ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Η ανάπτυξη της οικονομίας...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Μήπως, έχετε και την παραμικρή αμφιβολία, ότι η διατήρηση και η παραπέρα ενίσχυση του δυναμισμού και της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας είναι οι βασικές προϋποθέσεις, που εξασφαλίζουν την ανάπτυξη της χώρας; Και δεν εξασφαλίζουν μόνον αυτή, αλλά και την αύξηση των θέσεων εργασίας -άρα την αντιμετώπιση της ανεργίας- την αύξηση του εθνικού εισοδήματος και επομένως και των λαϊκών εισοδημάτων και γενικότερα, την άνοδο του βιοτικού επιπέδου όλων μας; Λοιπόν, αν και στο παραμικρό αμφιβάλλετε για τα παραπάνω είστε απαράδεκτοι... Στο κάτω κάτω της γραφής, τζάμπα τα λένε και τα ξαναλένε, σε όλους τους τόνους τελευταία, τα οικονομικά κυρίως στελέχη της κυβέρνησης; Τζάμπα, τα 'πε και χτες ο πρωθυπουργός, μιλώντας στην ΚΕ του κυβερνώντος κόμματος; Στο κάτω κάτω της γραφής, τα παραπάνω επιχειρήματα φαίνονται λογικότατα...

Βέβαια, ίσως πείτε, ότι τόσα χρόνια τώρα, οι ίδιοι ακριβώς παράγοντες -και όχι μόνον αυτοί, αλλά και οι τραπεζίτες, οι βιομήχανοι και διάφοροι άλλοι- σημειώνουν πως η ελληνική οικονομία αναπτύσσεται. Και δεν έχουμε κανένα λόγο, να μην τους πιστέψουμε. Πράγματι αναπτύσσεται η οικονομία. Η ανεργία, όμως, αυξάνεται. Οι φτωχοί γίνονται όλο και περισσότεροι και, τέλος πάντων, για τη μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων ισχύει το «κάθε φέτος και χειρότερα». Αρα, κάποιο λάκκο έχει η φάβα...

... και ο λάκκος της φάβας

Και πράγματι έχει λάκκο... Το «κόλπο» της προαναφερόμενης επιχειρηματολογίας βρίσκεται στη χρήση του -ταξικά ασαφούς, τουλάχιστον- όρου «ελληνική οικονομία». Τον χρησιμοποιούν, ώστε να... χωράμε όλοι, αλλά η πραγματικότητα της καπιταλιστικής μας κοινωνίας είναι σαφέστατα διαφορετική. Ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας, ανάπτυξη της οικονομίας, κλπ., κλπ., σημαίνει στη σύγχρονη καπιταλιστική πρακτική όλο και μεγαλύτερη αύξηση των κερδών της ολιγαρχίας, αύξηση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, όλο και μεγαλύτερο άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ των λίγων «εχόντων και κατεχόντων» και των πολλών, κλπ., κλπ. Και αποτελεί το λιγότερο αφέλεια, να ισχυρίζεται κάποιος, ιδιαίτερα σήμερα, ότι τα όλο και μεγαλύτερα κέρδη των κεφαλαιοκρατών θα φέρουν νέες επενδύσεις, νέες θέσεις εργασίας, καλύτερα μεροκάματα, συντάξεις, κλπ. Η καθημερινότητα δίνει πάμπολλες και αδιαμφισβήτητες αποδείξεις, ότι τα αυξημένα κέρδη χρησιμοποιούνται από τους κεφαλαιοκράτες -πρώτα και κύρια, αν όχι αποκλειστικά- για να ενισχύσουν ακόμη περισσότερο τις θέσεις τους, για να φέρουν ακόμη μεγαλύτερα κέρδη. Γι' αυτό και, παρά την πράγματι σημειούμενη ανάπτυξη τα τελευταία χρόνια, δεν έχουμε πραγματική και ουσιαστική βελτίωση της θέσης της μεγάλης πλειοψηφίας τουλάχιστον των εργαζομένων

Αυτή είναι η αλήθεια και παραπέμπει ευθέως στις θέσεις και τις προτάσεις του ΚΚΕ. Μόνο σ' ένα καθεστώς λαϊκής οικονομία και εξουσίας θα μπορούν οι εργαζόμενοι να καρπωθούν τα οφέλη της ανάπτυξης. Μόνο σ' ένα τέτοιο καθεστώς μπορεί η οικονομική ανάπτυξη, να έχει ωφέλιμο για τους εργαζόμενους και το λαό προσανατολισμό και περιεχόμενο.

