ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Ψευτοδίλημμα το «Γερμανία ή ΗΠΑ»

Το τελευταίο διάστημα και ιδιαίτερα μετά την επίσκεψη Σαμαρά στις ΗΠΑ, εντάθηκε η συζήτηση για τη στροφή της κοινής γνώμης υπέρ της Αμερικής, στη βάση ενός κλίματος αντιγερμανισμού που οξύνεται. Δίπλα στις δημοσκοπήσεις που προσπαθούν να διαμορφώσουν συνείδηση, παρά να καταγράψουν τάσεις, προστέθηκαν οι αναλύσεις από τα «βαριά χαρτιά» της αστικής δημοσιογραφίας, που λένε πάνω - κάτω τα εξής: Ο κόσμος έχει απηυδήσει από τη στάση της Γερμανίας στη διαχείριση της κρίσης στην Ευρώπη. Το μείγμα της διαχείρισης που προτείνει η Αμερική είναι πιο φιλολαϊκό. Οι ΗΠΑ είναι πιο φιλελληνικές από τη Γερμανία. Η κυβέρνηση πρέπει να πάψει να εφαρμόζει την πολιτική που υπαγορεύουν τα συμφέροντα της Γερμανίας και να συσφίξει τις σχέσεις της με τις ΗΠΑ.

Η συνολική στάση της κυβέρνησης, ιδιαίτερα με αφορμή την κόντρα ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα για τη διαχείριση του ελληνικού χρέους, υποδαυλίζει μια τέτοια αντίληψη στον κόσμο. Χαρακτηριστικό είναι το άρθρο του υπουργού Αμυνας σε κυριακάτικη εφημερίδα την περασμένη βδομάδα. Εκεί ομολογείται καθαρά ότι στρατηγική επιλογή της κυβέρνησης είναι η αναβάθμιση των σχέσεων με τις ΗΠΑ, για λογαριασμό της ντόπιας αστικής τάξης αλλά στα πλαίσια του ΝΑΤΟ. Οι ΗΠΑ δρουν ανταγωνιστικά στη Γερμανία, αλλά αντιθέσεις με τη Γερμανία και συμπάθειες με τις ΗΠΑ υπάρχουν και εντός ΕΕ. Δεν είναι όμως μόνο η κυβέρνηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο βασικός φορέας του αντιγερμανισμού στην Ελλάδα και ταυτόχρονα εξωραΐζει τις ΗΠΑ και την πολιτική τους στη διαχείριση της κρίσης, συντελώντας στον αποπροσανατολισμό του λαού. Βεβαίως, να είναι καθαρό πως ο αντιγερμανισμός, ή ο αντιαμερικανισμός αυτών των δυνάμεων δε σημαίνει ότι εκφράζει αντιιμπεριαλιστική πολιτική.

Μια αντικειμενική ματιά σε ΗΠΑ και ΕΕ δείχνει ότι τα αντιλαϊκά μέτρα είναι κυρίαρχα στο μείγμα διαχείρισης των δύο ιμπεριαλιστικών κέντρων. Οπως εύκολα μπορεί να δει κανείς ότι κυβερνήσεις στην Ευρωζώνη με ρητορική ενάντια στη Γερμανία και ανταγωνιστικά προς αυτή συμφέροντα (π.χ., η Γαλλία), εφαρμόζουν στις χώρες τους τα ίδια και απαράλλαχτα αντιλαϊκά μέτρα. Αρα, πού είναι η διαφορά; Για το λαό δεν υπάρχει σωτηρία με το ένα ή το άλλο μείγμα διαχείρισης της κρίσης. Σ' αυτά μπορούν να ποντάρουν μόνο οι διάφορες μερίδες του κεφαλαίου, που έχουν ανταγωνιστικά μεταξύ τους συμφέροντα και έχουν κάθε λόγο να τα συνδέουν με το ένα ή το άλλο ιμπεριαλιστικό κέντρο.

