ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Ο άλλος δρόμος

Οσο βαθαίνει η καπιταλιστική κρίση, οι άνθρωποι του μόχθου έρχονται πρόσωπο με πρόσωπο με τη βαρβαρότητα ενός συστήματος που χτυπά ανελέητα κάθε εργατικό λαϊκό δικαίωμα. Οι πολιτικοί του εκπρόσωποι και οι πολυπλόκαμοι μηχανισμοί που διαθέτει προσπαθούν να κατασιγάσουν τη λαϊκή οργή που φουντώνει, πριν προσλάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις, επικίνδυνες για την εξουσία του κεφαλαίου. Ετσι, μπροστά στην ολοένα διογκούμενη λαϊκή αγανάκτηση, τα αστικά επιτελεία λένε πως δεν υπάρχει άλλη συγκροτημένη εναλλακτική πολιτική λύση που να ανακουφίσει το λαό. Και το προβάλλουν ως απάντηση στις απεργίες. Κανένα κόμμα, λένε, δεν έχει άλλη διέξοδο.

Βεβαίως, άλλη, φιλολαϊκή, διαχείριση δεν μπορεί να υπάρξει. Υπάρχει, όμως, για το λαό άλλος δρόμος. Η λαϊκή πάλη μπορεί να γίνει ο σκαπανέας για τη διάνοιξή του, συνδέοντας την πάλη για την ικανοποίηση όλων των αναγκών του, την πάλη ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική, με τον αγώνα για τη λαϊκή εξουσία, για τη λαϊκή οικονομία. Την οικονομία, όπου θα αποτελούν κοινωνική λαϊκή περιουσία βασικοί κλάδοι, π.χ. επεξεργασίας πρώτων υλών, μεταποίησης, παραγωγής μηχανημάτων, ενέργειας, οι μαζικές μεταφορές, οι τηλεπικοινωνίες, το συγκεντρωμένο εμπόριο, με στόχο όσο το δυνατόν πιο αυτοδύναμη οικονομία και μείωση της εξάρτησης απ' το εξωτερικό εμπόριο και των συναλλαγών με καπιταλιστικές οικονομίες. Οπου η γη θα κοινωνικοποιηθεί, το ίδιο και οι μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις στον αγροτικό τομέα. Και θα διαμορφωθούν κρατικές παραγωγικές μονάδες για την παραγωγή και επεξεργασία αγροτικών προϊόντων ως πρώτων υλών ή άμεσα καταναλώσιμων. Δίπλα στα κοινωνικοποιημένα μέσα παραγωγής δημιουργείται ο παραγωγικός συνεταιρισμός για τη μικρή εμπορευματική παραγωγή στην πόλη και ο παραγωγικός συνεταιρισμός των μικρών και μεσαίων αγροτών.

Η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής παρέχει τη μοναδική δυνατότητα να διαμορφωθεί κεντρικός σχεδιασμός για την αξιοποίηση όλων των αναπτυξιακών δυνατοτήτων της χώρας, την αξιοποίηση και κατανομή όλου του ανθρώπινου δυναμικού, για να εκμηδενιστεί η ανεργία. Κάτι που δεν μπορεί να συμβεί στον άναρχο μονοπωλιακό καπιταλισμό, όπου το κάθε μονοπώλιο προγραμματίζει ατομικά και κοντοπρόθεσμα με μόνο κριτήριο το κέρδος. Στη λαϊκή οικονομία αξιοποιούνται τα νέα επιτεύγματα των τεχνολογιών και της επιστήμης, με στόχο τη μείωση του εργάσιμου χρόνου, τη διεύρυνση του ελεύθερου χρόνου, ώστε να επιτυγχάνεται η ανύψωση του πολιτιστικού - μορφωτικού επιπέδου, να κατακτάται η ικανότητα ουσιαστικής συμμετοχής στον έλεγχο της διοίκησης, στους θεσμούς της εξουσίας. Καταργείται κάθε είδους ιδιωτική - επιχειρηματική δραστηριότητα σε τομείς, όπως η Υγεία, η Πρόνοια, η Ασφάλιση, η Παιδεία, ο Πολιτισμός, ο Αθλητισμός. Ολοι οι εργαζόμενοι απολαμβάνουν ισότιμα, με βάση τις ανάγκες τους, υπηρεσίες δημόσιες και δωρεάν Υγείας, Παιδείας, Πρόνοιας, Ασφάλισης, αναψυχής, προστασίας των παιδιών και υπερηλίκων, πολύ φτηνές υπηρεσίες μεταφορών, τηλεπικοινωνιών, ενέργειας και ύδρευσης για λαϊκή κατανάλωση κ.λπ. Μια τέτοια οικονομία δεν είναι συμβατή με τη συμμετοχή της χώρας στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, όπως είναι η EE και το NATO. H λαϊκή εξουσία θα επιδιώξει να αναπτυχθούν διακρατικές σχέσεις, με αμοιβαίο όφελος, ανάμεσα στην Ελλάδα και άλλες χώρες.

