ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Οι «αριστερές» τρικυμίες του ΣΥΝ...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Αποκαλυπτική ήταν η χτεσινή «Αυγή», για τις τρικυμίες και τα αδιέξοδα που δέρνουν το ΣΥΝ την τελευταία περίοδο. Στη θέση της επιφυλλίδας, ξεκινώντας από την πρώτη σελίδα, υπήρχε άρθρο, όπου ο αρθρογράφος αναρωτιέται ποιος είναι ο στρατηγικός στόχος του ΣΥΝ και ανάμεσα σε άλλα σημειώνει: «Ας μην τον λέμε, λοιπόν, κομμουνισμό. Ας τον πούμε όπως θέλουμε, λίγο πιο συγκεκριμένα πάντως από "άλλον κόσμο". Το θέμα είναι εννοούμε κάποια από τα παραπάνω ως περιεχόμενο αυτού που ονομάζουμε αλλιώς; 'Η, τι, τέλος πάντων, εννοούμε; Γιατί, όπως προσφυώς έχει τεθεί ως ανέκδοτο στο πλαίσιο της φιλοσοφίας της γλώσσας, μπορούμε να μιλάμε χρόνια για το εάν "τα σναρκς είναι μποτζούμ" χωρίς να ξέρουμε ούτε τι είναι τα σναρκς ούτε το μποτζούμ». Και στο δισέλιδο 6-7 υπήρχαν ρεπορτάζ των δυο, ταυτόχρονων προχτεσινών εκδηλώσεων. Από τη μια, αυτής της πλειοψηφίας της ΚΠΕ του ΣΥΝ, του ΣΥΡΙΖΑ και όσων συμφωνούν με την υποψηφιότητα Τσίπρα για το Δήμο της Αθήνας και από την άλλη, αυτής των τάσεων που μειοψήφησαν, υποστηρίζοντας την υποψηφιότητα Παπαγιαννάκη. Στην πρώτη - σύμφωνα με όσα γράφει η «Αυγή» - έγινε λόγος, για «ένα ψηφοδέλτιο της ριζοσπαστικής αριστεράς, αντίθετο στο νεοφιλελευθερισμό και το δικομματισμό», ενώ, στη δεύτερη ο Μιχ. Παπαγιαννάκης τόνισε, ότι «άλλο αριστερή στροφή, άλλο ανανεωτική αριστερά».

... και η πρακτική τους εφαρμογή

Ας δούμε, τώρα, πώς εκφράζονται όλ' αυτά στην πράξη, πέρα από τις εσωκομματικές διαμάχες στον ΣΥΝ και τις περί αυτόν ομάδες και ομαδούλες. Στο πρόσφατο συνέδριο της ΚΕΔΚΕ (10 - 12 Νοέμβρη) η «αριστερή, αντινεοφιλελεύθερη και αντιδικομματική» πολιτική του ΣΥΝ συμπαρατάχτηκε πλήρως με το ΠΑΣΟΚ και διαφώνησε με τη ΝΔ μόνο στα θέματα της εκλογής δημάρχων με 42%, της περιφερειακής αυτοδιοίκησης και της μητροπολιτικής διακυβέρνησης. Στα κεντρικά ζητήματα, όπως είναι η λειτουργία της Τοπικής Αυτοδιοίκησης ως επιχείρηση, η εμπορευματοποίηση υπηρεσιών και κοινωνικών αγαθών, η εφαρμογή των αντιδραστικών εργασιακών σχέσεων, οι «συμπράξεις με τον ιδιωτικό τομέα», το ξεπούλημα της δημοτικής περιουσίας στο κεφάλαιο, η επιβολή τοπικών φόρων, κλπ., κλπ., υπήρξε «τρικομματική» συναίνεση, με μόνους διαφωνούντες τους συνέδρους της «Δημοτικής Αγωνιστικής Συνεργασίας». Την ίδια στιγμή, σε αρκετούς νομούς και δήμους, ανά τη χώρα, οι τοπικές οργανώσεις του ΣΥΝ βρίσκονται ήδη σε «παζάρια» με τις αντίστοιχες του ΠΑΣΟΚ, για κοινή κάθοδο στις τοπικές εκλογές του 2006. Προφανώς, ο «αριστερός, αντινεοφιλελεύθερος και αντιδικομματικός» προσανατολισμός ισχύει μόνο για την Αθήνα και, κυρίως, μόνο στα λόγια. Ισα ίσα, για να «κοπεί» η υποψηφιότητα του Μ. Παπαγιαννάκη...

