Για το Κόμμα μας η επικείμενη εκλογική μάχη είναι μια από τις σημαντικότερες μορφές της πολιτικής δράσης στις συγκεκριμένες συνθήκες. Μια μορφή αγώνα, που τα αποτελέσματά του καθορίζονται από πολλούς παράγοντες, οι οποίοι διαμορφώνονται μακρόχρονα και όχι στις 30 τελευταίες μέρες. Η επιλογή ψήφου προς το ΚΚΕ απαιτεί πολύ περισσότερες προϋποθέσεις από οποιοδήποτε άλλο κόμμα, σε τελευταία ανάλυση καθορίζεται από το επίπεδο της ταξικής πάλης στη χώρα μας. Αυτά, όχι για να αντικειμενικοποιήσουμε αποκλειστικά το αποτέλεσμα, για να κάνουμε εκπτώσεις στις απαιτήσεις από τον εαυτό μας, αλλά για να προσδιορίσουμε το χαρακτήρα και τους όρους της δικής μας παρέμβασης, την ποσότητα και την ποιότητα της δουλιάς μας.

Οπως κάθε εκλογική μάχη, έτσι και αυτή, που θα διεξαχθεί έτσι και αλλιώς μέσα στο 2000, θα δείξει πώς και πόσο αναπτύσσεται η ικανότητα του λαϊκού κινήματος και ειδικότερα του Κόμματος στον αγώνα για την υπερπήδηση, τον παραμερισμό των εμποδίων που ορθώνονται μπροστά μας. Είναι μια μάχη που διευκολύνει την πιο πλατιά και -όσο εξαρτάται από εμάς- ουσιαστική επικοινωνία με τις πλατιές λαϊκές μάζες, που, έστω και την τελευταία στιγμή, προβληματίζονται πολιτικά ή δείχνουν ενδιαφέρον για την πολιτική αναμέτρηση. Είναι μια μάχη, που μπορεί να δώσει γερή ώθηση προς τα εμπρός, να ρίξει λίπασμα στο έδαφος για νίκες του λαού στην πορεία.

Η ΚΕ του ΚΚΕ ,από τον περασμένο Νοέμβρη, έθεσε όλο το δυναμικό μέσα και έξω από το Κόμμα και την ΚΝΕ, το κόμμα με το "όπλο παρά πόδας", για την επικείμενη εκλογική μάχη, όποτε και αν γίνει. Το δικό μας όπλο στις εκλογές, πέρα από την καθημερινή μας δράση είναι η Διακήρυξη, την οποία πρέπει να συζητήσουμε πλατιά με το λαό, να κάνουμε διάλογο και αντίλογο, με όσο γίνεται περισσότερα λαϊκά στρώματα, ιδιαίτερα και με έμφαση με τη νεολαία.

Πέρα από τη γενική σημασία που κάθε φορά έχει η εκλογική μάχη για το κόμμα, η ΚΕ έχει προσδώσει ένα πιο συγκεκριμένο χρώμα σ' αυτές τις εκλογές, σε σύγκριση με τις προηγούμενες: Η υπόθεση του Λαϊκού Μετώπου, αν θα πάρει ώθηση ή αν θα καθυστερήσει, εξαρτάται και από το εκλογικό ποσοστό του ΚΚΕ, που σήμερα έχει αναλάβει αυτή τη μεγάλη πρωτοβουλία, η οποία αφορά και ενδιαφέρει ευρύτερες λαϊκές δυνάμεις, πέραν των κομμουνιστών.

Εμείς είμαστε μαθημένοι από χιόνια. Αν σήμερα δε γίνει ένα άλμα, ξέρουμε ότι θα γίνει αύριο ή μεθαύριο. Το θέμα όμως είναι ότι κάθε μέρα που περνάει θα προστίθενται νέα εμπόδια στο λαό, άρα έχει σημασία η προσεχής αναμέτρηση να σπάσει τα πλαίσια της ρουτίνας, να ξεφύγει από το κατασκευασμένο δίλημμα ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ. Το θέμα είναι να αποδυναμωθούν τα δύο κόμματα ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, να δυναμώσει αισθητά το ΚΚΕ, ώστε να γίνει πιο ορατή η άλλη λύση.

