ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Τέλος στους «προμηθευτάδες»

Η συστηματική υπονόμευση του δημόσιου συστήματος υγείας με τη συνεχή εμπορευματοποίηση των υπηρεσιών του και η μετατροπή των δημόσιων νοσοκομείων σε πεδίο επιχειρηματικής δράσης για την αποκόμιση κερδών, αργά ή γρήγορα, θα οδηγούσε στη σημερινή κατάσταση. Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, με την πολιτική τους συνολικά, αλλά και με συγκεκριμένες ρυθμίσεις που στόχο είχαν να υπηρετήσουν το μεγάλο κεφάλαιο, έχουν αναδείξει τους διάφορους «προμηθευτές» σε αφεντικά των δημόσιων νοσοκομείων. Κι αυτοί, λειτουργώντας με βάση τους νόμους της ...αγοράς και του κέρδους, διαφεντεύουν ιατρικές μονάδες, λεηλατούν τα ασφαλιστικά ταμεία, κατακλέβουν όλους τους εργαζόμενους και προκαλούν αδιέξοδα σε όσους τύχει να χρήζουν ιατρικής και νοσοκομειακής φροντίδας.

Η λογική του συστήματος είναι απλή: Τα πάντα πωλούνται και αγοράζονται και όσο περισσότερη είναι η ανάγκη, τόσο μεγαλύτερη πρέπει να είναι και η πληρωμή. Και στις βιτρίνες, και στα νοσοκομεία. Γι' αυτό με βάση την κυρίαρχη αντίληψη - την αντίληψη που θέλει να διαιωνίζεται η εξουσία των τάξεων που εκμεταλλεύονται όλους τους υπόλοιπους - τα φάρμακα, τα ιατρικά υλικά, τα εφόδια των νοσοκομείων, τα μηχανήματα, τα αντιδραστήρια, τα πάντα που συνδέονται με την υγεία, ανήκουν σε πέντε - δέκα επιχειρηματικούς ομίλους και πολυεθνικές. Αυτοί προτείνουν την πραμάτεια τους, παίρνουν τις παραγγελίες, αναλαμβάνουν τις προμήθειες. Αυτοί κόβουν και τα τιμολόγια. Οπως τους συμφέρει και ανάλογα με το εύρος της διαφθοράς και τη μόλυνση που έχουν προκαλέσει στους ...προμηθευόμενους. Κανείς δεν τους ζητάει το λόγο, σε κανένα δε δίνουν λογαριασμό.

Το αποτέλεσμα είναι ορατό με γυμνό μάτι: Μόνον οι φαρμακοβιομήχανοι, με αποκλειστική ευθύνη των κυβερνώντων, κατάφεραν μέσα σε μια δεκαετία να εκτοξεύσουν την ετήσια δαπάνη για φάρμακα κατά 330%. Οι 4-5 μεγαλύτερες επιχειρήσεις του κλάδου φιγουράρουν στους καταλόγους με τις πλέον κερδοφόρες επιχειρήσεις. Μόνο το 2008, οι 20 μεγαλύτερες αύξησαν την περιουσία τους κατά 1 δισ. ευρώ. Οι ίδιες τη διετία 2007-08 τσέπωσαν (κυριολεκτικά τσέπωσαν) καθαρά κέρδη πάνω από 520 εκατ. ευρώ. Το κεφάλαιο, βέβαια, δε χορταίνει με τίποτα. Θέλει, απαιτεί και αξιώνει ακόμα περισσότερα. Αυτή είναι η φύση του, αυτός ο προορισμός του. Να αφαιμάζει τους πάντες και τα πάντα. Ακόμα και θέτοντας σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές, όπως γίνεται αυτές τις μέρες στα δημόσια νοσοκομεία.

Η ευθύνη της κυβέρνησης είναι τεράστια. Οι όποιες διαπραγματεύσεις γίνονται για να ξεπεραστεί το πρόβλημα δεν αποτελούν λύση με προοπτική. Είναι απόλυτα βέβαιο ότι οι «προμηθευτάδες», πολύ γρήγορα, θα επανέλθουν δριμύτεροι και θα επανέρχονται συνεχώς, μέχρι να τους κοπεί ο βήχας. Η άποψη των κομμουνιστών είναι ότι οι λύσεις που εξυπηρετούν τα συμφέροντα του λαού πρέπει να αναζητηθούν προς άλλες κατευθύνσεις. Πρώτα και κύρια, με την κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δράσης σε όλο το φάσμα του δημόσιου τομέα υγείας και των κλάδων που τον υπηρετούν. Με τη δημιουργία αποκλειστικά δημόσιου, ενιαίου, δωρεάν και καθολικού συστήματος Υγείας - Πρόνοιας, αναπτυγμένου σε όλες τις βαθμίδες, ώστε να καλύπτει πλήρως τις ανάγκες των λαϊκών οικογενειών. Ενα σύστημα, το οποίο θα τροφοδοτείται για τις δικές του ανάγκες από έναν κρατικό φορέα, που θα αναλάβει την παραγωγή σε φάρμακα, εφόδια και νοσοκομειακό υλικό. Ενα σύστημα, που θα στηρίζεται στη σχεδιασμένη ανάπτυξη των υποδομών του και σε ένα καλά αμειβόμενο και διαρκώς εξελισσόμενο προσωπικό. Ολα τα άλλα είναι μπαλώματα!

