ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Παράλληλες πορείες

Παπαγεωργίου Βασίλης

Στο χώρο της ΝΔ, καθώς, ο καιρός περνά και οι καλλιεργηθείσες πριν από τις εκλογές του Μάρτη λαϊκές προσδοκίες και ελπίδες αποδείχνονται φρούδες, αναζητούνται μέθοδοι και τεχνάσματα, για να συντηρηθεί η λαϊκή ανοχή απέναντι στην κυβέρνηση και να διασκεδαστεί η ογκούμενη συνεχώς δυσαρέσκεια των εργαζομένων. Κι όπως, έχετε καταλάβει, ανάμεσα στα τεχνάσματα αυτά, συμπεριλαμβάνεται και η ανάδειξη του γραμματέα της ΝΔ, Β. Μεϊμαράκη, σε πόλο έκφρασης των δυσαρεστημένων, ενώ, η ΔΑΚΕ έχει αναλάβει το ρόλο του «προστάτη» των εργατικών δικαιωμάτων.

Τα ίδια, λίγο - πολύ, γίνονται και στο ΠΑΣΟΚ. Καθώς, οι μήνες περνούν και η ηγεσία του ακόμη «ψάχνεται», αδυνατώντας να παίξει τον όποιο ουσιαστικό αντιπολιτευτικό ρόλο, απέναντι σε μια κυβέρνηση, που εφαρμόζει την ίδια πολιτική με αυτήν του ΠΑΣΟΚ, αναλαμβάνει ο Πολυζωγόπουλος και η ΠΑΣΚΕ να παίξουν τους αντίστοιχους με τον Μεϊμαράκη και τη ΔΑΚΕ ρόλους. Ετσι, στο προχτεσινό συνέδριο της ΠΑΣΚΕ, ο Χρ. Πολυζωγόπουλος ...ξαναθυμήθηκε το «δημοκρατικό σοσιαλισμό», ενώ, δεν παρέλειψε να ξαναβάλει το ΠΑΣΟΚ στη ...θέση του: Είναι το κόμμα των μη προνομιούχων, τόνισε κατηγορηματικά. Κι από κοντά, προβλήθηκε στο συνέδριο μια ταινία με στιγμές από τη νεότερη ιστορία της χώρας, στην οποία έλειπε παντελώς, ακόμη και ως στιγμιαία φιγούρα, η εικόνα του Κ. Σημίτη. Γεγονός, ιδιαίτερα αξιοσημείωτο, όταν οι πάντες γνωρίζουν ότι η ηγεσία της ΠΑΣΚΕ ήταν οι ...σημιτικότεροι των ...σημιτικών, όλα τα προηγούμενα χρόνια.

Σε ρόλο Πινόκιο...

Μια και ο υφυπουργός Απασχόλησης, Γερ. Γιακουμάτος, το 'παιξε λαγός και δεν ήταν προχτές στο υπουργείο, ώστε να παραδώσει στο ΠΑΜΕ τον κατάλογο με τις 67.000 νέες και σταθερές θέσεις εργασίας, όπως είχε δημοσίως υποσχεθεί, του «αφιερώνουμε» τη διπλανή φωτογραφία. Είναι το πανό, που ξεδίπλωσαν οι εργαζόμενοι έξω από το υπουργείο και τον εικονίζει σε ρόλο Πινόκιο, με τη μύτη του να έχει μακρύνει ήδη αρκετά...

Πέρα απ' αυτό, ακόμη περιμένουμε τον κατάλογο, που - δημοσίως και πάλι - υποσχέθηκε να δώσει στο «Ριζοσπάστη». Θυμίζουμε ότι πρόκειται για τον ονομαστικό κατάλογο των επιχειρήσεων που χρωστάνε στο ΙΚΑ, όπως και το χρέος της κάθε επιχείρησης. Χρέη, τα οποία σπεύδει να ρυθμίσει το υπουργείο Απασχόλησης, χαρίζοντας πρόστιμα και προσαυξήσεις και κάνοντας άλλο ένα «δώρο» στους μεγαλοεργοδότες, την ίδια ώρα, που η κυβέρνηση δίνει ψίχουλα αντί αυξήσεων στους συνταξιούχους, προφασιζόμενη τις αντοχές της οικονομίας...

Χέρι χέρι...

Το τελευταίο διάστημα παρατηρούμε να εξελίσσεται μια προσπάθεια πλήρους «κομματικοποίησης» φοιτητικών και σπουδαστικών συλλόγων, την πλειοψηφία στα ΔΣ των οποίων κατέχουν οι παρατάξεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Στόχος αυτής της επιχείρησης είναι η πλήρης αδρανοποίηση των συλλόγων και η μετατροπή τους σε «βαστάζους» της αντιεκπαιδευτικής - αντιλαϊκής πολιτικής των κυβερνήσεων του δικομματισμού. ΔΑΠ και ΠΑΣΠ συνεργάζονται αρμονικά και με ζήλο για την επιτυχία της επιχείρησης, προσπαθώντας, ταυτόχρονα, να εμποδίσουν την «Πανσπουδαστική» να παρέμβει για την αγωνιστική ενεργοποίηση των συλλόγων και, γενικότερα, των σπουδαστών.

