Από τη μια, ο Κ. Καραμανλής, με σημαία τις αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις και με στόχο την παραπέρα προώθησή τους, παρουσίασε ως επιτεύγματα υπέρ του λαού τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, που έχουν άμεσες αρνητικές επιπτώσεις στη ζωή των λαϊκών στρωμάτων και ενισχύουν την κερδοφορία του κεφαλαίου, αναζητώντας άλλοθι λαϊκής συναίνεσης. Από την άλλη, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Γ.Παπανδρέου, επαναλαμβάνοντας τα γνωστά συνθήματα για «νέα αλλαγή», «νέο δρόμο», «καινούρια αρχή», επιχείρησε με αόριστες υποσχέσεις να διεκδικήσει για λογαριασμό του ΠΑΣΟΚ τον κυβερνητικό θώκο για τη συνέχιση της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής.

Ωστόσο, δεν μπόρεσαν να συγκαλύψουν τη στρατηγική σύγκληση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, δηλαδή σύγκληση νεοφιλελευθερισμού και σοσιαλδημοκρατίας, την πολιτική που παράγει διεθνώς φτώχεια για τα λαϊκά στρώματα και ακόμα μεγαλύτερα κέρδη για την πλουτοκρατία και τα μονοπώλια. Ο Κ. Καραμανλής μίλησε για «κοινωνική αλληλεγγύη» και για «οικονομία ευκαιριών για όλους». Πρόκειται για όρους που κατά κόρον χρησιμοποιεί το ΠΑΣΟΚ, όπου το «κράτος πρόνοιας» αντικαθίσταται από την «κοινωνική αλληλεγγύη», δηλαδή της πολιτικές πτωχοκομείου και ο όρος «δικαιώματα» εκτοπίζεται από τις «ευκαιρίας για όλους».

Για λόγους καθαρά προεκλογικής τακτικής και υιοθετώντας τις γνωστές πρακτικές των κομμάτων της δικομματικής εναλλαγής στην εξουσία όταν προκηρύσσουν εκλογές, ο πρωθυπουργός στο διάγγελμά του προχώρησε σε μια υποκριτική «αυτοκριτική» και παραδέχτηκε ότι «δε διορθώθηκαν όλα. Εγιναν όμως σημαντικά βήματα προόδου». Ο Κ. Καραμανλής, επιχειρώντας να παραπλανήσει τα λαϊκά στρώματα, προσπάθησε να εμφανίσει επιτεύγματα υπέρ του λαού τις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις που προώθησε η ΝΔ «στην Οικονομία, στο Δημόσιο Τομέα, στην Παιδεία». Το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, την ιδιωτικοποίηση της Παιδείας μέσα από το νόμο - πλαίσιο, η εμπορευματοποίηση της Υγείας, οι φοροαπαλλαγές και τα κίνητρα στο μεγάλο κεφάλαιο που έδωσε η κυβέρνηση, ο πρωθυπουργός ισχυρίστηκε ότι είχαν τη... λαϊκή συναίνεση.

«Μαζί κατακτήσαμε κρίσιμους στόχους» είπε ο Κ. Καραμανλής και ταυτίζοντας τα συμφέροντα των εργαζομένων με αυτά της ντόπιας και ξένης πλουτοκρατίας, ισχυρίστηκε: «Με τη στήριξη της κοινωνίας πετύχαμε τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας, την αύξηση επενδύσεων και εξαγωγών, την αύξηση του τουριστικού ρεύματος. Πετύχαμε εθνικής σημασίας διακρατικές συμφωνίες που, όχι μόνον φέρνουν έσοδα, αλλά, το κυριότερο, καθιστούν τη χώρα μας διεθνή ενεργειακό δίαυλο και αναβαθμίζουν το γεωπολιτικό της ρόλο».

