Πολλή ανησυχία για το συνδικαλιστικό κίνημα... μαζεύτηκε στις αστικοφυλλάδες, από τη μέρα που οι ταξικές δυνάμεις έκαναν παρέμβαση και μπλόκαραν το διάλογο - απάτη. Ετσι και στα χτεσινά ΝΕΑ εκφράζεται ανησυχία επειδή η κινητοποίηση του ΠΑΜΕ «ανέστειλε μια συζήτηση που ενδιαφέρει άμεσα τους εργαζόμενους». Βέβαια, ο ίδιος ο σχολιογράφος λέει ότι οι εργαζόμενοι «δεν έχουν αυταπάτες για το αποτέλεσμά της, αλλά στη συλλογική συνείδηση ο κοινωνικός διάλογος είναι κατάκτηση του συνδικαλιστικού κινήματος».

Ας αφήσουν, λοιπόν, τα αστικά ΜΜΕ τις αγωνίες τους για τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι από την πρακτική του ΠΑΜΕ. Αυτό για το οποίο ανησυχούν είναι μη και καταλάβει κανείς εργαζόμενος πως οι μόνοι διάλογοι που κάνουν οι βιομήχανοι και οι κυβερνήσεις τους είναι για το πόσο γρήγορα θα τσακίσουν τα δικαιώματα των εργαζομένων. Γι' αυτό και πλέκουν τα εγκώμια των εργατοπατέρων, που δήθεν παλεύουν με συνέπεια για τους εργάτες. «Αγωνιστική δράση ή τσαμπουκάδες; Μάχιμοι πολίτες ή σαλταδόροι; Αριστερή κουλτούρα ή νοοτροπία επιδρομής;» αναρωτιέται το ίδιο σχόλιο. Αυτά τα «όνειρα» έχουν για τους εργάτες: Να υιοθετήσουν την «αγωνιστική δράση» της ΓΣΕΕ που τρέχει και παζαρεύει όλες τις εργατικές κατακτήσεις. Να γίνουν «μάχιμοι πολίτες» που θα συνδιαλέγονται σα φιλαράκια με τους εκμεταλλευτές τους. Να μείνουν με μια «αριστερή κουλτούρα» που βγάζει σπυριά και μόνο στο άκουσμα της ταξικής αλληλεγγύης και ενότητας της εργατικής τάξης. Θα μείνουν με τα όνειρα κι αυτοί και τ' αφεντικά τους.

Ορισμένοι έσπευσαν ήδη να προβάλουν την εξάρθρωση του κυκλώματος των τοκογλύφων στη Θεσσαλονίκη, σαν κολυμπήθρα του Σιλωάμ, για διάφορα αμαρτήματα. Ετσι μιλούν για «επαγγελματισμό» της Πολιτείας και άρα των κυβερνητικών υπηρεσιών, για θετικά αποτελέσματα που έρχονται όταν λειτουργούν οι κανόνες και άλλα παρόμοια. Παραμύθια της Χαλιμάς. Παριστάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν τα αυτονόητα. Γιατί τα αυτονόητα αποδεικνύουν ότι σπείρες σαν και αυτή των συγκεκριμένων τοκογλύφων - και άλλων που κατά καιρούς απασχολούν και βγαίνουν στην επιφάνεια - δεν είναι αποτέλεσμα της λειψής λειτουργίας του κράτους, αλλά ίσα ίσα απότοκο των κινήτρων και των αξιών λειτουργίας του συστήματος.

Το επιδιωκόμενο κέρδος που στις περισσότερες περιπτώσεις είναι άμεσα συνδεδεμένο με το σύστημα των πιστώσεων, δηλαδή των δανεικών, είναι η βάση της εμφάνισης των τοκογλύφων, που σπεύδουν να «καλύψουν» όσους δεν ικανοποιούνται από τις τράπεζες, αλλά καίγονται για ζεστό χρήμα. Προφανώς, να το ρίξουν σε κάποια δική τους δουλειά για να βγάλουν κέρδος για την πάρτη τους.

Το κέρδος και το κυνήγι για την απόκτησή του, ο απώτερος στόχος του ατομικού πλουτισμού που υιοθετείται ως κριτήριο επιτυχίας στην καπιταλιστική κοινωνία, οι νόμοι που δέχονται ότι το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό, είναι που γεννούν τους τοκογλύφους, τα κυκλώματα των εκβιαστών, τους «φουσκωτούς» που πουλάνε προστασία, τις εταιρείες δολοφόνων και άλλες πλευρές της παράνομης δράσης κυκλωμάτων που κατά καιρούς «σκάνε» στην αγορά.

Με αυτή την έννοια είναι απόλυτα βέβαιο ότι ακόμα και αν πράγματι έχει εξαρθρωθεί η σπείρα της Θεσσαλονίκης, η κοινωνία τους είναι γεμάτη συμμορίες που κλέβουν, ληστεύουν και λεηλατούν. Στην πρώτη πρώτη γραμμή οι θιασώτες του καπιταλιστικού κέρδους και οι ποικιλόμορφοι φορείς του, που λειτουργούν ως φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί της μεγαλύτερης ληστείας που μπορεί να γίνει. Της υφαρπαγής του πλούτου που παράγουν οι εργαζόμενοι, προκειμένου να πλουτίζουν μια χούφτα παράσιτα, που εξουσιάζουν τις τύχες και το μέλλον του τόπου.