Ο λαός έχει συμφέρον να υιοθετήσει την πρόταση εξουσίας του ΚΚΕ, τη μόνη πραγματικά εναλλακτική στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, «καθρέφτη» των συμφερόντων και αναγκών του. Εχει συμφέρον να συστρατευτεί μαζί του στον αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό αγώνα με προοπτική τη λαϊκή εξουσία. Και πρέπει να το κάνει τώρα, γιατί δεν υπάρχει πλέον κανένα περιθώριο αναμονής.

Φόβος πίσω από την απαξίωση

Γρηγοριάδης Κώστας

Μια ...«συνήθεια των Ελλήνων», για την οποία μάλιστα δείχνει κατανόηση, είναι, σύμφωνα με τον πρωθυπουργό, οι απεργιακές κινητοποιήσεις και οι λαϊκοί αγώνες ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική που εφαρμόζει. «Εμείς οι Ελληνες έχουμε συνηθίσει να διαδηλώνουμε», ήταν η απάντηση που έδωσε στη γερμανική εφημερίδα «Μπιλντ» όταν ρωτήθηκε για την πανεργατική απεργία, ενώ στις δηλώσεις που έκανε μετά τη συνάντηση με τη Φινλανδή ομόλογό του επανέλαβε τη γνωστή σοσιαλιστική μπαρούφα ότι «θα ήθελα και εγώ να διαμαρτύρομαι μαζί με τους διαδηλωτές». Τον ξεπέρασε όμως ο Τ. Χυτήρης, που ούτε λίγο ούτε πολύ ισχυρίστηκε ότι οι απεργίες γίνονται για να ενισχύσουν ...τη διαπραγματευτική θέση της κυβέρνησης στις συνόδους κορυφής της ΕΕ! «Οι ειρηνικές πορείες είναι πολύ καλό και εγώ νομίζω ότι η κυβέρνηση πρέπει να τις χρησιμοποιεί - και τις χρησιμοποιεί - στις συζητήσεις που κάνει στην Ευρώπη», αποφάνθηκε (στη ΝΕΤ). Πέρα από το γελοίο του πράγματος, γεγονός είναι ότι ο πρωθυπουργός, και η κυβέρνησή του, πασχίζει με κάθε τρόπο να καλλιεργήσει την εικόνα ότι τάχα έχει την ανοχή των λαϊκών στρωμάτων στη βάρβαρη πολιτική που εφαρμόζει και γι' αυτό μεταξύ άλλων απαξιώνει και υπονομεύει τους λαϊκούς αγώνες. Συγχέει σκόπιμα μάλιστα την πρωτοφανή και τρομερή υποστήριξη που έχει από τα αστικά ΜΜΕ, την πλουτοκρατία και τις ξένες κυβερνήσεις και συμμάχους και την εμφανίζει ως δύναμη τάχα που αντλεί από το λαό. Αυτό που κατέδειξε όμως η επιτυχία της απεργίας και η μεγαλειώδης συμμετοχή στις πορείες του ΠΑΜΕ είναι ότι συστρατεύονται ολοένα και περισσότερες δυνάμεις με στόχο την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής.

Το «ενδιαφέρον» για το κίνημα...

