Τα τελευταία χρόνια, ο πρωθυπουργός και το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ δήλωναν περήφανοι επειδή - όπως υποστήριζαν - κατάφεραν να «νοικοκυρέψουν» τα δημόσια οικονομικά. Ετσι, εξωραΐζοντας την αντιλαϊκή εισοδηματική και δημοσιονομική πολιτική που εφάρμοζαν, υποστήριζαν πως - χάρη και στις θυσίες των εργαζομένων - ο κρατικός προϋπολογισμός απαλλάχτηκε οριστικά από το βάρος των ελλειμμάτων. Και όχι μόνο το έλεγαν, αλλά - προσφεύγοντας σε αλχημείες και άλλα κολπάκια - το έγραφαν κιόλας σε επίσημα έγγραφα, που απευθύνονταν στη Βουλή των Ελλήνων και σε διεθνείς οργανισμούς.
Στην ουσία, δηλαδή, η κυβέρνηση Σημίτη - αντιγράφοντας την τακτική των διαφόρων μεγαλοφοροφυγάδων και μεγαλοαπατεώνων που κρατούν «διπλά βιβλία» για την εφορία - κρατούσε «διπλά βιβλία» για τον προϋπολογισμό και δημοσιοποιούσε το βιβλία που εμφάνιζαν τη διαχείριση των δημόσιων οικονομικών να κλείνει με πλεόνασμα! Στην ουσία, δηλαδή, με τη βοήθεια της λεγόμενης δημιουργικής λογιστικής, οι κυβερνώντες του ΠΑΣΟΚ παραπλανούσαν συνειδητά (με την ανοχή του Διευθυντηρίου των Βρυξελλών) τους εκπροσώπους του ελληνικού λαού στο Κοινοβούλιο και άρα τον εργαζόμενο λαό, παρουσιάζοντας στη Βουλή των Ελλήνων τον κρατικό προϋπολογισμό να κλείνει με πλεόνασμα αρκετών δισ. δραχμών...
Επειδή όμως «ο ψεύτης και ο κλέφτης έχουν κοντά ποδάρια», όπως λέει ο λαός μας, κάποτε φτάνει η ώρα της πικρής αλήθειας. Και η ώρα της πικρής αλήθειας για την κυβέρνηση, που έδινε πλαστά στοιχεία για τη διαχείριση του δημόσιου χρήματος, έφτασε την περασμένη εβδομάδα. Τα ψέματα των κυβερνώντων για βασικά μεγέθη του κρατικού προϋπολογισμού τα αποκάλυψαν οι ελεγκτές των στατιστικών υπηρεσιών της ΕΕ (Eurostat) την περασμένη βδομάδα που είχαν έρθει για επιτόπιο έλεγχο, πιέζοντας τον υπουργό Οικονομίας να ομολογήσει δημόσια την αλήθεια. Υποχρέωσαν την κυβέρνηση να ομολογήσει δημόσια την αλήθεια, ότι δηλαδή τα δήθεν πλεονάσματα του προϋπολογισμού ήταν... ελλείμματα.
Ετσι, μετά τη χτεσινή συνεδρίαση της Κυβερνητικής Επιτροπής όπου οριστικοποιήθηκαν τα μεγέθη του κρατικού προϋπολογισμού 2003, ο υπουργός Οικονομίας Ν. Χριστοδουλάκης απέφυγε να παραδεχτεί ότι ο ίδιος και η κυβέρνησή του έλεγαν ψέματα. Απλά, με δηλώσεις που έκανε στους δημοσιογράφους, παραδέχτηκε ότι το πλεόνασμα που είχε εμφανίσει η κυβέρνηση στους προϋπολογισμούς του 2001 και 2002 ήταν τελικά... έλλειμμα, που ανέρχεται σε μερικές εκατοντάδες δισ. δραχμές.
Ο «εκσυγχρονισμός» και «νοικοκύρεμα» στα δημόσια οικονομικά σε όλο τους το μεγαλείο...
Ο Τύπος
είναι ελεύθερος
να γράφει ό,τι θέλει,
μ' απαγορεύεται
ρητώς
...πορείες ν' αναγγέλλει
κι... εμπρηστικά
συνθήματα
να αναμεταδίδει
σ' αυτά θα πέφτει
στο εξής,
να ξέρετε, ψαλίδι!
* * *
Ο Τύπος
είναι ελεύθερος,
ουδείς τον εμποδίζει
να λέει
όλα τ' ασήμαντα,
τα πλήθη να κοιμίζει,
μ' απαγορεύεται
ρητώς
γραπτά ή «διά ζώσης»
για... απεργίες
να μιλά
και τέτοιες εκδηλώσεις!
Η κυβέρνηση μπορεί να μη γνωρίζει το σχέδιο του Κόφι Ανάν για το Κυπριακό, γνωρίζει ωστόσο το γενικό πλαίσιο εντός του οποίου θα κινηθεί ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ, όπως γνωρίζει ότι το σχέδιο θα έχει την ισχυρή υποστήριξη των ΗΠΑ και της Βρετανίας. Σύμφωνα, λοιπόν, με τα δημοσιεύματα ξένων και ελληνικών εφημερίδων εντός του επόμενου εικοσαήμερου, ο Κ. Ανάν θα παραδώσει τις προτάσεις του στους ενδιαφερόμενους. Από εκείνη τη στιγμή αρχίζουν τα δύσκολα για Αθήνα και Λευκωσία...
Δημιουργία και αναγνώριση δύο ξεχωριστών κρατών, ενός τουρκοκυπριακού και ενός ελληνοκυπριακού, η συγκόλλησή τους σε μια συνομοσπονδία για τις ανάγκες της ενιαίας διεθνούς εκπροσώπησης, είναι τα δύο χαρακτηριστικά του σχεδίου. Πρόκειται για εγκατάλειψη του πλαισίου των αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ από το 1974. Πρόκειται για την αναγνώριση και τη θεσμοποίηση της εισβολής των τουρκικών δυνάμεων, της τουρκικής κατοχής της Βόρειας Κύπρου και των συνεπειών τους εις βάρος μιας ανεξάρτητης χώρας και του λαού της.
Μια τέτοια εξέλιξη δεν πρόκειται να κλείσει, όπως ισχυρίζονται μερικοί, το φαύλο κύκλο των κηδεμονευόμενων «λύσεων» του Κυπριακού, ούτε και των ελληνοτουρκικών διαφορών. Ισα ίσα, θα εντάξει όλο το πλέγμα των προβλημάτων που προαναφέραμε στην αμερικανοΝΑΤΟική επιδιαιτησία, καθιστώντας κάθε ένα πρόβλημα ξεχωριστά και το σύνολό τους παράγοντες εκβιασμού και μείωσης των εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, με στόχο την απόλυτη προσαρμογή στο καθεστώς του ευρωατλαντισμού.