Το 1993 το Κόμμα μας έδινε την πρώτη του εκλογική μάχη μετά τις δυσμενέστατες διεθνείς εξελίξεις, κάτω δηλαδή από το βάρος της νίκης της αντεπανάστασης στις χώρες του σοσιαλισμού. Τότε υποχρεωτικά το Κόμμα έδινε αγώνα να κρατήσει στο μετερίζι της ταξικής πάλης τους κομμουνιστές και τις κομμουνίστριες, που βρέθηκαν απροετοίμαστοι μπροστά σε ένα χείμαρρο εξελίξεων και επιθέσεων σε βάρος του σοσιαλισμού και του κομμουνιστικού κινήματος. Τα αποτελέσματα εκείνης της μάχης κατέδειξαν τότε τη συμπαγή μάζα των κομμουνιστών, που δεν υπέκυψαν στον πειρασμό της εγκατάλειψης κάτω από το βάρος των δυσκολιών και των νέων προβλημάτων που εμφανίστηκαν. Αυτός ο πυρήνας κατάφερε στην πορεία να κάνει αρκετά μικρά και μεγάλα θαύματα, τηρουμένων των αναλογιών, σε αντίθεση μάλιστα με τη μειούμενη δύναμη πολλών νεοαριστερών κομμάτων που εμφανίστηκαν με φόρα και με γερές πλάτες, στην Ευρώπη, σαν διάδοχοι και αντικαταστάτες των ξεπερασμένων δήθεν κομμουνιστικών δυνάμεων.

Τρία χρόνια αργότερα, το 1996, όταν ο πρωθυπουργός προκήρυξε εν μέσω καλοκαιρινών διακοπών τις εκλογές, γιατί έτσι βόλευε την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ ρίχτηκε στην προεκλογική δράση με νέα συνθήματα και στόχους σε σχέση με το 1993, με κορυφαίο σύνθημα αυτό της αντεπίθεσης. Από την άμυνα περάσαμε στην επίθεση, πράγμα σημαντικό για τις μέρες μας.

Είχαν ήδη ωριμάσει οι συνθήκες να απευθυνθεί το Κόμμα μας ευρύτερα, να ζητήσει την ψήφο λαϊκών δυνάμεων, που, αν και σε ορισμένα ζητήματα σκέπτονται διαφορετικά από τους κομμουνιστές, ωστόσο είναι δυνατό να επιλέξουν το ΚΚΕ στην κάλπη, ακριβώς γιατί κατανοούν ότι με τον τρόπο αυτό δυναμώνει το λαϊκό κίνημα, η αντίσταση παίρνει νόημα, αποκτά σκοπό και προοπτική. Καλό είναι να θυμηθούμε τις διαπιστώσεις ενός μεγάλου μέρους των εταιριών δημοσκοπήσεων κατά τη συζήτηση των μετεκλογικών αποτελεσμάτων: ότι το ΚΚΕ αρχίζει και επανακτά χαμένες ψήφους από το χώρο των αριστερών ανθρώπων, βελτιώνει τη σχέση του με τις νεότερες ηλικίες. Τότε μάλιστα δόθηκαν συγκεκριμένα στοιχεία, ότι μετά το ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ πήρε σχετικά το μεγαλύτερο μέρος των ψηφοφόρων που πήγαιναν στην κάλπη για πρώτη φορά, μια τάση δηλαδή που για πρώτη φορά σημειώνεται ύστερα από 10 και πάνω χρόνια.

Στις ευρωεκλογές του 1999 η τάση διεύρυνσης των ψηφοφόρων, που στήριξαν για διάφορους λόγους το ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ γίνεται πολύ πιο εμφανής. Ξαναθυμίζω τις μελέτες και έρευνες που έγιναν μετεκλογικά, οι οποίες υπογράμμιζαν την ανανέωση των δυνάμεων που ψηφίζουν ΚΚΕ, τη βελτίωση της επιρροής του σε εργατικά λαϊκά στρώματα και σε νέες ηλικίες. Διαπιστώθηκε ακόμα μια ικανότητα πολυσυλλεκτικότητας του ΚΚΕ, πάντα με κοινωνικά ταξικά κριτήρια. Η ιμπεριαλιστική επίθεση κατά της Γιουγκοσλαβίας, η καταδίκη της συμμετοχής της χώρας μας σ' αυτήν, σίγουρα συνέβαλαν στη θεαματική για τις μέρες μας αύξηση του ΚΚΕ. Αλλά, όπως η ΚΕ έχει υπογραμμίσει επανειλημμένα, το ζήτημα αυτό δεν είναι καθόλου δευτερεύον, γιατί η στάση του κάθε κόμματος στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο είναι ζήτημα θεμελιακής σημασίας, έχει μονιμότερη αξία. Αλλωστε, το ότι οι νέοι ψήφοι κατευθύνθηκαν προς το ΚΚΕ και δεν ξέμειναν σε άλλα κόμματα, που και αυτά είχαν αντιδράσει στον πόλεμο, δεν είναι δεύτερης σημασίας.

