Αυτά που ζούμε το τελευταίο διάστημα, και σε αυτή τη συζήτηση, είναι εικόνες από το παρελθόν σε χειρότερη έκδοση. Στήθηκε το παιχνίδι του νέου διπολισμού, του νέου δικομματισμού. Και λέμε σε χειρότερη έκδοση γιατί ήταν άλλη κατάσταση το '81, άλλη η παγκόσμια κατάσταση, άλλο το επίπεδο ανάπτυξης του ίδιου του καπιταλισμού, σήμερα βέβαια είναι σε πολύ χειρότερη κατάσταση. Γι' αυτό ακριβώς και το νέο δίπολο που στήνεται είναι και σε χειρότερη έκδοση. Κυρίως όμως, και απευθύνομαι κυρίως σε όσους μας βλέπουν αυτή τη στιγμή, είναι εικόνες, είναι μια πρώτη γεύση από το μέλλον εάν δεν παρέμβει αποφασιστικά ο λαός, με δύο προϋποθέσεις. Πρώτη προϋπόθεση, να συγκροτήσει μια λαϊκή συμμαχία, μια μεγάλη λαϊκή συμμαχία, που θα έχει ταξική βάση, που θα συσπειρώνει όχι αυτούς που ψηφίζουν ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ, αλλά που θα συσπειρώνει αυτούς που συντρίβονται από αυτή την πολιτική. Η οποία συμμαχία θα παλέψει σήμερα για να ματαιώσει αυτά που έρχονται και που είναι χειρότερα, θα διεκδικήσει κάποιες ανάσες και θα βάλει στόχο για συνολική ανατροπή. Και η δεύτερη προϋπόθεση, και το λέμε ευθέως στο λαό, είναι ισχυρό ΚΚΕ. Αυτό θα είναι το αντίβαρο για την οποιαδήποτε κυβέρνηση, τούτη ή την άλλη, σήμερα ή αύριο. Αυτές είναι δύο προϋποθέσεις για να μην ξαναζήσουμε μια νέα τραγωδία, που θα είναι πολύ χειρότερη από αυτή που ζήσαμε στο παρελθόν. Δηλαδή, ο λαός να αλλάζει κυβερνήσεις και η πολιτική να παραμένει η ίδια. Αυτό για εμάς είναι το κρίσιμο. Και θέλουμε να απευθυνθούμε στον κόσμο και να του πούμε, αυτά που νιώθει, αυτά που λέει στα καφενεία και αλλού, να κάνει ένα βήμα και να τα εκφράσει, να βγει δηλαδή ο ίδιος στο προσκήνιο. Να βγει στο προσκήνιο και μία ευκαιρία είναι την 1η Νοέμβρη, στο μεγάλο πανελλαδικό συλλαλητήριο που οργανώνουν το ΠΑΜΕ, σωματεία, συνδικάτα από όλη την Ελλάδα, Ομοσπονδίες, συνδικαλιστικές οργανώσεις των εργαζομένων. Να βγει στο προσκήνιο για να εκφράσει αυτό που νιώθει, να ξεπεράσει, αν θέλετε, κάποιους κομματικούς ή άλλους πολιτικούς δισταγμούς. Την 1η Νοέμβρη, λοιπόν, να πει όχι άλλη ανοχή, καμιά αναμονή, δεν περιμένουμε. Και δεν πρέπει να περιμένει ούτε παλιούς ούτε νέους σωτήρες. Στα χέρια του έχει την υπόθεση. Αν δεν το κάνει να θυμηθεί και την εμπειρία του. Οχι μόνο την 1η Νοέμβρη αλλά, συνολικά, εάν δεν το κάνει θα του τα πάρουνε όλα πίσω.

Οσο περνάει ο καιρός όλο και πιο πολύ ακούμε «εθνική συναίνεση» από διάφορες πλευρές, κι από δω κι από κει, για «συνεννόηση». Αρχίσανε τώρα κι ανοίξανε και τα χαρτιά λίγο, στο χρέος, μπορούμε να πάμε να το διεκδικήσουμε, πώς και τι, αυτά θα τα σχολιάσω μετά σε ποια βάση και με ποιες θέσεις θα διεκδικήσουμε το χρέος. Ακούγονται όλα αυτά εδώ αλλά όμως ταυτόχρονα υπάρχει όντως μια πόλωση, μια οξύτητα στην αντιπαράθεση. Και όσο στρατηγικά συγκλίνουν τα δύο κόμματα - το έχουμε ξαναδεί το έργο - τόσο θα γίνεται πιο σκληρή η αντιπαράθεση, πού όμως; Στα δευτερεύοντα και όχι στα πρωτεύοντα. Θα πετάμε ένα σκάνδαλο, θα απαντάνε οι άλλοι με τα σοβιέτ ή με τίποτε άλλο, δηλαδή ένα έργο ΠΑΣΟΚ - ΝΔ σε έκδοση 2014.

