ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Αποσταθεροποίηση μέχρι την ανατροπή

Με αφορμή τη δημοσκοπική αποδυνάμωση ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, την αύξηση της λαϊκής δυσαρέσκειας για την πολιτική τους, τις εσωτερικές διαφωνίες στο ΠΑΣΟΚ για διάφορες πλευρές αυτής της πολιτικής, όπως ιδιωτικοποιήσεις, αναδιάρθρωση του χρέους, κάποιες από τις αντεργατικές αναδιαρθρώσεις, διάφορα αστικά προπαγανδιστικά επιτελεία κάνουν λόγο για αδυναμία της κυβέρνησης να επιβάλει αυτή την αντιδραστική πολιτική. Σε συνδυασμό με την εμφανιζόμενη άρνηση συναίνεσης της ΝΔ στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, προβάλλουν την κλιμακούμενη δυσκολία του αστικού πολιτικού συστήματος να προωθήσει τις ανατροπές που απαιτεί η κερδοφορία του κεφαλαίου. Ετσι, φουντώνει από τα αστικά επιτελεία η κινδυνολογία για το ενδεχόμενο, ακόμη και με εκλογές, να μην προκύψει ισχυρή κυβέρνηση από τις κάλπες, όποτε κι αν στηθούν. Οι προπαγανδιστές των αστών προσπαθούν να τρομοκρατήσουν το λαό πως μια τέτοια εξέλιξη είναι σε βάρος των συμφερόντων του, επειδή η χώρα θα βρεθεί σε ακυβερνησία, «πολιτική αστάθεια» και θα οδηγηθεί στην καταστροφή και στη χρεοκοπία.

Μιλάνε τη γλώσσα της πλουτοκρατίας και για δικό της όφελος επιτίθενται στις λαϊκές συνειδήσεις. Το αστικό πολιτικό σύστημα δοκιμάζει ήδη στο παρασκήνιο και «ζυμώνει» λύσεις και σενάρια κυβερνητικής συνεργασίας, μεταξύ κομμάτων πρόθυμων να συμβάλουν στη διαχείριση του αστικού πολιτικού συστήματος και της κρίσης σε βάρος του λαού. Οι διαθέσιμοι είναι πολλοί (ΝΔ, ΛΑ.Ο.Σ., Δημοκρατική Συμμαχία, Δημοκρατική Αριστερά) και δεν είναι απίθανο να προκύψουν και άλλοι, διαχρονικά επιρρεπείς στην πίεση της αστικής προπαγάνδας και την κινδυνολογία.

Το ιδανικό για τους καπιταλιστές θα ήταν η συνεργασία των δύο παραδοσιακών αστικών κομμάτων. Ξέρουν, όμως, ότι έχουν ισχυρές εφεδρείες σε όλο το φάσμα του πολιτικού συστήματος, που κάτω από προϋποθέσεις μπορούν να αποτελέσουν «λύση», έστω και παροδική. Ακόμα και μια περίοδος πολιτικής αστάθειας, αν δεν παρέμβει καθοριστικά ο λαός, για τους αστούς και το πολιτικό τους προσωπικό θα αποτελέσει πεδίο εκκόλαψης μιας ακόμα πιο σφοδρής επίθεσης στα λαϊκά στρώματα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το Βέλγιο, όπου για διάφορους λόγους δεν έχει σχηματιστεί κυβέρνηση εδώ και πάνω από ένα χρόνο, χωρίς ούτε λεπτό να έχει σταματήσει η άσκηση μιας πολιτικής ταξικής υπέρ του κεφαλαίου, από μια υπηρεσιακή κυβέρνηση, που είναι καμουφλάζ των μονοπωλίων.