Το συμπέρασμα που εμείς βγάζουμε είναι, ότι το ΚΚΕ έχει καταφέρει με την καθαρή και πολύ συγκεκριμένη πολιτική του, με τη συσπειρωτική και ενωτική τακτική του στα λαϊκά προβλήματα, με τις έγκαιρες επισημάνσεις και προβλέψεις του, να διευρύνει το χώρο δράσης του, να έχει αποτελέσματα στην προσπάθεια ενότητας στη δράση ευρύτερων λαϊκών δυνάμεων, κόντρα στη λογική της συναίνεσης και του περιορισμού της αντιπολίτευσης "εντός των τειχών".

Αυτή η τάση πρέπει να σιγουρευτεί και να ενισχυθεί και μέσα από τα εκλογικά αποτελέσματα. Για μας η αύξηση των ψήφων δε σημαίνει κουκιά, δε σημαίνει ψηφοφόροι στην τσέπη του κόμματος, δεν αποτελεί όπλο για παζάρι στη διαχείριση. Το αυξανόμενο εκλογικό ποσοστό του ΚΚΕ αποτελεί τον εμφανή και σταθερό δείκτη, για το πού μπορεί να πάνε αύριο τα πράγματα: Υπέρ των λαϊκών συμφερόντων ή εναντίον τους; Περικλείει πολύ μεγαλύτερη δυναμική από αυτό που φαίνεται σα νούμερο αριθμητικό. Δείχνει την ωρίμανση του πιο ριζοσπαστικού τμήματος του λαού μας, ανεξάρτητα αν είναι όλοι και όλες κομμουνιστές ή όχι. Δείχνει κάτι ακόμα παραπάνω: Οτι αρχίζει πια να συνειδητοποιείται πως πρέπει να ανοίξει ένας άλλος δρόμος για την ελληνική κοινωνία. Στις μέρες μας, αυτό είναι κυριολεκτικά το πολιτικό πρόβλημα.

Δε χωράει αμφιβολία ότι έχουν πολλά χρόνια και πολλαπλά δοκιμαστεί η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Γενική είναι η αντίληψη ότι ανάμεσα στα κόμματα αυτά η μόνη διαφορά προκύπτει κυρίως από τη φιλοδοξία της κυβερνητικής εξουσίας. Τα γκάλοπ διαγωνισμού "καλλονής" μεταξύ του πρωθυπουργού Κ.Σημίτη και του Κ. Καραμανλή αυτό μαρτυρούν, και ακόμα πιο πολύ φαίνεται στο σύνηθες πια ερώτημα ποιος από τους δύο είναι πιο ικανός για πρωθυπουργός. Η επιλογή γίνεται στα σημεία και όχι στο χαρακτήρα και στην κατεύθυνση της πολιτικής.

Κοντά σ' αυτή την αλήθεια, που σήμερα όλο και λιγότεροι αμφισβητούν, υπάρχει και ένα άλλο ερώτημα που πρέπει να απασχολήσει όλους όσοι έχουν πείρα αγώνων, καταλαβαίνουν ότι πρέπει να αλλάξει κάτι ριζικά σε τούτο τον τόπο. Να απασχολήσει όλους εκείνους που θέλουν να απαλλαγούν από το επικίνδυνο φορτίο καθιερωμένων και παραδοσιακών αντιλήψεων και προκαταλήψεων.

Το ερώτημα είναι ποια γραμμή συσπείρωσης, συμμαχίας, χρειάζεται ο τόπος, ποια ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ είναι ρεαλιστική, με την έννοια ότι αυτή μπορεί να αντιμετωπίσει τα μεγάλα προβλήματα που απασχολούν το λαό μας.

Εδώ και 10 χρόνια περίπου δόθηκε η δυνατότητα στους λαούς, στους αριστερούς και ριζοσπάστες, στους προοδευτικούς και πατριώτες δημοκράτες σε όλη την Ευρώπη, να έρθουν σε επαφή και να δοκιμάσουν ΚΑΙ άλλες λύσεις που προβλήθηκαν, προτάσεις που αυτοαναγορεύτηκαν ανανεωτικές και νεοτεριστικές. Λύσεις που προπαγάνδιζαν ότι μπορεί να γίνουν μεγάλες αλλαγές υπέρ των λαών με ανώδυνο τρόπο, από τα μέσα, χωρίς να αμφισβητηθούν τα σημερινά πλαίσια. Εχουν δοκιμαστεί στην Ευρώπη σε κυβερνητικό και σε αντιπολιτευτικό επίπεδο και παλιές και νέες πολιτικές δυνάμεις, που έχουν ως επωδό ότι "αφού ο σοσιαλισμός απέτυχε, δε μένει άλλο παρά να κάνουμε ανθρώπινο τον καπιταλισμό, να προχωρήσουμε σε μια μικρή αναδιανομή υπέρ των λαϊκών στρωμάτων και τελειώσαμε με τα οράματα και τα μεγάλα άλματα".

