Στους χιλιάδες κομμουνιστές και κομμουνίστριες, στους πρωτοπόρους αγωνιστές και διανοούμενους, που, στην 80χρονη ηρωική πορεία, με τη δράση και το έργο τους καταξίωσαν το ΚΚΕ σαν αναντικατάστατη πολιτική δύναμη, φορέα των πιο υψηλών ιδανικών του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού και υπερασπιστή των λαϊκών δικαιωμάτων, είναι αφιερωμένη η πολιτική - πολιτιστική εκδήλωση που οργανώνει η ΚΕ του ΚΚΕ στο κλείσιμο των 80 χρόνων από την ίδρυση του Κόμματος, αύριο Δευτέρα 21 Δεκέμβρη και ώρα 7 μμ, στην αίθουσα Συνεδρίων του Κόμματος στον Περισσό.

Στην εκδήλωση θα μιλήσει η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα,ενώ θα παρουσιαστεί θεατρική παράσταση με το έργο του Μπ. Μπρεχτ: "Η εξαίρεση και ο κανόνας". Η είσοδος θα γίνεται με προσκλήσεις.

Η παράσταση ανεβαίνει σε μετάφραση Νάντιας Βαλαβάνη,σκηνοθεσία Γιάννη Καλατζόπουλου,μουσική Τάσου Καρακατσάνη,σκηνικά Γιάννη Σκαρπερού και Στράτου Σαραντίδη και κοστούμια Νίκου Αδειλίνη.

Για τους ρόλους που ερμηνεύουν, οι ηθοποιοί είπαν στο "Ρ":

Ο Γιάννης Τσικής στο ρόλο του Εμπόρου: "Είναι ένας πολύ μεγάλος ρόλος. Εχει όμως τόσα πράγματα, δίνει τέτοιες δυνατότητες στον ηθοποιό. Είναι η προσωποποίηση του καπιταλισμού. Είναι κωμικός ταυτόχρονα. Πρέπει μέσα από την κωμικότητά του να δείξει αυτή τη σκληρότητα".

Ο Νίκος Νικολαϊδης,στο ρόλο του Οδηγού: "Είναι ο συνειδητοποιημένος εργαζόμενος, ο άνθρωπος που βλέπει τα πράγματα από την ταξική τους πλευρά. Είναι ο πιο ορθά σκεφτόμενος. Η μόνη αδυναμία του είναι ότι είναι ενθουσιώδης. Ενώ ξέρει ποια είναι η αλήθεια, ξέρει ότι ο έμπορος ανήκει σε μια άλλη τάξη, ξέρει ότι ο Κούλης ανήκει στη δική του τάξη, ξέρει γιατί σκέφτεται έτσι ο Κούλης, πιστεύει ότι η συνειδητοποίησή του λύνει το πρόβλημα, αλλά ανακαλύπτει στο τέλος ότι δε φτάνει".

Ο Γεννάδιος Πάτσης στο ρόλο του Αχθοφόρου: "Αν ήμουν στη θέση του εμπόρου θα σκότωνα τον Κούλη πιο νωρίς" - λέει γελώντας. "Είναι ένας εργάτης που δεν έχει τίποτε, δεν ανήκει σε σωματείο, δεν έχει χαρτιά, δεν έχει διαβατήριο. Είναι ο μη συνειδητοποιημένος εργάτης. Αυτός που είναι ασυνειδητοποίητος δεν προβάλλει καμιά διεκδίκηση. Δε διεκδικεί και έτσι επιτρέπει να τον εκμεταλλεύονται. Αντίθετα ο άλλος που είναι συνειδητοποιημένος αμύνεται. Μπορεί να μην κερδίζει, αλλά αγωνίζεται".

