ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Οι λαοί να καθορίζουν την τύχη τους

Αλλο ένα αιματοκύλισμα, άλλο ένα έγκλημα κατά των λαών βρίσκεται σε εξέλιξη, αυτή τη φορά στη Λιβύη. Η ιμπεριαλιστική επέμβαση αποδεικνύει ακόμα μια φορά ότι οι λαοί βρίσκονταν, βρίσκονται και θα βρίσκονται στο στόχαστρο του ιμπεριαλισμού και των συμφερόντων των μονοπωλίων, που δε δίνουν δεκάρα για τους καημούς και τα βάσανά τους - τα οποία ο ίδιος ο ιμπεριαλισμός έχει δημιουργήσει - αλλά ενδιαφέρονται μόνο για το ξεζούμισμα των εργαζομένων και τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών των κρατών όπου επεμβαίνει, προκειμένου να μετρήσει νέα κέρδη. Ομως, η τύχη και το μέλλον του κάθε λαού είναι και πρέπει να είναι δική του υπόθεση. Είναι δικαίωμα του κάθε λαού να καθορίζει τα «του οίκου του», να αποφασίζει ποια θα είναι η πορεία που θα ακολουθήσει η χώρα του, να λύνει τα προβλήματά του. Είναι δικαίωμα κάθε λαού, να είναι εκείνος πρωταγωνιστής της ζωής του και να διεκδικεί, με όποια μορφή διεκδίκησης επιλέγει, όλα όσα του ανήκουν. Δε χρειάζεται τους λύκους να τον φυλάνε.

Αυτό, βέβαια, είναι το πρόσχημα για την εισβολή στη Λιβύη: Το δήθεν «ανθρωπιστικό ενδιαφέρον» των ιμπεριαλιστών ενάντια σε ένα αυταρχικό, αντιδημοκρατικό καθεστώς. Τα ίδια προσχήματα είχαν χρησιμοποιήσει για να δικαιολογήσουν την εισβολή και κατοχή του Αφγανιστάν και του Ιράκ, καθώς και το βομβαρδισμό και το διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας. Δεκάρα δε δίνουν για το λαό της Λιβύης και τα προβλήματά του. Αλλωστε, μέχρι πρότινος ο Καντάφι ήταν συνδαιτυμόνας τους, συναλλάσσονταν μαζί του, τον στήριζαν.

Το υποκριτικό ενδιαφέρον των ιμπεριαλιστών για το λαό της Λιβύης δεν είναι παρά ένα φύλλο συκής, πίσω από το οποίο θέλουν να κρύψουν τον πραγματικό στόχο: Τα μονοπώλια θέλουν να βάλουν «χέρι» στο πετρέλαιο και το φυσικό αέριο της Λιβύης, να κατακτήσουν νέα πεδία κερδοφορίας. Αυτό ακριβώς εξυπηρετεί η «βιασύνη» της Γαλλίας και της Μεγ. Βρετανίας και, στη συνέχεια, των ΗΠΑ για επέμβαση στην περιοχή: Να διασφαλίσουν για τα δικά τους μονοπώλια την εκμετάλλευση των πλούσιων ενεργειακών πηγών που υπάρχουν στη Λιβύη. Στην ίδια κατεύθυνση κινείται και η ελληνική κυβέρνηση: Επιδιώκει να κερδίσει κάποιο μερίδιο από την καταλήστευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της Λιβύης προς όφελος των ντόπιων επιχειρηματιών.

