ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Θέλουν να τους ξεκάνουν...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Οι γνωστοί ψευταράδες της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Γεωργίας υπόσχονταν στους βαμβακοπαραγωγούς ότι τα «επιστρεφόμενα» - η επιστροφή, δηλαδή, μέρους από το ποσό που τους παρακρατήθηκε ως τιμωρία επειδή η συνολική παραγωγή βαμβακιού στην Ελλάδα ξεπέρασε το πλαφόν που έχει επιβάλλει η ΕΕ - θα έφταναν κοντά στις πενήντα δραχμές το κιλό.

Τελικά, όμως, η επιστροφή θα είναι 28,5 δρχ. το κιλό για όσους παρέδωσαν το προϊόν τους μέχρι τις 15 Δεκέμβρη 2002 και 19,5 δρχ. το κιλό για όσους το παρέδωσαν μετά, με αποτέλεσμα η τιμή του βαμβακιού να μείνει σε χαμηλό επίπεδο. Αν σ' αυτό συνυπολoγιστεί το γεγονός ότι αρκετές ποσότητες, που έμειναν και φέτος εκτός επιδότησης, είτε παραμένουν απούλητες στις αποθήκες, ή πουλιούνται στην εμπορική τιμή, η οποία είναι υποτετραπλάσια της συνολικής, τότε γίνεται φανερό πως έχουμε και νέα μεγάλη μείωση του εισοδήματος των βαμβακοπαραγωγών.

Τα ίδια και χειρότερα θα έχουμε και του χρόνου, αφού κυβέρνηση και ΕΕ επιμένουν στην εφαρμογή του καταστροφικού κανονισμού για το βαμβάκι. Ο μόνος τρόπος ν' αλλάξει κάτι προς όφελος των βαμβακοπαραγωγών είναι η ανάπτυξη ακόμα πιο μαζικών και δυναμικών αγώνων της μικρομεσαίας αγροτιάς, σε συντονισμό με την πάλη των άλλων λαϊκών στρωμάτων, για την ανατροπή της αντιαγροτικής - αντιλαϊκής πολιτικής της ΕΕ και της κυβέρνησης.

Πόσες φορές ακόμη;

Κανείς, απ' όσο γνωρίζουμε, δε διαφωνεί με την προστασία της μαρτυρικής Γυάρου και την ανάδειξή της σ' έναν επισκέψιμο χώρο μνήμης, παιδείας και πολιτισμού. Πολύ περισσότερο, δε θα μπορούσε να έχει την παραμικρή ένσταση ή αντίρρηση ο «Ριζοσπάστης», όταν οι κομμουνιστές ήταν αυτοί, που πρωτίστως μαρτύρησαν στο άγριο αυτό νησί, γράφοντας, ταυτόχρονα, πάμπολλες σελίδες απαράμιλλου θάρρους, ηρωισμού και πίστης στα ιδανικά τους. Αλλωστε, η τέτοια ανάδειξη της Γυάρου αποτελούσε και αποτελεί ένα σημαντικότατο χρέος της πολιτείας, απέναντι στη νεότερη ιστορία της χώρας, αλλά και τις μελλοντικές γενιές. Αναρωτιόμαστε, όμως, πόσες φορές ακόμη, οι κυβερνώντες θα εκμεταλλευτούν το προαναφερόμενο χρέος, για να ασκήσουν την «επικοινωνιακή» και προεκλογική τους πολιτική. Προχτές, ο υπουργός Αιγαίου, Ν. Σιφουνάκης, έδωσε συνέντευξη Τύπου, για να παρουσιάσει την πρώτη φάση (!) της μελέτης δημιουργίας του δικτύου «μνήμης» στα στρατόπεδα της Γυάρου...