"Καμιά φορά - συμπληρώνει ο Γιάννης Καλατζόπουλος - ο ενθουσιασμός και η υπεραισιοδοξία της εργατικής τάξης και της αριστεράς έχει κι ένα στοιχείο αυτοκριτικής. Πόσο εύκολα καμιά φορά πιστεύουμε ότι επειδή τα πράγματα πάνε κάπως καλύτερα νικήσαμε, όλα τέλειωσαν και δεν υπολογίζουμε τις εφεδρείες που μπορεί να έχει ο αντίπαλος, την αντοχή που μπορεί να έχει το καπιταλιστικό σύστημα και αυτό είναι μια από τις αδυναμίες μας και πρέπει να το τονίσουμε στην παράσταση. Εχουμε καθήκον να πούμε στους ανθρώπους ότι σ' αυτή την εποχή που ζούμε και το κεφάλαιο λέει, όπως και τότε, άντε παιδιά όλοι μαζί και μόλις φτάσουμε, όλοι θα φάμε με χρυσά κουτάλια, ενώ ξέρουμε ότι αυτός θα φάει με χρυσά κουτάλια, ενώ ο άλλος πάλι πεινασμένος θα μείνει".

Ο Νίκος Ξυθάλης στο ρόλο του Δικαστή: "Ο δικαστής είναι το αντίθετο από αυτό που λέγεται. Η δικαιοσύνη δεν είναι "τυφλή". Εχει τα μάτια της ορθάνοιχτα και είναι ταξικά προσανατολισμένη απόλυτα. Τα φέρνει από δω, τα φέρνει από κει στο τέλος δικαιώνει τον δυνατό. Ολα τα στοιχεία μπορεί να είναι συντριπτικά ότι σκότωσε τον άνθρωπο, ο δικαστής όμως λέει δίκιο έχει αυτός που τον σκότωσε και άδικο έχει ο άλλος, γιατί δεν έκανε αυτό που "λογικά" έπρεπε να κάνει. Δηλαδή να σκοτώσει τον εκμεταλλευτή του. Αφού πήγε να του δώσει νερό αντί να τον σκοτώσει εκείνος, καλά έπαθε. Είναι ένα "συνειδητοποιημένο" γρανάζι, είναι εξουσία, υπηρετεί μια συγκεκριμένη τάξη. Είναι αφελές να πιστεύουμε απανταχού της Γης ότι η δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη. Δεν είναι κρατικός λειτουργός;".

Η Κατερίνα Αναστασίου στο ρόλο της γυναίκας του Αχθοφόρου: "Ζητάω, από το δικαστήριο να τιμωρηθεί ο ένοχος και να αποζημιωθώ γιατί από τη δουλιά του άντρα μου ζούσα εγώ κι ο γιος μου. Εισπράττω βεβαίως το μήνυμα στο τέλος, ότι σωστά σκοτώθηκε και αυτό δε θα σταματήσει ποτέ να γίνεται, αν δεν αλλάξουν κάποια πράγματα".

Η Ελένη Λαζαράκη και η Μαρία Δαρζέντα σε διπλούς ρόλους, δύο αστυνομικών και δύο παρέδρων του δικαστηρίου. Η Ελένη Λαζαράκη: "Εγώ και η Μαρία κάνουμε τα ανδρείκελα της εξουσίας. Προσωποποιούμε τη μοιρολατρία, το συμβιβασμό, που στο βωμό της επαγγελματικής επιβίωσης, του βολέματος, θυσιάζουμε μια αξιοπρεπή στάση ζωής. Και αξιοπρεπής στάση ζωής είναι να αντιστεκόμαστε σε κάθε τι άδικο γίνεται γύρω μας".

Η Μαρία Δαρζέντα συμπληρώνει: "Είναι άνθρωποι με παρωπίδες, έχουν γίνει μαριονέτες, υπακούουν σε εντολές, έχουν χάσει την ανθρωπιά τους".

Επίσης παίζουν: Η Κατερίνα Ροβά στο ρόλο της Ξενοδόχου και ο Γιάννης Καλατζόπουλος στο ρόλο του Αφηγητή.

Το πιο μεγάλο επίτευγμα της ανθρώπινης σκέψης, η μαρξιστική - λενινιστική κοσμοθεωρία, που δίνει επιστημονική ερμηνεία στις εξελίξεις των φυσικών και κοινωνικών φαινομένων, είν' αυτή που φώτιζε, φωτίζει και θα φωτίζει το ΚΚΕ στο δύσκολο δρόμο του για τη λύτρωση του ανθρώπου απ' τα δεσμά της καπιταλιστικής - ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας, για την έξοδό του απ' το βασίλειο του σκότους στο δρόμο για την οικοδόμηση της αταξικής σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας.

