ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

«Αλφα» κουβέντες...

Κ. ΓΡΗΓΟΡΙΑΔΗΣ

Οι μεγαλοτραπεζίτες, ως γνωστόν, δε μασάνε τα λόγια τους και από την άποψη αυτή είναι χρήσιμα και «αποκαλυπτικά» τα όσα είπε ο πρόεδρος της «Αλφα Μπανκ» σε συνέντευξή του στην κυριακάτικη «Καθημερινή». Πρώτα απ' όλα ο Γ. Κωστόπουλος έσπευσε να δηλώσει πρώτος συμμετοχή στο πρόγραμμα στήριξης των τραπεζών γιατί, όπως είπε χαρακτηριστικά, συμφωνεί απόλυτα με αυτό και δε θα άλλαζε τίποτα στο σχέδιο αν το έγραφε ο ίδιος. Το μόνο λάθος, όπως λέει, ήταν στην παρουσίαση του σχεδίου από την πλευρά της κυβέρνησης όταν μίλησε περί θωράκισης των τραπεζών! Ταυτόχρονα, ο επικεφαλής της «Αλφα Μπανκ» παρουσιάζει το όραμα της εγχώριας πλουτοκρατίας για επέκταση στις βαλκανικές χώρες, το οποίο μάλιστα εμφανίζει ως υλοποίηση του οράματος του Ρήγα Φεραίου! «Επειτα από πολλά χρόνια και πολλή προσπάθεια αναβιώνει η Χάρτα του Ρήγα Φεραίου, με τα ελληνικά επιχειρηματικά συμφέροντα να φθάνουν από το Αιγαίο ως τον Δούναβη», δηλώνει, χαρακτηρίζοντας τις βαλκανικές χώρες ως «ζωτικό χώρο» και «οικονομική μας ενδοχώρα», όπου «η Ελλάδα καλείται να διαδραματίσει ηγετικό ρόλο». Επίσης, ο μεγαλοτραπεζίτης καθόλου δεν ανησυχεί για το αν η χώρα βρίσκεται σε προεκλογική περίοδο γιατί αυτό δεν εμποδίζει σε τίποτα την υλοποίηση των σχεδίων της τράπεζας και ευρύτερα της πλουτοκρατίας. Τα συμπεράσματα δικά σας...

Αντιπαράθεση με ... κατασκευάσματα

«Οσο περισσότερο ωριμάζει στον κόσμο η ανάγκη για ενότητα και κοινή δράση της αριστεράς, τόσο πιο σπασμωδικά αντιδρά ο Περισσός. Το ΚΚΕ (...) αντιδρά όπως να 'ναι, το τελευταίο που σκέφτηκαν ήταν να αναστηλώσουν το άγαλμα του Στάλιν και να κρυφτούν από πίσω». Τα παραπάνω δήλωσε μεταξύ άλλων, σε συνέντευξή του στο «Εθνος της Κυριακής», ο πρόεδρος του ΣΥΝ Αλ. Τσίπρας. Προφανώς, δεν έχει όχι μελετήσει αλλά ούτε καν δει έστω το εξώφυλλο των Θέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ για το 18ο Συνέδριό του. Ο πρόεδρος του ΣΥΝ δημιουργεί στο κεφάλι του μια πραγματικότητα για το ΚΚΕ, τέτοια που να τον βολεύει και να τον βοηθά να της αντιπαρατεθεί. Και πάνω κει οικοδομεί την αντιΚΚΕ λογική του. Γιατί μόνον έτσι μπορεί να την επιβάλει. Ας κάνει τον κόπο να μελετήσει τις Θέσεις της ΚΕ για το 18ο Συνέδριο. Και μετά, αν μπορεί, ας αντιπαρατεθεί στο πραγματικό τους περιεχόμενο. Από τη σκοπιά της δικής του πολιτικής. Αυτής που μιλά για «ενότητα και κοινή δράση» που έχει κατά νου ο ίδιος και το κόμμα του, πέρα και έξω από τη στρατηγική για τη φιλολαϊκή διέξοδο. `Η ας αντιπαραθέσει τη δική του στρατηγική, του «ηθικού» καπιταλισμού. Που είναι και πολλαπλά επιζήμια για το λαό και το λαϊκό κίνημα. Εκτός και αν έχει, ήδη, διαβάσει τις Θέσεις του ΚΚΕ και κατάλαβε με την πρώτη πως δεν μπορεί να αντιπαρατεθεί, γι' αυτό και ακολουθεί τον πάγιο δρόμο του φτηνού δημαγωγού, δηλαδή διαμορφώνει «θέσεις» όπως τον συμφέρει και απαντά σ' αυτές που ο ίδιος διαμόρφωσε για κάποιες εντυπώσεις της στιγμής. Οσον αφορά το γεγονός ότι ο Στάλιν έρχεται και ξανάρχεται σαν καραμέλα που κοντεύει να λιώσει στο στόμα των στελεχών του ΣΥΝ, από μόνο του φτάνει σαν απόδειξη πως τους πονάει η δυνατότητα της οικοδόμησης του σοσιαλισμού και, άρα, πως άλλα πράγματα έχουν στο μυαλό τους.

Μόνη λύση η ανυπακοή

Πόσο πιο ξεκάθαρα, άραγε, μπορούν να εκφράσουν εκεί στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ την ευρω-υποταγή τους στην ΕΕ; Τόσο ντόρο υποτίθεται ότι έχουν ξεσηκώσει ενάντια στην αναγνώριση των ΚΕΣ (τα οποία οι ίδιοι ζητούσαν πριν από μερικά χρόνια να αναγνωριστούν), αλλά καταλήγουν σε προτάσεις ίδιες με αυτές της κυβέρνησης ή σε προτάσεις ανέφικτες, σύμφωνα με τη νομιμότητα της ΕΕ, την οποία επικαλούνται.

Γράφει ο Ν. Θεοτοκάς στην κυριακάτικη «Αυγή»: «...Με βάση την ευρωπαϊκή νομική τάξη δεν είναι δυνατό να μην ενσωματωθεί στην ελληνική νομοθεσία η οδηγία»... «Ο μόνος νόμιμος τρόπος διασφάλισης των προβλέψεων του άρθρου 16 του ελληνικού συντάγματος είναι η ρητή και κατηγορηματική απαγόρευση των εμπορικών συμφωνιών δικαιόχρησης (...) η ένταξη των λειτουργιών των Εργαστηρίων Ελευθέρων Σπουδών στην κατηγορία της άτυπης μεταλυκειακής επαγγελματικής κατάρτισης καθώς και η επαναφορά των νομικών ρυθμίσεων που δεν επέτρεπαν τη χρήση από αυτές τις επιχειρήσεις των παραπλανητικών όρων "Πανεπιστήμιο, Κέντρο, Σχολή, Οργανισμός, Κολέγιο, Ινστιτούτο, Ακαδημία"».

Από τις τρεις προτάσεις του, οι δυο τελευταίες υλοποιούνται από το νόμο για τα κολέγια, που ψήφισε η κυβέρνηση το καλοκαίρι. Η πρώτη είναι απραγματοποίητη, αφού με βάση την ευρωπαϊκή νομική τάξη (βλέπε τις τέσσερις ελευθερίες του Μάαστριχτ που ψήφισε ο ΣΥΝ) δεν μπορεί να εμποδιστούν οι συμφωνίες των επιχειρήσεων.

Ας το πάρουν, επιτέλους, χαμπάρι: Χωρίς ανυπακοή και ρήξη με την ΕΕ, δεν μπορεί να βρεθεί λύση.

Λύση η ανατροπή

Η επίθεση που εκδηλώθηκε από τις δυνάμεις του κεφαλαίου σε βάρος του εργατικού κινήματος από τις αρχές της δεκαετίας του '80, ιδεολογικά, εμφανίστηκε ως η ...απελευθέρωση των αγορών από τον ασφυκτικό κρατικό εναγκαλισμό. Την οικονομική, δηλαδή, πολιτική, που στηρίχτηκε στη θεωρία της εκτεταμένης κρατικής παρέμβασης στις οικονομικές δραστηριότητες και έδωσε, είναι αλήθεια, μεγάλες ανάσες και παρατάσεις στην κρίση του καπιταλιστικού συστήματος. Η αναφορά και μόνο του ονόματος «Κέυνς» - «κεϋνσιανισμός» προκαλούσε οργή και ιερή αγανάκτηση στα νέα ιδεολογικά ρεύματα, που, ως κυρίαρχα πλέον, πρόβαλλαν τις αρχές της «απορύθμισης» και της «μείωσης του κράτους», το οποίο θεωρούσαν σαν την πηγή όλων των δεινών που εμφάνιζαν οι κεφαλαιοκρατικές κοινωνίες. Οι «νεοφιλελεύθεροι» πρέσβευαν ότι λύση μπορούσαν να δώσουν μόνον οι ...απελευθερωμένες δυνάμεις του κεφαλαίου, σε εθνικό και σε διεθνές επίπεδο.

Βέβαια, το μαχόμενο επαναστατικό εργατικό κίνημα, η ψευτοδιαμάχη «κεϋνσιανιστών» - «νεοφιλελεύθερων» το αφήνει παγερά αδιάφορο, αφού και τα δύο αστικά ιδεολογικά ρεύματα, σε τελική ανάλυση, επιδιώκουν να δώσουν, ανάλογα με τη φάση της εξέλιξης του συστήματος, απάντηση στην καπιταλιστική κρίση και τις αιτίες που την προκαλούν από τη σκοπιά των συμφερόντων του κεφαλαίου, σε αντίθεση με την εργατική τάξη που πρέπει να την αξιοποιεί απο τη σκοπιά των δικών της συμφερόντων στην πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού. Αλλωστε, οι μεν κεϋνσιανοί πρεσβεύουν ότι η κεφαλαιοκρατική αναπαραγωγή, στις συνθήκες του μονοπωλιακού καπιταλισμού, μπορεί να συντελεστεί με την ενεργό παρέμβαση του κράτους, και, μάλιστα, στην κατεύθυνση ενίσχυσης της ζήτησης και του ισχυρού κρατικού τομέα οικονομίας, οι δε «νεοφιλελεύθεροι», κάτω από τον υποκριτικό μανδύα της μη παρεμβατικής πολιτικής, ξεδίπλωσαν μια περίοδο ακόμα πιο έντονης κρατικής παρέμβασης, που ταυτίστηκε με την άνευ προηγουμένου επίθεση κατά των εργατικών και λαϊκών κατακτήσεων, η οποία βρίσκεται σε εξέλιξη τα 30 τελευταία χρόνια.

Στο διά ταύτα τώρα. Το ερώτημα που προβάλλει σήμερα είναι αν είναι δυνατόν, είτε με τη μία συνταγή είτε με την άλλη, να δοθούν λύσεις στα οξυμένα προβλήματα των καπιταλιστικών κοινωνιών. Αυτό ήταν το αντικείμενο των επιτελείων της παγκόσμιας οικονομικής ολιγαρχίας, που με τη μορφή των G20 μαζεύτηκαν προχτές στην Ουάσιγκτον. Ανάμεσα στον «κρατισμό» και στη συνέχιση των πολιτικών «απελευθέρωσης» των αγορών, το μόνο που κατάφεραν να πουν είναι ότι χρειάζονται συντονισμένες δημοσιονομικές παρεμβάσεις και ...νέα πνοή στην απελευθέρωση του διεθνούς εμπορίου. Κοντολογίς, συμφωνία δεν υπήρξε. Ούτε θα μπορούσε, από τη στιγμή, που, ειδικά σε περιόδους οικονομικής κρίσης, εκείνο που δεσπόζει ως επιδίωξη του κεφαλαίου δεν είναι η ρύθμιση των αντιτιθέμενων συμφερόντων, αλλά οι προσπάθειες των διαφόρων ομάδων και τμημάτων του κεφαλαίου, να επικρατήσουν έναντι των ανταγωνιστών τους.

Οι εργαζόμενοι πρέπει να κατανοήσουν ότι η οικονομική κρίση είναι συνυφασμένη με τον καπιταλισμό, με την εκμεταλλευτική του φύση. Καπιταλισμός χωρίς κρίσεις υπάρχει μόνο στη χώρα της ...ουτοπίας. Η λύση για το ξεπέρασμα των οικονομικών κρίσεων περνά μέσα από το ιστορικό ξεπέρασμα του καπιταλισμού, δηλαδή την ανατροπή του ίδιου του συστήματος που τις γεννά και τις αναπαράγει. Και απαιτείται τώρα πάλη για την ικανοποίηση όλων των αναγκών της εργατικής τάξης και των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων, ενάντια στις επιδιώξεις των κυβερνήσεων να ενισχύσουν το κεφάλαιο για τη σωτηρία του...