Στις σύγχρονες συνθήκες, η αστική πολιτική τού έδωσε το χαρακτηρισμό «κοινωνικός διάλογος», ή «διάλογος των κοινωνικών εταίρων». Βεβαίως, δεν έμειναν μόνο στο χαρακτηρισμό. Συγκρότησαν και συγκεκριμένους θεσμούς διαλόγου, όπως η Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή (ΟΚΕ) κλπ.

Το συγκεκριμένο θέμα έχει συγκεκριμένο ταξικό περιεχόμενο. Συνοδεύεται δε ταυτόχρονα με τη δράση των κυβερνήσεων και του κράτους για «κοινωνική συνοχή», για την αποτροπή διάρρηξης του «κοινωνικού ιστού», δηλαδή τη διατήρηση της καπιταλιστικής κοινωνίας, σε συνθήκες όξυνσης των κοινωνικών αντιθέσεων. Οξυνση, η οποία εδράζεται στην πολιτική των διαβόητων αναδιαρθρώσεων στις εργασιακές σχέσεις, στην Υγεία, στην Εκπαίδευση, στην Κοινωνική Ασφάλιση, που αυξάνουν την εκμετάλλευση, τις ιδιωτικοποιήσεις επιχειρήσεων κρατικής ιδιοκτησίας που ενισχύουν τη συγκεντροποίηση του κεφαλαίου, γι' αυτό και αποτελούν στρατηγικές επιλογές του. Γιατί, μέσω αυτών, διευκολύνεται η ολοένα και σε μεγαλύτερες διαστάσεις συσσώρευση κερδών, άρα και μεγέθυνση των διαστάσεων του κεφαλαίου.

Ετσι, εφευρέθηκε ο όρος «εταίροι», προκειμένου να επιβάλει στη συνείδηση της εργατικής τάξης την αντίληψη ότι καπιταλιστές και εργάτες έχουν κοινά συμφέροντα, άρα πρέπει να πασχίζουν για τον ίδιο σκοπό, που είναι η αύξηση του πλούτου, τον οποίο, βεβαίως, παράγουν οι εργάτες και καρπώνονται οι καπιταλιστές. Αυτή η λογική θέλει να επιβάλει στη συνείδηση των εργατών ότι είναι προς το συμφέρον τους η αύξηση της παραγωγής του πλούτου, αν θέλουν να βελτιώνουν τη θέση τους, το βιοτικό τους επίπεδο, τους όρους δουλιάς και ζωής τους. Επιδιώκουν, δηλαδή, παρουσιάζοντας την πραγματικότητα αντεστραμμένη, να υποτάξουν τους εργάτες στην πιο εντατική εκμετάλλευση. Η επιδίωξη, λοιπόν, του «κοινωνικού διαλόγου» είναι να περνά η αντίληψη πως, σε τούτη την κοινωνία, οι εργάτες θα βελτιώνουν τη θέση τους, όχι με την ταξική πάλη, αλλά με την ταξική συνεργασία. Σ' αυτό στοχεύει και η άποψη περί διατήρησης της «κοινωνικής συνοχής» και περί «μη διάρρηξης του κοινωνικού ιστού».

Αλλά και μόνο αυτό είναι ικανό να «ψυλλιάσει». Γιατί η επιμονή για «κοινωνική συνοχή»; Γιατί ο φόβος της «διάρρηξης του κοινωνικού ιστού»; Μα, γιατί οι αστοί γνωρίζουν καλά, όπως και οι εργάτες, τις ανειρήνευτες κοινωνικές αντιθέσεις, τα εκ διαμέτρου αντίθετα ταξικά συμφέροντα. Γνωρίζουν, επίσης, ότι η αδηφαγία τους οξύνει αυτές τις αντιθέσεις, που, κάτω κι από ορισμένες άλλες προϋποθέσεις, όχι μόνο μπορούν να βάζουν φρένο στην υπερεκμετάλλευση, αλλά να ανατρέψουν το σάπιο εκμεταλλευτικό καθεστώς.

Να, λοιπόν, που η αστική προπαγάνδα συνδέει τα άμεσα με τα στρατηγικά συμφέροντα της άρχουσας τάξης σε μια τακτική, «αυτήν του κοινωνικού διαλόγου», με την οποία προσπαθεί να υποτάξει το εργατικό κίνημα, τις διεκδικήσεις του, στα πλαίσια της εχθρικής κοινωνικής πραγματικότητας για την εργατική τάξη και να τη συμφιλιώσει μ' αυτήν την εχθρική πραγματικότητα, προβάλλοντας ότι η ταξική πάλη είναι αδιέξοδη. Αλλωστε, οι κάθε φορά διεκδικήσεις απαιτούν πολιτική λύση και αυτή τη δίνει η κυβέρνηση, λένε.

Παρ' όλ' αυτά, η ωμή πραγματικότητα φανερώνει πως οι εργάτες δεν είναι διατεθειμένοι να αποδεχτούν αφαίρεση δικαιωμάτων και τότε εκδηλώνονται αγώνες. Οι εργάτες διεκδικούν. Οπότε πέφτει το ερώτημα: «Μπορεί να αγωνίζονται οι εργάτες. Αλλά για την επίλυση του προβλήματος δε χρειάζεται διάλογος;». Σ' αυτό «πατούν» και οι δυνάμεις στο συνδικαλιστικό κίνημα, που είναι φορείς της πολιτικής των μεγαλοεπιχειρηματιών στην εργατική τάξη και υπηρετούν την τακτική του «κοινωνικού διαλόγου».