Εμείς από την πρώτη στιγμή υποστηρίξαμε ότι τρίτος δρόμος δεν υπάρχει, ότι μια πολιτική γραμμή ή θα αντιπαρατίθεται στα μονοπώλια, στον ιμπεριαλισμό ή θα τους υπηρετεί. Δεν ισοπεδώνουμε τα κόμματα, π.χ. το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ από τη μια και το ΔΗΚΚΙ, Συνασπισμό, από την άλλη. Δεν αγνοούμε και τις μεταξύ τους διαφορές. Αναφερόμαστε όμως στο κυριότερο, το αποτέλεσμα της δράσης τους, της παρέμβασής τους. Σίγουρα στη χώρα μας ο κύριος και βασικός πόλος της πολιτικής - κομματικής συναίνεσης διαμορφώνεται από την πολιτική και τις επιλογές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Αυτή η συναίνεση, δυστυχώς, ενισχύεται άμεσα και έμμεσα και από τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης, όταν σε κρίσιμες στιγμές ή σε κρίσιμες επιλογές αμβλύνουν την όποια αντίθεσή τους, αποφεύγοντας να έρθουν σε ουσιαστική αντιπαράθεση και ρήξη με τις κυρίαρχες επιλογές.

Δεν προσφέρουν κανένα πρακτικό όφελος οι θέσεις κομμάτων, όταν υποστηρίζουν ότι είναι ξεπερασμένη η αντίθεση με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, αφού οι οργανισμοί αυτοί είναι μια πραγματικότητα. ΄Η όταν ισχυρίζονται, ότι ο διεθνισμός σήμερα δεν επιτρέπει να ζητάς να απεγκλωβιστεί η χώρα σου από τις δεσμεύσεις του ΝΑΤΟ, ή ότι είναι αδιανόητο να λες ότι όσο η χώρα μας είναι εταίρος της ΕΕ δεν μπορεί να γίνει λόγος για φιλολαϊκή ανάπτυξη.

Ακριβώς επειδή αποτελούν μια πραγματικότητα οι συγκεκριμένοι οργανισμοί πρέπει να κηρύξει ο λαός τον πόλεμο εναντίον τους, γνωρίζοντας βεβαίως ότι ο πόλεμος αυτός θα διεξάγεται μέσα από καθημερινές μικρές ή μεγάλες μάχες, μέσα ακόμα από ζιγκ ζαγκ και ελιγμούς. Θα είναι πόλεμος και από τα μέσα και από τα έξω, και από τα πάνω και από τα κάτω, θα επηρεάζεται θετικά ή αρνητικά από τις διεθνείς εξελίξεις. Σε κάθε περίπτωση όμως η δυναμική της πρέπει να στηρίζεται στο εθνικό πεδίο και όχι στην παθητική αναμονή από κάπου αλλού να έρθει η λύτρωση.

Η πολιτική που θέλει να τα έχει καλά και με το λαό και με τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς τελικά δεν έχει περιθώρια ελιγμών, γιατί εγκλωβίζεται μέσα στις αντιφάσεις της, και κυρίως γιατί δεν έχει προοπτική και ρεαλιστικό όραμα φιλολαϊκό.

Ο πραγματικός δογματισμός είναι αυτός που δικαιολογεί τα πάντα στο όνομα των συσχετισμών δύναμης

Και γιατί δεν είναι δογματικό, για να χρησιμοποιήσω αυτόν τον όρο, όπως συνήθως κάνουν άλλες πολιτικές δυνάμεις, να λες στο λαό ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος να ενωθούν οι λαοί της Ευρώπης; Γιατί δεν είναι δογματικό να μη βλέπεις ότι η ΕΕ, όσο μάλιστα διευρύνεται, τόσο θα αναπαράγει διασπάσεις, αντιθέσεις, κατακερματισμούς, τέτοιους που δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι σε λίγα χρόνια η Ελλάδα θα θεωρείται εντός χώρα;

Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα του πολέμου της Γιουγκοσλαβίας που καρπός του είναι το ιμπεριαλιστικό "σύμφωνο σταθερότητας", δηλαδή της ιμπεριαλιστικής διαίρεσης και αποσταθεροποίησης. Τι απέμεινε από την αντίδραση των αντιπολιτευομένων στην πολιτική της κυβέρνησης κομμάτων; Η ΝΔ το μόνο που λέει είναι ότι θα κρατούσε μια πιο αντιστασιακή στάση. Δηλαδή τι θα έκανε, θα έπειθε να μη γίνει επέμβαση; 'Η θα έπειθε να εξαιρεθεί η Ελλάδα από τις δεσμεύσεις της; Αντιπολίτευση εκ του πονηρού και ανέξοδη.

