ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Φανερώνουν το φόβο τους

Παπαγεωργίου Βασίλης

Το συμπέρασμα που έβγαλε ο πρωθυπουργός από τις συναντήσεις που είχε με τους αρχηγούς των κομμάτων, όπως ο ίδιος είπε χτες στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, είναι ότι «υπάρχει ουσιαστικός κοινός τόπος σε πάρα πολλές προτάσεις δημιουργικές, αναπτυξιακές, δίκαιες, αποτελεσματικές». Δεν αρκεί όμως η διαπίστωση περί κοινού τόπου. Θέλουν απόλυτη σύμπλευση και πλήρη συστράτευση των πάντων, προκειμένου να τσακίσουν το λαό και να περάσουν τα νέα βάρβαρα μέτρα. Το υπαινίχθηκε ο πρωθυπουργός, επισημαίνοντας ότι οι πάντες και τα πάντα πρέπει να υποταχθούν στην αντιμετώπιση του μεγάλου προβλήματος, που, όπως είπε, είναι «τα ελλείμματα και το χρέος». Φρόντισε όμως να μην αφήσει την παραμικρή αμφιβολία για την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης να χρησιμοποιήσει στο έπακρο την ιδεολογική τρομοκρατία και τους εκβιασμούς για να γονατίσει το λαό. Στις σύντομες δηλώσεις του ο πρωθυπουργός ανέσυρε και πάλι το όπλο της χρεοκοπίας, αλλά και έμμεσα την «απειλή» της εξόδου από το ευρώ. «Αν αυτό δεν το κάνουμε, βεβαίως η Ελλάδα θα βρεθεί πολύ σύντομα στο περιθώριο των ευρωπαϊκών εξελίξεων», ήταν η μία χαρακτηριστική φράση του, ενώ σε άλλο σημείο είπε ότι «η εναλλακτική περίπτωση βεβαίως είναι να πάει η Ελλάδα σε μία εποχή που μπορεί ακόμα και να φτάσει και πάλι στο φάσμα της χρεοκοπίας». Ολα αυτά όμως το μόνο που καταφέρνουν να δείξουν είναι ότι φοβούνται το λαό και κάνουν ό,τι μπορούν να τον τρομοκρατήσουν. Δεν πρόκειται να τα καταφέρουν, γιατί απλά ο λαός διαθέτει - ευτυχώς - εναλλακτική λύση: Αντεπίθεση με ισχυρό ΚΚΕ για ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου.

Δικτατορία των μονοπωλίων

Το χτεσινό άρθρο των γερμανικών «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» με το χαρακτηριστικό τίτλο «Αναγκαστική παύση για τη δημοκρατία» και υπότιτλο «Στην Πορτογαλία και στην Ελλάδα οι πολίτες δεν έχουν πλέον άλλη επιλογή - Η πολιτική χαράσσεται αλλού», αναπαράγει τα βολικά για την κυβέρνηση ιδεολογήματα περί λήψης των αποφάσεων από υπερεθνικά κέντρα. Με αφορμή τη δήλωση του Αντ. Σαμαρά ότι δε συμφωνεί με την «αποδεδειγμένα λανθασμένη συνταγή του μνημονίου», ο αρθρογράφος εκτιμά ότι «η ΕΕ και το ΔΝΤ μάλλον θα τον αναγκάσουν να υποστηρίξει την πολιτική της κυβέρνησης. Γιατί προϋπόθεση για τη συνέχιση εκταμίευσης της δανειακής βοήθειας της ΕΕ και του ΔΝΤ είναι η διακομματική συναίνεση». Αναπαράγοντας ουσιαστικά τα όσα λένε τελευταία οι αξιωματούχοι της ΕΕ (Ζ. Γιούνκερ, Ο. Ρεν) σημειώνει ότι «οι δανειστές θέλουν να διασφαλίσουν μακροπρόθεσμη συναίνεση» και γι' αυτό «ο Σαμαράς μπορεί να κερδίσει τις επόμενες εκλογές, αλλά δε θα μπορέσει να εφαρμόσει άλλη πολιτική». Και συμπληρώνει: «Τα βασικά στοιχεία του κρατικού προϋπολογισμού αποφασίζονται στις Βρυξέλλες, στη Φραγκφούρτη και στην Ουάσιγκτον. Το ίδιο περιορισμένη είναι η δημοκρατία και στην Ιρλανδία και στην Πορτογαλία, που επίσης λαμβάνουν μεγάλα δάνεια». Είναι ολοφάνερο ότι στόχος δεν είναι ο πρόεδρος της ΝΔ, που στηρίζει έμπρακτα την εφαρμοζόμενη αντιλαϊκή πολιτική, αλλά ο ελληνικός λαός που πρέπει να αποδεχθεί ως αναπόφευκτα και μοιραία τα ατελείωτα βάρβαρα μέτρα. Ταυτόχρονα όμως, το εν λόγω άρθρο έρχεται να επιβεβαιώσει περίτρανα την εκτίμηση ότι η ΕΕ είναι μια στυγνή δικτατορία των μονοπωλίων από την οποία οι λαοί θα απαλλαγούν μόνο αν την ανατρέψουν.