Τι λένε τώρα τα καλόπαιδα του Αλαφούζου;

Παπαγεωργίου Βασίλης

Εδώ και δέκα περίπου μέρες, οι ναυτεργάτες, με μπροστάρηδες τα σωματεία ΠΕΜΕΝ και ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ, δίνουν στο λιμάνι της Κορίνθου έναν υποδειγματικό ταξικό αγώνα, διεκδικώντας να προσληφθεί επιπλέον πλήρωμα στα δύο καράβια «ROPAX I» και «ROPAX II», όπως άλλωστε προβλέπεται ακόμα και από αυτή την κουτσουρεμένη και φιλοεφοπλιστική νομοθεσία για τις οργανικές συνθέσεις των πλοίων αυτού του τύπου. Μέσα απ' αυτόν τον αγώνα στους καταπέλτες των δύο πλοίων, οι ναυτεργάτες αναδεικνύουν το συνολικότερο ζήτημα της ασφάλειας στη θάλασσα, το δικαίωμα στην εργασία με πλήρη δικαιώματα, την ανάγκη επέκτασης των ναυτεργατικών δικαιωμάτων στο ύψος των σύγχρονων αναγκών. Ο αγώνας τους αυτός έγινε αντικείμενο συκοφαντίας, επίθεσης και πρόκλησης από διάφορα δημοσιογραφικά και πολιτικά παπαγαλάκια. Πρωτοστάτες ήταν ο ΛΑ.Ο.Σ. και το συγκρότημα του εφοπλιστή Αλαφούζου, η «Καθημερινή» και ο ΣΚΑΪ. Το αδιαπραγμάτευτο δίκιο των ναυτεργατών και η καραμπινάτη παρανομία της πλοιοκτήτριας υποχρέωσαν χτες ακόμα και το υπουργείο Οικονομίας να εκδώσει ανακοίνωση, σύμφωνα με την οποία «τα πλοία "ROPAX I" και "ROPAX II" δεν είναι RORO, δηλαδή δεν είναι οχηματαγωγά, όπως μέχρι τώρα εμφανίζονταν. Είναι επιβατικά, καθώς μεταφέρουν πάνω από 12 επιβάτες», γεγονός που αναγκάζει την κυβέρνηση να «εξετάζει όλα τα θέματα ασφάλειας ναυσιπλοΐας, επιβατών και προσωπικού των συγκεκριμένων πλοίων». Είναι φανερό ότι με την ανακοίνωσή του το υπουργείο επιχειρεί να σπεκουλάρει, αφού γνώριζε την παρανομία εδώ και καιρό, αλλά έκανε την πάπια και την κάλυπτε. Ωστόσο, αυτό που επιβεβαιώνεται είναι ότι η πλοιοκτήτρια εταιρεία τσαλαπατάει ακόμα και αυτή την απαράδεκτη για τους ναυτεργάτες αστική νομοθεσία. Αλήθεια, τι έχουν να πουν μετά απ' όλα αυτά ο Πορτοσάλτε, ο Παπαδημητρίου, ο Μανδραβέλης, η Ακριβοπούλου και τα άλλα καλόπαιδα του εφοπλιστή Αλαφούζου, ο ΣΚΑΪ και η «Καθημερινή», που έσκουζαν για τις «παρανομίες» των ναυτεργατών και απαιτούσαν την εδώ και τώρα καταστολή του δίκαιου αγώνα τους; Να βγάλουν οι ακροατές και οι αναγνώστες τους συμπεράσματα για το ποιόν της δημοσιογραφίας που υπηρετούν. Βρίζουν την πρωτοπορία για να χτυπηθούν συνολικά οι εργατικοί αγώνες. Αυτός είναι ο ρόλος τους, αυτό επαληθεύει και το συγκεκριμένο παράδειγμα.

