ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Στρεβλώσεις

Η ανησυχία και η αγωνία που έχει προκαλέσει στους εκπαιδευτικούς η κυβέρνηση, πετώντας μέσα σε μια νύχτα εκτός σχολείων 2.000 εκπαιδευτικούς των ΕΠΑΛ - ΕΠΑΣ με την κατάργηση ειδικοτήτων και μετατάσσοντας υποχρεωτικά άλλους 5.000 - 6.000 εκπαιδευτικούς στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση και σε διοικητικές υπηρεσίες, είναι εύλογη. Ολος αυτός ο κόσμος είτε χάνει τη δουλειά του, είτε αναγκάζεται να μετακομίσει σε άλλη πόλη, ανατρέπεται ο οικογενειακός του προγραμματισμός, ενώ διαρκώς στο βάθος του τούνελ βλέπει και την πόρτα της απόλυσης έτοιμη να ανοίξει...

Τα παραπάνω έχουν προφανείς συνέπειες στην ίδια την εκπαιδευτική διαδικασία: Θα έχουμε σχολεία με πολύ λιγότερους εκπαιδευτικούς που δύσκολα θα μπορούν να λειτουργήσουν.

Υπάρχουν, όμως, και οι έμμεσες συνέπειες που ήδη έχουν αρχίζει να φαίνονται. Οι εκπαιδευτικοί στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση αρχίζουν να κοιτούν τις εγκυκλίους για τη νέα χρονιά και το νομοσχέδιο που δημοσιεύτηκε για τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, μετρώντας τις ώρες της ειδικότητάς τους, υπολογίζοντας αν μειώνονται κι αν κινδυνεύουν οι οργανικές τους θέσεις. Ετσι φτάνουμε σε σημεία να επιχειρηματολογούν για παράδειγμα κάποιοι για τη μείωση των ωρών ενός μαθήματος, όχι από τη σκοπιά του αν είναι χρήσιμο το μάθημα για τους μαθητές και πόσες ώρες απαιτεί το μάθημα για να διδαχτεί, αλλά από τη σκοπιά του ότι η μείωση των ωρών θα μειώσει θέσεις εκπαιδευτικών...

Το σίγουρο είναι ότι κανένας εκπαιδευτικός δεν περισσεύει. Για να κερδηθεί όμως αυτό, δε βοηθάει η συντεχνιακή αντιπαράθεση μεταξύ των εκπαιδευτικών διαφορετικών ειδικοτήτων.

Σε μια άλλη κοινωνία...

Παιδικός σταθμός στη Σοβιετική Ενωση

Με αφορμή τα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες με τους παιδικούς σταθμούς και την αγωνία των γονιών για το εάν θα καταφέρουν να στείλουν το παιδί τους ή όχι, έχει σημασία να ξαναθυμίσουμε το εξής: Tο τι σημαίνει να είναι υπόθεση όλης της κοινωνίας το μεγάλωμα και η σωματική και πνευματική ανάπτυξη του παιδιού. Γιατί εκτός από το μεροκάματο για τους γονείς, έχει πολύ μεγάλη σημασία για το ίδιο το παιδί η προσχολική αγωγή.

Ας δούμε, λοιπόν, ορισμένα στοιχεία σχετικά με το τι σημαίνει υπόθεση όλης της κοινωνίας το μεγάλωμα του παιδιού. Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση και κατά τη διάρκεια της σοσιαλιστικής οικοδόμησης δημιουργήθηκε ένα πλέγμα μέτρων προστασίας της μητέρας και του παιδιού από τη βρεφική ηλικία. Το σοβιετικό κράτος πάντοτε θεωρούσε σαν ένα από τα βασικά του καθήκοντα την προστασία της μητέρας και του παιδιού και την εξασφάλιση στη γυναίκα εκείνων των συνθηκών, που θα της επιτρέπουν να συνδυάζει την παραγωγική και κοινωνική δραστηριότητα, δηλαδή τη δουλειά και το σπίτι με τη μητρότητα και την ανατροφή των παιδιών της.

Πιο συγκεκριμένα: Το 1987 πάνω από 16 εκατομμύρια Σοβιετικά παιδιά πήγαιναν σε 140.000 παιδικούς σταθμούς. Στην πραγματικότητα, δεν υπήρχε παιδί που να μην πηγαίνει σε παιδικό σταθμό. Το κράτος κάλυπτε τα 4/5 των εξόδων συντήρησής τους. Εν έτει 2013, στην καπιταλιστική Ιταλία, ζητάνε από τις οικογένειες παιδιών που πάνε στα σχολεία να πληρώνουν έως και 3 ευρώ το δικό τους φαγητό! Στην Ελλάδα, κόβουν ακόμα κι από το φαΐ των παιδιών για να καλύψουν ανάγκες και να πάρουν κι άλλα παιδιά στους σταθμούς.

... τι σήμαινε προστασία του παιδιού

Στη Σοβιετική Ενωση πρόβλημα διατροφής δεν υπήρχε. Το φαινόμενο με τα υποσιτισμένα παιδιά που λιποθυμούν στα σχολεία ή τους παιδικούς σταθμούς ήταν άγνωστο. Η μεταφορά των παιδιών όπου χρειαζόταν γινόταν με έξοδα του κράτους και όχι να πρέπει ο γονιός να πληρώνει και γι' αυτό όπως γίνεται εδώ.

Την προστασία της υγείας των παιδιών αναλάμβαναν τα ιδρύματα για τη θεραπεία και την πρόληψη παιδικών ασθενειών, τα νοσοκομεία παίδων, πολυκλινικές, παιδικά τμήματα των γενικών νοσοκομείων, σανατόρια, βρεφικοί και παιδικοί σταθμοί, τμήματα σχολικής υγιεινής, υγειονομικοί σταθμοί κ.ά. Βασικό ρόλο στην ιατρική περίθαλψη των παιδιών έπαιζαν οι παιδικές πολυκλινικές και τα εξωτερικά ιατρεία. Για πρώτη φορά στον κόσμο, καθιερώθηκε η γενική ιατρική παρακολούθηση των παιδιών από παιδιάτρους και μόνιμες νοσοκόμες.

Ολα αυτά τα είχε πετύχει ένα κράτος σοσιαλιστικό. Ηταν κατακτήσεις της κοινωνίας που πάλευε με στόχο την κάλυψη των ολοένα αυξανόμενων αναγκών των ανθρώπων. Ολα τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουν σήμερα η εργατική τάξη και τ' άλλα λαϊκά στρώματα σε σχέση με τους όρους της ζωής τους στον καπιταλισμό, ή παραμένουν άλυτα ή αφαιρούνται από τους κεφαλαιοκράτες, ήταν άγνωστα στο σοσιαλισμό.

Το δικαίωμα στις διακοπές

Πολύς λόγος γίνεται τις τελευταίερς μέρες για το πρόγραμμα κοινωνικού τουρισμού που υποτίθεται πως αναβιώνει η κυβέρνηση. Υπήρξαν οι ανακοινώσεις του υπουργού Εργασίας πριν μερικές μέρες που έδειξαν ότι εμπαίζει κυριολεκτικά το λαό. Δηλαδή, ανακοίνωσε ότι θα υλοποιηθεί ένα πρόγραμμα που αποκλείει συνταξιούχους, περιορίζει το ανώτατο όριο ημερών επιδότησης από 7 σε 5, κόβει τα ποσά της επιδότησης και άρα ο ωφελούμενος θα πρέπει να βάλει από την τσέπη του και μπαίνει φραγμός στους μακροχρόνια άνεργους και νέους άνεργους. Για να γίνει κατανοητό τι συμβαίνει αρκεί τούτο: Το «νέο πρόγραμμα» προσφέρει μόλις 110.000 εισιτήρια για τη διετία 2013 - 2014, όταν την τελευταία χρονιά πριν την κατάργηση της Εργατικής Εστίας, το 2011 ο αριθμός των εισιτηρίων ξεπερνούσε τις 500.000! Οι διακοπές, η αναψυχή είναι δικαίωμα, ζωτική ανάγκη των εργαζομένων και όχι πολυτέλεια. Και είναι γνωστό ότι φέτος, 7 στις 10 λαϊκές οικογένειες δεν κάλυψαν αυτή τους την ανάγκη. Οι ολιγοήμερες διακοπές, μια μικρή ανάσα στα νησιά για χιλιάδες εργατικές, λαϊκές οικογένειες, για τις οικογένειες των ανέργων, που τις έχει γονατίσει η καπιταλιστική κρίση, έχει γίνει «άπιαστο όνειρο».

Ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα για να αντιληφθεί κάποιος την ταξικότητα του ζητήματος: Το ταξίδι στα νησιά είναι απαγορευμένο για τη συντριπτική πλειοψηφία. Κι αυτοί που τα καταφέρνουν, κάνουν μεγάλες θυσίες. Τα ακτοπλοϊκά εισιτήρια είναι πανάκριβα. Την τελευταία δεκαετία οι τιμές τους αυξήθηκαν πάνω από 300%. Νέες αυξήσεις στην καρδιά του καλοκαιριού στα ακτοπλοϊκά εισιτήρια της οικονομικής θέσης και στα ναύλα των οχημάτων εξασφάλισε η συγκυβέρνηση στο εφοπλιστικό κεφάλαιο, που τέθηκε σε ισχύ από την Τρίτη, 23 Ιούλη. Είναι η τρίτη αύξηση των εισιτηρίων μέσα σε περίπου ένα χρόνο! Επιπλέον, τα καράβια κάθε χρόνο γίνονται λιγότερα, γιατί αυτό συμφέρει την κερδοφορία των εφοπλιστών, μετατρέποντας ένα ακτοπλοϊκό ταξίδι σε ταλαιπωρία. Πολλά από τα πλοία είναι υπέργηρα, ταξιδεύουν ασταμάτητα, χωρίς την απαιτούμενη συντήρηση, με αποτέλεσμα τις απανωτές βλάβες. Τα ωράρια είναι εξαντλητικά για τους ναυτεργάτες των πληρωμάτων που στην πλειοψηφία τους παραμένουν απλήρωτοι επί μήνες.

Αλλο παράδειγμα: Αυτό που συμβαίνει με τα διόδια στους εθνικούς οδικούς άξονες. Πώς να πληρώσει μια εργατική οικογένεια μόνο για διόδια για Αθήνα - Καλαμάτα. για περίπου 200 χλμ. δρόμο, 25,2 ευρώ (με επιστροφή) ή για Αθήνα - Πάτρα, για άλλα 200 χλμ. δρόμο, 12,60 ευρώ ή ακόμα χειρότερα για Αθήνα - Θεσσαλονίκη στοιχίζει 46 ευρώ; Τα τελευταία τέσσερα χρόνια, με την ιδιωτικοποίηση των οδικών αξόνων, τα χαράτσια διοδίων αυξήθηκαν ακόμη και πάνω από 500% για ορισμένες κατηγορίες οχημάτων, ενώ διαρκώς νέοι σταθμοί είσπραξης ξεφυτρώνουν σαν τα... μανιτάρια!

Οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα μέσα από τον κοινό αγώνα τους πρέπει να αποκρούσουν την αντιλαϊκή πολιτική που συντρίβει κάθε εργατικό δικαίωμα και να την ανατρέψουν. Να διεκδικήσουν: Λαϊκό τουρισμό, ώστε να εξασφαλιστεί η ικανοποίηση της ανάγκης των λαϊκών οικογενειών στην αναψυχή, την ξεκούραση, με δωρεάν φτηνές, προσιτές υπηρεσίες και υποδομές. Να παλέψουν για ουσιαστική διεύρυνση των προγραμμάτων κοινωνικού τουρισμού και κυρίως για ριζικές αλλαγές στην οικονομία και την εξουσία, ώστε να έχουν όλοι δουλειά με δικαιώματα, ελεύθερο χρόνο και παροχές που θα καλύπτουν τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.