Το συμφέρον των μονοπωλίων κάθε κράτους, οι αντιθέσεις μεταξύ τους, είναι εκείνο που καθορίζει τη συμμετοχή ή όχι των καπιταλιστικών κρατών στην ιμπεριαλιστική επέμβαση, η οποία προμηνύει νέο γύρο πολεμικών επιχειρήσεων σε βάρος των λαών της ευρύτερης περιοχής. Ειδικά αυτήν την περίοδο, όπου λαϊκές εξεγέρσεις ξεδιπλώνονται σε πολλές χώρες της Β. Αφρικής, η επέμβαση στη Λιβύη στέλνει μήνυμα στους λαούς, ότι οι ιμπεριαλιστές καραδοκούν και είναι έτοιμοι να επέμβουν για να οδηγήσουν την κατάσταση εκεί που οι ίδιοι επιθυμούν. Είναι έτοιμοι να εισβάλουν και σε άλλες χώρες, αν διαπιστώσουν ότι διακυβεύονται τα συμφέροντα των μονοπωλίων ή αν μυριστούν ότι ανοίγονται νέοι δρόμοι κερδοφορίας. Είναι έτοιμοι να επέμβουν όχι μόνον αγνοώντας τις επιθυμίες και τους στόχους των λαών, αλλά σε βάρος των συμφερόντων των λαών αυτών. Αυτό μπορούν να το επιβεβαιώσουν όλοι οι λαοί που βίωσαν ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και έζησαν στο πετσί τους τον «ανθρωπιστικό χαρακτήρα» της βόμβας, της σφαίρας, των βασανισμών, των φυλακίσεων, της καταλήστευσης του πλούτου, της φτώχειας, του λιμού...

Πρώτη «παράπλευρη απώλεια»

Παπαγεωργίου Βασίλης

Οπως συμβαίνει σε κάθε ιμπεριαλιστικό πόλεμο, έτσι και τώρα στην περίπτωση της Λιβύης, η πρώτη παράπλευρη απώλεια είναι η αλήθεια, η επιβολή δηλαδή πλήρους συσκότισης για τις πραγματικές αιτίες και τους στόχους του πολέμου. Ο πόλεμος προπαγάνδας ξεκινά πριν από τις στρατιωτικές επιχειρήσεις και αποσκοπεί να δικαιολογήσει και καθαγιάσει στα μάτια των λαών τη νέα σφαγή του διεθνούς ιμπεριαλισμού. Τα κατασκευασμένα ψέματα είναι το πρώτο όπλο και κατά κανόνα υιοθετούνται από τον ΟΗΕ και προσλαμβάνουν μανδύα νομιμότητας. Στην περίπτωση της Λιβύης το πρώτο ψέμα είναι ότι στόχος της επέμβασης της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας και των προθύμων συμμάχων τους είναι τάχα η προστασία των αμάχων, το δεύτερο ότι επιδιώκουν την «αποκατάσταση της δημοκρατίας» και την απαλλαγή από το καθεστώς του Καντάφι και το τρίτο ότι οι βομβαρδισμοί πλήττουν μόνο την αεράμυνα και το στρατό του Καντάφι. Ολα αυτά και ό,τι άλλο προκύψει από τις «θηριωδίες του Καντάφι» επιστρατεύονται για να ρίξουν στάχτη στα μάτια των λαών και να κρύψουν ότι ο ληστρικός πόλεμος αποσκοπεί στην αρπαγή του πετρελαίου της Λιβύης και στην ενίσχυση των θέσεων των ιμπεριαλιστικών κρατών στην ευρύτερη περιοχή. Ο λαός, που έχει πλούσια πείρα από τους διαρκείς ιμπεριαλιστικούς πολέμους των τελευταίων δεκαετιών, μπορεί να διακρίνει τους πραγματικούς στόχους και το αποκρουστικό πρόσωπο του ιμπεριαλισμού και να αγωνιστεί με όλες τις δυνάμεις του για να αποτρέψει τη συμμετοχή σε έναν άδικο και ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Ταξικός πόλεμος εντός και εκτός συνόρων

