Πρωτοφανή, λέει, τα μέτρα ασφαλείας στις εισόδους και το γκαράζ της Βουλής στη διάρκεια της θεατρικής παράστασης Σημίτη - Καραμανλή. Γιατί, τι φοβούνταν; Μεταξύ τους δεν έπαιζαν; Ως και στα θεωρεία δικοί τους άνθρωποι ήταν. «Παράγοντες της οικονομικής ζωής» είναι ο χαρακτηρισμός που τους αποδίδεται. Υπήρχε, λένε, αυξημένος κίνδυνος για «παρατράγουδα» (διάβαζε αποκλεισμός Μαξίμου όταν συνεδρίαζε η Κυβερνητική Επιτροπή). Μα καλά, τόσους αιώνες εξουσία δεν έχουν μάθει πως όταν είναι να 'ρθει εκείνη η ώρα δεν τους σώζει κανένα μέτρο ασφάλειας; Ακριβώς επειδή το έχουν μάθει, γι' αυτό εμφανίζονται όλο και πιο σιδερόφραχτοι. Ο τρόμος που τους προκαλείς, εργάτη, στοιχειώνει και τον ξύπνιο τους. Κι αυτό είναι καλό...

Ο Μίμης Ανδρουλάκης ανακάλυψε την ιδανική χώρα. Στη Σιγκαπούρη, είπε, δουλεύουν τα πάντα 7 μέρες τη βδομάδα, 24 ώρες το 24ωρο. Η Αμερική, λέει, έχει μείνει πίσω, η δε Ευρώπη είναι η πατρίδα της καθυστέρησης, μ' όλα αυτά τα ωράρια και τους περιορισμούς που διατηρεί. Παράδεισος, λοιπόν, η Σιγκαπούρη, «γιατί έτσι γουστάρω, ρε κύριε, στις 12 τη νύχτα να ρυθμίσω τις εκκρεμότητες που έχω με την Πολεοδομία, έτσι γουστάρω», ανέκραξε ο Μίμης.

Και το σάλιο τζάμπα θα πάει...

Μπορεί η Γερμανία να θεωρείται η «ατμομηχανή» της ΕΕ. Μπορεί να είναι μία από τις ισχυρότερες και πλουσιότερες χώρες του πλανήτη, αλλά το γεγονός αυτό κάθε άλλο παρά σημαίνει πως ευημερούν και οι Γερμανοί, τουλάχιστον ένα μεγάλο μέρος τους.

Τις προάλλες, δόθηκε στη δημοσιότητα από τη γερμανική κυβέρνηση η επίσημη «Εκθεση για τη φτώχεια και τον πλούτο», τα στοιχεία της οποίας - παρά τις εύλογες αμφιβολίες για την εγκυρότητά τους - είναι άκρως αποκαλυπτικά. Το ποσοστό της φτώχειας τριπλασιάστηκε από το 1973. Ανάμεσα στους φτωχούς συγκαταλέγονται, πρώτα και κύρια, τα 4,5 περίπου εκατομμύρια ανέργων, οι πολύτεκνες οικογένειες, οι μητέρες που ανατρέφουν μόνες τα παιδιά τους, οι υποαπασχολούμενοι και οι εργαζόμενοι σε δουλιές χαμηλά αμειβόμενες (κυρίως μετανάστες). Το 1998, το 46% όλου του πλούτου βρισκόταν στα χέρια του 20% του πληθυσμού, ενώ δίπλα στα στοιχεία της αυξανόμενης φτώχειας φιγουράρουν αυτά του αυξανόμενου πλούτου. Από 217.000 οι έχοντες εισόδημα άνω του 1 εκατ. μάρκων, το 1973, έφθασαν το 1998, στο 1,5 εκατ., ενώ 13.000 Γερμανοί δηλώνουν εισόδημα άνω των 3 εκατ. μάρκων. Κι όπως λένε οι γνωρίζοντες: «Ο αριθμός των πολυεκατομμυριούχων είναι σχεδόν διπλάσιος. Απλώς το "χτένισμα" των ισολογισμών και η φοροδιαφυγή αλλοιώνουν την πραγματική εικόνα».

Ονομάζετε την ΟΝΕ εθνικό στόχο και την εποχή νέα, σημείωσε προχτές η Αλέκα Παπαρήγα στη Βουλή και συνέχισε: Μπορεί, όμως, η ΟΝΕ, να είναι εθνικός στόχος -δηλαδή, να τον κυνηγούμε όλοι- αφού ο λαός συνεχώς ζημιώνει και κάποιοι ελάχιστοι μόνο συσσωρεύουν κέρδη; Και γιατί είναι νέα η εποχή της ΟΝΕ, αφού οι ίδιοι -όπως και προηγούμενα- κερδίζουν μονίμως και οι ίδιοι πάλι, δηλαδή οι εργαζόμενοι και ο λαός, χάνουν και ζημιώνουν; Γιατί, σ' αυτή τη νέα εποχή, δε γίνεται αντιστροφή;

Περιττό, να πούμε, ότι κανένας δεν τόλμησε να απαντήσει στις εύστοχες αυτές επισημάνσεις.

Μισθοί

και μεροκάματα

πραγματικά

για κλάματα

και οι συντάξεις

πείνας,

ταπί πριν βγει

ο μήνας.

* * *

Ιδού ένα

προς ένα μας

τα δήθεν

«κεκτημένα» μας,

τα πάντα

είναι «φόλα»,

λειψά, κλεμμένα

όλα.

* * *

Γι' αυτό, λοιπόν

η πάλη μας

που άρχισ'

η μεγάλη μας

δεν είναι

για τα λίγα,

για μια ζωή

κολίγα.

* * *

Του αγώνα μας

συνθήματα

«όχι οι εργάτες

θύματα»

κι «αφεντικά

θρεμμένα

δώστε μας

τα κλεμμένα»!