Η αντιλαϊκή στρατηγική στα κράτη - μέλη της Ευρωζώνης δεν υπαγορεύεται από τη Γερμανία, αλλά από τη στρατηγική της υπέρ των μονοπωλίων, την οποία διαχρονικά συνδιαμορφώνουν οι αστικές κυβερνήσεις, η καθεμία με το ιδιαίτερο βάρος της οικονομίας που εκπροσωπεί στην αντιδραστική Ενωση. Αρα, πού είναι η διέξοδος για το λαό; Στην τιμωρία των κομμάτων που τον καλούν να σηκώσει ξένες γι' αυτόν σημαίες, να ταυτιστεί με το ένα ή το άλλο τμήμα της αστικής τάξης και τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες που αυτό επιλέγει. Η διέξοδος βρίσκεται στην αποδέσμευση από κάθε ιμπεριαλιστική συμμαχία και οργανισμό. Για να γίνει αυτό, χρειάζεται ο λαός να χαράξει τη δική του αυτοτελή πορεία, που θα φτάνει μέχρι την κατάκτηση της εξουσίας, για ριζικές αλλαγές στην οικονομία. Μόνο με κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας μπορεί ο λαός να παράγει για να ικανοποιήσει τις σύγχρονες ανάγκες του.

Συσκοτίζεται η ουσία των μέτρων

Η προχτεσινή συνάντηση ΟΛΜΕ - υπουργού Παιδείας ήρθε να φουντώσει τη συζήτηση για κόντρα μεταξύ της εκπαιδευτικής ομοσπονδίας και της κυβέρνησης. Τα δημοσιεύματα στον Τύπο ούτε λίγο ούτε πολύ συνέχισαν να παρουσιάζουν σαν το μεγάλο διακύβευμα το αν θα ανοίξουν ή όχι τα σχολεία το Σεπτέμβρη. Την ίδια στιγμή, το υπουργείο Παιδείας δηλώνει έτοιμο να καταθέσει σε τρεις μέρες στη βουλή το νομοσχέδιο που κάνει το λύκειο ακόμα πιο ελιτίστικο και συνδεδεμένο με την εισαγωγή στην ανώτατη εκπαίδευση, την τεχνικοεπαγγελματική εκπαίδευση πιο υποβαθμισμένη, πρόωρη και συνδεδεμένη με τις επιθυμίες της «αγοράς», στην οποία μάλιστα παραδίδει προς εκμετάλλευση και τους μαθητές της τεχνολογικής εκπαίδευσης. Από το σχολείο αυτό που οικοδομείται ξεριζώνεται και η μόνιμη και σταθερή δουλειά για τους εκπαιδευτικούς.

Τα μέτρα αυτά, που έρχονται σύντομα, συσκοτίζονται σκόπιμα με την προβολή μιας κόντρας υπουργείου και ΟΛΜΕ, κυβέρνησης και ΣΥΡΙΖΑ στο χώρο της Παιδείας που αποπροσανατολίζει. Στο επίκεντρο του σχεδιασμού της κυβέρνησης είναι τα παιδιά της λαϊκής οικογένειας και το μέλλον τους το οποίο κόβεται και ράβεται στα μέτρα της «αγοράς», της λογικής του κέρδους των λίγων. Γι' αυτό και είναι ζωτικής σημασίας να πάρει θέση κάθε γονιός, μαθητές, εργαζόμενος απέναντι στην ουσία των μέτρων που έρχονται, να οργανωθεί η πάλη για τη διεκδίκηση της Παιδείας των πραγματικών σύγχρονων αναγκών.

Οι πλειστηριασμοί...

Για όποιον παρακολουθεί από κοντά τα όσα συμβαίνουν με την αγορά ακινήτων, εύκολα καταλαβαίνει ότι η σπουδή που δείχνει η συγκυβέρνηση για να ξεκινήσει η διαδικασία των μαζικών κατασχέσεων σπιτιών για χρέη προς τις τράπεζες, δε στοχεύει ούτε στο ξεμπλοκάρισμα της κτηματαγοράς και των αγοραπωλησιών ακινήτων, όπως μέχρι πρόσφατα έλεγε ο Σκορδάς, ούτε τόσο στην άμεση στήριξη των τραπεζών που μέσω των κατασχέσεων θα καλύψουν μέρος από τα λεγόμενα «κόκκινα» δάνεια, όπως πριν λίγες μέρες είπε ο Στουρνάρας.