Δεν καταλαβαίνουν ότι, τριάντα περίπου χρόνια μετά τη μεταπολίτευση και είκοσι δύο χρόνια μετά την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στη διακυβέρνηση της χώρας, τέτοιες εκδηλώσεις αποτελούν λίγο - πολύ κοροϊδία στην ιστορική μνήμη του λαού μας; Πολύ περισσότερο, όταν ο υπουργός δεν μπορεί, ούτε σήμερα, να δώσει συγκεκριμένες και σαφείς απαντήσεις, για τη χρηματοδότηση και το χρονοδιάγραμμα των απαραίτητων έργων;

Κίνδυνος θανάτου για 300.000 παιδιά

Μπορεί ο Πολ Μπρέμερ, ο νέος Αμερικανός δερβέναγας στο Ιράκ, να δίνει συνεντεύξεις Τύπου και να μοιράζει υποσχέσεις, ανάμεικτες με απειλές, αλλά η πραγματικότητα είναι περισσότερο κι από οικτρή. Σύμφωνα με ανακοίνωση της Γιούνισεφ, περισσότερα από 300.000 παιδιά στο Ιράκ κινδυνεύουν άμεσα να πεθάνουν από ασιτία, αριθμός διπλάσιος από την περίοδο του Σ. Χουσεΐν και του 10ετούς εμπάργκο από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Την καταγγελία έκανε ο εκπρόσωπος της Γιούνισεφ στη Βαγδάτη, Κάρελ ντε Ροτ, τονίζοντας ότι η κατάσταση έχει χειροτερέψει, ενώ οι αμερικανικές και βρετανικές κατοχικές δυνάμεις δε διευκολύνουν τις ανθρωπιστικές αποστολές βοήθειας και δεν εμποδίζουν τις συνεχιζόμενες λεηλασίες.

Η... αμοιβή

«Η Βουλγαρία στάθηκε παλικάρι και εμείς δεν το ξεχάσουμε ποτέ». Η δήλωση ανήκει στον Αμερικανό υπουργό Εξωτερικών Κ. Πάουελ και την έκανε προχτές, φτάνοντας στη βουλγαρική πρωτεύουσα. Θυμίζουμε ότι η ηγεσία της γειτονικής μας χώρας συμφώνησε με τις ΗΠΑ για την εισβολή στο Ιράκ και παραχώρησε την αεροπορική βάση του Σαράφοβο για τα αμερικανικά αεροσκάφη.

Κι αν αναρωτιέστε πώς θα... ανταμείψουν οι ΗΠΑ τη Βουλγαρία, σας πληροφορούμε ότι η «αμοιβή» της θα είναι η εγκατάσταση στη γειτονική χώρα αμερικανικών βάσεων, οι οποίες θα «μετακομίσουν» εκεί από τη Γερμανία όπου βρίσκονται σήμερα... «Αμοιβή», η οποία είναι σημαντική, βέβαια, για τις κυρίαρχες σήμερα δυνάμεις της Βουλγαρίας, αφού συμβάλλει στην παραπέρα στερέωση της καπιταλιστικής παλινόρθωσης στη χώρα και στη μεγαλύτερη πρόσδεσή της στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα. Αλλωστε, δεν είναι κρυφοί οι φόβοι και οι ανησυχίες των δυνάμεων αυτών, καθώς «είναι νωπές ακόμη οι μνήμες του πρόσφατου παρελθόντος στους λαούς των χωρών αυτών», όπως ομολόγησε πρόσφατα και ο Κ. Σημίτης, ενώ τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα συνεχώς οξύνονται.

Λουκέτα

Κάθε μέρα που κυλά

κατεβαίνουνε ρολά,

κλειδαριές μπαίνουν, λουκέτα

κι η εργατιά «τρώει πακέτα».

Κλειδαριές πλέον παντού

κι η ανεργία κάνει «ντου»,

έχει μπει σε κάθε σπίτι

απ' τη Θράκη ως την Κρήτη.

Σφίγγει η φτώχεια σαν θηλιά,

κι η εργατιά θα «πάει καλλιά»,

θα τη θάψουν δίχως τύψη

όσοι πριν την έχουν στύψει,

τη γροθιά λοιπόν στα ύψη!

Ο οίστρος

Το «πάπλωμα»