«Εχουμε επενδύσεις και οικονομικά συμφέροντα και γι' αυτό δεν μας επιτρέπεται να αδρανούμε». Η φράση αυτή του υπουργού Εξωτερικών Δ. Δρούτσα, που ειπώθηκε κατά τη διάρκεια της ενημέρωσης της Επιτροπής Εξωτερικών και Αμυνας της Βουλής στις αρχές του μήνα, είναι αυτή που καθορίζει τη στάση της κυβέρνησης στην επέμβαση της Λιβύης. Ταυτόχρονα, αποκαλύπτει ότι τα περί προστασίας των αμάχων και βίας του καθεστώτος Καντάφι δεν αποτελούν παρά άθλια υποκρισία. Ο υπουργός στη συγκεκριμένη ομιλία του είχε αναφέρει ότι «η οικονομική μας παρουσία στις τρεις χώρες (σ.σ. Τυνησία, Αίγυπτος, Λιβύη) ξεπερνάει αρκετά, σε επενδεδυμένο κεφάλαιο, το ένα δισ. δολάρια». Η διασφάλιση λοιπόν των επενδεδυμένων κεφαλαίων των εγχώριων μονοπωλίων είναι ο πραγματικός λόγος της συμμετοχής της κυβέρνησης στο ληστρικό ιμπεριαλιστικό πόλεμο, αποβλέποντας βέβαια η συμμετοχή αυτή να «μεταφραστεί» σε συμμετοχή της μοιρασιάς της λείας του πολέμου. Κατά τα λοιπά η κυβέρνηση, όπως και οι άλλες κυβερνήσεις της ΕΕ, δεν δίνει δεκάρα για τους αμάχους - θύματα του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Αντίθετα, η μόνη της έγνοια είναι πώς θα ορθώσει «φράχτες», σε στεριά και θάλασσα, για να μην περάσουν τα σύνορα οι «λαθρομετανάστες» όπως επαίσχυντα τους αποκαλεί, αδιαφορώντας για το αν τους καταδικάζει σε βέβαιο θάνατο. Αλλά δεν μπορεί να περιμένει κανείς μια διαφορετική στάση από μια κυβέρνηση που την ίδια στιγμή έχει διεξαγάγει πόλεμο στο εσωτερικό της χώρας, σφαγιάζοντας τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα. Στην πραγματικότητα πρόκειται για τον ίδιο ταξικό πόλεμο.

Σοσιαλ-ιμπεριαλιστές

Τον ύπουλο και βρώμικο ρόλο που διαχρονικά έχει διαδραματίσει η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους ήρθε να επιβεβαιώσει η τοποθέτηση του προέδρου του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος της Γερμανίας, που έφτασε στο σημείο να κατηγορήσει την Α. Μέρκελ, επειδή δε συμμετέχει ενεργά στους βομβαρδισμούς της Λιβύης.

Στη συζήτηση του κοινοβουλίου, στο Βερολίνο το κόμμα των Σοσιαλδημοκρατών κατηγόρησε την κυβέρνηση ότι στάθηκε εμπόδιο για μια ενιαία στάση των Ευρωπαίων στο ζήτημα της Λιβύης. Η πρώην υπουργός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης και σήμερα βουλευτής Χαϊντεμαρί Βικτσορεκ - Τσόιλ τόνισε στην ομιλία της: «Κατά την άποψή μου είναι ντροπή το γεγονός ότι η γερμανική κυβέρνηση επέλεξε την αποχή από την ψηφοφορία στο Συμβούλιο Ασφαλείας. Σε αποφάσεις απέναντι σε δικτάτορες δεν μπορούν να υπάρξουν αποχές». Στο ίδιο μήκος ο πρόεδρος του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Ζίγκμαρ Γκάμπριελ (SPD) κατηγόρησε την κυβέρνηση ότι με τη στάση της απομόνωσε τη Γερμανία διεθνώς και δίχασε την Ευρώπη. «Δίνεται η εντύπωση ότι η Γερμανία δεν παίρνει θέση στη μάχη κατά του δολοφόνου Λίβυου δικτάτορα και ακόμα χειρότερα ότι η Γερμανία υποτάσσεται στην εξουσία ενός μαφιόζου του πετρελαίου», υποστήριξε σε συνέντευξή του στη γερμανική εφημερίδα «Tagesspiegel» («Ταγκεσπίγκελ»). Η αλήθεια είναι ότι η γερμανική σοσιαλδημοκρατία είναι αντάξια της ιστορίας της, αφού από την ίδρυσή της στήριζε τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και ήταν με την πλευρά των πολεμοκάπηλων ενάντια στους λαούς.