Το «κλάμα» και ο οδυρμός που έχει πέσει το τελευταίο διάστημα με αφορμή τη μεταφορά επιχειρήσεων σε άλλες χώρες της ΕΕ δε λέγεται. Σαν τις ψευτο-μοιρολογίστρες ένας ένας μπαίνει στο χορό. Από κοντά χτες και η ηγεσία της ΔΑΚΕ, που εξανίσταται για τη μεταφορά επιχειρήσεων με αφορμή και την τελευταία περίπτωση της «Βιοχάλκο», με ανακοίνωσή της μέμφεται το ΣΕΒ γιατί λέει αναζητά την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας στη μείωση του εργασιακού κόστους και του ζητά να αναλάβει τις ευθύνες του. Μόνο που στο διά ταύτα, και η ΔΑΚΕ καταλήγει μετά την απαιτούμενη «κριτική», να ζητά ό,τι ακριβώς και ο ΣΕΒ: Πιο φτηνή ενέργεια για λογαριασμό του ντόπιου κεφαλαίου, μεγαλύτερη και πιο φθηνή χρηματοδότηση στις επιχειρήσεις και φορολογία στα μέτρα των επιχειρήσεων που όπως λέει δε θα αποτρέπει «κάθε σοβαρό επενδυτικό ενδιαφέρον». Τι διαφορετικό άραγε ζητά ο ΣΕΒ;

Μάλιστα ζηλεύοντας προφανώς την πατέντα που λάνσαρε ο ΣΥΡΙΖΑ, δηλώνει και αυτή ότι «στηρίζει την υγιή και πατριωτικά προσανατολισμένη επιχειρηματικότητα»..! Ολοι με τους «πατριώτες» επιχειρηματίες, όλοι με την «υγιή επιχειρηματικότητα». Μόνο που ξεχνούν ότι «οι πατριώτες επιχειρηματίες» δε διαπράττουν και κάποιο έγκλημα, απλώς σαν καλοί επιχειρηματίες παίρνουν τις επιχειρήσεις τους και τις πάνε εκεί που θα έχουν το μεγαλύτερο κέρδος. Σε όποιο μέρος και πλάτος της Γης τους εξασφαλίζει ακόμα μεγαλύτερη απόδοση των κεφαλαίων τους.

Αλλωστε και η ΔΑΚΕ, όπως και η ΠΑΣΚΕ, μαζί με τους βιομήχανους και το ΣΥΡΙΖΑ, εκτός του να δηλώνει «πίστη στην ιδεολογία του κοινωνικού φιλελευθερισμού» έχει προ πολλού δηλώσει την αφοσίωσή της, μαζί με τους προαναφερόμενους, στις τέσσερις βασικές ελευθερίες του Μάαστριχτ, -δηλαδή και στην απρόσκοπτη μεταφορά κεφαλαίων και επιχειρήσεων- για την οποία τώρα χύνει κροκοδείλια δάκρυα. Για να επιβεβαιωθεί για άλλη μια φορά και στο ζήτημα της μεταφοράς επιχειρήσεων, ότι όλους τους χωρά η Ευρωπαϊκή Ενωση, όλους τους χωρά το Μάαστριχτ. Από τους βιομήχανους, τους τραπεζίτες και το ΣΕΒ, μέχρι τους φιλελεύθερους της ΔΑΚΕ και τους αριστερούς του ΣΥΡΙΖΑ. Για τη μακροημέρευση του καπιταλισμού πασχίζουν κι ας αφήσουν τις κόνξες.

Δεν είναι η πρώτη φορά, δε θα είναι και η τελευταία. Γιατί το αντιΚΚΕ μένος τον κυριεύει σε βαθμό που να μην μπορεί να αυτοπροστατευθεί από τη γελοιοποίηση. Λόγος για το στέλεχος του ΝΑΡ και αρθρογράφο Γιώργο Δελαστίκ, που για μια ακόμα φορά τον έπιασε ο πόνος για το τι κάνει το ΚΚΕ. Σε άρθρο του στην εφημερίδα «Εθνος» διατυπώνει - δήθεν - την έκπληξή του για το μεγάλο ποσοστό συμμετοχής στην πρώτη μέρα της πενθήμερης απεργίας στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, καθώς, όπως γράφει, όχι μόνο η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ αλλά «και το ΚΚΕ είναι αντίθετο με την πενθήμερη απεργία των καθηγητών, προτείνοντας αντ' αυτής μια 48ωρη απεργία "επετειακού" χαρακτήρα»! Δεν του φθάνει που η πραγματικότητα διαψεύδει κατ' επανάληψη τις εκτιμήσεις που κάνει κατά καιρούς, τώρα αποφάσισε να διαστρεβλώσει τα γεγονότα, μιας και δεν του ταιριάζουν.

Οι κομμουνιστές έχουν πολύ ξεκάθαρα διατυπώσει τη θέση ότι κάθε μορφή αγώνα είναι αποδεκτή αλλά και ότι κάθε φορά επιλέγεται η πιο πρόσφορη, η οποία εξαρτάται από διάφορους παράγοντες, ένας από αυτούς η διάθεση των εργαζομένων. Δήλωσαν εξ αρχής και το έκαναν στην πράξη από την πρώτη μέρα της πενθήμερης απεργίας στους καθηγητές και στους άλλους κλάδους - τους οποίους ο Δελαστίκ αγνόησε ή δε γνώριζε - ότι όχι μόνο στηρίζουν την απεργία αλλά και ότι θα πρωτοστατήσουν στην προετοιμασία της και στην υλοποίησή της.

Αυτή η ξεκάθαρη αγωνιστική στάση έχει καμία σχέση με τις ηγεσίες των «Παρεμβάσεων», ΔΑΚΕ, ΠΑΣΚ και «Συνεργασίας» που το Μάη άφησαν τον κλάδο στο έλεος της επιστράτευσης, τον οδήγησαν σε αδιέξοδο; Εχει καμία σχέση με την απεργοσπασία αυτών των ηγεσιών στη μόνη απεργία που εξαγγέλθηκε και πραγματοποιήθηκε ενάντια στην επιστράτευση, επίσης το Μάη;

Εχει καμία σχέση με τις δυνάμεις της ΠΑΣΚ, της ΔΑΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στους δήμους που προωθούσαν στα τέλη του 2012 τις λεγόμενες «κινητοποιήσεις χωρίς να χαθεί το μεροκάματο»; Με στελέχη τους που σε μέρες απεργίας έπαιρναν κανονική άδεια ή έκαναν ό,τι άλλο σκαρφίζονταν προκειμένου να το παίξουν, χωρίς πραγματικά να είναι, αγωνιστές;

Η σιωπή είναι πολύτιμη μερικές φορές...