ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Πλημμυρίδα ευθυνών...

Οι τελευταίες μεγάλες καταστροφές στη Μεσσηνία από τις πλημμύρες του περασμένου Σαββάτου έρχονται να προστεθούν σε αυτές της Χαλκιδικής, του Βόλου, της Αργολίδας και άλλων περιοχών της χώρας, επιβεβαιώνοντας, σε διάστημα μόλις δύο εβδομάδων, το εξής: Καμιά περιοχή της χώρας σε βορρά, νότο, ανατολή και δύση, δε διαθέτει ούτε την ελάχιστη δυνατή αντιπλημμυρική προστασία, με αποτέλεσμα ανθρώπινες ζωές, ιδιωτικές και δημόσιες περιουσίες, ανά πάσα στιγμή, να κινδυνεύουν να χαθούν. Οι ευθύνες των χτεσινών και σημερινών κυβερνώντων, όπως και των τοπικών αρχών της επιρροής τους, είναι - όσο κι αν η λέξη ακούγεται βαριά - εγκληματικές, καθώς συνειδητά αφήνουν στο έλεος των πλημμυρών, αλλά και των υπόλοιπων φυσικών φαινομένων, ανθρώπους και περιουσίες. Το τραγικό και συνάμα εξοργιστικό δεν είναι μόνον ότι απουσιάζει οποιοδήποτε σοβαρό έργο αντιπλημμυρικής προστασίας στις προτεραιότητες των κυβερνήσεων ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, αλλά και το γεγονός, πως ενθαρρύνουν με την πολιτική τους, μεταξύ άλλων, το μπάζωμα των ρεμάτων, ενώ δίνουν το ελεύθερο στους κερδοσκόπους της γης, στην αλόγιστη και αυθαίρετη δόμηση.

... και εμπαιγμού

Πάντως, ο νομάρχης Μεσσηνίας, κ. Δράκος, δεν είδε την παραμικρή ευθύνη της πολιτείας και απέδωσε τις καταστροφές στις «ακραίες καταστάσεις», συνεχίζοντας την ...παράδοση όλων των μέχρι σήμερα κυβερνώντων.

Και ο εμπαιγμός δεν έχει τέλος, καθώς τα 500.000 ευρώ, που ανακοίνωσε η Περιφέρεια Πελοποννήσου, θα διατεθούν για την αποκατάσταση ζημιών στα δημόσια έργα, ενώ για τις αποζημιώσεις στους πληγέντες γίνονται... προσπάθειες. Βέβαια, όταν τα κλιμάκια της Νομαρχίας, με επικεφαλής τον κ. Δράκο, επισκέφτηκαν τους πληγέντες, έταξαν βοήθεια «πλούσια» και «άμεση». Με αυτά και με αυτά καθησυχάζουν τον κόσμο μέχρι να φύγουν από τα δύσκολα και, φυσικά, ο κόσμος μένει με ...τις υποσχέσεις στο χέρι.

Το συμπέρασμα; Οταν ο λαός πάψει να φέρεται σαν «δειλός, μοιραίος και άβουλος», τότε θα μπορεί από καλύτερες θέσεις να διεκδικεί αυτά που δικαιούται. Ειδάλλως, το παραμύθι θα συνεχίζεται, είτε με δράκο, είτε όχι, μεταφορικά και κυριολεκτικά...

Πρωτοτυπία... στην τρομοκρατία

Γρηγοριάδης Κώστας

«Επαινος» μεθοδολογίας στην τρομοκράτηση μαθητών πρέπει να απονεμηθεί στο διευθυντή του 5ου Γυμνασίου της Νέας Ιωνίας κ. Ιωάννη Κουρύτα, που βρίσκεται σε κατάληψη. Εντόπισε τους μαθητές που είναι παιδιά μεταναστών και έπαιρνε τηλέφωνο στα σπίτια τους, λέγοντας στους γονείς τους να «μαζέψουν» τα παιδιά τους γιατί πρωτοστατούν στις κινητοποιήσεις. Σε αντίθετη περίπτωση, απειλούσε ο γυμνασιάρχης, θα καλέσει την Αστυνομία. Μάλιστα σε μια περίπτωση έφτασε σε σπίτι μαθητή με περιπολικό και μετέφερε τις απειλές στη μητέρα του μαθητή.

Ας τον έχει υπόψη της, η υπουργός Παιδείας. Είμαστε σίγουροι, ότι η προωθούμενη από την κυβέρνηση «μεταρρύθμιση» έχει απόλυτη ανάγκη από τέτοιους «παιδαγωγούς»...

Υφέρπων φασισμός

Βέβαια απ' όταν ξεκίνησαν οι καταλήψεις στα σχολεία είχε ακουστεί από κάποιους στη Νέα Ιωνία και, μάλιστα, σε επικριτικούς και απειλητικούς τόνους, πως οι αλλοδαποί μαθητές σέρνουν το χορό στις κινητοποιήσεις. Ετσι το περιστατικό στο 5ο Γυμνάσιο έρχεται να επιβεβαιώσει μια υφέρπουσα φασίζουσα νοοτροπία και αντίληψη.

