«(...) Η παραδοσιακή Δεξιά στηρίζεται στο κράτος για μεγάλο μέρος του πολιτικού της σχεδιασμού. Οι διορισμοί στο Δημόσιο και η αξιοποίηση μέρους των μηχανισμών του (δημόσιες τράπεζες, φορείς επιχειρήσεων κοινής ωφελείας, σώματα ασφαλείας, κτλ.) συνιστούν πολιτικά εργαλεία για την προώθηση εκλογικών επιτυχιών και για την οικοδόμηση και τη συντήρηση κομματικών στρατών (...) Η προστασία δηλαδή της μεροληπτικής ακαταστασίας και της ευνοιοκρατικής αθλιότητας αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της στάσης των απανταχού λαϊκιστών και των βολεμένων εκμεταλλευτών του δημόσιου πορτοφολιού (...) Η αντίδραση λοιπόν της λεγόμενης λαϊκής Δεξιάς στοχεύει ακριβώς στην αποδυνάμωση κάθε προσπάθειας εκσυγχρονισμού, οργάνωσης του χάους και περιορισμού της σπατάλης και του λαϊκισμού (...) Η μόνη ουσιαστικά διαφορά ανάμεσα στην παραδοσιακή Δεξιά και στο ΚΚΕ είναι οι αντίθετες απόψεις τους για τον βασιλιά, τον Εμφύλιο και τη δικτατορία. Στα περισσότερα από τα υπόλοιπα, με εξαίρεση κάποιες τελευταίες υπερβολές του ΠΑΜΕ, οι θέσεις τους συγκλίνουν». Το παραπάνω απόσπασμα προέρχεται από το πόνημα του πρώην υπουργού και βουλευτή της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, Α. Ανδριανόπουλου με τον τίτλο «Η παραδοσιακή Δεξιά ίδια με το ΚΚΕ», που δημοσιεύεται στο «Βήμα της Κυριακής» (18/7/2010). Θα ήταν ανάξιο σχολιασμού αν δεν περιείχε όλα εκείνα τα στοιχεία με τα οποία οι αστοί αναλυτές προσπαθούν να μπερδέψουν ανόμοια πράγματα για να συκοφαντήσουν το ΚΚΕ, το οποίο ο αρθρογράφος προσπαθεί να ταυτίσει με τη «λαϊκή δεξιά» για να δημιουργήσει άθλιους συνειρμούς.

Ποιος είναι ο δήθεν «κοινός τόπος» ανάμεσα στο ΚΚΕ και τη Δεξιά που εφευρίσκει ο Ανδριανόπουλος; Ο «κρατισμός». Ο Ανδριανόπουλος υπήρξε υπουργός και βουλευτής κυβερνήσεων αστικών κομμάτων τα οποία έβλεπαν το κράτος σαν τσιφλίκι τους για να υπηρετηθεί η πολιτική της πλουτοκρατίας. Ο «κρατισμός» τους αυτό ακριβώς το περιεχόμενο είχε διαχρονικά: Εκλογοθηρία και εξαγορά, για το στήσιμο ενός πανίσχυρου κρατικού μηχανισμού, ικανού από τη μια να υπηρετεί μέχρι κεραίας τα μονοπώλια, να σταθεροποιεί την εξουσία τους και από την άλλη να αξιοποιείται για να λοιδορείται κάθε εργατική κατάκτηση, κάθε ταξικός αγώνας. Σφυρίζοντας τώρα αδιάφορα για τις συνέπειες της δικής τους πολιτικής, οι θύτες προσπαθούν να βγουν αθώοι του αίματος και να ξεφορτωθούν το θύμα, που τώρα τους είναι βάρος. Μαζί όμως μ' αυτό, προσπαθούν να ξεφορτωθούν και κάθε εργατική κατάκτηση, κατηγορώντας για το φόνο εκείνους που αντιπαλεύουν τη βάρβαρη πολιτική τους. Ο κρατισμός που υπηρέτησε και ο Ανδριανόπουλος, καμιά σχέση δεν έχει με το εργατικό κράτος, την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων και τον κεντρικό σχεδιασμό, που έχει σαν στρατηγικό στόχο το ΚΚΕ. Ισα ίσα, αυτά θέλει να πολεμήσει με τον κρατισμό τον οποίο τάχα πολεμά. Η πλουτοκρατία, για να θωρακιστεί και να σταθεροποιηθεί, είχε κάποτε ανάγκη από την εξαγορά συνειδήσεων και ένα απόλυτα ελεγχόμενο κράτος, από το οποίο τώρα προσπαθεί να απαλλαγεί. Αυτή την ανάγκη υπηρέτησαν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, οι κάθε είδους Ανδριανόπουλοι. Γι' αυτές τους τις διαχρονικές τους υπηρεσίες στο κεφάλαιο πρέπει να τους καταδικάσει ο λαός.