Παραδειγματική τιμωρία

Οι δυο Αμερικανοί ναύτες που, αναίτια και προκλητικά, επιτέθηκαν, τραυμάτισαν και λήστεψαν Ελληνες πολίτες στα Χανιά, πρέπει να τιμωρηθούν παραδειγματικά από την ελληνική Δικαιοσύνη. Το «παραδειγματικά» έχει, βεβαίως, να κάνει με την ανάγκη να σταλεί μήνυμα προς τους κάθε λογής «παλικαράδες» - Αμερικανούς κυρίως, αλλά και κάθε άλλης εθνικότητας στρατιωτικούς, που βρίσκονται στη χώρα μας - ότι στην Ελλάδα δεν μπορούν να προκαλούν, να προσβάλλουν και να επιτίθενται σε Ελληνες, χωρίς να έχουν επιπτώσεις. Φυσικά, το «πρόσφορο έδαφος» για ν' αναπτυχθεί ο «τσαμπουκάς» των δυο 20χρονων «καουμπόιδων» του 6ου στόλου, το καλλιεργεί η πολιτική που εφαρμόζουν οι ελληνικές κυβερνήσεις έναντι των «συμμάχων» μας. Μια πολιτική «εθνικής υποταγής και υποτέλειας», που αναγνωρίζει στους Αμερικανούς το ρόλο του επικυρίαρχου. Οσο θα εφαρμόζεται αυτή η πολιτική, θα γινόμαστε μάρτυρες τέτοιων «περιστατικών», που προκαλούν την εθνική περηφάνια και υποτιμούν την εθνική αξιοπρέπεια του λαού μας...

Βαρυσήμαντες... θέσεις

Ακόμη και οι ΝΑΤΟικοί αξιωματικοί ομολογούν - σε κατ' ιδίαν συζητήσεις - το φιάσκο της επιχείρησης «Απαραίτητη Συγκομιδή» στην ΠΓΔΜ. Αναλυτές κάθε πολιτικής απόχρωσης σημειώνουν, πως ο δήθεν αφοπλισμός των Αλβανών αυτονομιστών και η συλλογή των όπλων ήταν το προπέτασμα καπνού για την εγκατάσταση των ΝΑΤΟικών δυνάμεων στη γειτονική χώρα, ώστε να χειραγωγηθούν οι παραπέρα εξελίξεις σ' αυτή και την ευρύτερη περιοχή. Και ο Δ. Αβραμόπουλος, πρόεδρος του ΚΕΠ και δήμαρχος της Αθήνας, μιλώντας προχτές στην ΚΕ του κόμματός του ζήτησε «να ληφθούν όλα τα απαραίτητα μέτρα για να μπορέσει η ΝΑΤΟική δύναμη να ανταποκριθεί στην αποστολή της μέσα στο χρονικό διάστημα των 30 ημερών» και ακόμη, «να προστατευτεί με κάθε τρόπο η σωματική ακεραιότητα όλων των ανδρών που συμμετέχουν στη ΝΑΤΟική δύναμη»...

Αλήθεια, κουράστηκαν πολύ τα επιτελεία του ΚΕΠ, για να επεξεργαστούν τις... βαρυσήμαντες αυτές θέσεις;

Υπεράσπιση της αντίστασης

Η ακροαματική διαδικασία-παρωδία του ειδικού ΝΑΤΟικού δικαστηρίου στη Χάγη της Ολλανδίας - του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου του ΟΗΕ για τα εγκλήματα πολέμου στη Γιουγκοσλαβία, όπως το αποκαλούν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που το δημιούργησαν - είναι από πολλές απόψεις διδακτική. Κατ' αρχάς το ότι το άσπρο γίνεται μαύρο είναι ένα το κρατούμενο. Και εξηγούμαστε: Κατήγοροι είναι αυτοί που υποδαύλισαν και ενίσχυσαν αποσχιστικές κινήσεις στο έδαφος της πρώην ενιαίας Γιουγκοσλαβίας, οργάνωσαν το διαμελισμό της και το Μάρτη του '99 ματοκύλισαν τους λαούς της. Στο σκαμνί του κατηγορούμενου κάθεται ο πρώην Πρόεδρος της Γιουγκοσλαβίας, που, αν μη τι άλλο, υπερασπίστηκε την πατρίδα του από έναν άδικο και επιθετικό πόλεμο, τον οποίο πραγματοποίησε η στρατιωτικοπολιτική μηχανή του ΝΑΤΟ.

