ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Περί κερδών

Γρηγοριάδης Κώστας

Τα κέρδη των ιδιοκτητών σούπερ μάρκετ είναι πενιχρά! Αυτό ισχυρίστηκε τις προάλλες ο ΣΕΣΜΕ, την ώρα που τα κέρδη των σούπερ μάρκετ έφτασαν το 2003 στα 209,5 εκατ. ευρώ! Οσα δηλαδή οι συνταξιούχοι και οι μισθωτοί όλης της χώρας δε θα μπορέσουν να βγάλουν σε επτά ζωές. Αυτά βλέπει και ο υπουργός Ανάπτυξης και τους λυπάται τους ανθρώπους και προκειμένου να τους βοηθήσει να βγάλουν κάτι παραπάνω - ώστε να μπορέσουν να ανταποκριθούν στις ανάγκες της ζωής...- τους έχει δώσει το «πράσινο φως», ώστε να μπορούν να λειτουργούν όσες ώρες θέλουν, όποτε θέλουν και για όσο θέλουν...

Αν αναρωτηθεί κανείς βέβαια για τις αυξήσεις των προϊόντων στα σούπερ μάρκετ, θα πάρει την εξής απάντηση από τον πρόεδρο του ΣΕΣΜΕ, Π. Παντελιάδη, σύμφωνα με όσα δήλωσε πρόσφατα: Δε φταίνε τα σούπερ μάρκετ για τις αυξήσεις που υπάρχουν στις τιμές των προϊόντων, καθώς είναι ο τελευταίος κρίκος της αλυσίδας. Αυτοί που φταίνε είναι οι προμηθευτές! Σε λίγο δηλαδή θα μας πουν ότι φταίνε οι συνταξιούχοι και οι μισθωτοί που πάνε και ψωνίζουν και ανεβαίνει η ζήτηση των προϊόντων..!

Τι λένε;

Επειδή τον τελευταίο καιρό, όπως όλοι βλέπουν, τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η ΝΔ, επιχειρούν να κρατήσουν κάποιες αποστάσεις από την ηγεσία της Εκκλησίας, θυμίζουμε, ότι βαρύνονται και τα δυο κόμματα με σοβαρές οικονομικές «διευκολύνσεις» προς την τελευταία. Για παράδειγμα, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, λίγες μέρες πριν τις εκλογές του 2004 και συγκεκριμένα στις 7 Μάρτη, κατάργησε τη μέχρι τότε ισχύουσα υποχρέωση της Εκκλησίας να εισφέρει στον κρατικό προϋπολογισμό το 25% των ακαθάριστων εσόδων της, για την κάλυψη της μισθοδοσίας των κληρικών από το κράτος. Η δεν κυβέρνηση της ΝΔ, πριν μερικούς μήνες, κατάργησε εντελώς την έτσι κι αλλιώς ελάχιστη φορολογική επιβάρυνση της Εκκλησίας, που μέχρι τότε ανέρχονταν στο 10%.

Αλήθεια, μια και τόσα ακούγονται τον καιρό αυτό για σκάνδαλα στο χώρο της Εκκλησίας και ακόμη περισσότερα για την τεράστια ακίνητη και κινητή περιουσία της, δεν αισθάνονται την ανάγκη οι ηγεσίες των δυο αυτών κομμάτων, να πουν δυο λόγια και να επιχειρήσουν να εξηγήσουν τις προαναφερόμενες ενέργειές τους; Τουλάχιστον αυτό, γιατί, φανταζόμαστε, πως δε σκέφτονται καν το ενδεχόμενο να επαναφέρουν την πρότερον κατάσταση...

Μια ακόμη απόδειξη

Σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τις δημογραφικές αλλαγές στις χώρες της ΕΕ, η φυσική αύξηση του πληθυσμού στην Ευρώπη των «25» το 2003 ήταν μόλις 0,04% έναντι του 0,32% το 1980. Ενδεικτικό είναι ότι, σε πολλά κράτη - μέλη ο δείκτης γεννητικότητας έχει πέσει κάτω από 1,5 παιδιά ανά γυναίκα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί και η χώρα μας: Ούτε δύο παιδιά δεν προτίθεται να αποκτήσει, επειδή - προφανώς - δε δύναται να τα μεγαλώσει μία μέση λαϊκή οικογένεια. Συγκεκριμένα, τα στοιχεία της Επιτροπής αναφέρουν ότι ο δείκτης γεννητικότητας στη χώρα μας το 2003 ήταν 1,27 παιδιά ανά γυναίκα, ενώ το 1980 ήταν 2,21.

Τα στοιχεία, βέβαια, δε μας ξαφνιάζουν. Αποτελούν, όμως, μια ακόμα απόδειξη για το πραγματικό «κοινωνικό πρόσωπο» και τις ταξικές επιλογές της ευρωένωσης και των εγχώριων κυβερνώντων, προηγούμενων και νυν. Με άλλα λόγια, για την ακρίβεια, την ανεργία, τις εργασιακές σχέσεις - λάστιχο, την ανυπαρξία κρατικής πρόνοιας για τις μητέρες, την ανασφάλεια, κλπ., κλπ. από τη μια, και τον αμύθητο πλούτο για τους λίγους κι εκλεκτούς από την άλλη. Πώς να μην το σκέφτεται κανείς να φέρει στον κόσμο ένα κι ακόμη περισσότερο δεύτερο παιδί, όταν δεν εντάσσεται στους «λίγους κι εκλεκτούς»;

Οι μνήμες είναι νωπές

«Μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, στην Ευρώπη υπάρχει ειρήνη. Τι συντέλεσε στην αλλαγή αυτή; Πιστεύετε πως έχει βοηθήσει η ίδρυση και η διαρκής ανάπτυξη της ΕΕ;». Είναι ένα από τα κείμενα που συνόδευαν τις «ευρωσυνταγματικές αξίες» της ΕΕ, όπως παρουσιάστηκαν από τους εμπνευστές της «Ανοιξης της Ευρώπης», στα πλαίσια της γνωστής επιχείρησης εξωραϊσμού και προβολής του «ευρωσυντάγματος» στα σχολεία, που έλαβε χώρα στις 17 Μάρτη. Προφανώς, οι εμπνευστές της θέλουν να μας πείσουν ότι η ΕΕ είναι... ανοιξιάτικη, χωρίς πολέμους και βία. Ξεχνούν, για παράδειγμα, ότι το Μάρτη του 1999 η γειτονική μας Γιουγκοσλαβία βομβαρδίστηκε ανελέητα από τις ΗΠΑ και ορισμένους Ευρωπαίους εταίρους της, ενώ, κάποιοι άλλοι -ανάμεσά τους και η χώρα μας - δε δίστασαν να τους διευκολύνουν παραχωρώντας τους λιμάνια και αεροδρόμια.

Βέβαια, οι μαθητές της Γιουγκοσλαβίας δεν ξεχνούν και ίσως δεν είναι τυχαίο ότι στην «Ανοιξη της Ευρώπης», μόνο δύο σχολεία της Γιουγκοσλαβίας δήλωσαν συμμετοχή στο σχετικό πρόγραμμα και αυτά αγγλόφωνα («English School» και «Rainbow School of English»). Εξάλλου οι μνήμες και οι πληγές του πολέμου είναι ακόμη πολύ νωπές...

Κοινός αγώνας

Η νέα βίαιη επίθεση της κυβέρνησης σε εργαζόμενους και μικρούς επαγγελματοβιοτέχνες και εμπόρους, με την προώθηση της απελευθέρωσης του ωραρίου λειτουργίας των καταστημάτων και την κατάργηση της αργίας της Κυριακής, συναντά ήδη μια σταθερή, δυναμική και αποφασιστική αντίδραση. Με την καθοδήγηση του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος και τις αγωνιστικές πρωτοβουλίες του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου, οι εργαζόμενοι στόχευσαν στην «καρδιά» του προβλήματος. Οι κινητοποιήσεις στις 17 του Μάρτη, τόσο από άποψη μορφής όσο και περιεχομένου, χάραξαν με σαφήνεια το μέτωπο της αντιπαράθεσης, κοντράροντας ταυτόχρονα την τακτική υποταγής των συμβιβασμένων ηγεσιών στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Με αυτόν τον τρόπο οι εργαζόμενοι έδειξαν ότι ξέρουν πολύ καλά αυτό που γνώριζαν εξαρχής και οι εμπνευστές της νέας επέμβασης στο ωράριο (βιομήχανοι, μεγαλέμποροι, πολυεθνικές και όλο το συνονθύλευμα που ονομάζεται μεγάλο κεφάλαιο): Οτι δηλαδή το ωράριο δεν έχει να κάνει μόνο με το εμπόριο, αλλά έχει άμεση σχέση επίσης και με τις εργασιακές σχέσεις και με το ασφαλιστικό σύστημα και με τη γενικότερη ενίσχυση των μεγάλων επιχειρήσεων.

Η παράλληλη αγωνιστική παρουσία των αυτοαπασχολούμενων επαγγελματοβιοτεχνών και εμπόρων, που σε αυτές τις πρώτες κινητοποιήσεις έκαναν πράξη το συντονισμό της δράσης με τους εργαζόμενους πάνω στα κοινά προβλήματα, έδωσε το στίγμα για τη συνέχεια του αγώνα. Και ήταν επόμενο να πρωτοστατήσει σε αυτές τις κινητοποιήσεις ο αγωνιστικός πόλος στο συνδικαλιστικό κίνημα των ΕΒΕ, που ανέλαβε από τα πράγματα να εκφράσει τη συντριπτική πλειοψηφία τους. Σε όλη τη χώρα οι αυτοαπασχολούμενοι διατυπώνουν στην πράξη την αντίθεσή τους στα κυβερνητικά σχέδια και οι κινητοποιήσεις συνεχίζονται με το αίτημα για μείωση του ωραρίου στις 48 ώρες, το ανώτερο, να κυριαρχεί. Αυτό ακριβώς που προσπαθούν «με νύχια και με δόντια» να αποτρέψουν οι υποταγμένες ηγεσίες της ΓΣΕΒΕΕ και της ΕΣΕΕ, η υιοθέτηση του αιτήματος για μείωση του ωραρίου και η συνειδητοποίηση ότι το πρόβλημα αποτελεί μέρος μιας συνολικά «προβληματικής», αντιλαϊκής πολιτικής, μετατρέπεται μέρα τη μέρα σε κάτι αυτονόητο για όλο και περισσότερους. Κι ας είναι υπαρκτές οι δυσκολίες και τα εκβιαστικά διλήμματα.

Στο «τραπέζι» μπαίνουν πια τα θεμελιώδη ζητήματα. Η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η φιλομονοπωλιακή πολιτική των «πρασινογάλαζων» κυβερνήσεων και των θιασωτών του ευρωμονόδρομου, η παραπλανητική τακτική των «παρατρεχάμενων» παρατάξεων στο συνδικαλιστικό κίνημα εργαζομένων και επαγγελματοβιοτεχνών. Στον αντίποδα όλων αυτών, το ΚΚΕ με τις προτάσεις του για το ωράριο και συνολικά, μαζί με τους συνδικαλιστές που δε σκύβουν το κεφάλι, δείχνουν τη διέξοδο. Αυτή τη στιγμή, περισσότερο ίσως από ποτέ, η «ύπαρξη» των ΕΒΕ αμφισβητείται και η εργατική τάξη σπρώχνεται σταθερά στο βάραθρο της αποστέρησης και των πιο στοιχειωδών δικαιωμάτων της. Η συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου υπάρχει και εξελίσσεται μέσα από τους δρόμους της εκμετάλλευσης και στο πέρασμά της ποδοπατά δικαιώματα κοινά για εργαζόμενους και ΕΒΕ. Το κοινό μέτωπο πάλης εργατικής τάξης, μικρομεσαίων, αυτοαπασχολούμενων της πόλης και του χωριού, δεν μπορεί πλέον να είναι αντικείμενο θεωρητικής επεξεργασίας. Διεκδικεί την επιλογή του σαν το μοναδικό όρο και προϋπόθεση για αποτελέσματα.