Αποκρύβουν το μεγάλο ένοχο

Εντελώς εξωραϊστικός, αποπροσανατολιστικός και τελικά επικίνδυνος ο τρόπος με τον οποίο τα αστικά ΜΜΕ παρουσιάζουν τη νέα αντιλαϊκή επιδρομή. Οι «υπολογισμοί» που κάνουν για τις επιπτώσεις των νέων μέτρων επικεντρώνονται και εξαντλούνται στις νέες μειώσεις μισθών και συντάξεων και τις επιπτώσεις από τα νέα φορολογικά μέτρα, γεγονός που προκαλεί σύγχυση για το μέγεθος και το βάθος του ολομέτωπου πολέμου που διεξάγει η πλουτοκρατία κατά του λαού. Τίτλοι όπως «Για κάθε νοικοκυριό 1.800 ευρώ - εφόσον ισχύσουν όλα όσα ανακοίνωσε η κυβέρνηση» («Νέα») ή «357 ευρώ ακριβότερο το καλάθι της νοικοκυράς» («Εθνος») δημιουργούν σύγχυση και καλλιεργούν την εικόνα ότι το νέο πακέτο μέτρων - που σκόπιμα αποσιωπούν ότι φτάνει τα 78 δισ. ευρώ - είναι κάποιες - επώδυνες έστω - μειώσεις σε μισθούς, επιδόματα, συντάξεις, εφάπαξ και αυξήσεις φόρων. Θέλουν προφανώς να καλλιεργήσουν κλίμα ανοχής και υποταγής, αποκρύβοντας την αιτία της κυρίαρχης πολιτικής και της κρίσης. Ο λαός όμως έχει αντιληφθεί ότι βρίσκεται αντιμέτωπος με έναν ανελέητο πόλεμο χωρίς όρια, που ισοπεδώνει τα δικαιώματά του, καταστρέφει τη ζωή του και τη ζωή των παιδιών του και τον εξωθεί βίαια βαθιά στη φτώχεια και την ανέχεια. Δεν έχει την πολυτέλεια να μετράει τα «φραγκοδίφραγκα» και να χάνει την ουσία, δηλαδή ότι ο μεγάλος ένοχος είναι το καπιταλιστικό σύστημα και τα μονοπώλια. Αυτός ακριβώς πρέπει να είναι και ο στόχος της οργανωμένης αντεπίθεσης και ρήξης με το βλέμμα «καρφωμένο» στη λαϊκή εξουσία.