Αυτό ακριβώς κάνουν και στο ΤΕΙ Λάρισας, όπου με κοινή ανακοίνωσή τους, επιτίθενται στην «Πανσπουδαστική» επειδή - άκουσον, άκουσον! - μαζεύει υπογραφές για τη σύγκληση των Γενικών Συνελεύσεων των σχολών - έχουν να συγκληθούν χρόνια! - ώστε να συζητηθούν τα πολλά και οξυμένα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι 22.000 σπουδαστές και οι 1.000 καθηγητές του Ιδρύματος. Και δεν προκαλεί μόνο το «εισαγγελικό ύφος» της ανακοίνωσης, που προσομοιάζει με αντικομμουνιστικό κήρυγμα της μετεμφυλιακής περιόδου, αλλά και η μορφή της, που θυμίζει χουντικό έγγραφο, καθώς υπάρχει πλήθος σφραγίδων των σχολών, στις οποίες υπογράφουν, αυθαιρέτως και παρατύπως, στελέχη της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ...

Για να γίνει προτεραιότητα η ζωή

Υπάρχουν από τη μια πλευρά οι «επίσημες διεθνείς συμφωνίες». Οπως η Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού, που επικύρωσε η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ το 1989, αναγνωρίζοντας τέσσερις βασικές κατηγορίες δικαιωμάτων: Επιβίωση, προστασία, ανάπτυξη και συμμετοχή. Από την άλλη, ωστόσο, υπάρχει η ίδια η πραγματικότητα, όπως καταγράφεται σε επίσημα στοιχεία διεθνών οργανώσεων: Τα εκατομμύρια παιδιά που δεν έχουν πρόσβαση σε επαρκή τροφή και νερό, σε στοιχειώδεις εγκαταστάσεις υγιεινής. Τα εκατομμύρια παιδιά που στερούνται την ολοκληρωμένη σωματική και πνευματική ανάπτυξη, που «δολοφονούνται» ακαριαία, είτε αργά αλλά σταθερά, μέσα στις συνθήκες ζωής που τους επιφυλάσσει ο ιμπεριαλισμός: Πόλεμοι, εξαθλίωση, ναρκωτικά. Τα χιλιάδες παιδιά που ξεψυχάνε ακόμα και σε εργατικά ατυχήματα.

Δεν είναι η καταπάτηση των δικαιωμάτων των παιδιών «αποκλειστικότητα» του Τρίτου Κόσμου. Αλλωστε, οι διεθνείς οργανισμοί όπως η ΕΕ και το ΝΑΤΟ, τους οποίους απαρτίζουν κατά πλειοψηφία ηγέτες αναπτυγμένων κρατών και «κουμαντάρουν» το πλανήτη, δεν υπεκφεύγουν καθόλου. Αποφασίζουν για «ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων» και για «ελευθερία της αγοράς». Τα δικαιώματα καταργούνται, αφού όλα εμπορευματοποιούνται: Η υγεία, η μόρφωση, η ψυχαγωγία. Εξάλλου, ποια δικαιώματα μπορούν να είναι σεβαστά, όταν η ανεργία και η ακρίβεια μαστίζει τους υποτιθέμενους τυχερούς πληθυσμούς του «Πρώτου Κόσμου»; Και ποια δικαιώματα θα ...περισσέψουν για τις μελλοντικές γενιές, σε μια κοινωνία όπου η «Κοινωνική Ασφάλιση» γίνεται προνόμιο για τους λίγους, τα μεροκάματα και τα ένσημα γίνονται «μερικά», ο κρατικός και εργοδοτικός αυταρχισμός εντείνεται;

Η επιδείνωση της κατάστασης δεν αποτυπώνεται μόνο στο «κάθε πέρσι και καλύτερα». Οσο βέβαιο είναι ότι ο κοινωνικός πλούτος που παράγουν οι εργαζόμενοι διαρκώς πολλαπλασιάζεται και θα μπορούσε να καλύψει τις ανάγκες του παγκόσμιου πληθυσμού, το ίδιο βέβαιο είναι ότι αυτόν το πλούτο τον καρπώνονται όλο και πιο λίγοι. Με αποτέλεσμα, όχι μόνο να μη βελτιώνεται το βιοτικό επίπεδο των λαών αλλά, στις αρχές του 21ου αιώνα, να καταργούνται δικαιώματα και κατακτήσεις που έχουν σφραγιστεί από αιματηρούς λαϊκούς αγώνες.

Τα δικαιώματα για τους λίγους είναι τα μόνα δικαιώματα που μπορεί να εγγυηθεί, όχι μόνο στα παιδιά, αλλά σε ολόκληρη την ανθρωπότητα η νέα ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων. Η ανατροπή των σοσιαλιστικών καθεστώτων, στις αρχές της δεκαετίας του 1990 και οι αλλαγές στο διεθνή συσχετισμό δύναμης οδήγησαν στο να αποκαλυφθεί σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια η ιμπεριαλιστική θηριωδία. Είναι χαρακτηριστικό πως στα πρώην σοσιαλιστικά κράτη, τα παιδιά βρέθηκαν μαζικά εκτεθειμένα σε άγρια εκμετάλλευση, στην παιδική εργασία, στη σεξουαλική βιομηχανία, στο Εϊτζ.

Τα πράγματα είναι καθαρά. Σε μια κοινωνία ή θα είναι προτεραιότητα τα κέρδη των λίγων ή το συμφέρον των πολλών. Ο ιμπεριαλισμός δε συμβαδίζει με τα δικαιώματα των παιδιών, αλλά και όλων των εργαζομένων γενικότερα. Μόνο η ανατροπή του, μόνο η οικοδόμηση μιας κοινωνίας όπου ο λαός θα εξουσιάζει τη ζωή του, μπορεί να σταματήσει επιτέλους να αποτελεί «καθημερινότητα» για εκατομμύρια παιδιά της Γης, η πείνα, η δυστυχία, ο θάνατος...