Η ώρα μηδέν που ολόκληρη η ανθρωπότητα ανέμενε εδώ και μήνες, ήρθε τα ξημερώματα της Πέμπτης για το Ιράκ. Εκτοτε, ολόκληρος ο πλανήτης παρακολουθεί με φρίκη την επιχείρηση «Απελευθέρωση του Ιράκ», που άρχισε με αεροπορικά πλήγματα εναντίον συγκεκριμένων στόχων, τις πρώτες ώρες, και ακολουθήθηκε από εισβολή των χερσαίων συμμαχικών δυνάμεων στο Νότιο Ιράκ και από καταιγιστικές επιδρομές (επιχείρηση «σοκ και τρόμος») και βομβαρδισμούς μετά τη συμπλήρωση του πρώτου 48ωρου.

Οι πληροφορίες για την εξέλιξη της πολυμέτωπης επίθεσης (από βορρά, νότο και δύση), που εξαπολύθηκε κατά του Ιράκ, διαδεχόταν η μία την άλλη, προερχόμενες, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, από τις συμμαχικές ηγεσίες και χωρίς να υπάρχει καμία δυνατότητα επαλήθευσής τους. Είναι, πάντως, κοινή παραδοχή ότι το τελικό αποτέλεσμα των στρατιωτικών επιχειρήσεων είναι μάλλον γνωστό εκ των προτέρων, δεδομένης της αδιαμφισβήτητης υπεροχής των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.

Το μόνο που απομένει να φανεί είναι ο τρόπος και ο χρόνος ολοκλήρωσης των επιχειρήσεων, κάτι που θα εξαρτηθεί από σειρά παραγόντων: Το σθένος της ιρακινής αντίστασης, την εμβέλεια των αεροπορικών επιδρομών, την επιτυχία ή όχι των αμερικανικών προσπαθειών να διασπάσουν την ενότητα του ιρακινού καθεστώτος. Η κοινή λογική λέει ότι όσο περισσότερες δυσκολίες οι αμερικανικές δυνάμεις θα συναντούν στο έδαφος και στην απόπειρα εσωτερικής υπονόμευσης του καθεστώτος, τόσο σφοδρότεροι θα γίνονται οι βομβαρδισμοί, που, κατά πολλούς, γίνεται προσπάθεια να αποτραπούν το μέγιστο δυνατό προκειμένου να αποφευχθούν οι διεθνείς αντιδράσεις. Παρ' όλα αυτά, Αμερικανοί επιτελείς δε δίστασαν να υποστηρίξουν ότι θα μετατρέψουν «σε χωράφι» ολόκληρο το Ιράκ, με ό,τι συνέπειες μπορεί να έχει κάτι τέτοιο σε ανθρώπινες ζωές.

Η τελική ευθεία της στρατιωτικής κόλασης είχε διαφανεί, ήδη, από την περασμένη Κυριακή, όταν οι 3 «θεματοφύλακες» των αρχών της παγκόσμιας «δημοκρατίας», Μπους-Μπλερ-Αθνάρ, έβαζαν «το πιστόλι στον κρόταφο» του Συμβουλίου Ασφαλείας, πιέζοντας για υιοθέτηση εντός ωρών του σχεδίου απόφασης που είχαν καταθέσει και έδινε το «πράσινο φως» στην ανάληψη στρατιωτικής δράσης. Η αποτυχία της προσπάθειας, που κατέβαλλαν επί μέρες, να εκμαιεύσουν ή, καλύτερα, να εξαγοράσουν τις ψήφους των μη μονίμων μελών του Συμβουλίου, που εξέφραζαν «αναποφασιστικότητα», ολοκληρώθηκε με την απόσυρση της πρότασής τους. Ο κύβος είχε ριφθεί.

Οι ΗΠΑ, έχοντας στο πλευρό τους τη Βρετανία, την Ισπανία και μία σειρά από χώρες «μικρότερης ισχύος» στην παγκόσμια κατάταξη, είχαν, ήδη, λάβει την απόφαση να περιθωριοποιήσουν προκλητικά τον, ήδη, αποδυναμωμένο, εδώ και χρόνια, ΟΗΕ. Η κίνησή τους αυτή είχε εξαιρετικά βαρύνουσα σημασία, όχι μόνο γιατί αποτελεί την πρώτη φορά που τόσο κυνικά περιφρονείται η λεγόμενη διεθνής νομιμότητα. Πλείστα είναι, άλλωστε, τα παραδείγματα ανάλογης συμπεριφοράς, ίσως με χαμηλότερους τόνους. Το πλέον σημαντικό στοιχείο είναι ότι, για πρώτη φορά, εξαπολύεται μια μονομερής προληπτική στρατιωτική επίθεση εναντίον μιας κυρίαρχης χώρας με δεδηλωμένο στόχο να ανατραπεί το καθεστώς της.

