ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Οι παρανομίες και το φάρμακο

Παπαγεωργίου Βασίλης

Προχτές, ο ΕΟΠΥΥ ανακοίνωσε κάποιες υποθέσεις παράνομων συνταγογραφήσεων, παράνομων πωλήσεων φαρμάκων σε φαρμακαποθήκες, συνταγογραφήσεων με κούριερ χωρίς εξέταση και έναντι αμοιβής. Πραγματικά γεγονότα που εμφανίζονται όλο και περισσότερο το τελευταίο διάστημα και αναδεικνύονται - όπως και αυτό των παράνομων εξαγωγών φαρμάκων - για να δείξει η συγκυβέρνηση ότι αυτή είναι η αιτία της έλλειψης φαρμάκων από την αγορά, ενώ η ίδια πασχίζει να «καθαρίσει» τη διαφθορά που τη γεννά το σύστημά τους, αυτό που κάνει το φάρμακο εμπόρευμα για το κέρδος.

Πέρα από αυτά τα φαινόμενα που υπάρχουν ακριβώς επειδή το φάρμακο του λαού είναι ένα εμπόρευμα που φέρνει τεράστια κέρδη στους φαρμακοβιομήχανους, τους φαρμακαποθηκάριους και γενικά όλο το κύκλωμα παραγωγής και διακίνησης, δεν αποτελούν την κύρια αιτία για την έλλειψη των φαρμάκων.

Τα νοσοκομεία δεν έχουν φάρμακα γιατί δεν μπορούν να τα αγοράσουν εξαιτίας της όλο και μικρότερης χρηματοδότησης από το κράτος. Και τα πράγματα θα γίνουν ακόμα χειρότερα δεδομένου ότι η φαρμακευτική δαπάνη στον ΕΟΠΥΥ το 2013, θα μειωθεί, καταρχήν, κατά 480 εκατ. ευρώ σε σχέση με το 2012.

Η έλλειψη φαρμάκων δεν αποτελεί καινούριο φαινόμενο. Κατά καιρούς, και πριν την εκδήλωση της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης επαναλαμβανόταν, είτε γιατί οι φαρμακοβιομήχανοι προτιμούσαν τη διακίνηση φαρμάκων σε χώρες όπου πετύχαιναν μεγαλύτερα κέρδη, είτε γιατί με αυτόν τον τρόπο πίεζαν για αυξήσεις στις τιμές των φαρμάκων. Προκύπτει ως αποτέλεσμα της πολιτικής που ακολουθούν οι εταιρείες φαρμάκου, πολιτική που υπηρετεί η κυβέρνηση, οι οποίες επιλέγουν ή όχι την κυκλοφορία των φαρμάκων με βάση τα κέρδη που αυτή θα τους επιφέρει.

Καλούν σε «κοινό αγώνα»...

Την απόσυρση του νομοσχεδίου της κυβέρνησης για την «ανασυγκρότηση του ΥΝΑ και άλλες διατάξεις», που κατατέθηκε στη Βουλή, δηλώνουν με δελτίο Τύπου πως διεκδικούν τα σωματεία των Ναυτών, των Εργαζομένων στη Ναυτιλία και τον Τουρισμό (ΠΑΣΕΝΤ), Λιμενεργατών, Μονίμων Υπαλλήλων και Χειριστών ΟΛΠ, Υπαλλήλων ΝΑΤ και ΥΕΝ και των εργαζομένων στην Πλοηγική Υπηρεσία. Και καλούν όλες τις συνδικαλιστικές και κοινωνικές οργανώσεις «να αγωνισθούν από κοινού σε ενιαίο μέτωπο πάλης για να ματαιωθούν οι σχεδιασμοί της τρικομματικής κυβέρνησης σε βάρος των δικαιωμάτων τους σε εργασιακό, ασφαλιστικό, συνταξιοδοτικό, κοινωνικό επίπεδο». Πρόκειται για σωματεία όπου πλειοψηφούν η ΠΑΣΚΕ και η «Αυτόνομη Παρέμβαση» (ΣΥΡΙΖΑ). Από το κάλεσμα των σωματείων αυτών προκύπτουν ωστόσο μια σειρά από ερωτήματα.

