρηματοδοτεί τη σερβική αντιπολίτευση, για να ανατρέψει τον δημοκρατικά εκλεγμένο Πρόεδρο της Σερβίας, Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς. Ας γνωρίζουν αυτοί οι κύριοι ότι για τις πράξεις τους έναντι της Ελλάδας και των ελληνικών λαϊκών διαδηλώσεων δε θα υπάρξει αυτή τη φορά «στιγμιαίο». Το συντελούμενο έγκλημα είναι και θα μείνει διαρκές.

Αυτήν τη στιγμή και στον απόηχο των θλιβερών γεγονότων της 19ης Νοέμβρη '99, ένας κουρνιαχτός πλανάται πάνω από την Αθήνα. Δεξιοί και νεο-δεξιοί, σοσιαλ-δημοκράτες και νεο-αριστεροί, ριζοσπάστες και πέραν πάσης αμφιβολίας δηλωμένοι προοδευτικοί, συμπράττουν σε ένα αντιδραστικό μέτωπο «λελογισμένων» και «δημοκρατικά ελεγχόμενων» λαϊκών αντιδράσεων. Γι' αυτούς όλα πρέπει να γίνονται στο πλαίσιο ενός «πολιτικού καθωσπρεπισμού», ανεκτού στο υπαρκτό πολιτικό σύστημα. Πιασμένοι χέρι - χέρι σέρνουν το χορό της καταδίκης εκείνων που θέλησαν στο Σύνταγμα, στα «λουλουδάδικα», να σπάσουν τον αστυνομικό κλοιό της απαγόρευσης της πορείας προς την Αμερικανική Πρεσβεία. Γι' αυτούς, εδώ βρίσκεται η αρχή του κακού, στην κεφαλή της πορείας. Τα δηλητηριώδη αέρια, το κυνηγητό, οι συλλήψεις και οι ξυλοδαρμοί είναι παρεπόμενα της πρώτης αμαρτίας που αμφισβήτησε στην πράξη την παράνομη κυβερνητική απόφαση. Η διπλωματική, γι' αυτούς, ασυλία της αμερικάνικης πρεσβείας πρέπει να απλώνεται κατά το δοκούν σε μερικά χιλιόμετρα. Εχοντας απολέσει κάθε σχέση με το μαχόμενο λαϊκό κίνημα, το βλέπουν μέσα από την κλειδαρότρυπα ενός δημοκρατικού εφησυχασμού. Οι εκδηλώσεις του δεν πρέπει να απειλούν το πλαίσιο των επιδιώξεων της εκάστοτε κυβερνητικής εξουσίας. Μπροστά στις εθνικές κοινοβουλευτικές εκλογές, φοβούνται μια πιθανή κατρακύλα από τη συνείδηση των Ελλήνων. Γι' αυτό συγκεντρώνουν τα βέλη τους εναντίον του κόμματος, που τάχθηκε ανοιχτά, στήριξε, ενίσχυσε κι ενισχύει τις αντι-ιμπεριαλιστικές, λαϊκές κινητοποιήσεις. Πρόκειται για το ΚΚΕ. Ενα πολιτικό κόμμα, που κατόρθωσε σε λιγότερο από μια δεκαετία και μέσα σε δυσμενέστατες διεθνείς συνθήκες να αναστηθεί και να θεωρείται πρακτικά ως η πιο ριζοσπαστική λαϊκή δύναμη. Κάνοντάς το αυτό, όλοι αυτοί, οι πέραν πάσης αμφιβολίας κατεστημένοι και βαρύγδουποι προοδευτικοί και δημοκράτες, δηλώνουν ουσιαστικά τη συμφωνία τους με την κυβερνητική πρακτική, που εδώ και πέντε χρόνια αποδίδει κάθε λαϊκή κινητοποίηση στον «κομμουνιστικό δάκτυλο» του ΚΚΕ. Είναι εκείνη η παλιά τακτική, που λέει ότι «όταν δεν μπορείς να λύσεις λαϊκά προβλήματα, φταίει εκείνος που τα μαρτυρεί».

***

Οαντιδραστικός αυτός κουρνιαχτός θα εντείνεται, ζυγώνοντας τις εκλογές. Θα επιστρατευτεί κάθε μέσο να διαβρωθεί και να διαλυθεί το ανερχόμενο και μαχόμενο λαϊκό κίνημα. Το μαύρο μέτωπο των τροφίμων της υπαρκτής Ευρωπαϊκής Ενωσης του κεφαλαίου και του μιλιταρισμού και των πρακτόρων των ευρω-ατλαντικών συμφερόντων δεν ανέχεται ουσιώδεις αντιρρήσεις. Τα γεγονότα της 19ης Νοέμβρη '99 ήταν η αρχή στο ξετύλιγμα του κουβαριού. Στις συνθήκες αυτές το μαχόμενο κίνημα ειρήνης μπαίνει σε νέα καθήκοντα. Δικός του είναι ο μέχρι σήμερα αγώνας της διαμόρφωσης ενός αντι-ιμπεριαλιστικού μετώπου. Δικό του είναι και το χρέος του μέλλοντος. Μετά το αποδεδειγμένο σφρίγος των δυνάμεών του, στις 19 Νοέμβρη '99, μεταφέρει τον αγώνα του στο γνωστό του περιβάλλον, που είναι οι γειτονιές της Ελλάδας. Εκεί να γίνει η μόνιμη καθημερινή φωνή Ελευθερίας και Ειρήνης. Εκεί να στήσει τον καμβά της ενότητας των Ελλήνων του μόχθου και της απαντοχής. Εκεί να κοιτάξει ο ένας τον άλλο στα μάτια, για να βρουν την άκρη του νήματος. Εκεί να πλέξει ξανά σε ψιλοβελονιά τις προσδοκίες και τους καημούς του αδούλωτου ναού των Ελλήνων.

Αντώνης ΔΑΜΙΓΟΣ