Μάλιστα χτες σημειώθηκε και μικροένταση έξω από το 5ο Γυμνάσιο, όπου οι μαθητές -με τη συμπαράσταση των γονιών τους- υπερασπίστηκαν με ιδιαίτερο σθένος τον αγώνα τους. Παρών ήταν και ο επικεφαλής της «Δημοκρατικής Προοδευτικής Ιωνίας» Παναγιώτης Τσουκαλάς, που τάχθηκε στο πλευρό των μαθητών, ενώ σχολιάζοντας το συγκεκριμένο περιστατικό είπε: «Ως δημοτική παράταξη θα αντιμετωπίσουμε το περιστατικό ως έκφραση του γενικότερου αυταρχισμού που εκδηλώνεται σε βάρος των λαϊκών δικαιωμάτων. Στη Νέα Ιωνία με τις παραδόσεις της προσφυγιάς δεν έχει θέση καμιά εκδήλωση ρατσισμού».

«ΡΑΝΤΕΒΟΥ κάθε Σεπτέμβριο» έλεγε ο χτεσινός πρωτοσέλιδος τίτλος της «Απογευματινής», αναφερόμενος στην προχτεσινή συνάντηση των εκπαιδευτικών με τον Κ. Καραμανλή. Σωστά. Αυτή ήταν και η μόνη δέσμευση του πρωθυπουργού. Μια συνάντηση μαζί του, στην αρχή κάθε σχολικής χρονιάς. Ετσι, για το ποδαρικό, που λένε...

Περήφανοι για τα παιδιά μας

Επιλέγουν εδώ και μέρες να μένουν έξω από τις «στενές» σχολικές αίθουσες και τα αμφιθέατρα μιας Παιδείας κομμένης και ραμμένης στις ανάγκες των λίγων και όχι των δικών τους. Αρνούνται να υιοθετήσουν τα κριτήρια και τις προτεραιότητες με τις οποίες η πλουτοκρατία διαμορφώνει τη γνώση. Αναδεικνύουν τη δύναμη του συντονισμού, στην πάλη για την υπεράσπιση του δίκιου τους. Είναι οι μαθητές και οι φοιτητές, οι εκπαιδευτικοί και οι χιλιάδες άλλοι εργαζόμενοι που τις τελευταίες εβδομάδες διαδηλώνουν στους δρόμους της Αθήνας και των άλλων, μικρών και μεγάλων, πόλεων σε όλη τη χώρα. Με απεργίες, καταλήψεις και άλλες πολύμορφες κινητοποιήσεις, στον αγώνα για το δικαίωμα σε μόρφωση ουσιαστική. Με τις ταξικές δυνάμεις να παλεύουν να βαθύνει το περιεχόμενο του αγώνα, να γίνει υπόθεση κάθε εργάτη και υπάλληλου η πάλη για μια Παιδεία των λαϊκών αναγκών.

Ξεχωριστό ρόλο σ' αυτό τον αγώνα έχουν οι νέοι εκείνοι που βρίσκονται αντιμέτωποι με λυσσαλέες προσπάθειες κατασυκοφάντησης και τρομοκρατίας, από εκείνους που με κάθε τρόπο επιδιώκουν να τους εγκλωβίσουν στην απραξία και το συμβιβασμό. Παιδιά που αντιστέκονται σε όσους θέλουν να παραδώσουν τα σχολεία στους ίδιους που λεηλατούν το δικαίωμα των γονιών τους στο μεροκάματο, στη σύνταξη, στην περίθαλψη. Και στα 13, στα 16, τα 18 τους χρόνια, δυναμώνουν έναν αγώνα αληθινό και ουσιαστικό, απ' αυτούς που μπορούν να γίνουν μόνο στους δρόμους, για την Παιδεία που έχουν ανάγκη τα λαϊκά στρώματα. Τονίζουν με τη στάση τους πως δεν αρκεί απλά να κάθεται κανείς στο θρανίο για «να γίνει άνθρωπος», για «να πάει μπροστά». Γιατί υπάρχουν κρίσιμα ερωτήματα που γυρεύουν απαντήσεις τώρα: Τι γνώσεις παράγονται; Σε ποιον παρέχονται; Με ποιον σκοπό; Για το συμφέρον ποιανού;

Είναι τα παιδιά, άλλα μικρότερα κι άλλα μεγαλύτερα, που απορρίπτουν το στείρο θυμό για την κατάντια του σχολείου και του πανεπιστημίου. Αρνούνται να μείνουν άπραγα στην οικονομική αιμορραγία την οποία συνεπάγεται για την οικογένειά τους η ιδιωτικοποίηση της Παιδείας. Ωριμάζουν μέσα στο καμίνι της συλλογικής πάλης και, μέσα από την περιφρούρηση της κατάληψης, τη γενική συνέλευση, από την άσκηση κριτικής, διδάσκουν και διδάσκονται πως ο ατομικισμός, που καλομελετημένα τους πλασάρει το σύστημα, δεν ωφελεί ούτε τον έναν, ούτε τους πολλούς.

Είναι τα ίδια παιδιά που, σε πείσμα όσων σήμερα τους αφαιρούν το δικαίωμα στην ολόπλευρη μόρφωση και αύριο θα τα αναγκάζουν να δουλεύουν μέχρι τα 70 για ένα κομμάτι ψωμί, επιλέγουν τη σύγκρουση και όχι τη συναίνεση. Σ' αυτά τα παιδιά, δε σφίγγουμε απλά το χέρι. Συστρατευόμαστε στο πλευρό τους με περηφάνια. Γιατί διαψεύδουν όσους πασχίζουν να πείσουν ότι η νεολαία είναι «καμένο χαρτί», ότι «δεν ενδιαφέρεται για τίποτα», «δεν κάνει τίποτα». Είναι τα παιδιά που κάνουν τους αγώνες τους λίπασμα για κάθε επόμενη αναμέτρηση με τις δυνάμεις που υπηρετούν το κεφάλαιο.