Η πιο ζωντανή κι αδιάλειπτη παρουσία του ΚΚΕ στους αγώνες για το δίκαιο των καταπιεζομένων, στο κάθε κάλεσμα της πατρίδας, είν' αυτή που σφυρηλάτησε τους ακατάλυτους δεσμούς του με το λαό, που το ρίζωσε βαθιά στο ελληνικό χώμα και το έκανε ακατανίκητο στις μανιασμένες επιθέσεις των λογής εχθρών του.

Πλάι στον Ρήγα Βελεστινλή, τον Γέρο του Μοριά και τον Μακρυγιάννη, πλάι στον Καραϊσκάκη, τον Κανάρη, τον Παπαφλέσσα, τον Τζαβέλα, τον Νικηταρά, τον Ζαχαριά, τον Μπότσαρη, τον Ανδρούτσο, τον Διάκο, πλάι στην Μπουμπουλίνα, την Μαυρογένους, τις Σουλιώτισσες, λάμπουν και οι μορφές του ΚΚΕ που σημάδεψαν τη νέα πορεία της εργατικής τάξης, του λαού μας, για την εκπλήρωση των σκοπών και των πόθων του, για μια δίκαιη κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση.

Ο Δημοσθένης Λιγδόπουλος, ο Χρήστος Μαλτέζος, η Ηλέκτρα Αποστόλου, ο Ναπολέων Σουκατζίδης, ο Αρης Βελουχιώτης, ο Μήτσος Τατάκης, η Ειρήνη Γκίνη, ο Νίκος Μπελογιάννης, ο Νίκος Πλουμπίδης, ο Κώστας Βιδάλης, ο Διαμαντής, ο Γιάννης Ζεύγος, ο Στέφανος Σαράφης, ο Μήτσος Παπαρήγας, ο Τάκης Φίτσιος...

Ο πιο ωραίος τρόπος "να ζήσει κανείς και να πεθάνει σαν άνθρωπος, είναι να ζήσει και να πεθάνει για ένα ιδανικό"! Λόγια σοφού. Το πιο ωραίο ιδανικό το προσφέρει η πανανθρώπινη κομμουνιστική ιδεολογία του ΚΚΕ.

Η πιο ωραία ιστορία είν' αυτή που έγραψε στην ογδοντάχρονη πορεία του το ΚΚΕ και συνεχίζει να γράφει, με την παρουσία του παντού και πάντα, την κάθε ώρα, την κάθε στιγμή, στο κάλεσμα του λαού και της πατρίδας, στον πόνο και το στεναγμό των καταπιεζομένων στον τόπο μας και όπου Γης, για τη λύτρωσή τους, για τη σωτηρία της ανθρωπότητας και του πλανήτη μας.

Η πιο ωραία ιστορία είν' αυτή που γράφεται απ' τα εκατομμύρια των κολασμένων της Γης, απ' τους πρωτομάχους, τους στοχαστές, τους βάρδους, τους ονειροπόλους, τους πιστούς στα παγκόσμια ιδεώδη της Μεγάλης Οχτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης.

Η κοινωνική μετεξέλιξη αποτελεί τη μοναδική διέξοδο από το χάος, την αθλιότητα, την πείνα και ανεργία των εκατοντάδων εκατομμυρίων, τη σήψη και παρακμή, από τη φρίκη των κατακτητικών πολέμων και τους κινδύνους καταστροφής του πλανήτη μας, που προκαλεί το αδηφάγο σύστημα του ιμπεριαλισμού.

Η σωτηρία της ανθρωπότητας, του ίδιου του πλανήτη μας, βρίσκεται στη σοσιαλιστική - κομμουνιστική μετεξέλιξη της κοινωνίας μας.

Δημήτρης ΚΗΠΟΥΡΟΣ

Οι συντελεστές της παράστασης συζητούν με την συντάκτρια του "Ρ"