Οσο για τα άλλα κόμματα, περνώντας ο καιρός δε φαίνεται να ασχολούνται στην πράξη, πρακτικά, με τα σοβαρότατα παρεπόμενα προβλήματα. Δεν κάνουν κουβέντα για το γεγονός ότι η Ελλάδα ήδη συμμετέχει σε κατοχικά στρατεύματα, ότι Ελληνες αξιωματικοί και φαντάροι έχουν σταλεί, για να νομιμοποιήσουν τη μετατροπή του Κόσσοβο σε ΝΑΤΟικό προτεκτοράτο, ενώ έχουν ορκιστεί να παλεύουν μόνο για τα σύνορα και την ακεραιότητα της χώρας.

Δε γίνεται πια λόγος για τα δολοφονικά εκστρατευτικά πολυεθνικά σώματα, που μετέχει η Ελλάδα. Τελικά, η όποια θετική αντιπολεμική στάση είχε εκφραστεί, μόλις πέρασε η πρώτη μπόρα, άρχισε να θολώνει, να ενσωματώνεται σε μια γενική και επιδερμική κριτική. Σε μια περίοδο, μάλιστα, που πρέπει να εκφραστεί έμπρακτη πολύμορφη και οξυμένη κλιμακούμενη αντίδραση στις κυβερνητικές επιλογές, στα ΝΑΤΟικά σχέδια. Αλλωστε το Ελσίνκι ήρθε φυσιολογικά μετά το Κόσσοβο και την ελληνική συμμόρφωση.

Χαρακτηριστική είναι η στάση των πολιτικών δυνάμεων, όπως του Συνασπισμού και του ΔΗΚΚΙ, στο θέμα των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, ιδιαίτερα στις ιδιωτικοποιήσεις και την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων.

Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ βεβαίως και τις στηρίζουν, αλληλοφαγώνονται για το ποιος καλύτερα μπορεί να διαχειριστεί το μείζον αυτό ζήτημα. Τι απέμεινε όμως από τις όποιες ενστάσεις είχαν τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης;

Η καταγραφή των συνεπειών για τη ζωή του εργαζόμενου σίγουρα γίνεται, και σίγουρα δεν τη μηδενίζουμε. Πέραν όμως από μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα δε φέρνει κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα. Αυτό που έχει σημασία είναι το τι κάνει ή τι επιδιώκει με συνέπεια να κάνει το κάθε κόμμα, ώστε να οργανωθούν οι λαϊκές μάζες, και να δράσουν αυτοτελώς, σε αντίθεση με τα συμφέροντα του μονοπωλιακού κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού. Αυτό που έχει σημασία είναι η συμβολή στην ανάπτυξη της ταξικής πόλης και όχι στην πυρόσβεσή της με διάφορα προσχήματα υπέρ της κοινωνικής συνοχής, δηλαδή της ταξικής συνεργασίας.

Σκόπιμες ασάφειες και γενικότητες γύρω από την εναλλακτική πρόταση, την άλλη πολιτική

Κανένα από τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης που τοποθετούν εαυτόν αριστερά και όλο και πιο αριστερά του ΠΑΣΟΚ, δε λένε τι θα γίνει αν δημιουργηθούν προϋποθέσεις για αλλαγή πολιτικής, αν αναδειχτεί μια προοδευτική κυβέρνηση ή αριστερή κυβέρνηση, όπως υποστηρίζουν ΔΗΚΚΙ και Συνασπισμός αντίστοιχα.

Τι θα γίνει με τις ξεπουλημένες επιχειρήσεις σε τομείς στρατηγικής σημασίας, ή τι θα γίνει γενικά με τους τομείς στρατηγικής σημασίας; Τι θα γίνει με την προστασία της εγχώριας παραγωγής από τη διείσδυση του πολυεθνικού κεφαλαίου, τι θα γίνει με τις δεσμεύσεις στα πλαίσια διεθνών συμφωνιών; Τι θα γίνει με τις ανατραπείσες εργασιακές σχέσεις, τι θα γίνει με την προς ιδιωτικοποίηση βαδίζουσα κοινωνική ασφάλιση, παιδεία, υγεία, πρόνοια; Πώς θα συμπεριφερθούν απέναντι στις ισχυροποιούμενες ιδιωτικές επιχειρήσεις στους αντίστοιχους τομείς;

