Η «γραμμή» του υπουργείου, που καλύπτεται από την κυβέρνηση, ότι δεν σκοπεύει να δώσει με το νόμο γενική εφαρμογή στην υπερίσχυση των επιχειρησιακών συμβάσεων, αλλά θα επιτρέπει να γίνεται στις περιπτώσεις που οι επιχειρήσεις αντιμετωπίζουν προβλήματα και προκειμένου να προστατευτούν οι θέσεις εργασίας, είναι μια ακόμα παγίδα. Είναι ελιγμός, προκειμένου να γίνει το πρώτο βήμα. Να δοθεί δηλαδή η δυνατότητα κατάργησης των κλαδικών από τις επιχειρήσεις. Οταν όμως το γυαλί ραγίσει, όλοι γνωρίζουν ότι αυτό που θα ακολουθήσει θα είναι η γενικευμένη κατάργηση των κλαδικών, η γενικευμένη μείωση των μισθών. Είναι άραγε δύσκολο - και μάλιστα σε συνθήκες κρίσης - σε μια εταιρεία να δείξει ότι αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα; Και ποιος μηχανισμός κρατικός θα ελέγξει τα στοιχεία της εργοδοσίας, όταν αυτό το κράτος για χρόνια δεν εισπράττει ούτε τις βεβαιωμένες ασφαλιστικές εισφορές προς το ΙΚΑ; Σε αυτή την εξαπάτηση συμμετέχει ενεργά και η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ που αναπαράγει τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα της κυβέρνησης και που δεν είναι αντίθετη στην κατάργηση των κλαδικών αν πρόκειται να «σωθούν» θέσεις εργασίας. Με το ίδιο πρόσχημα υπέγραψε και την επαίσχυντη Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας...
Να τσουβαλιάσει τους κομμουνιστές μαζί με τον αστικό πολιτικό κόσμο επιχείρησε χτες το βράδυ, δήθεν αγανακτισμένος, ο Χατζηνικολάου στο «Alter». Μόνο μπιμπίκια δεν έβγαλε όταν άκουσε τον εκπρόσωπο του ΠΑΜΕ να ζητάει να πληρώσουν οι καπιταλιστές.
Ισχυρίστηκε ότι η υπομονή του λαού έχει εξαντληθεί από τον «ξύλινο λόγο».
Πράγματι, η υπομονή των εργατών έχει εξαντληθεί. Τόσο που να μην τους φτάνει η «αγανάκτηση» του κροκόδειλου που ζητάει από τους εργάτες να μη μιλάνε «ξύλινη γλώσσα». Καταλαβαίνουμε ότι σ' ορισμένους χαλάει τη σούπα το ΠΑΜΕ, αλλά αυτήν την αλήθεια δεν μπορούν πια να την φιμώσουν: Η κρίση είναι καπιταλιστική και πρέπει να την πληρώσουν ολόκληρη οι καπιταλιστές. Και επειδή όλο και περισσότεροι εργάτες καταλαβαίνουν την ταξική τους θέση, να διαβεβαιώσουμε και τον Χατζηνικολάου ότι όλο και πιο έντονα θα οργανώνεται η αντεπίθεση.
Ασυναγώνιστη στην ευρω-λαγνεία της αποδεικνύεται η ηγεσία του ΣΥΝ. Φαίνεται δε ότι όσο περισσότερο αποκαλύπτεται στα μάτια των λαών ο χαρακτήρας της ευρωενωσιακής λυκοσυμμαχίας, όσο περισσότερο καταρρακώνεται αυτή στις εργατικές και λαϊκές συνειδήσεις, τόσο μεγαλύτερη η ανάγκη που νιώθει ο ΣΥΝ να την υπερασπίσει.
Ας απολαύσουμε μια απόπειρα συνηγορίας υπέρ της ΕΕ. Το απόσπασμα είναι από δήλωση της Ρ. Δούρου, μέλους της ΠΓ του ΣΥΝ και υπεύθυνης για την ευρωπαϊκή πολιτική: «Πόσες χρεοκοπίες χωρών θα χρειαστούν ακόμη μέχρις ότου οι ευρω-ηγεσίες βγουν από τη νεοφιλελεύθερη τύφλωσή τους, απαλλαγούν από τη νομισματική ορθοδοξία και αντιμετωπίσουν τη ρίζα του προβλήματος, δηλαδή την κερδοσκοπία των αγορών, την ίδια τη λειτουργία του χρηματοπιστωτικού συστήματος; Ακριβώς επειδή αυτές οι ηγεσίες αποδεικνύονται κατώτερες των περιστάσεων και ανίκανες να εισακούσουν τις ανάγκες των πολιτών της Ευρώπης, η ευθύνη αλλαγής της ρότας πέφτει στους ώμους των κοινωνικών κινημάτων και πολιτικών σχηματισμών, όπως το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς, που επεξεργάζονται λύσεις αριστερές, στρατηγική και προτάσεις αποτελεσματικές. Λύσεις που θα ξαναδώσουν στο όραμα της Ευρώπης τη λάμψη που έχει ξεθωριάσει (...) καθιστώντας το ευρωπαϊκό μοντέλο πρότυπο κοινωνικής ευαισθησίας».
Μπορεί, βεβαίως, το ΚΕΑ και ο ΣΥΝ να μάχονται όσο θέλουν για να γιατρέψουν τη δήθεν τύφλωση των ευρωηγεσιών και να ξαναδώσουν στην ΕΕ τη χαμένη της αίγλη... Αλλά στην προσπάθειά τους αυτή, οι λαοί και τα κινήματά τους δε θα τους κάνουν παρέα. Γιατί όσο κι αν προσπαθούν οι ευρωλάγνοι αριστερούληδες να διαβρώσουν τις λαϊκές συνειδήσεις με επιζήμιες αυταπάτες, οι λαοί απ' την ίδια τους την πείρα συνειδητοποιούν τι είναι και για ποιον δουλεύει το ευρωενωσιακό οικοδόμημα, συνειδητοποιούν ότι ήταν, είναι και θα είναι αντίπαλός τους, ότι δεν εξανθρωπίζεται και δεν αλλάζει παρά μόνο για να γίνει πιο αντιλαϊκό, πιο αντιδραστικό.