Υπέρ της ιδιωτικής ασφάλισης

«Αποτελεί ασφαλώς κοινοτοπία να αναφερθεί κανείς στη σημαντικότατη οικονομική και κοινωνική συμβολή του κλάδου της Ιδιωτικής Ασφάλισης στις σύγχρονες κοινωνίες», τόνισε ο Γιάννης Μανιάτης, γραμματέας του Τομέα Ανάπτυξης, Ανταγωνιστικότητας και Πολιτικής Καταναλωτών του ΠΑΣΟΚ στο πρόσφατο συνέδριο της Ενωσης Ασφαλιστικών Εταιριών, όπου μίλησε ως εκπρόσωπος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης και μετέφερε τον χαιρετισμό του Γ. Παπανδρέου. Και, βέβαια, δεν παρέλειψε, να σημειώσει ότι η Ελλάδα βρίσκεται πολύ πίσω, συγκριτικά με τους μέσους όρους της ΕΕ, στην ανάπτυξη της ιδιωτικής ασφάλισης, κάνοντας, μάλιστα, ξεχωριστή μνεία στη «χαμηλή διείσδυση των προγραμμάτων ζωής και υγείας στους καταναλωτές» και στην ανάγκη ξεπεράσματος της «επιφυλακτικότητας των καταναλωτών».

Τα παραπάνω αποτελούν άλλη μια απόδειξη, για το πώς βλέπει το ΠΑΣΟΚ «το συνδυασμό κράτους και αγοράς» και, μάλιστα, στον ευαίσθητο χώρο της Υγείας και της Κοινωνικής Ασφάλισης.

Οι «αρρυθμίες» της ΔΕΗ...

Ξανά στο προσκήνιο τα περί «αρρυθμίας» στη ΔΕΗ. Η μη σύγκληση του ΔΣ τις τελευταίες βδομάδες χρεώνεται στον πρόεδρο Γ. Παλαιοκρασσά και στην επιθυμία του να συμπληρωθεί η κενή θέση στο ΔΣ (μετά την παραίτηση του Ρ. Μωυσή) από τον Ε. Βαλιανάτο, πράγμα που βρίσκει αντίθετη την ηγεσία του υπουργείου Οικονομίας που επιθυμεί τη θέση να καταλάβει ο Γ. Μέρζος.

Το θέμα προβάλλεται από εφημερίδες και κανάλια που κάνουν λόγο για σοβαρές επιπτώσεις στη λειτουργία της επιχείρησης σε βάρος των συμφερόντων των... μετόχων. Και, μάλιστα, όλ' αυτά συμβαίνουν λίγο μετά την κατάθεση στη Βουλή του νομοσχεδίου για την «απελευθέρωση» της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας. Οι επιπτώσεις των προτεινομένων ρυθμίσεων, η εισβολή των κεφαλαιοκρατών στον τομέα του ηλεκτρισμού, η λειτουργία της ίδιας της ΔΕΗ ως μιας ακόμη επιχείρηση που δε χρωστά τίποτα στον ελληνικό λαό, κλπ., θεωρούνται ζητήματα μικρότερης σημασίας ή και αδιάφορα. Κι όπως καταλαβαίνει ο καθένας, σήμερα, που ο Δ. Σιούφας και ο Γ. Αλογοσκούφης συναντούν από κοινού τον πρωθυπουργό, η «αγωνία» θα περιστραφεί γύρω από τις νέες «αρρυθμίες» στη διοίκηση της ΔΕΗ...

Τίποτα λιγότερο από τα πάντα!