Ο πρώτος γνωρίζει πολύ καλά ότι το «πάγωμα» της αγοράς δεν οφείλεται στο ότι δε γίνονται πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας. Πόσοι άλλωστε θα ήταν αυτοί οι πλειστηριασμοί; Θα έσωζαν την αγορά πέντε, έξι εφτά, άντε δέκα χιλιάδες πλειστηριασμοί; Μα αυτή τη στιγμή, μόνο στην Αττική, βρίσκονται υπό πώληση 279.500 κατοικίες και ακόμα 25.700 εμπορικά ακίνητα και δεν μπορούν να πωληθούν. Οι κατασχέσεις θα λύσουν το πρόβλημα;

Ο υπουργός των Οικονομικών ξέρει κι αυτός ότι ακόμα και αν απελευθερωθούν εντελώς οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας, οι τράπεζες ουσιαστικά δεν πρόκειται να κερδίσουν τίποτα από αυτή τη διαδικασία, πολύ περισσότερο που εκείνο που κύρια τους ενδιαφέρει τούτη τη στιγμή δεν είναι να μεταφέρουν στο χαρτοφυλάκιό τους ένα διαμέρισμα της Καλλιθέας, άλλο ένα στο Παγκράτι και τρία του Περιστερίου, αλλά να ενισχύσουν τη ρευστότητά τους. Σε μια αγορά όμως που είναι παγωμένη και δεν υπάρχει άμεσο αγοραστικό ενδιαφέρον, οι όποιες αγορές ακινήτων γίνονται μπορεί να πραγματοποιηθούν μόνο με τη χορήγηση νέων δανείων, που αναγκαστικά θα δοθούν από τις τράπεζες. Αρα, και η εξασφάλιση της ρευστότητας, πάει περίπατο.

... και οι απώτεροι στόχοι

Βέβαια, οι άνθρωποι δεν περπατάνε στα κουτουρού. Το αντίθετο μάλιστα.

Οσοι, στην τρόικα, στην κυβέρνηση και στις τράπεζες, επιμένουν για την άμεση άρση των περιορισμών στις κατασχέσεις, λειτουργούν στρατηγικά. Δεν τους ενδιαφέρει τόσο το σήμερα και το αύριο που επηρεάζεται από τις τρέχουσες επιπτώσεις της κρίσης, αλλά προσβλέπουν, περισσότερο, στο μέλλον. Εκείνο που φαίνεται να επιδιώκεται περισσότερο είναι μία προσπάθεια να «σπάσουν» οι τιμές των ακινήτων και μάλιστα σε συνθήκες ανόδου του αριθμού των λαϊκών οικογενειών που είτε θα μείνουν χωρίς στέγη, είτε θα στεγάζονται εντελώς υποβαθμισμένα. Στόχος τους είναι να κατρακυλήσουν οι τιμές σε τέτοια επίπεδα, που αν θα συνυπολογίζει κανείς τους ποικιλόμορφους φόρους, τέλη και χαράτσια, θα διαπιστώνει ότι είναι ασύμφορη η διατήρηση της ατομικής ιδιοκτησίας, που ειδικά στη χώρα μας είναι ευρέως διαδεδομένη. Με τέτοιους όρους και με εντελώς απαξιωμένες τιμές, οι τράπεζες θα καταφέρουν να βάλουν στο χέρι, έναντι πινακίου φακής, δεκάδες χιλιάδες ακίνητα, για να αξιοποιηθούν από τις κτηματομεσιτικές υπηρεσίες της τράπεζας. Οπως περίπου κάνουν από τη δεκαετία του '60 οι περισσότερες τράπεζες της Δυτικής Ευρώπης.

Εκείνο που αποτελεί απόλυτη βεβαιότητα, είναι ότι όποιοι κι αν είναι οι άμεσοι ή οι απώτεροι στόχοι όσων μεθοδεύουν την επανα-ενεργοποίηση των διαδικασιών κατάσχεσης κατοικιών, προωθούν μια πολιτική που είναι εχθρική για τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Γι' αυτό και είναι μια πολιτική που πρέπει να ανατραπεί.