ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σάββατο 14 Αυγούστου 2010 - Κυριακή 15 Αυγούστου 2010
Σελ. /28
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ
Η επίθεση δεν τελειώνει

Νέος γύρος αντιασφαλιστικής επίθεσης αναμένεται να ανοίξει το ερχόμενο διάστημα, με την κυβέρνηση και το υπουργείο Εργασίας σε αγαστή συνεργασία με τα αστικά ΜΜΕ να ακονίζουν όλα τα προπαγανδιστικά τους όπλα. Συνδέοντας την πορεία της «ασφαλιστικής μεταρρύθμισης» με τη γενικότερη πορεία της οικονομίας της χώρας, ήδη προλειαίνεται το έδαφος, με τον υφυπουργό Εργασίας να δηλώνει πρόσφατα: «Δεν κλείσαμε, δεν τελειώσαμε. Το έργο, που χρειάζεται το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας μας, είναι ακόμη μεγάλο».

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο προετοιμάζονται:

1. Το «κόψιμο» των επικουρικών συντάξεων με ορίζοντα το 2012. Επιδίωξη που πατά πάνω σε όσα ήδη προβλέπει ο νόμος που ψηφίστηκε τον περασμένο Ιούλη και έλεγε ότι η καταβολή των επικουρικών συντάξεων θα εξαρτάται από την κατάσταση των οικονομικών των Ταμείων. Με δήλωσή του ο Γ. Κουτρουμάνης ξεκαθάρισε ότι αρχές του 2011 θα ετοιμαστούν οι σχετικές αναλογιστικές μελέτες. «Οι αναπροσαρμογές των συντάξεων, όπου αυτό κριθεί απαραίτητο και με βάση τα αποτελέσματα των μελετών θα ξεκινήσουν σταδιακά από το 2012 και ανάλογα με το μέγεθος του προβλήματος του κάθε Ταμείου», πρόσθεσε.

2. Νέες πρωτοβουλίες για τη «ρύθμιση» των εργοδοτικών οφειλών στα ασφαλιστικά ταμεία. Αυτή την περίοδο η κυβέρνηση και το υπουργείο Εργασίας εμπαίζουν προκλητικά εργαζόμενους και συνταξιούχους, παρελαύνοντας καθημερινά στα τηλεοπτικά στούντιο για να δηλώνουν πολέμιοι της εισφοροδιαφυγής. Την ώρα βέβαια που ισχυρίζονται ότι θα παταχθεί η εισφοροδιαφυγή, τα στοιχεία λένε ότι μέχρι σήμερα με τις σχετικές «ρυθμίσεις» εισπράττεται μόλις το 13,5% των εργοδοτικών οφειλών. Την ίδια στιγμή, ο μεγαλύτερος οφειλέτης είναι το ίδιο το κράτος, αφού μόνο τα χρέη του Δημοσίου στο ΙΚΑ φτάνουν τα 10 δισ. ευρώ, ενώ στο σύνολο των Ταμείων χρωστά περίπου 12 δισ. ευρώ.

3. Νέες περικοπές στις φαρμακευτικές δαπάνες.

Αποτελούν βασική προτεραιότητα της κυβέρνησης οι περικοπές στη φαρμακευτική «δαπάνη» των ασφαλιστικών ταμείων που θεωρείται «υπέρογκη». Μόνο τους τελευταίους μήνες βγήκαν εκτός λίστας συνταγογράφησης των Ταμείων εκατοντάδες φάρμακα (ακόμα και Μη Υποχρεωτικά Συνταγογραφούμενα Φάρμακα που χρησιμοποιούνται ευρέως). Η συγκεκριμένη εξέλιξη, σε συνδυασμό με τις επιταχυνόμενες ανατροπές στην Υγεία, αλλά και το λεγόμενο «άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων» και των επιταχυνόμενων ανατροπών στην Υγεία, παραδίδει στα «νύχια» των πολυεθνικών του Φαρμάκου εκατομμύρια χαμηλόμισθων και ανέργων. Κι όλα αυτά συμβαίνουν σε μια περίοδο που όλο και περισσότερες οικογένειες δυσκολεύονται να εξασφαλίσουν φάρμακα των οποίων η καθημερινή χορήγηση είναι απαραίτητη για μέλη τους.