Βεβαίως, κανένα κόμμα, ούτε και το ΚΚΕ, δεν μπορεί από σήμερα, από τώρα να επεξεργαστεί ένα αναλυτικό πρόγραμμα με χρονοδιάγραμμα. Ούτε μπορεί να ξέρει από τώρα τι εμπόδια θα υπάρξουν ή και τι δυνατότητες θα έχουν δημιουργηθεί. Το θέμα είναι όμως ότι από τώρα, όταν δεν είσαι στην κυβερνητική εξουσία, αλλά τη διεκδικείς για λογαριασμό μάλιστα του λαού, να πεις σε ποια κατεύθυνση θα κινηθείς, να πεις από τώρα πώς θα επιδιώξεις να χειριστείς ορισμένα κρίσιμα ζητήματα, αφήνοντας ανοιχτά θέματα τακτικής και όχι στρατηγικής σημασίας επιλογές.

Οταν θέτεις ζήτημα συμμετοχής στη διακυβέρνηση, όταν θέτεις ζήτημα αλλαγής κυβέρνησης, όταν μιλάς για νέα εξουσία, τότε πρέπει να πεις ανοιχτά τι θα αλλάξει, ώστε ο λαός να ξέρει έγκαιρα, να προετοιμάζεται, να δοκιμάζει την αντοχή του, να κατακτά αντοχή και ικανότητα.

Στις προγραμματικές θέσεις αυτών των κομμάτων οι πιο συγκεκριμένες θέσεις τους σε γενικές γραμμές (υπάρχουν και επιμέρους διαφορές μεταξύ τους) αφορούν λογικές μιας μερικής αναδιανομής του πλούτου, ή αυξήσεις της κρατικής επιχορήγησης στους διάφορους τομείς. Δε λένε, όμως, ούτε στο ζήτημα αυτό πώς θα πείσουν το μονοπωλιακό κεφάλαιο να στερηθεί ελευθερίες και προνόμια που έχει, πώς θα πείσουν διεθνείς οργανισμούς να εξαιρέσουν την Ελλάδα από τις φιλοϊμπεριαλιστικές ασφυκτικές δεσμεύσεις.

Δε λένε στον ελληνικό λαό τι θα κάνουν ή τι πρέπει ο ίδιος να κάνει όταν βρεθεί αντιμέτωπος, με τη δεδομένη αντίδραση των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών και των πολυεθνικών. Ούτε κάνουν τον κόπο να μελετήσουν την πείρα του 20ού αιώνα, θετική και αρνητική, σε τέτοιες περιόδους καμπής. Δυστυχώς, έχουν ξεμπερδέψει με αυτήν, προσχωρώντας στη λογική ότι όλα έχουν αλλάξει, γι' αυτό πρέπει να αλλάξουν οι λαοί, δηλαδή να παραιτηθούν οι λαοί.

Το ΚΚΕ δεν αποφεύγει να δεσμεύεται μπροστά στον ελληνικό λαό, να λέει ανοιχτά πώς βλέπει την προοπτική. Τι είναι το Μέτωπο, τι μπορεί να δώσει στο λαό.

Το ΚΚΕ δεν αποφεύγει να παίρνει θέση σε τέτοια μεγάλα προβλήματα. Αντίθετα, καταβάλλει συνεχείς προσπάθειες, να μελετά τις εξελίξεις, να προσπαθεί όσο το επιτρέπουν οι συνθήκες να δει όσο γίνεται πιο συγκεκριμένα, την προοπτική, το αύριο. Γι' αυτό και είναι σε θέση, μπορεί να έχει σταθερό και ρεαλιστικό προσανατολισμό στο σήμερα. Αν δεν ξέρεις ή δε λες πού θέλεις να φθάσεις, δεν είσαι σε θέση να παίρνεις σωστές και ρεαλιστικές θέσεις στο σήμερα.

Η πρόταση του ΚΚΕ για τη συγκρότηση του Λαϊκού Μετώπου των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που θέλουν να παλέψουν κατά του κλοιού και της εξουσίας των μονοπωλίων, του ιμπεριαλισμού, αποτελεί και τον υπ' αριθμό ένα λόγο που αξίζει ο κάθε εργαζόμενος, χωρίς να είναι κομμουνιστής, να ψηφίσει το Κόμμα αυτό, για να δώσει δύναμη σ' αυτήν την πρόταση στην πορεία.

Το Λαϊκό Μέτωπο που προτείνει το ΚΚΕ ξεχωρίζει θετικά από άλλες προτάσεις, γιατί συνδυάζει τα χαρακτηριστικά ενός ενωτικού αγωνιστικού κινήματος, ανώτερα οργανωμένου και πολιτικοποιημένου.