Ωρα είναι να υποστηρίξουν στ' αλήθεια ότι, πράγματι, κυβέρνηση και μεγαλοβιομήχανοι καυγαδίζουν για το μέλλον της οικονομίας και του τόπου, συνολικά. Ωρα είναι να μας πούνε ότι ΣΕΒ και κυβερνώντες χώρισαν τα τσανάκια τους και αντιπαρατίθενται, επειδή οι εκπρόσωποι του πρώτου ζητούν περισσότερα κίνητρα και τα κυβερνητικά στελέχη, δήθεν, αρνούνται. Το παραμύθι της «σκληρής» κυβέρνησης, που εναντιώνεται στο αδίστακτο κεφαλαίο, έχει ξαναπαιχτεί. Οι άνθρωποι του Κ. Σημίτη γνωρίζουν πολύ καλά ότι ο απλός κόσμος ποτέ δε βλέπει με καλό μάτι την κολιγιά της κυβέρνησης με το μεγάλο κεφάλαιο. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο, με κάθε ευκαιρία, βγαίνουν στο παλκοσένικο της αντιπαράθεσης με τους βιομήχανους, ποντάροντας ότι όλο και θα υπάρχουν ορισμένοι που θα χάψουν τις ψευτιές τους. Τα στοιχεία, όμως, που παρουσίασαν οι ίδιοι οι μεγαλοβιομήχανοι την προηγούμενη Τετάρτη, στη γενική τους συνέλευση, δεν αφήνουν περιθώρια για την παραμικρή παρερμηνεία, σχετικά με το περιεχόμενο και την ουσία των σχέσεων που έχουν αναπτυχθεί ανάμεσα στα δύο μέρη.

Ενας από τους καθοριστικούς δείκτες για την αποτελεσματικότητα του κεφαλαίου, είναι η κερδοφορία των επιχειρήσεων. Ολα τα χρόνια που μεσολάβησαν από τα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας, την εποχή, δηλαδή, που τα λαϊκά νοικοκυριά στενάζουν υπό το βάρος της συνεχώς διευρυνόμενης αντιλαϊκής πολιτικής, όλη αυτήν την περίοδο οι μεγαλοβιομήχανοι έκαναν, στην κυριολεξία, χρυσές δουλιές. Τα καθαρά επίσημα κέρδη τους εκτοξεύτηκαν, από 1 δισεκατομμύριο ευρώ που ήταν το 1996, στα 2,3 δισ. ευρώ το 2001. Ιδια ή ακόμα πιο θεαματική πορεία ακολουθούν και άλλοι δείκτες. Οπως τα βιομηχανικά κέρδη ανά εργαζόμενο, το μεικτό περιθώριο κέρδους, το καθαρό περιθώριο κέρδους κ.ο.κ. Με όποιον τρόπο και να διαβάσει κανείς τα επίσημα στοιχεία, αυτά που από κοινού κυβέρνηση και βιομήχανοι αποδέχονται και δημοσιοποιούν, το συμπέρασμα είναι ένα και μοναδικό. Ολα τα τελευταία χρόνια, όπως, άλλωστε, γινόταν - ενδεχόμενα σε διαφορετικό βαθμό - και τα προηγούμενα, η πολιτική κυβέρνησης - ΕΕ, η πολιτική της Συνθήκης του Μάαστριχτ, της ΟΝΕ και του ευρώ αποδείχτηκαν πρώτης τάξης «θερμοκήπιο» για την ικανοποίηση των απαιτήσεων των μεγαλοβιομηχάνων και άλλων εκπροσώπων της οικονομικής ολιγαρχίας.

Οι σύγχρονες συνθήκες εξέλιξης του συστήματος βαθαίνουν όλο και περισσότερο τον ανταγωνισμό ανάμεσα στα διάφορα τμήματα του κεφαλαίου. Σε επίπεδο ιμπεριαλιστικών κέντρων, στα πλαίσια της Ενωσης, σε εθνικό επίπεδο, σε επίπεδο κλάδων και τομέων παραγωγής κ.ο.κ. Ο εντεινόμενος ανταγωνισμός που στις μέρες μας αλληλοεπηρεάζεται και από την οικονομική ύφεση έχει οδηγήσει, από τη μία, τις κυβερνήσεις να προωθούν πολιτικές παραπέρα επίθεσης στα λαϊκά στρώματα, προκειμένου να στηριχτεί η θέση των εκπροσώπων του κεφαλαίου, το δε κεφάλαιο να επιζητά, «εδώ και τώρα», ακόμα περισσότερα από τους κυβερνώντες. Το κακό για τους εργαζόμενους και τα άλλα καταπιεζόμενα τμήματα της κοινωνίας είναι ότι, όσο δεν μπαίνει οριστικός φραγμός στην ασυδοσία και τις κλιμακούμενες αξιώσεις των κεφαλαιοκρατών, τόσο αυτοί θα απαιτούν και οι κυβερνώντες θα υλοποιούν. Κατά τ' άλλα, θα στήνουν καυγάδες για τα μάτια του κόσμου...