Καθόλου τυχαία οι αστοί εξαιρούν απ' όλα τα σενάρια το ΚΚΕ, το οποίο είναι το μόνο κόμμα που στέκεται με συνέπεια και στρατηγικά απέναντί τους. Η ακυβερνησία και η πολιτική αστάθεια δεν πρέπει να τρομάζουν το λαό. Αντίθετα, πρέπει να τις επιδιώκει, με όρους μαζικής πολιτικής πάλης και χειραφέτησης από το δικομματισμό, που θα εκφράζονται και στην κάλπη, με αποδυνάμωση των δύο και άνοδο του ΚΚΕ. Κανένα συμφέρον δεν έχουν οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα από μια ισχυρή, μονοκομματική ή άλλη, κυβέρνηση συνεργασίας, που θα αναλάβει με μεγαλύτερη «μαστοριά» και πυγμή να εφαρμόσει την ίδια αντιλαϊκή στρατηγική. Σταθερή επιδίωξη του λαού πρέπει να είναι η αποδυνάμωση μιας τέτοιας κυβέρνησης, συνολικά των κομμάτων του κεφαλαίου και του αστικού πολιτικού συστήματος, σε βαθμό που να είναι αδύνατη η επιβολή αντιλαϊκών μέτρων. Πρέπει να είναι η οργανωμένη παρέμβαση ενός ισχυρού λαϊκού κινήματος για ακόμη μεγαλύτερες ρωγμές στο αστικό πολιτικό σύστημα. Ισχυρό ΚΚΕ και λαϊκή συμμαχία είναι οι προϋποθέσεις για να γίνουν θαρρετά βήματα στην αποσταθεροποίηση της αστικής εξουσίας, μέχρι την ανατροπή της.

«Βιώσιμη» εξαπάτηση

Παπαγεωργίου Βασίλης

Η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ είναι επικίνδυνη όχι μόνο όταν αδρανεί και μπλοκάρει τους αγώνες των εργαζομένων, αλλά και όταν πιεσμένη από τις εξελίξεις εξαναγκάζεται να συρθεί «θέλοντας και μη» σε κάποια κινητοποίηση. Το γεγονός αυτό επιβεβαιώθηκε και με την χτεσινή απόφαση για απεργία στις 11 Μάη. Ιδού ποιο είναι το «πλαίσιο» της πλειοψηφίας, όπως το έθεσε ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ για την απεργία.

«Είναι δυνατόν - αναρωτήθηκε ο Γ. Παναγόπουλος - να συζητάμε για δημοσιονομικό εξορθολογισμό και να μη γίνεται καμία ουσιαστική συζήτηση για να καταστεί το χρέος και η οικονομία της χώρας βιώσιμη και διαχειρίσιμη;

Είναι δυνατόν δημόσιος πλούτος, δημόσια περιουσία, δίκτυα και υποδομές και κυρίως αγαθά κοινωνικά όπως το νερό, η ενέργεια, να εκχωρούνται εν μια νυχτί χωρίς να ιδρώνει το αυτί κανενός;

Είναι δυνατόν να αμφισβητείται το πλαίσιο των συλλογικών συμβάσεων και των συλλογικών διαπραγματεύσεων που αποτελούν την ασπίδα για κάθε εργαζόμενο που αισθάνεται την πλήρη εργοδοτική αυθαιρεσία;».

Για ποιο πράγμα λοιπόν καλεί η πλειοψηφία τους εργάτες στην απεργία; Οχι να μην πληρώσουν το χρέος οι εργάτες, αλλά να καταστεί το χρέος και συνολικά η οικονομία βιώσιμη και διαχειρίσιμη. Ο,τι δηλαδή πασχίζει η κυβέρνηση, εφαρμόζοντας όλα τα αντεργατικά μέτρα, προκειμένου να γίνει το χρέος «βιώσιμο» και να επανεκκινήσει η καπιταλιστική οικονομία, η οποία θα βγάλει «στον αφρό» και πάλι τους καπιταλιστές για να συνεχιστεί η σκληρή εκμετάλλευση των εργατών.

Οσο για τον όψιμο πόνο του προέδρου της ΓΣΕΕ για την ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας και τις συλλογικές συμβάσεις, ας μη μιλάει καλύτερα η πλειοψηφία. Γιατί ήταν αυτή που στήριξε αναφανδόν τις ιδιωτικοποιήσεις, πότε ως «μετοχοποιήσεις», πότε με τους λεγόμενους «στρατηγικούς επενδυτές», ενώ τον ίδιο ρόλο έπαιξε και στην περίπτωση των συλλογικών συμβάσεων.

«Βιώσιμη» εξαπάτηση των εργαζομένων. Αυτό πασχίζει κάθε μέρα η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ σε αυτό εντάσσεται και η σημερινή της στάση.