Εκπορεύεται, δρα, ανανεώνεται και συνδέεται με τους αγώνες, στηρίζεται στο λαϊκό παράγοντα και όχι σε μια απλή πλειοψηφία ψήφων κάθε 4 χρόνια ή σε μια συμφωνία από τα πάνω, χωρίς πόδια στο λαό.

Συνενώνει κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις, κινήματα και οργανώσεις, κοινωνικούς και πολιτικούς παράγοντες που θέλουν να αντισταθούν στις επιλογές των σημερινών μονόδρομων. Θα ανοίξει το δρόμο για ένα διαφορετικό δρόμο εξέλιξης της ελληνικής κοινωνίας. Θα παίρνει υπόψη τους συσχετισμούς και θα κινείται για να τους ανατρέψει. Ο ρεαλισμός του δε θα είναι αυτός της υποταγής, αλλά του αγώνα.

Υπάρχουν σήμερα οι αναγκαίες δυνάμεις για να ξεκινήσουν τη συγκρότησή του, μέσα στην εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα της πόλης και της υπαίθρου ( ΕΒΕ, μικρομεσαία αγροτιά, μισθωτή διανόηση), υπάρχουν στις ταξικές οργανώσεις και στα ριζοσπαστικά κινήματα ή συσπειρώσεις της νεολαίας, των γυναικών, της διανόησης. Στα κινήματα για την ειρήνη και το περιβάλλον, για την καταπολέμηση της κοινωνικής εγκληματικότητας και της ναρκομανίας. Στο Μέτωπο έχουν θέση οι αλλοδαποί εργάτες, οι πολιτικοί πρόσφυγες που ζουν στη χώρα μας.

Υπάρχει το ΚΚΕ αλλά και άλλες λαϊκές δυνάμεις εγκλωβισμένες στα άλλα κόμματα, ή προσωρινά περιθωριοποιημένες αλλά όχι συμβιβασμένες. Υπάρχουν κοινωνικοπολιτικοί παράγοντες που δε σκύβουν το κεφάλι.

Υπάρχει η μαγιά, είναι θέμα απόφασης και επιλογής. Η ισχυροποίηση του ΚΚΕ θα είναι υπηρεσία σ' αυτή την υπόθεση.

Ενας άλλος βασικός λόγος για να στηριχτεί και εκλογικά η πρόταση του ΚΚΕ, είναι το γεγονός ότι το Μέτωπο δε θα περιορίζεται σε έναν αγώνα μόνο για το σήμερα, για τα επείγοντα προβλήματα, που έτσι και αλλιώς πρέπει να είναι στην προσοχή. Το Μέτωπο, καθώς θα ωριμάζει και θα δυναμώνει, θα στηρίζεται στην ανερχόμενη λαϊκή πάλη, θα φέρει στο προσκήνιο το πρόβλημα της εξουσίας. Κανένας αγώνας δεν έχει αποτελέσματα αν δε δώσει καρπούς στο επίπεδο της διακυβέρνησης. Μια λαϊκή κυβερνητική εξουσία θα πρέπει να είναι ο καρπός των αγώνων και των επιτυχιών που θα σημειώνει το Μέτωπο.

Διαφορετικά ο ελληνικός λαός θα διαλέγει ανάμεσα στη Σκύλλα και στη Χάρυβδη, θα χάνει χρόνο.

Είναι το περιεχόμενο, η κατεύθυνση του άλλου δρόμου. Το Κόμμα μας, σε ό,τι το αφορά, κάνει κάθε προσπάθεια να διατυπώσει ένα γενικό πλαίσιο στόχων και επιλογών που πείθουν ότι η νέα λαϊκή εξουσία, καρπός των αγώνων του λαού, του Μετώπου, θα στρώσει ένα διαφορετικό δρόμο για το λαό.

Βεβαίως, οι προγραμματικές κατευθύνσεις του Μετώπου θα είναι προϊόν συμφωνίας ανάμεσα σε διαφορετικές δυνάμεις. Ομως αυτές δεν μπορούν να κινηθούν έξω από ορισμένες βασικές κατευθύνσεις - κλειδιά. Διαφορετικά η νέα εξουσία, η νέα δύναμη θα αποτελεί από χέρι ένα μικρό διάλειμμα, δε θα έχει προοπτική.