Στο νομοσχέδιο, για παράδειγμα, προβλέπεται η πλήρης εφαρμογή του κανονισμού 3577/92 της Ευρωπαϊκής Ενωσης στην ακτοπλοΐα, η μετατροπή σε Ειδικές Οικονομικές Ζώνες των λιμανιών, των καραβιών, με πιλότο το εργασιακό γκέτο της COSCO στο λιμάνι του Πειραιά. Γι' αυτά στο δελτίο Τύπου δεν υπάρχει λέξη. Ποιο θα είναι το διεκδικητικό πλαίσιο του ενιαίου μετώπου; Μόνο να φύγει η τρικομματική κυβέρνηση; Για να έρθει μια άλλη να κάνει τα ίδια ή περίπου τα ίδια; Γιατί δεν πρόκειται να καταργήσει τους εφοπλιστές και τις «COSCO». Στο δελτίο Τύπου επίσης δε γίνεται καμία αναφορά σε οργανωτικά μέτρα για να βγουν στο προσκήνιο οι εργαζόμενοι. Οπως να γίνουν Γενικές Συνελεύσεις στους τόπους δουλειάς. Σωματεία όπως η Ενωση Λιμενεργατών ή οι χειριστές του ΟΛΠ, κατά τον 7ήμερο απεργιακό αγώνα των ναυτεργατών ενάντια στο νομοσχέδιο του ΥΝΑ, αρνήθηκαν ακόμα και να συνεδριάσουν οι διοικήσεις τους για να πάρουν αποφάσεις συστράτευσης με τους ναυτεργάτες.

... αλλά για ποιανού τα συμφέροντα;

Για ποιο «κοινό αγώνα» γίνεται επομένως λόγος; Οταν κάνουν λόγο για «ενιαίο μέτωπο πάλης» εννοούν «πάλη» όπως αυτή, ας πούμε, του Σωματείου Λιμενεργατών, που παζαρεύει με τον ΟΛΠ υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης στα πλαίσια του μνημονιακού νόμου 4024, ο οποίος επιβάλλει μείωση των μισθών κατά 35%; Η του ΠΑΣΕΝΤ, που έχει υπογράψει Συλλογική Σύμβαση με την εργοδοτική Ενωση ΔΝΕ με δραστική μείωση (έως και 175 ευρώ για τους εργαζόμενους με προϋπηρεσία μέχρι τέσσερα χρόνια) στους μισθούς; Γιατί υπάρχει η πάλη που οργανώνεται με αφετηρία την προστασία των εργαζομένων από την εξαθλίωση αλλά και η «πάλη» που οργανώνεται για να προστατεύσει τα μονοπώλια από την πλήρη καταστροφή. Η τελευταία, μάλιστα, στο όνομα της αποφυγής της εξαθλίωσης των εργαζομένων, αναγορεύει ευεργέτες όλους εκείνους που πρώτα γεννάνε βάσανα στους εργάτες κι έπειτα τους πετάνε και μερικές δεκάρες για να μη λένε και πολλά...

Οταν το κράτος καθορίζει τους μισθούς

Στην τελική ευθεία βρίσκεται η δημιουργία του μόνιμου μηχανισμού διαμόρφωσης του κατώτατου μισθού, που η κυβέρνηση θα φέρει στη Βουλή το επόμενο διάστημα. Βασικό κριτήριο της διαμόρφωσης θα είναι οι εξελίξεις στην οικονομία ή, για όποιον δε θέλει να παίζει με τις λέξεις, η πορεία της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Ταυτόχρονα, με πρόσχημα την ανεργία δημιουργούνται δύο επιπλέον κατηγορίες εργαζομένων που θα αμείβονται πιο χαμηλά και από αυτό τον κατώτατο μισθό. Θα υπάρχει διαφοροποίηση κατά ηλικία και τόπο απασχόλησης («ζώνη»).