Αξιος «εταίρος» των εκμεταλλευτών

Τι ωραία που τα έλεγε χτες στο κεφαλόσκαλο της Ρηγίλλης ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ... Ασφαλώς και θα τον καμάρωνε όχι μόνο η ηγεσία της ΝΔ, αλλά και η κυβέρνηση και οι εργοδότες. Κατ' αρχήν, η «κομψή» ορολογία, οι προσεγμένες εκφράσεις, ώστε να μην πυροδοτούν την οργή των εργαζομένων και βέβαια προκαλούν τους άλλους «κοινωνικούς εταίρους». Ιδού ένα μικρό δείγμα: «Ενημερώσαμε τον Πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας για τα κρίσιμα ζητήματα, που αντιμετωπίζουν οι δυνάμεις της εργασίας, δεδομένων των μέτρων - σκληρών, άδικων και αντικοινωνικών - που έχουν ληφθεί» (σ.σ. άραγε από ποιον;) . Και ο Γ. Παναγόπουλος συνέχισε στο ίδιο «ύφος»: «Για εμάς, επείγοντα και πρωτεύοντα χαρακτήρα έχουν τα ζητήματα της Κοινωνικής Ασφάλισης, της υπογραφής Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και, κυρίως, της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, της προστασίας της απασχόλησης και της περιφρούρησης των ανέργων»... Πουθενά οι λέξεις κυβέρνηση, βιομήχανοι, μεγαλέμποροι, το τσάκισμα των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, ο πόλεμος κατά της εργατικής τάξης... Πουθενά η λέξη σύγκρουση, αναμέτρηση, ανατροπή. Ακριβώς γιατί δεν υπάρχει (ταξικός) εχθρός, παρά μόνο «εταίροι»... Αλλωστε, έχει βάλει πλάτη για το πέρασμα των αντεργατικών αναδιαρθρώσεων. Ετσι η μάχη που προετοιμάζεται να δώσει η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ είναι ...η προσφυγή στο Συμβούλιο της Επικρατείας και στο δικαστήριο ευρωπαϊκών κοινοτήτων για την κατάργηση ουσιαστικά των αποζημιώσεων σε περίπτωση απόλυσης. Ευτυχώς οι εργαζόμενοι, καιρό τώρα, τους έχουν πάρει χαμπάρι.

Θέατρο με «οίκους»

Με μια «φωνή» απάντησαν κυβέρνηση, ΝΔ, τραπεζίτες, ΜΜΕ - παπαγαλάκια, στην υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας από τη «Moody's». Ολοι μαζί και εν χορώ αποδοκίμασαν την αψυχολόγητη, αδικαιολόγητη, απαράδεκτη κίνηση, το χτύπημα κάτω από τη μέση, κ.ο.κ. Ομως μέχρι εκεί. Η βαθμολόγηση της «Moody's» όπως και των άλλων δύο διεθνών οίκων αξιολόγησης, της «Standards & Poor's» και «Fitch», είναι θέσφατο, στο οποίο οι πάντες υποτάσσονται. Ακριβώς γιατί γνωρίζουν ότι είναι οι βαθμολογητές - όργανα του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου και σαν τέτοιοι όχι μόνο έχουν γίνει αποδεκτοί από τις κυβερνήσεις αλλά και από τις κεντρικές τράπεζες στην ΕΕ (ΕΚΤ), στις ΗΠΑ, κ.ο.κ. Μάλιστα, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα εξαρτά το δανεισμό των κρατών μελών από τη βαθμολογία των τριών μεγάλων «διεθνών οίκων αξιολόγησης», όπως είναι η «πολιτικά ορθή» ονομασία τους. Δεν πρέπει επίσης να διαφεύγει ότι οι εκθέσεις των «οίκων» αυτών αποτελούσαν μέχρι πρόσφατα για τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ την αδιάσειστη «απόδειξη» για την «ορθότητα» της πολιτικής που εφάρμοζαν. Αυτό δεν αλλάζει παρά τη φραστική αποδοκιμασία της τελευταίας βαθμολογίας της «Moody's». Αντίθετα, όλοι όσοι διαμαρτύρονται, συμπλέουν στη διαπίστωση ότι η καλύτερη απάντηση είναι να επιταχυνθεί η υλοποίηση των βάρβαρων αντεργατικών μέτρων προκειμένου «να δείξουμε στη "Moody's" ότι έκανε λάθος» και άρα να βελτιώσει τη βαθμολογία της την επόμενη φορά... Κανονικό θέατρο δηλαδή που ο λαός δεν πρέπει να δίνει καμία σημασία. Αντίθετα, να πεισμώνει ταξικά, αγωνιστικά ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική.