Αλήθεια, μπορεί να μας απαντήσει κάποιος εκ των αρμοδίων και των κάθε λογής αγροτοπατέρων και αγροτοσυνεταιριστών, που «φιλολογούν» τις μέρες αυτές, περί... νόμιμων και παράνομων βαμβακιών, κοινοτικών κανόνων και κανονισμών κλπ., τα παρακάτω ερωτήματα;

Ερώτημα πρώτο: Γιατί στην αγροτική παραγωγή μπαίνουν περιορισμοί, ποσοστώσεις και πρόστιμα, όταν η κυρίαρχη πολιτική και λογική στην ΕΕ είναι αυτή των κάθε λογής «απελευθερώσεων»;

Ερώτημα δεύτερο: Γιατί η τιμή των αγροτικών προϊόντων να μην καθορίζεται με βάση το κόστος και ένα λογικό κέρδος, όπως λένε ότι κάνουν οι βιομήχανοι (γράφουμε και τονίζουμε το «λένε», γιατί, στην πράξη, βάζουν παράλογο και όχι λογικό κέρδος...).

Ερώτημα τρίτο: Πώς γίνεται, τόσο οι αγρότες (αν εξαιρεθεί μια μικρή μειοψηφία μεγαλοαγροτών), όσο και η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων των πόλεων, που καταναλώνουν τα προϊόντα των πρώτων, να ζουν στον αστερισμό του κάθε φέτος και χειρότερα, ενώ μια χούφτα μεγαλοεπιχειρηματίες, τραπεζίτες και εφοπλιστές συσσωρεύουν αμέτρητα πλούτη; Η μαύρη μοίρα και το ριζικό τους φταίει ή το γεγονός, πως η πλουτοκρατία, έχοντας στα χέρια της τα μέσα παραγωγής και τις πλάτες της πολιτικής εξουσίας, καταληστεύει τόσο τους μεν όσο και τους δε, είτε νόμιμα είτε παράνομα;

Πάντως, επειδή απαντήσεις και, μάλιστα, ουσιαστικές δεν περιμένουμε από τη μια και από την άλλη λέγονται τόσα πολλά για τα δισεκατομμύρια ευρώ των ευρωενωσιακών επιδοτήσεων, θέλουμε να σημειώσουμε τα εξής:

Καμιά αντίφαση ή σύγχυση δεν υπάρχει στην πολιτική της ΕΕ και των εγχώριων κυβερνώντων. Τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου εξυπηρετούν τόσο οι κάθε λογής «απελευθερώσεις», όσο και οι περιορισμοί και τα πρόστιμα στους αγρότες. Συγκεκριμένα, η αγροτική τους πολιτική θέλει, πρώτα και κύρια, να εξασφαλίζει όλο και φτηνότερη πρώτη ύλη στους βιομήχανους, τους μεγαλομεσάζοντες και μεγαλέμπορους και, ταυτόχρονα, την παραπέρα καπιταλιστικοποίηση της αγροτικής οικονομίας. Τους στόχους αυτούς υπηρετούν και οι ευρωενωσιακές επιδοτήσεις. Ακόμη και το όποιο μέρος τους δίνεται στους αγρότες. Από τη μια ρίχνουν στάχτη στα μάτια των τελευταίων, σκορπίζοντας σύγχυση και αμβλύνοντας τις αντιδράσεις τους κι από την άλλη καταλήγουν τελικά στα θησαυροφυλάκια της πλουτοκρατίας. Ποιος δεν ξέρει, άλλωστε, ότι η συντριπτικά μεγάλη πλειοψηφία των αγροτών εισπράττει με το ένα χέρι τις όποιες επιδοτήσεις και με το άλλο πληρώνει ακόμη περισσότερα στις τράπεζες, στις πολυεθνικές των σπόρων, εφοδίων και λιπασμάτων, στο αυξανόμενο συνεχώς κόστος ζωής και την ακρίβεια, κλπ., κλπ.; Κι ενώ, κάθε χρόνο δουλεύει και μοχθεί περισσότερο, ενώ μπορεί και η παραγωγή του να είναι ακόμη μεγαλύτερη και ποιοτικά καλύτερη, άσπρη μέρα δε βλέπει. Αντίθετα, βρίσκεται συνεχώς και σε χειρότερη κατάσταση.