Γαλλία, Γερμανία, Ρωσία και Κίνα έσπευσαν να εκφράσουν τον αποτροπιασμό τους και να επισημάνουν ότι η επίθεση αυτή παραβιάζει τη διεθνή νομιμότητα. Η Μόσχα, μάλιστα, ανακοίνωσε ότι έχει καταθέσει σχετικό αίτημα για κήρυξη της επιχείρησης ως παράνομης στα αρμόδια όργανα του ΟΗΕ. Παρ' όλα αυτά, η Ουάσιγκτον δε φάνηκε να ταράζεται, με την ηρεμία που της εξασφαλίζει στην παρούσα φάση η παγκόσμια ηγεμονία της, και δε δίστασε να «διατάξει» όλες τις χώρες να εκδιώξουν τις ιρακινές διπλωματικές αποστολές από το έδαφός τους, να κατάσχουν τα έγγραφά τους (προφανώς με καταλήψεις των πρεσβειών τους) και να «παγώσουν» τους λογαριασμούς τους. Οι Αμερικανοί επιτελείς υποδέχτηκαν με ειρωνικό μειδίαμα τις «διαφωνίες και τις αντιδράσεις», αναγνώρισαν το δικαίωμα του καθενός να έχει την άποψή του και κατέστησαν σαφές ότι «θα απελευθερώσουν τον ιρακινό λαό, θα φέρουν τη δημοκρατία στο Ιράκ» και, όπως προβλέπει, άλλωστε, και το «όραμα Μπους», «δημοκρατία σε μια σειρά από χώρες-παρίες του αραβικού κόσμου με τη μέθοδο του ντόμινο».

Οι διαφωνούντες του Συμβουλίου Ασφαλείας μοιάζουν, προς το παρόν, να έχασαν μια σημαντική μάχη στον πόλεμο για τη διαφύλαξη των συμφερόντων τους στην περιοχή του Περσικού. Ο Λευκός Οίκος και οι σύμμαχοί του, «γενναιόδωρα», προσκαλούν τη διεθνή κοινότητα να «καταθέσει τον οβολό της» για την ανοικοδόμηση του «χωραφιού» που θα αφήσουν οι δυνάμεις του στη θέση του σημερινού Ιράκ. Αν και όλοι σπεύδουν, σήμερα, να δηλώσουν πρόθυμοι να «βοηθήσουν», διεκδικώντας φυσικά το μερίδιό τους στην ισοπεδωμένη χώρα, ενθυμούμενοι, αίφνης, την «αναγκαιότητα του ΟΗΕ», η Ουάσιγκτον μοιάζει να αναζητά απλώς στυλοβάτες υλοποίησης των σχεδίων που έχει, ήδη, εκπονήσει για την επόμενη μέρα.

Παρά το γεγονός ότι τα σενάρια «εξαγωγής δημοκρατίας στο Ιράκ», που έχουν καταστρώσει επιτελείς, κυρίως, του Πενταγώνου, φαντάζουν απλοϊκά και αδύναμα ακόμη και για πολλούς Αμερικανούς αξιωματούχους, ο Λευκός Οίκος δεν παρέλειψε, ήδη, να διανείμει τα ιρακινά πετρελαϊκά κοιτάσματα και τα συμβόλαια ανοικοδόμησης της ερειπωμένης χώρας σε αμερικανικές εταιρίες. Μάλιστα, «βλέποντας μακρύτερα στο μέλλον» ο Πρόεδρος Μπους, ανοιχτά, μιλούσε για «αλυσιδωτό εκδημοκρατισμό» του αραβικού κόσμου μέσα από «φιλοαμερικανικές ηγεσίες», καθιστώντας σαφές ότι δε θα διστάσει να «εξαγάγει δημοκρατία» με προληπτικές επιχειρήσεις εναντίον οποιουδήποτε (π.χ., της Συρίας, του Ιράν, ή ακόμη και της Σ. Αραβίας) θεωρείται ανεπιθύμητος.

Υπό τη σκιά της προοπτικής γενικής ανακατάταξης στα σύνορα της περιοχής, σε συνδυασμό με την αβεβαιότητα της επόμενης μέρας για την ίδια την εδαφική ακεραιότητα και την εθνική ενότητα του Ιράκ και μόνον, οι επιχειρήσεις που άρχισαν τα ξημερώματα της Πέμπτης μοιάζουν να είναι, μάλλον, το πρελούδιο ενός καταιγισμού απρόβλεπτων εξελίξεων με δραματικές συνέπειες για ολόκληρο τον πλανήτη.