Από τη μια μεριά, στη θέση των δικαστών οι μαριονέτες των ιμπεριαλιστών, προεξάρχουσας της ανεκδιήγητης Κάρλας Ντελ Πόντε, που αντλούν την ισχύ τους από τη βία των όπλων, τη βία της δυσμενούς αλλαγής συσχετισμού δύναμης, υπέρ του διεθνούς κεφαλαίου, μετά τις ανατροπές στις σοσιαλιστικές χώρες της Ευρώπης. Από την άλλη, ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, κατηγορούμενος ως «εγκληματίας πολέμου» γιατί υπερασπίστηκε το λαό του. Από τη μία πλευρά, η αποκάλυψη της στημένης διαδικασίας, που παρά τις προσπάθειες των δοτών δικαστών δεν μπορεί ούτε καν να στοιχειοθετήσει κατηγορίες και, από την άλλη, η σθεναρή, αξιοπρεπής και επιχειρηματολογημένη στάση του πρώην Προέδρου της Γιουγκοσλαβίας, που από την πρώτη στιγμή έχει ξεκαθαρίσει ότι δεν αναγνωρίζει τη νομιμότητα του χαλκείου του ΝΑΤΟ και δεν κάνει ρούπι πίσω από τη θέση υπεράσπισης της χώρας του.

Ετσι, και με βάση αυτή τη στημένη διαδικασία των ιμπεριαλιστών, αλλά κυρίως με βάση και τις σημερινές εξελίξεις και τη νέα ΝΑΤΟική επέμβαση στο άλλο κομμάτι της πρώην ενιαίας Γιουγκοσλαβίας, αυτό της ΠΓΔΜ, με την επιχείρηση-φιάσκο «Απαραίτητη Συγκομιδή», γίνεται καθαρό και στον πιο δύσπιστο ότι τα ιμπεριαλιστικά σχέδια μόνο κινδύνους και νέες καταστροφές μπορούν να φέρουν στους λαούς της περιοχής. Ο στόχος που υπήρχε και στις 78 μέρες του βρώμικου πολέμου και συνεχίζεται και τώρα, παρά τις «ανθρωπιστικές φαμφάρες», δεν είναι άλλος από την επαναχάραξη των συνόρων, τη δημιουργία κρατών-προτεκτοράτων, προκειμένου να ανοίξουν για το κεφάλαιο οι δρόμοι του πετρελαίου, της καταλήστευσης των χωρών και του πλούτου που παράγουν οι λαοί.

Γι' αυτό σήμερα αυτό που μετράει δεν είναι τόσο οι διαπιστώσεις, αλλά, πολύ περισσότερο, η συνέχιση της αντίστασης στα νέα ιμπεριαλιστικά σχέδια, μέσα από την πιο πλατιά λαϊκή συσπείρωση. Αυτό που απαιτείται είναι η ολόπλευρη στήριξη στους λαούς της Γιουγκοσλαβίας, στον αγώνα που δίνουν όντας μέσα στη δίνη των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, η ξεκάθαρη καταδίκη του ΝΑΤΟικού δικαστηρίου και η απαίτηση να σταματήσει η παραπομπή και καταδίκη του Μιλόσεβιτς. Η τέτοια στάση δε σημαίνει συμφωνία και αποδοχή της πολιτικής του συγκεκριμένου πολιτικού ηγέτη και του κόμματός του. Σημαίνει όμως ξεκάθαρα ότι οι λαϊκές δυνάμεις πρέπει να σταθούν σαφώς με το μέρος αυτών που αντιστάθηκαν στον ιμπεριαλισμό και κατά των διεθνών δολοφόνων που επαναχαράσσουν σύνορα με το αίμα των λαών. Ετσι, και ο δικός μας λαός υπερασπίζεται και το δικό του δικαίωμα στην αντίσταση. Ετσι, με σταθερό και ανυποχώρητο αντιιμπεριαλιστικό αγώνα ανοίγει ο δρόμος για μια Ελλάδα της εθνικής ανεξαρτησίας και ακεραιότητας, που δε θα στέλνει τα παιδιά της ως κρέας για τα κανόνια των καπιταλιστών.