4. Το ξεπούλημα της ακίνητης περιουσίας των ασφαλιστικών ταμείων θα ξεκινήσει - όπως όλα δείχνουν - από το μεγαλύτερο ασφαλιστικό οργανισμό, το ΙΚΑ. Καθόλου τυχαία, σε πρόσφατη συνέντευξή του, ο διοικητής του ΙΚΑ Ρ. Σπυρόπουλος δήλωσε πως η αξιοποίηση της περιουσίας του ΙΚΑ «είναι επιτακτική»: «Πώς θα ανατάξουμε αυτή τη λειτουργία; Μια εκδοχή είναι να δούμε τις δυνατότητες που παρέχει ο νόμος να αποκτήσουμε πρόσθετες ευελιξίες. Μπορούμε, σε συνεργασία με τα υπόλοιπα Ταμεία, να κάνουμε ένα φορέα διαχείρισης της ακίνητης περιουσίας μας. Μπορεί αυτή η εταιρεία να μπει και στο Χρηματιστήριο. Δε λέω να πουλήσουμε, αλλά να αξιοποιήσουμε». Με τις παραπάνω δηλώσεις ο Ρ. Σπυρόπουλος δεν αφήνει κανένα περιθώριο παρερμηνειών: Τα περιουσιακά στοιχεία του ΙΚΑ - αλλά και των άλλων ασφαλιστικών ταμείων - δηλαδή η περιουσία του ελληνικού λαού θα γίνει βορά του χρηματιστικού κεφαλαίου. Τι σημαίνει αυτό το μαρτυρά η πείρα που ήδη υπάρχει: Μόνο μέσα στο 2008 τουλάχιστον 3,5 δισ. ευρώ του ΙΚΑ χάθηκαν στο χρηματιστηριακό τζόγο.

Ειδικά μέσα σ' αυτές τις συνθήκες, δεν πρέπει να περάσει καθόλου αψήφιστα μια δήλωση που έγινε: «Στην Ελλάδα οι ασφαλιστικές εισφορές είναι υψηλές, διότι έτσι καλύπτουμε τις απώλειες από την εισφοροδιαφυγή. Εάν την είχαμε μηδενίσει, ξεκινώντας εδώ και 15-20 χρόνια, οι εισφορές θα ήταν μειωμένες κατά 20-30%. Με το σημερινό καθεστώς, αδικούνται οι ασφαλισμένοι, αλλά και οι σωστές επιχειρήσεις που πληρώνουν πολλά... Δε δίνουμε κίνητρα στις σωστές επιχειρήσεις» (Ροβέρτος Σπυρόπουλος, διοικητής του ΙΚΑ, συνέντευξη στην «Ελευθεροτυπία» στις 9/8/2010). Παρά το γεγονός δηλαδή ότι έξι στους δέκα συνταξιούχους καλούνται να επιβιώσουν μόλις με 600 ευρώ, αλλά και ότι με το νόμο του Ιούλη οι συντάξεις κατρακυλούν στο επίπεδο «προνοιακών επιδομάτων», υπάρχουν κάποιοι που καλλιεργούν την αντίληψη ότι οι ασφαλιστικές εισφορές της εργοδοσίας είναι μεγάλες. Εμπόδιο κι αυτές - όπως αφήνουν να εννοηθεί - στην ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας και της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας. Επιπλέον, φαίνεται ότι υπάρχουν σκέψεις ακόμα και για επιβράβευση των «σωστών» επιχειρηματιών με μείωση των εισφορών τους, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις συντάξεις των εργαζομένων. Αλλωστε, με το επιχείρημα της ενίσχυσης της οικονομίας δε μειώνεται αντίστοιχα και η φορολογία των μεγάλων επιχειρήσεων; Την ίδια στιγμή βέβαια κι ενώ όλες οι αντεργατικές και αντιλαϊκές ανατροπές προωθούνται στο όνομα των «άδειων ταμείων», μόλις πριν από πέντε μέρες ανακοινώθηκε ένα ακόμα «δωράκι», ύψους αυτή τη φορά 25 δισ. ευρώ, για τους μεγαλοξενοδόχους. Μετά τα 50 εκατ. που πήραν στις αρχές του καλοκαιριού, ο ΟΑΕΔ αναλαμβάνει την πλήρη κάλυψη των ασφαλιστικών τους εισφορών και για τον ερχόμενο Σεπτέμβρη.

Είναι ολοκάθαρο λοιπόν ότι οι αντιασφαλιστικές ανατροπές δεν έχουν ημερομηνία λήξης. Καθόλου τυχαία η «Πράσινη Βίβλος» της ΕΕ για τις συντάξεις επισημαίνει πως «η κρίση θα ασκήσει περαιτέρω πίεση στη δημόσια συνταξιοδοτική δαπάνη και σε μακροπρόθεσμο επίπεδο», προαναγγέλλοντας νέες ανατροπές. Οι «θυσίες» των εργαζομένων, για τις οποίες τα κόμματα του κεφαλαίου ζητούν ...κατανόηση, ούτε σταματούν όσο τα λαϊκά δικαιώματα θεωρούνται «κόστος» ούτε λειτουργούν προς το δικό τους συμφέρον. Οι μόνες θυσίες που ωφελούν τους εργαζόμενους και βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα είναι αυτές που δυναμώνουν την ταξική πάλη για αντεπίθεση και σ' αυτή την κατεύθυνση πρέπει να οργανώσουν τον αγώνα τους χωρίς καμιά αναμονή.