Το σχέδιο παγιώνει το δικαίωμα της κυβέρνησης να καθορίζει μονομερώς τα κατώτατα όρια μισθών. Μέχρι σήμερα η Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας ήταν προϊόν των συσχετισμών δύναμης, στο πλαίσιο της ανάπτυξης της ταξικής πάλης. Παράγοντας διαμόρφωσής της δεν ήταν μόνο τα κέρδη των καπιταλιστών αλλά οι ανάγκες της εργατικής τάξης, με βάση τις οποίες πάλευε, στο πλαίσιο των συλλογικών διαπραγματεύσεων, κόντρα στους μεγαλοεπιχειρηματίες, για να αποσπά κάθε φορά τη μεγαλύτερη δυνατή αύξηση στους μισθούς. Σήμερα, επιδιώκεται τα καπιταλιστικά κέρδη να είναι ο μοναδικός παράγοντας που θα καθορίζει τους μισθούς, σε συνδυασμό με την κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων. Σε μια δεύτερη ανάγνωση το γεγονός αυτό αποκαλύπτει και στους πιο αφελείς την ταξική φύση του αστικού κράτους. Οτι, δηλαδή, δεν είναι ένας ουδέτερος οργανισμός που στέκει πάνω και έξω από την κοινωνία, αλλά όργανο επιβολής της κυρίαρχης τάξης, των κεφαλαιοκρατών στην προκειμένη περίπτωση. Απροκάλυπτα πλέον το κράτος αναλαμβάνει σήμερα να διαμορφώσει την τιμή πώλησης της εργατικής δύναμης για λογαριασμό και σε όφελος των καπιταλιστών.

Ενα εξίσου σημαντικό χαρακτηριστικό του σχεδίου είναι η παγίωση του διαχωρισμού των εργαζομένων με βάση την ηλικία, ο οποίος εισήχθη τον περασμένο Φλεβάρη με Πράξη Υπουργικού Συμβουλίου. Σε εργαζόμενους κάτω των 24 ετών και σε εργαζόμενους άνω των 24 ετών. Ακόμα και το πρόσχημα της αντιμετώπισης της ανεργίας δεν αρκεί για να δικαιολογήσει την αυθαιρεσία του διαχωρισμού, σύμφωνα με τον οποίο οι κάτω των 24 αμείβονται λιγότερο και σύμφωνα με το σχέδιο η αμοιβή θα μειωθεί και άλλο. Παράλληλα, επαναφέρεται ο παλαιότερος διαχωρισμός των εργαζομένων με βάση τον τόπο απασχόλησης. Δηλαδή, ο κατώτατος μισθός μπορεί να χαμηλώσει κι άλλο αν αυτό επιβάλλουν οι «ιδιαίτερες» οικονομικές συνθήκες - ύφεσης και ανεργίας - σε μια περιοχή. Πρόκειται για αναβίωση των Τοπικών Συμφώνων Απασχόλησης, που στη σύγχρονη ορολογία αποκαλούνται Ειδικές Οικονομικές Ζώνες. Η κατ' αυτόν τον τρόπο διαμόρφωση του κατώτατου μισθού θα έχει άμεση συνέπεια στις κλαδικές και επιχειρησιακές Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας καθώς αποτελεί την αφετηρία τους.

Από τα παραπάνω επιβεβαιώνεται ότι η επίθεση στους μισθούς συνεχίζεται αμείωτη. Η εξαθλίωση και η φτώχεια μεγαλώνουν. Το ύψος του μισθού θα συνδέεται όλο και πιο στενά με το αν συμβάλλει αποτελεσματικά στην κερδοφορία του κεφαλαίου. Η απάντηση σε αυτή την επίθεση δε βρίσκεται στην ταξική συνεργασία αλλά στη συνειδητοποίηση ότι οι κεφαλαιοκράτες αποτελούν αντίπαλη κοινωνική τάξη που ζει και αναπαράγεται σε βάρος των εργαζομένων. Με αυτή την έννοια απαιτείται η οργάνωση και κλιμάκωση της ταξικής σύγκρουσης για την αναχαίτιση της βαρβαρότητας και τη δημιουργία των όρων που θα οδηγήσουν στο ξερίζωμά της.