Το «ενδιαφέρον» του αστικού Τύπου για τον προσανατολισμό, τους στόχους και τις μορφές πάλης του λαϊκού κινήματος την επομένη της πανεργατικής απεργίας, αποτελεί από μόνο του μια αδιάψευστη μαρτυρία για την επιτυχία της. Είναι ολοφάνερο ότι η πλουτοκρατία και οι ξένοι σύμμαχοί της έχουν θορυβηθεί και ανησυχούν και γι' αυτό προσπαθούν με κάθε τρόπο να χειραγωγήσουν, εκτρέψουν σε ανώδυνες κατευθύνσεις και τελικά καθυποτάξουν το οργανωμένο λαϊκό κίνημα. Αξίζει να αναφερθούν ορισμένα παραδείγματα ενδεικτικά για το πού θέλουν να οδηγήσουν τους λαϊκούς αγώνες. Η «Ελευθεροτυπία», για παράδειγμα, στο χτεσινό πρωτοσέλιδο «ζωνάρι», κάτω από τον τίτλο «Η πιο μεγάλη πορεία απεργίας», υποστηρίζει ότι «αυτή τη φορά τα αιτήματα των απεργών δεν ήταν αντίστοιχα με τον εργασιακό τους κλάδο. Ηταν ένα και κοινό: "Να παραιτηθεί η κυβέρνηση"»! Για την περιφρούρηση ...του δικαιώματος της διαμαρτυρίας κόπτεται ο Γ. Πρετεντέρης: «Το ζητούμενο λοιπόν, μέσα στην κοινωνική ένταση που ευλόγως ζει η χώρα μας, είναι να περιφρουρηθεί με τον πιο αυστηρό τρόπο το δικαίωμα της διαμαρτυρίας. Οχι για να προστατευθούν αυτοί εναντίον των οποίων στρέφεται η διαμαρτυρία - μόνο ανόητοι μπορεί να το σκέπτονται έτσι... - αλλά για να προστατευθεί το περιεχόμενό της», γράφει στα «Νέα», δίχως να μπορεί να κρύψει όμως ότι αυτό που τον ανησυχεί είναι «οι αντοχές της κοινωνίας», πόσο δηλαδή καπιταλιστική βαρβαρότητα μπορεί να αντέξει ακόμα.

... και αυτό που τους χαλάει τα σχέδια

Δε θα μπορούσε βέβαια να λείπει η «Καθημερινή» του Αλαφούζου, που στο κύριο άρθρο της με τίτλο «Να κρατηθεί η Ελλάδα» επισημαίνει ότι «οι Ελληνες πολίτες είναι δικαιολογημένα οργισμένοι με την πολιτική τους τάξη. Παλεύουν όμως να τα βγάλουν πέρα και να επιβιώσουν. Αν μην τι άλλο, αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να διατηρηθεί η χώρα στο σημερινό της ευρωπαϊκό επίπεδο, όχι να κατρακυλήσει σε αυτό των εξεγερμένων χωρών της Βόρειας Αφρικής». Είναι ολοφάνερο πού το πάνε: Οι λαϊκοί αγώνες να αφήσουν στο απυρόβλητο την ουσία της αντιλαϊκής πολιτικής, να μην έρθουν σε ευθεία σύγκρουση και να μην απειλήσουν την εξουσία του κεφαλαίου. Θα μπορούσαν ίσως να τα καταφέρουν αν είχαν απέναντί τους τους συμβιβασμένους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ και τους διάφορους ΣΥΝεταίρους του συστήματος. Το άσχημο γι' αυτούς είναι ότι υπάρχει το ΚΚΕ και το ταξικό λαϊκό κίνημα που τους χαλάει τα σχέδια και αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά. Γιατί οι ταξικές δυνάμεις με το πλαίσιο πάλης που προβάλλουν και παλεύουν καλούν σε ευθεία εναντίωση στην πολιτική του κεφαλαίου ως την ανατροπή της. Αυτό πάνε να συγκαλύψουν αφ' ενός, αλλά και να εμποδίσουν την ακόμη μεγαλύτερη συσπείρωση εργατικών, λαϊκών δυνάμεων αφ' ετέρου σ' αυτήν τη γραμμή πάλης.