Μια λαϊκή κυβερνητική εξουσία δεν μπορεί να μην παλέψει για να δημιουργήσει από την πρώτη κιόλας στιγμή τις συνθήκες να λειτουργήσει η λαϊκή οικονομία της χώρας. Οι βασικές πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας πρέπει να ενταχθούν στον τομέα της λαϊκής οικονομίας, στον κεντρικό προγραμματισμό, που παίρνει υπόψη τις ανάγκες σε κλαδικό και τοπικό επίπεδο. Η ενέργεια, οι τηλεπικοινωνίες, η ύδρευση, τα ορυχεία, βασικοί κλάδοι της μεταποίησης, το εξωτερικό εμπόριο, το συγκεντρωμένο δίκτυο εμπορίου δεν μπορεί να αφεθούν στα χέρια των μονοπωλιακών επιχειρήσεων, του πολυεθνικού κεφαλαίου. Στο βαθμό που θα αντιμετωπιστούν και με τη λαϊκή παρέμβαση αυτά τα ζητήματα, τότε είναι εφικτή μια πορεία ανάπτυξης της χώρας με βασικό γνώρισμα την ικανοποίηση των λαϊκών δικαιωμάτων, την περιφρούρηση των κυριαρχικών της δικαιωμάτων, την περιφρούρηση του δικαιώματος κάθε λαού να αποφασίζει πώς και με ποιο τρόπο θα ζει. Διαφορετικά οι νόμοι της αγοράς, του κέρδους, οι ιμπεριαλιστικοί μηχανισμοί, θα λειτουργούν απρόσκοπτα και όλο και πιο απειλητικά.

Κοντά σ' αυτά αναπόφευκτα θα τεθεί ζήτημα οργάνωσης μιας πραγματικά φιλολαϊκής συνεταιριστικής παραγωγής ιδιαίτερα στον αγροτικό τομέα, αλλά και στη μεταποίηση, εκεί που υπάρχει χαμηλή συγκέντρωση. Αλλιώς τα λαϊκά στρώματα, πέραν της εργατικής τάξης, θα παραμένουν στο έλεος της αντιαγροτικής και αντιΕΒΕ πολιτικής των διεθνών οργανισμών, στη χαμηλή παραγωγικότητα.

Σ' αυτά τα πλαίσια είναι δυνατό να γίνει σοβαρός λόγος για αποκλειστική λειτουργία ενός σύγχρονου δημόσιου και ενιαίου συστήματος παιδείας, υγείας, ασφάλισης και πρόνοιας, για πολιτική λαϊκής στέγης που παίρνει υπόψη και την υψηλή σεισμογένεια της χώρας μας.

Αναγκαστικά και αναπόφευκτα μια φιλολαϊκή πολιτική πρέπει να παίρνει μέτρα προστασίας της εγχώριας παραγωγής από την ασύδοτη διείσδυση των μονοπωλίων της διεθνούς αγοράς, με την παράλληλη επιθετική προσπάθεια προώθησης εμπορικών ανταλλαγών στη βάση του αμοιβαίου οφέλους.

Ο διεθνής παράγοντας, βεβαίως, δε θα κάτσει με σταυρωμένα τα χέρια, όμως δε σημαίνει ότι μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, όταν ένας λαός αντιστέκεται. Πολύ περισσότερο που η πορεία των πραγμάτων δε δείχνει μονοδιάστατα τη διεθνοποίηση της δράσης της αντίδρασης αλλά και τις τάσεις - δυνατότητες διεθνοποίησης της ταξικής πάλης, της πάλης των λαών.

Αλλωστε όλα τα πράγματα δείχνουν ότι η περίφημη παγκοσμιοποίηση δεν πρόκειται να αποτρέψει τα φαινόμενα διάσπασης του καπιταλιστικού κόσμου, την πολύμορφη και πολυεπίπεδη αντίδραση λαών και χωρών, ολόκληρων ζωνών που δέχονται σήμερα με τον τραγικότερο τρόπο τις συνέπειες της κρίσης και τους ανταγωνισμούς των μεγάλων κέντρων. Το αντίθετο, θα οξύνει όλες αυτές τις πλευρές, πράγμα που πρέπει να αξιοποιηθεί από τα κινήματα σε εθνικό επίπεδο.

Μια λαϊκή κυβερνητική εξουσία, μια χώρα ολόκληρη με την πλειοψηφία του λαού σε δράση, μπορεί να αξιοποιήσει και διεθνείς συμμαχίες, να δημιουργήσει συσπειρώσεις με βάση τα κοινά συμφέροντα σε έναν κόσμο που όλο και συγκεντρώνεται ο πόλος του πλούτου και ο πόλος της φτώχειας.

Ενας τέταρτος λόγος για να στηριχτεί εκλογικά το ΚΚΕ είναι η στάση του όλα αυτά τα χρόνια, το γεγονός όχι μόνο ότι πρόβλεψε σωστά, όταν όλοι οι άλλοι αποπροσανατόλιζαν, αλλά και γιατί δεν κουράστηκε να επιμένει, όταν ακόμα πολλοί δεν το πίστευαν, και γιατί δεν κουράστηκε και δεν κουράζεται να αγωνίζεται.