Οι δύο δρόμοι

«Οποιος θέλει, ας έρθει να εξηγήσει σε εμάς και στους Ελληνες πολίτες, με ποιον άλλο τρόπο μπορεί να γίνουν αυτά τα πράγματα. Αυτή τη στιγμή, η πορεία που ακολουθούμε είναι η μόνη που μπορεί να βγάλει τη χώρα από την κρίση. Υπάρχουν και άλλοι δρόμοι, πολλοί, απλώς οδηγούν στη χρεοκοπία, στην περιθωριοποίηση της χώρας και εμείς αυτούς τους δρόμους δεν θα τους πάρουμε». Τάδε έφη Γ. Παπακωνσταντίνου κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου στην Ουάσιγκτον στο πλαίσιο της συνόδου του ΔΝΤ, θέτοντας εκ νέου το ζήτημα του μονόδρομου της εφαρμοζόμενης πολιτικής. Εχει κάθε λόγο ο υπουργός Οικονομικών και η κυβέρνηση να απευθύνει αυτή την «πρόκληση» στα άλλα κόμματα του κεφαλαίου, που εμφανίζονται να κραδαίνουν δήθεν «εναλλακτικές λύσεις» εξόδου από την κρίση, ενώ στην πραγματικότητα είναι παραλλαγές της διαχείρισης της κρίσης προς όφελος της πλουτοκρατίας. Πράγματι, έχει δίκιο ο υπουργός, δεν υπάρχει άλλος «δρόμος» στο πλαίσιο του καπιταλισμού. Αυτός όμως είναι ο δρόμος που εξοντώνει και πτωχεύει το λαό χάριν της ευημερίας της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Ομως, υπάρχει δρόμος εξόδου από την κρίση προς όφελος του λαού και είναι αυτός που δείχνει σταθερά το ΚΚΕ και παρουσιάστηκε αναλυτικά την περασμένη βδομάδα. Είναι ο δρόμος που προϋποθέτει μια ριζικά διαφορετική οργάνωση της οικονομίας και της κοινωνίας, που μπορεί να διασφαλίσει την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών. Είναι ο δρόμος της μετατροπής της ιδιοκτησίας του μεγάλου κεφαλαίου σε κοινωνική κρατική ιδιοκτησία. Αυτός ο δρόμος περνάει μέσα από τη γραμμή ρήξης και ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων.

Ιδεολογήματα «πανικού»

Τη βολική, πλην όμως παντελώς έωλη, θεωρία ότι οι αποφάσεις για την «έξοδο από την κρίση» λαμβάνονται σε υπερεθνικά και εξωθεσμικά κέντρα, αναπαράγουν το τελευταίο διάστημα πολιτειακοί και κυβερνητικοί παράγοντες, προκειμένου να αποσείσουν από πάνω τους τις ευθύνες για την εφαρμοζόμενη αντιλαϊκή πολιτική. Ο πρωθυπουργός, για παράδειγμα, κατά τη διάρκεια της δευτερολογίας του στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ είπε χαρακτηριστικά: «Θεωρητικά, σε μια δημοκρατία, ψηφίζεις τον πολιτικό και έχεις την αίσθηση ότι εκεί είναι η εξουσία. Εχει μετατοπιστεί η εξουσία, όμως, αγαπητοί φίλοι και συνάδελφοι. Η εξουσία έχει πάει σε κέντρα που δεν ελέγχονται, εκτός συνόρων πολλές φορές, με τεράστια συγκέντρωση πλούτου». Τη σκυτάλη πήρε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο οποίος σε ομιλία του στο Μεσολόγγι τόνισε: «Γνωρίζω ότι, όπως όλοι μας, αγωνιάτε για την πορεία της πατρίδας που βρίσκεται αντιμέτωπη με μια πρωτοφανή, πολύπλευρη, βαθιά κρίση. Πολλά δεν εξαρτώνται από εμάς, αλλά από τις αποφάσεις που λαμβάνουν οι ηγεσίες της Ευρωπαϊκής Ενωσης». Ασφαλώς και υπάρχει μια εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων σε υπερεθνικά, κοινοτικά, όργανα, ωστόσο αυτή ήταν μια συνειδητή επιλογή των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που υπηρετεί τα στρατηγικά συμφέροντα της πλουτοκρατίας. Δεύτερον, όλες οι αποφάσεις που έχουν ληφθεί από τις ηγεσίες της ΕΕ έχουν υπερψηφιστεί και από τις εγχώριες κυβερνήσεις του κεφαλαίου, ακριβώς γιατί υπηρετούν το μακροπρόθεσμο συμφέρον της πλουτοκρατίας. Δεν υπάρχουν σχέσεις εξάρτησης ή εξαναγκασμού, αλλά στρατηγικές συμμαχίες για τον ίδιο στόχο, την πτώχευση του λαού για χάρη της κερδοφορίας της πλουτοκρατίας. Ολα τ' άλλα είναι παραμύθια για μικρά παιδιά.