Το ερώτημα, βεβαίως, είναι «εκ του πονηρού». Γιατί οι εργάτες έχουν δίκιο και το υπερασπίζονται με κάθε πρόσφορο μέσο, γιατί αυτό απαιτούν τα συμφέροντά τους. Αλλά και οι καπιταλιστές, από τη σκοπιά των συμφερόντων τους, έχουν δίκιο. Η εργατική τάξη γιατί κατεδαφίζεται η Ασφάλιση, ενώ οι επιχειρηματίες, γιατί με την κατεδάφισή της αυξάνουν τα κέρδη τους. Και δίκιο ενάντια σε δίκιο δε λύνεται με θεσμοθετημένους διαλόγους, τους οποίους απορρίπτει η εργατική τάξη, γιατί υπηρετούν το δίκιο των καπιταλιστών. Λύνεται με ταξικές συγκρούσεις, με την ταξική πάλη. Γιατί η λύση του προβλήματος είναι υπόθεση συσχετισμού δυνάμεων. Και αυτός σε κάθε στιγμή διαμορφώνεται με όρους πάλης.

Αρα, το ερώτημα, αν θα συζητήσει η εργατική τάξη με την κυβέρνηση, είναι υποκριτικό, παραπλανητικό. Το πραγματικό ερώτημα είναι, κάτω από ποιους όρους θα συζητήσει. Γιατί η κυβέρνηση και οι επιχειρηματίες συζητούν με όρους εξουσίας, αυτή είναι η δύναμή τους. Η εργατική τάξη δεν έχει άλλη δύναμη, άλλους όρους απ' αυτούς της ταξικής πάλης, αυτούς πρέπει να διαμορφώνει.

Η ιστορία του εργατικού κινήματος διδάσκει πως οι κεφαλαιοκράτες όταν κάνουν «διάλογο» με τους εργάτες, δεν είναι διατεθειμένοι να μειώσουν την εκμετάλλευση, να τους παραχωρήσουν μέρος των κερδών τους. Η δε πρόσφατη πείρα, με την επιβολή, μέσω «διαλόγου», των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων στις εργασιακές σχέσεις, σε σύγκριση με τους αγώνες για την Κοινωνική Ασφάλιση και τις όποιες προσωρινές υποχωρήσεις της κυβέρνησης, αποδεικνύει περίτρανα πως μόνο οι ταξικοί αγώνες είναι μονόδρομος για τους εργάτες.

Αλλωστε δεν κόλλησε ούτε το Γ' Σώμα Στρατού «μας». Κρατάει το όνομά του ως έχει, αλλά μετατρέπεται σε ΝΑΤΟικό στρατηγείο! Από το 2002, σταδιακά, υποδεχόμενοι εδώ 150-200 αξιωματικούς από διάφορες χώρες της Συμμαχίας του Απόλυτου Κακού (που συντομογραφικά λέγεται ΝΑΤΟ) το ΝΑΤΟικό στρατηγείο μας -και τους-, θα είναι η έδρα και το έμψυχο και άψυχο υλικό του Γ' Σώματος Στρατού.

Ετσι η μεγάλη φτωχομάνα δε θα υστερεί σε τίποτα των άλλων τριών πόλεων - στρατηγείων που το άλλο - ιερό ΝΑΤΟ έστησε στο Μιλάνο, τη Βαλένθια και την Κωνσταντινούπολη. Μην αδημονείτε, έχουμε ενάμιση χρόνο καιρό να προσπαθήσουμε να δείξουμε στον νέο Φύρερ πόσο ικανοί είμαστε στην υποταγή, ώστε να περάσουμε τις αξιολογήσεις της Στρατιωτικής Επιτροπής και να θεωρηθούμε υψηλής κι όχι χαμηλής ετοιμότητας στρατηγείο.

Ο χώρος ευθύνης της ΝΑΤΟικής Σαλονίκης θα καθοριστεί μελλοντικά, αφού παρέλθει ο χρόνος ωρίμανσης που είναι - λένε οι δυνάμεις ΝΑΤΟικής κατοχής - ανάλογος με του Τυρνάβου που ήδη επενέβη στα Σκόπια με την πρόσφατη κρίση στέλνοντας εννιά επιτελείς τους. Τι υπερηφάνεια εθνική, τι δόξα, τι ανέλπιστη εξέλιξη..! Αυτή είναι η Ελλάδα που θα 'λεγε κι ο πρωθυπουργός μας. Τι να την κάνεις δηλαδή σύντροφε μια χώρα μικρή, φτωχή και μίζερη, που μιλάει για συντάξεις και μισθούς, βαρέα και ανθυγιεινά πολιτικά δικαιώματα άλλων εποχών, όταν μπορείς να κατοικείς σε μια απέραντη ΝΑΤΟική βάση που σου προσφέρει τη δυνατότητα να στέλνεις τα παιδιά σου να υπηρετούν ευθέως τον... αυτοκράτορα...