Θέτοντας σαν κεντρικό πολιτικό στόχο της επόμενης τετραετίας την προώθηση νέου γύρου αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων, ο Κ. Καραμανλής υποστήριξε: «Οφείλουμε, να συνεχίσουμε τις αλλαγές και τις μεταρρυθμίσεις, που κάνουν καλύτερη την ποιότητα του κράτους, αποτελεσματικότερη την Οικονομία, πιο ουσιαστική την κοινωνική αλληλεγγύη. Οφείλουμε να πορευτούμε με νέα δυναμική, με ακόμη μεγαλύτερη ταχύτητα. Για μια σύγχρονη Οικονομία ευκαιριών για όλους»... Πίσω από τα ευχολόγια περί «κοινωνικής αλληλεγγύης», ο πρωθυπουργός επιχείρησε να κρύψει τις νέες ανατροπές στο ασφαλιστικό και τις εργασιακές σχέσεις που δρομολογούν τα κυβερνητικά επιτελεία για την επόμενη των εκλογών.

Ο πρωθυπουργός προανήγγειλε νέα μετεκλογική λιτότητα, προειδοποιώντας για την ανάγκη «δημοσιονομικής σταθερότητας και υπευθυνότητας»... Νέες περικοπές δηλαδή στις «κοινωνικές παροχές», παραπέρα πάγωμα των μισθών και των συντάξεων. «Οφείλουμε τώρα, είπε, να διασφαλίσουμε όλα εκείνα που κερδίσαμε με τις κοινές μας προσπάθειες. Οφείλουμε όμως, πάνω απ' όλα, να προχωρήσουμε μπροστά, σε νέα πεδία, με ακόμα πιο σταθερά βήματα. Οφείλουμε να επιδιώξουμε τη συλλογική πρόοδο σε βάσεις δημοσιονομικής σταθερότητας και υπευθυνότητας».

Την ίδια ώρα που στήριζε τη συνέχιση της άγριας λιτότητας, πετούσε στα λαϊκά στρώματα επιδόματα πτωχοκομείου, μιλούσε για «στέρεο κοινωνικό κράτος» και υποστήριζε ότι η «συγκρότηση του Εθνικού Ταμείου Κοινωνικής Συνοχής είναι το νέο στοιχείο του προϋπολογισμού, που συμβολίζει την επιλογή μας αυτή»... Τα 66 λεπτά του ευρώ, η ελεημοσύνη που έδωσε στα 2.100.000 των πολιτών που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, είναι η αρχή της ...«νέας κοινωνικής πολιτικής» της ΝΔ. Στο ίδιο μήκος κύματος εμφάνισε ως επίτευγμα την πλασματική μείωση της ανεργίας, θέλοντας να κρύψει ότι αυτή οφείλεται στη μοιρασιά σε περισσότερους από έναν εργαζόμενους μιας θέσης εργασίας μέσω της μερικής απασχόλησης.

Ο πρωθυπουργός επιδιώκοντας να υφαρπάξει τη λαϊκή ψήφο χρησιμοποίησε το σύνθημα περί «προάσπισης της εθνικής ομοψυχίας» απέναντι στην ταξική πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνησή του και χρησιμοποιώντας σαν πρόσχημα για την πρόωρη προσφυγή στις κάλπες την «κατάρτιση του νέου προϋπολογισμού» και την «αναθεώρηση του Συντάγματος», υποστήριξε: «Απαιτείται για την απόφαση αυτή ισχυρή και νωπή λαϊκή εντολή, ισχυρή κοινοβουλευτική πλειοψηφία». Ο Γ. Παπανδρέου για λογαριασμό του ΠΑΣΟΚ διεκδίκησε το ρόλο του καλύτερου «διαχειριστή» για την προώθηση των μεταρρυθμίσεων και αυτός με τη σειρά του κάλεσε «τον Ελληνα και την Ελληνίδα να προχωρήσουν μαζί για μια δίκαιη κοινωνία με ανάπτυξη, αλληλεγγύη και ανθρωπιά»...

Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ ζητούν από τον ελληνικό λαό «νωπή λαϊκή εντολή» για να προχωρήσουν στις 17 Σεπτεμβρίου σε νέα επέλαση σε βάρος των λαϊκών δικαιωμάτων και συμφερόντων, στηρίζοντας τα συμφέροντα της τάξης που εκπροσωπούν, πιστοί στην πολιτική που συναποφασίζουν στα ευρωενωσιακά κέντρα. Οι εργαζόμενοι οφείλουν με την ψήφος τους να καταδικάσουν αυτούς τους σχεδιασμούς.