«Οι βουλευτές του ΣΥΝ δεν επικυρώνουν τη Συνθήκη της Νίκαιας, θα δηλώσουν "παρών" γιατί θέλουν να είναι παρόντες στους αγώνες της πολιτικής ενοποίησης, στους αγώνες για μια άλλη διακυβερνητική το 2004». Αυτά δήλωσε προχτές η βουλευτής του ΣΥΝ, Ασημίνα Ξυροτήρη, στην αρμόδια κοινοβουλευτική επιτροπή της Βουλής, επεξηγώντας τη στάση του κόμματός της.

Δηλαδή, αν καταψήφιζαν τη Συνθήκη της Νίκαιας, δε θα μπορούσαν να πάρουν μέρος στους όποιους από δω και πέρα αγώνες; Ποιος θα τους το απαγόρευε; `Η, μήπως, δεν εννοούν τους λαϊκούς αγώνες, αλλά κάτι άλλο, όπου η τυχόν καταψήφιση της συνθήκης αποτελεί σοβαρότατο και ανεπίτρεπτο παράπτωμα..; Κι αν ισχύει το τελευταίο, δεν ισοδυναμεί αυτό με μια σαφή ομολογία του ταξικού και πολιτικού περιεχομένου της «πολιτικής ενοποίησης» και της «άλλης διακυβερνητικής του 2004», που πρεσβεύει η ηγεσία του ΣΥΝ; Ετσι δεν είναι;

Χρόνια τώρα διεκδικούν την αναγνώριση των επαγγελμάτων τους, ως επικίνδυνων και ανθυγιεινών. Αίτημα περισσότερο κι από δίκαιο, αφού αφορά στη δουλιά του πυροσβέστη, του λιμενικού και του αστυνομικού. Οι κυβερνώντες έχουν υποσχεθεί, κατά καιρούς, την ικανοποίηση του αιτήματος, αλλά ...ξέχασαν να υλοποιήσουν την υπόσχεσή τους. Προχτές, εκπρόσωποι των αντίστοιχων συνδικαλιστικών οργανώσεων διαδήλωσαν για 12 περίπου ώρες, έξω από το μέγαρο Μαξίμου, όπου έφθασαν αιφνιδίως, ώστε να μην τους ...σταματήσουν οι συνάδελφοί τους, των ΜΑΤ. Εγιναν και συναντήσεις με αρμόδιους υπουργούς, αλλά το αίτημα έμεινε τελικά και πάλι χωρίς ικανοποίηση.

Ο αγώνας μας συνεχίζεται, δήλωσαν μετά οι συνδικαλιστές. Και πολύ καλά θα κάνουν, συμπληρώνουμε εμείς. Ισως, όμως, πρέπει να σκεφθούν και να αναζητήσουν άλλες μορφές αγώνα, πολύ περισσότερο μαζικές και, ιδιαίτερα, επιδιώκοντας το συντονισμό και τη συμπαράταξή τους, με το ευρύτερο εργατικό και λαϊκό κίνημα. Αυτά «πονάνε» την κυβέρνηση...

Τέτοιες στιγμές, ασύλληπτης φρίκης και μακελέματος του παλαιστινιακού λαού από το κράτος - δολοφόνο του Ισραήλ, οι φωνές αντίστασης έχουν μια ιδιαίτερη σημασία. Τέτοια είναι η επιστολή του Ισάι Μενουχίν, επικεφαλής της κίνησης «Γες Γκβουλ» των Ισραηλινών στρατιωτικών που αρνούνται να υπηρετήσουν στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη, στους «Τάιμς της Νέας Υόρκης». «Η κατοχή, που έχει διαρκέσει πάνω από μια γενιά και καθορίζει τις ζωές 3,5 εκατομμυρίων Παλαιστινίων, είναι αυτό που με οδήγησε, μαζί με εκατοντάδες άλλους αντιρρησίες στις ένοπλες δυνάμεις και δεκάδες χιλιάδες Ισραηλινούς πολίτες, να αντιταχθώ στην κυβερνητική πολιτική και δράση στη Δυτική Οχθη και τη Γάζα», τονίζει. Ετσι, αναφέρει παρακάτω, «ενώ συνεχίζω να υπηρετώ στις ένοπλες δυνάμεις αρνούμαι επιλεκτικά να λάβω στρατιωτικές εντολές, αν προϋποθέτουν την παρουσία μου σε εδάφη εκτός των ισραηλινών συνόρων όπως αυτά είχαν χαραχθεί πριν από το 1967. Δε θα υπακούσω σε παράνομες διαταγές για την εκτέλεση δήθεν τρομοκρατών ή τη διά της βίας διάλυση ειρηνικών διαδηλώσεων... Εξάλλου, δε θα συμμετάσχω σε "λιγότερο" βίαιες ενέργειες, όπως την επιβολή πολύμηνης απαγόρευσης κυκλοφορίας, το στήσιμο οδοφραγμάτων που εμποδίζουν τους πολίτες να κινούνται από πόλη σε πόλη ή τις κατεδαφίσεις σπιτιών και άλλες πράξεις καταπίεσης, που έχουν ως στόχο ολόκληρο τον παλαιστινιακό πληθυσμό...». Στο πλευρό τους, να δυναμώσουμε την αλληλεγγύη να σταματήσει η σφαγή του παλαιστινιακού λαού.

Κάτω η απάτη,

η κλοπή,

κάτω ο «νόμος» τους

ντροπή,

κάτω οι «αλλαγές»

για τις συντάξεις,

οι ληστρικές τους

νέες πράξεις,

στους δρόμους

όλη η βιοπάλη

ώστε μ' αντίσταση

και πάλη,

φρένο στο «έκτρωμα»

να βάλει!

* * *

Κάτω η νέα

αρπαγή

στα ύψη όλων

η οργή,

κάτω τα νέα τους

τα «μέτρα»

που στο λαιμό μας

δένουν πέτρα,

σχέδια κάνουν

να μας κλέψουν

όμως τα πλήθη

ας πιστέψουν

ότι μπορούν

να τ' ανατρέψουν!