Κώστας ΤΡΑΚΟΣΑΣ


Πατριδογνωμόνιο
Χρόνου - φίδια - φείδου (1)

Θέλοντας και μη η πολιτική και ιδεολογική συζήτηση, με όρους 21ου αιώνα, ανοίγει σε πείσμα των ΜΜΕ, των λιπόθυμων πανεπιστημιακών και των σαστισμένων πολιτικάντηδων. Τώρα. Μεσούσης της κρίσης και της άγριας επίθεσης στα λαϊκά στρώματα, με στόχο κεντρικό την εργασία. Κι αν δεν την ανοίγουν ψευτοδιανοούμενοι και συστημικοί «προοδευτικοί», την ανοίγουν στα καφενεία και τα σπίτια, στις παρέες και στις επαγγελματικές φυλακές, ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι. Νέοι και νέες. Ως χτες ίσως εκούσια, ή το χειρότερο ακούσια κι εκβιαστικά, απολίτικοι.

Η εργασία είναι χρόνος. Τμήμα του βιολογικού χρόνου, αυστηρά περιορισμένο από την ηλικία, την ικανότητα, τις γεωπολιτικές συνθήκες. Είναι κόπος κάλυψης των επιβιωτικών αναγκών και όχι ψυχολογική, αισθητική και ψυχοπνευματική έννοια.

Το ...παιχνιδάκι του διαχωρισμού του χρόνου σε ψυχικό (άμα περνάς ωραία βαστάει λίγο, περνάει σαν αστραπή, άμα περνάς κολασμένα το λεπτό είναι αιώνας κλπ.) και πραγματικό παίζεται αυτόν τον καιρό με χυδαίο προπαγανδιστικό τρόπο στη μιντιακή κουλτούρα. Σκόπιμα. Ωστε η εργασία - λάστιχο να εκλαμβάνεται και ως «προνόμιο» χρήσης χρόνου.

Χωρίς προσφυγές στην Καντιανή ηθική και Χεγκελιανή ερμηνεία της «συνύπαρξης του βασιλείου της ανάγκης και του βασιλείου της ελευθερίας» ως κατάσταση ελευθερίας, σήμερα ακόμα και ο πλέον άσχετος με τη φιλοσοφία και την πολιτική φιλοσοφία πολίτης του λεγόμενου δυτικού πολιτισμού, πολλώ μάλλον Ελληνας, βιώνει βιαίως την καταλήστευση της μόνης φυσικής ιδιοκτησίας του, του χρόνου του. Ο σύγχρονος εργαζόμενος, ο σύγχρονος άνθρωπος, ακόμη κι αυτός που δεν άκουσε άλλον Μαρξ απ' το σκύλο του διπλανού του και αγνοεί το γιατί του, είχε συναίσθηση του έστω μερικώς κεκτημένου να ορίζει το χρόνο του. Αυτό κατανοούσε ως πρόγραμμα, όνειρο, σχέδιο ζωής, σπουδών, οικογένειας, πρέπει και θέλω του. Γιατί έζησε μια περίοδο «ειρήνης» χωρίς αμφισβήτηση του κεκτημένου της εργασίας, της σύνταξης, της εκπαίδευσης ακόμα και με ψευδή την έννοια «δωρεάν» στις βασικές ανάγκες του.

Στις ΗΠΑ από το 1980 και στην ΕΕ από το 1989-90, μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ, ο χρόνος που «είναι χρήμα» για τους καπιταλιστές έγινε το τεράστιο, το παγκοσμιοποιημένο πεδίο επίθεσης στ' απομεινάρια ελευθερίας των μαζών. Πεινάω. Ανάγκη. Τι θα φάω, τι θέλω να φάω, πώς και πότε και πού είναι ελευθερία, έλεγαν και λένε ακόμα οι φιλοσοφούντες περί την κοινωνία, τη συγκρότηση και τη χειραγώγησή της.

Σ' αυτό το περιοριστικό δίπολο κινήθηκαν δεκαετίες τώρα οι ανησυχούντες μην και γίνουμε τρίτος κόσμος. Είναι οι ίδιοι που κάποτε πάλευαν για να μην υπάρχει τρίτος κόσμος. Μετέπειτα φιλάνθρωποι και εν τέλει ΜΗΚΥΟ θυσιαζόμενοι υπέρ συμφερόντων αοράτων τρίτων.

Η επίθεση είναι καθολική. Γεμάτη αντιφάσεις. Η λογικοφάνειά της έχει αφετηρία την παραδοχή ότι πάντα κάποιοι θα πεινάνε. Και κάποιοι θα μένουν αχόρταγοι και χορτασμένοι μαζί. Οι πεινασμένοι δεν έχουν χρόνο ζωής ελεύθερο. Γιατί το σύνολο του βιολογικού τους χρόνου πρέπει να το αναλίσκουν στην επιβίωση. Δε φτάνει να εργάζονται. Πρέπει να εκχωρούν το δικαίωμα του πότε και πόσο θα πεινάσουν, πότε και πόσο θα εργαστούν και με ποια αμοιβή, σε κείνους που συσσώρευσαν κάθε αξία και υπεραξία της εργασίας, ανήγαγαν την κατανάλωση σε πεδίο τεχνητής εξομοίωσης ταξικών αντιπάλων και βύθισαν εκτός από την οικονομία και τη σκέψη σε μια κυνική βαρβαρότητα ιστορικού πισωγυρίσματος χωρίς προηγούμενο. (Συνεχίζεται)


Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ



Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