Οπλο στη μάχη κάθε προοδευτικού ανθρώπου ενάντια στην προσπάθεια των ιμπεριαλιστών να ξαναγράψουν την Ιστορία αποτελεί το βιβλίο που διατίθεται σήμερα μαζί με τον «Ρ», στην τιμή των 3 ευρώ
Γιατί αυτό είναι που τους φοβίζει. Το ταξικό ριζοσπαστικό λαϊκό - εργατικό κίνημα και τις δυνάμεις που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή προσπαθούν να τρομοκρατήσουν. Γι' αυτό συκοφαντούν, στιγματίζουν και ποινικοποιούν την κοσμοθεωρία που ενέπνευσε μεγαλειώδεις αγώνες και καθοδήγησε την πάλη της εργατικής τάξης μέχρι την κατάκτηση της εξουσίας, όπως έγινε στη Σοβιετική Ενωση και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες. Γι' αυτό η ΕΕ θεσπίζει «μέρες μνήμης για τα θύματα των ολοκληρωτικών καθεστώτων» όπως η σημερινή, δίνοντας κατεύθυνση στα κράτη - μέλη και τις αντιδραστικές κυβερνήσεις τους να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους στην άθλια επιχείρηση για την παραχάραξη και το ξαναγράψιμο της Ιστορίας.
Οπως σημειώνει η «Σύγχρονη Εποχή» στον πρόλογο του βιβλίου, «η ιστορική έρευνα είναι εργαλείο εξαιρετικά χρήσιμο για το σήμερα. Μπορεί να συμβάλει στην αναζωογόνηση της κομμουνιστικής αντίληψης, σε συνθήκες νίκης της αντεπανάστασης, να εμπλουτίσει την αυτογνωσία των κομμουνιστών και των κομμουνιστριών για την ολόπλευρη ανάπτυξη της ταξικής πάλης. Τα 60 χρόνια από τη μεγάλη νίκη των λαών έχουν συμπέσει με μια οξύτατη προσπάθεια "αναθεώρησης" της Ιστορίας. Ταυτόχρονα, έχουν συμπέσει με μια μεγάλη έφοδο που πραγματοποιεί ο οπορτουνισμός και στην ιστοριογραφία, με σκοπό να φέρει τα τότε γεγονότα στα μέτρα των διαχειριστικών αναγκών του και επιδιώξεων (...) Η θεωρία των "δύο ολοκληρωτισμών" (!), η ταύτιση του Στάλιν με τον Χίτλερ, υποδηλώνει το φόβο των ιμπεριαλιστών και των απολογητών τους. Φοβούνται την εργατική - λαϊκή συνειδητή ανάταση, γιατί γνωρίζουν ότι το αντεπαναστατικό πισωγύρισμα είναι προσωρινό».
Ετσι, ακόμα και το πλέον ιδιότυπο αναρχοαυτόνομο κίνητρο του κ. Περικλή Κοροβέση, εξ αγαθής έστω αφετηρίας, καταλήγει σ' ένα πολύ χρήσιμο, ως χρονικά επιτυχής προβοκάτσια, καζάνι της αστικής κόλασης που ανακατεύει με την κουτάλα της αντισταλινικής σκοπιμότητας τα ξερά με τα χλωρά στη σούπα της «Ζήμενς». Ψέλλισε έναν άναρθρο επιτάφιο χωρίς προηγουμένως να έχει πεθάνει ο εχθρός του...
Τον Περικλή Κοροβέση θυμάμαι να τον υπερασπίζομαι, προς έκπληξίν του μάλιστα, όταν έγινε άθλιο πρωτοσέλιδο «φωτογραφικού» ρεπορτάζ ως ο ηγέτης της «17Ν», με τον τίτλο «ιδού ο ένοχος». Καλή κι ενίοτε εξαιρετική γραφίδα που ως βουλευτής έπεφτε χωρίς αλεξίπτωτο στον γκρεμό του προφορικού λόγου. Τρέφω φυσική, άδολη συμπάθεια για τους ανθρώπους που μάχονται ή αποδέχονται τις αντιφάσεις τους αγγίζοντας το μεγαλείο του τραγικού. Υπό την αδιαπραγμάτευτη αίρεση ότι στην πυρά ρίχνουν, αν χρειαστεί, μόνον τον εαυτό τους προσάναμμα και ποτέ τον άλλον.
Η έκπληξή μου, λοιπόν, καθ' όλα πολιτική σε κρίσιμα αντικομμουνιστικούς καιρούς, δεν είναι παρά, πώς ένα θύμα, σχεδόν τραγικών, εντυπώσεων όπως ο Κοροβέσης, βρίσκεται (αδιάφορο εκών ή άκων), να προκαλεί όλες εκείνες τις ...«εντυπώσεις» που είναι χρήσιμες στο δικομματικό χαλκείο - τυπογραφείο. Ωστε να τυπώσει τα αναγκαία παπικά συγχωροχάρτια για τον εαυτό του...
Τον σημερινό τίτλο όμως, με γιγάντια δόση σαρκασμού για τη χρονική στιγμή κι όχι για τα πρόσωπα της τρέχουσας σκανδαλολογίας, τον αντλώ από τον πραγματικό Επιτάφιο Περικλέους του Θουκυδίδη που δεν μπορεί να θεωρηθεί «αυτοκτονικό» κείμενο ακόμα κι απ' όσους είτε το αγνοούν ως κείμενο, είτε και το απεχθάνονται. Ισως γιατί σε τρεις αράδες, με απαράμιλλο τρόπο, ο συγγραφέας καθορίζει τον κίνδυνο της χρονικής στιγμής που επιλέγεται ή επιλέγει ένας εκτοξευτής «σήματος» κι ένας ή πολλοί παραλήπτες για να δικαιωθεί εκείνο το προφητικό «το μέσο είναι το μήνυμα».