Με αφορμή τη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ εξέδωσε ανακοίνωση, εστιάζοντας στα ενεργειακά, όπου μεταξύ πολλών άλλων καταγράφει την αντίθεσή του για την πώληση των ΔΕΠΑ - ΔΕΣΦΑ, επειδή «θα στερήσει από τον τόπο, έναν αποτελεσματικό μοχλό κοινωνικοοικονομικής και περιφερειακής ανάπτυξης, ένα σημαντικό εργαλείο άσκησης ενεργειακής διπλωματίας, και την προώθηση σχεδίων εθνικής σημασίας (...) το θέμα των αγωγών, όπως π.χ. του TAP που έχει κερδίσει πόντους μεταξύ των διαφόρων projects που έχουν παρουσιαστεί. Στο θέμα αυτό δεν μπορεί να είναι κάποιος αισιόδοξος, διότι τις επιλογές της χώρας μας δεν κρίνουν τα εθνικά συμφέροντα, αλλά οι επιλογές τρίτων (π.χ. ΗΠΑ, ΕΕ) που χρόνια τώρα πιέζουν και δεν αφήνουν περιθώρια άσκησης ανεξάρτητης ενεργειακής πολιτικής. Υπάρχει πλούσια εμπειρία από την άσκηση πιέσεων για απαλλαγή κάθε σχέσης με χώρες όπως Ιράν για πετρέλαιο και Ρωσίας στο φυσικό αέριο που εμποδίζουν να επιλέξουμε καθαρά και κυρίως με βάση το δικό μας εθνικό συμφέρον».

Η κριτική που ασκεί ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση ότι δεν αξιοποιεί τον τομέα Ενέργειας ως μοχλό εθνικής και περιφερειακής ανάπτυξης, αλλά την αξιοποιεί σύμφωνα με τις επιλογές τρίτων (π.χ. ΗΠΑ, ΕΕ), συγκαλύπτει ότι και η πολιτική της κυβέρνησης και η δική του στον τομέα της Ενέργειας είναι πολιτική ενίσχυσης των μονοπωλίων. Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ με την άποψη ότι ο τομέας Ενέργειας είναι ένα σημαντικό εργαλείο άσκησης ενεργειακής διπλωματίας, ενώ ταυτόχρονα μιλά για Ενέργεια από το Ιραν ή τη Ρωσία, θεωρεί ότι αυτός ο τομέας που βρίσκεται στο επίκεντρο των οξύτατων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών πρέπει να γίνει μοχλός αξιοποίησης των ανταγωνισμών προς το συμφέρον τάχα του λαού. Μόνο που ήδη η Ελλάδα είναι πεδίο τέτοιων ανταγωνισμών με κινδύνους για το λαό, αφού αυτοί οι ανταγωνισμοί, με επίκεντρο την Ενέργεια, διαπλέκονται με τους ανταγωνισμούς στην Ανατολική Μεσόγειο, που ενέχουν κινδύνους ενός πιο γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου στην περιοχή.

Απ' τους σχεδιασμούς που αφορούν στο ζήτημα αυτό ντόπιοι επιχειρηματικοί όμιλοι θα βγουν κερδισμένοι, μαζί με ισχυρούς μονοπωλιακούς ομίλους άλλων κρατών. Ανεξάρτητα από το ποιος θα επικρατήσει στον οξύτατο ανταγωνισμό που εκδηλώνεται για το ποιος θα βάλει στο χέρι πηγές ενέργειας, δρόμους μεταφοράς της, υποδομές κ.λπ., το βέβαιο είναι ότι χαμένος θα είναι ο λαός. Και θα παραμένει στη θέση αυτή όσο δε συνειδητοποιεί ότι το δικό του συμφέρον προϋποθέτει τη ρήξη και τη σύγκρουση με την εξουσία των μονοπωλίων, τις λυκοσυμμαχίες τους, τους πολιτικούς τους εκπροσώπους. Οσο δε βάζει πλώρη, δηλαδή, με τη συμμαχία και την πάλη του για μια εξουσία λαϊκή, όπου ο πλούτος που παράγει, μαζί και ο ενεργειακός που φιλοξενεί η χώρα του στα σπλάχνα της, δε θα αποτελεί αντικείμενο αγοραπωλησίας για την εκτόξευση της κερδοφορίας των μονοπωλίων, αλλά θα διατίθεται για την ικανοποίηση των αναγκών του λαού.