Ποιο είναι όμως το χειρότερο από όλα. Η όλη συζήτηση κάνει στο λαό μια μεγάλη ζημιά και αυτό θέλουμε να πούμε σαν ΚΚΕ, με ό,τι συμβολίζουμε σε όλη μας την Ιστορία και με τη δράση μας και σήμερα και χτες και προχτές και αύριο. Ρίχνουν το λαό και τις απαιτήσεις του στο κατώτατο επίπεδο. Αυτό είναι ντροπή. Κυριολεκτικά είναι ντροπή. Τι του λέτε; Μην απαιτείς ούτε καν αυτό που είχες πριν.

Και οι δύο, κι έχετε τεράστια ευθύνη και περισσότερη έχει ο ΣΥΡΙΖΑ, το ότι κατεβάζει τις απαιτήσεις του λαού, το ότι του κόβει, κι αν θέλετε ακόμα περισσότερο ισχύει για τη νεολαία, την προοπτική και το όνειρο να αλλάξει τη ζωή του. Γιατί; Ιδιες είναι οι δυνατότητες της κοινωνίας σήμερα με αυτές που ήταν πριν από 20 και 30 χρόνια; Ιδια είναι η επιστημονική, τεχνολογική πρόοδος, η παραγωγικότητα της εργασίας, τα πάντα; Εχουν γίνει επιστημονικά θαύματα και ανατροπές. Και αντί ο λαός να τις απολαύσει, καταδικάζεται να ζήσει όπως πριν από 20 και 30 χρόνια. Και εσείς τι του λέτε; Οτι αυτός είναι ο μονόδρομος.

Δεν μπορούμε σήμερα, το λέει η ΝΔ, το είπε και ο κ. Δραγασάκης με επιστημονικοφανή τρόπο και το 'βαλε και στον Μαρξ μάλιστα, ότι η κοινωνία αυτά μπορεί να κάνει σήμερα. Αλήθεια; Αυτά μπορεί να κάνει η κοινωνία σήμερα με τέτοιο αμύθητο πλούτο που παράγει; Αυτό λοιπόν το μήνυμα, το να μάθει ο λαός να κοιτάει το χειρότερο και όχι το καλύτερο και το μπροστά, αυτό το μήνυμα δίνετε.

Και εδώ είμαστε, και δεν κατεβάζουμε τις σημαίες παρά τις δυσκολίες, ξέρουμε, παρά την αγωνία του κόσμου για άμεσες λύσεις, σαν ΚΚΕ να φωνάζουμε έστω και σε αυτούς που δεν ακούν σήμερα, ότι ο λαός δικαιούται τα πάντα. Οτι υπάρχει άλλος δρόμος ανάπτυξης, ότι υπάρχει η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ. Να καθίσουμε να τη συζητήσουμε. Πρόταση ανατροπής, πρόταση για ένα σύστημα όπου αυτοί που παράγουν τον πλούτο θα τον κατέχουν. Αυτό το μήνυμα θέλουμε να στείλουμε, να μην πέσει δηλαδή στην παγίδα που πολύς κόσμος έχει πέσει, να φοβάται το χειρότερο κι όχι να κοιτάει το καλύτερο.

Και μιας και μιλάμε για πόλωση, σύγκρουση και τα λοιπά. Αλήθεια να προσδιορίσουμε, ποια είναι η σύγκρουση στην αίθουσα, ποιο είναι το δίλημμα της εποχής. Για μας είναι ένα: Ανατροπή ή υποταγή και διαχείριση. Αυτό είναι το δίλημμα. Στην αίθουσα, ανάμεσα στα δύο κόμματα, στους δύο πόλους, αυτό το ερώτημα τίθεται; Οχι. Το δίλημμα λοιπόν που τίθεται, και που είναι ψεύτικο, είναι ποιος θα κάνει την καλύτερη διαχείριση του ίδιου συστήματος.