Αύριο θα διαδηλώσουμε ξανά μέχρι την αμερικάνικη πρεσβεία. Θα διαδηλώσουμε ξανά για να δυναμώσει η αντιιμπεριαλιστική πάλη και συμπόρευση. Για να διατρανώσουμε τη θέληση πως τα ανεκπλήρωτα οράματα του ξεσηκωμού του Νοέμβρη του 1973 μπορούν να πάρουν σάρκα και οστά με τη λαϊκή συσπείρωση και αντεπίθεση. Αύριο, θα ξανασυναντηθούν στους δρόμους οι εργάτες, οι φοιτητές και οι μαθητές, θα ενώσουν τα χέρια για να πορευτούν στην ίδια αλυσίδα, στον κοινό αγώνα. Γιατί αύριο, συμπληρώνονται 32 χρόνια από την αιματηρή κατάληξη του ηρωικού ξεσηκωμού του Πολυτεχνείου. Τριάντα δύο χρόνια μετά, θα βρεθούμε χέρι - χέρι, με την πίστη στη δύναμη του λαού, την ίδια δύναμη που έγραψε την ιστορία του Νοέμβρη. Με ακόμα πιο έντονα συνειδητοποιημένη - από την ίδια την εμπειρία που προστέθηκε αυτά τα χρόνια - την ανάγκη να δυναμώσει η πάλη, για να γίνει πράξη το δίκιο λαού και νεολαίας.

Το πρώτο ελληνικό αίμα χύθηκε προχτές στο Αφγανιστάν. Εκεί και στα Βαλκάνια, οι Ελληνες στρατιώτες βρίσκονται με ρόλο στρατού κατοχής. Κανείς δεν πιστεύει πια τα περί... «ειρηνευτικών δυνάμεων». Κι αύριο θα βροντοφωνάξουμε για άλλη μια φορά να γυρίσουν πίσω! Τα τούρκικα στρατεύματα βρίσκονται ακόμα στην Κύπρο. Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί πια ότι η ΕΕ μπορεί να λύσει το πρόβλημα. Οι Παλαιστίνιοι ακόμα δεν έχουν το δικό τους κράτος. Το μπαρούτι του πολέμου μυρίζει σε πολλές ακόμα χώρες. Αρχισε να μυρίζει ξανά και στα Βαλκάνια. Και κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί πια ότι τον πόλεμο δεν τον κάνουν οι λαοί, αλλά οι ιμπεριαλιστές.

Αύριο θα φωνάξουμε ξανά για όλα αυτά. Ξανά, όπως το 1973, ξανά όπως το 1999, το 2001, ξανά όπως στις κινητοποιήσεις των φοιτητών, όπως στα συλλαλητήρια των εργατών, όπως στις καθημερινές μάχες στα εργοστάσια, στα σχολεία, στις σχολές... Θα φωνάξουμε ενάντια στην πολιτική της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, όχι μόνο για να την καταδικάσουμε, αλλά και για να διεκδικήσουμε μια εντελώς διαφορετική πολιτική που θα υπηρετεί τις σύγχρονες διευρυμένες λαϊκές ανάγκες, στην εργασία, στο εισόδημα, στην Κοινωνική Ασφάλιση, στην Παιδεία, στην Υγεία, στον Πολιτισμό. Το σύνθημα «ψωμί - παιδεία - ελευθερία» απέχει πολύ από το να σημαίνει... ένα πιάτο φαΐ, γραφή κι ανάγνωση. Αυτό διδάσκει το «Πολυτεχνείο», αυτό επιτάσσει το σήμερα: Να τα διεκδικήσουμε όλα.

Τη δύναμη την έχουν οι λαοί. Η ενίσχυση της αντιιμπεριαλιστικής αντιμονοπωλιακής συμπόρευσης και πάλης θα δώσει ώθηση σ' αυτή τη δύναμη. Θα οδηγήσει στη λαϊκή αντεπίθεση. Το μήνυμα του Πολυτεχνείου σηματοδοτεί την ανάγκη της αντεπίθεσης. Την ανάγκη να ζητάς τα πάντα γιατί σου ανήκουν, ειδικά σήμερα που κινδυνεύεις να τα χάσεις όλα. Και πρέπει λαός και νεολαία να αντιπαλέψουν την κοινή στρατηγική της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Να απεγκλωβιστούν από την πολιτική τους. Ο αγώνας που έχει αυτά τα χαρακτηριστικά μπορεί να είναι νικηφόρος. Και η «νίκη», δεν μπορεί στις σημερινές συνθήκες να προσδιοριστεί με τίποτα λιγότερο από τη λαϊκή εξουσία, τη λαϊκή οικονομία. Τα αιτήματα του Πολυτεχνείου δεν μπορούν να εκπληρωθούν αλλιώς. Οι λαοί θα απελευθερωθούν πραγματικά μόνο όταν αποτινάξουν τα δεσμά της εκμετάλλευσης, όταν χτίσουν τη δική τους κοινωνία, τη σοσιαλιστική.