Η κυβέρνηση ζητάει ψήφο εμπιστοσύνης. Θέλει να συσπειρώσει τις δυνάμεις της και σου λέει μη με προλάβει και ο ΣΥΡΙΖΑ και μου κάνει πρόταση μομφής και έχει αυτός το πάνω χέρι. Ο λαός έχει μια εμπειρία. Πρέπει ψύχραιμα να θέσει αυτά τα ερωτήματα. Η κυβέρνηση με αυτά που λέει και με την πολιτική που εφαρμόζει και που εξαγγέλλει θα υπηρετήσει τα λαϊκά συμφέροντα ή θα στηρίξει τα συμφέροντα του κεφαλαίου σε αυτή τη φάση της ανάκαμψης, που έχει πολλά ερωτήματα αν θα υπάρξει; Και πρέπει να το θέσει και στην κυβέρνηση και στην αξιωματική αντιπολίτευση. Τι λέει η κυβέρνηση: Σώσαμε τη χώρα. Τι είναι η χώρα, η χώρα τι είναι; Οι εφοπλιστές, οι βιομήχανοι, οι πολυεθνικές, γιατί αυτούς τους σώσατε μια χαρά, κερδίσανε κι από πάνω οι περισσότεροι. Σώσατε τη χώρα τσακίζοντας το λαό, βυθίζοντάς τον σε αδιέξοδα, να μην μπορεί να ζήσει το 2014. Και στην αξιωματική αντιπολίτευση, που οι μεγαλοστομίες περί σκισίματος μνημονίου, περί διαγραφής του χρέους τελειώσανε.

Αναφερόμενη στην αποπροσανατολιστική κοκορομαχία συγκυβέρνησης - ΣΥΡΙΖΑ, η βουλευτής του ΚΚΕ, Διαμάντω Μανωλάκου, υπογράμμισε: «Τα μνημόνια τα σκίζετε και οι δύο, αλλά τους μνημονιακούς νόμους τους κρατάτε, γι' αυτό κοροϊδεύετε και αποπροσανατολίζετε από το κύριο, τον ξεσηκωμό του λαού για να δώσει λύση στα προβλήματά του».

Φέρνοντας ως παράδειγμα την πολιτική που τσακίζει τους μικροεπαγγελματίες και τη φτωχή αγροτιά, συμπλήρωσε ότι αυτή «φαίνεται και από το Κέντρο Είσπραξης Ασφαλιστικών Οφειλών. Αποστέλλονται χιλιάδες κατασχετήρια, τα περισσότερα αφορούν ΟΑΕΕ και ΟΓΑ.

Το ίδιο ισχύει και για τα "κόκκινα" δάνεια. Οι προτάσεις συγκυβέρνησης, αλλά και αξιωματικής αντιπολίτευσης, παρ' όλο που φαίνεται ότι διαφέρουν, έχουν τον ίδιο στόχο: τη διασφάλιση των συμφερόντων των τραπεζών, να τα εισπράξουν όλα μέχρι τελευταίας δεκάρας».

Και συνέχισε: «Αυτή η πολιτική, βεβαίως, δεν είναι άγνωστη στην ΕΕ, γιατί δική της πολιτική είναι και προωθεί μέχρι το 2020 την οικονομική μεγέθυνση σε κάθε τομέα της οικονομίας. Και με τη νέα ΚΑΠ 2014 - 2020 που αποδέχεστε τα κόμματα του ευρωμονόδρομου, θα καταστραφεί και νέος αριθμός μικρομεσαίων αγροτών. Γι' αυτό έχουν μείνει και οι κτηνοτρόφοι αβοήθητοι από τον καταρροϊκό πυρετό, ο οποίος θερίζει. Ομως, αποζημιώσεις από τον ΕΛΓΑ δεν φαίνονται και η κυβέρνηση τάζει αέρα κοπανιστό.

Το ίδιο γίνεται και με τους μικροεπαγγελματίες και τους μαγαζάτορες. Βίαια τους ξεριζώνετε καταχρεωμένους. Πηγαίνουν στην ανεργία χωρίς επίδομα ανεργίας, για να εξασφαλιστεί η κυριαρχία των μονοπωλίων».

«Κατά τα άλλα», τόνισε, «παρουσιάζετε σαν παλαιοκομματική πολιτική τη διεκδίκηση μόνιμης και σταθερής δουλειάς με μισθό αξιοπρέπειας και δημόσια δωρεάν Υγεία, Παιδεία, παιδικούς σταθμούς, δωρεάν αθλητικά και πολιτιστικά κέντρα, διακοπές και ξεκούραση για όλες τις ηλικίες, εγχώρια παραγωγή καλών και φθηνών τροφίμων, αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου και τόσα άλλα...».