Οι αξιώσεις του ΣΕΒ

Το μήνυμα που προσπάθησαν να στείλουν οι μεγαλοβιομήχανοι από τη Γενική τους Συνέλευση ήταν καθαρό: Οι πάντες υποχρεούνται να στηρίξουν τα μέτρα - κόλαφο για τους εργαζόμενους, που ανακοίνωσε η κυβέρνηση και αυτό με «όποιο κόστος» και «κόντρα στις όποιες αντιδράσεις». Κι όποιος δε θέλει να στηρίξει, τότε οφείλει να υποταχθεί, επειδή κάθε διαφορετική επιλογή θα οδηγήσει τη χώρα στον γκρεμό.

Δεν είναι η πρώτη φορά, που ο ΣΕΒ συνδέει τη διέξοδο από την οικονομική κρίση με την ανάγκη απαρέγκλιτης εφαρμογής των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων, που προβλέπουν το ολοκληρωτικό στύψιμο των λαϊκών στρωμάτων. Των μέτρων, που οδηγούν εκατομμύρια εργαζόμενους στην ανεργία, στην οικονομική ανέχεια και τη μαζική φτώχεια. Των πολιτικών, που τσαλαπατούν κάθε λαϊκό δικαίωμα στη ζωή, μόνο και μόνο για να εξασφαλιστούν προνόμια, πόροι και ευνοϊκότερες συνθήκες κερδοφορίας για το κεφάλαιο.

Αν το καλοσκεφτούμε, αυτό που προτείνει και πάλι ο ΣΕΒ είναι ότι επειδή η πολιτική (στήριξης του κεφαλαίου) που τόσα χρόνια ακολουθούσε η χώρα οδήγησε, κατά τις εκτιμήσεις τους, στο χείλος του γκρεμού, πρέπει να αποδεχτούμε την εντατικοποίηση αυτής της ίδιας πολιτικής, προκειμένου να αποφύγουμε τον γκρεμό. Κι όμως. Είναι απόλυτα βέβαιο ότι η διαιώνιση της φιλομονοπωλιακής πολιτικής, η διατήρηση της πολιτικής που αντιλαμβάνεται την πορεία του τόπου μέσα από την κερδοφορία του μεγάλου κεφαλαίου, σπρώχνει με μαθηματική ακρίβεια στην πτώχευση και τη χρεοκοπία τους εργαζόμενους και τον τόπο.

Ολα τα προηγούμενα χρόνια, τότε που θριαμβολογούσαν για τη «θεαματική άνοδο», οι μεγαλοβιομήχανοι και οι άλλοι εκπρόσωποι της άρχουσας τάξης καταβρόχθισαν με μανία τον κοινωνικό πλούτο που παρήγαγε ο λαός, λεηλάτησαν με τις ποικιλόμορφες επιχορηγήσεις το δημόσιο χρήμα, πολλαπλασίασαν τα κεφάλαιά τους, υπονόμευσαν τους κλάδους που δεν τους προσέφεραν κέρδη, φυγάδευσαν τα κεφάλαιά τους στο εξωτερικό και γέμισαν τις ξένες τράπεζες με καταθέσεις εκατοντάδων δισεκατομμυρίων. Για τους ...υπόλοιπους, τα εκατομμύρια των παραγωγών του πλούτου, επιφύλαξαν πολιτική συνεχούς μείωσης των μισθών, ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, πετσόκομμα των συντάξεων, φόρους, χαράτσια, κατάργηση κοινωνικών παροχών.

Τώρα, που ξέσπασε η κρίση, θυμήθηκαν τα ελλείμματα και το δημόσιο χρέος, καταγγέλλουν το κράτος που για χάρη τους έστησαν οι κυβερνήσεις τους, θυμήθηκαν την υστέρηση της ανταγωνιστικότητας, προσπαθούν να παρουσιαστούν ως εταίροι των εργαζομένων, που τους ξεζουμίζουν για να κερδοφορούν και, ταυτόχρονα, εκτοξεύουν απειλές και εκβιασμούς ότι, αν δε γίνει το δικό τους, καραδοκεί η καταστροφή.

Το μήνυμα ελήφθη. Μόνο που εξίσου ξεκάθαρη οφείλει να είναι και η απάντηση των εργαζομένων. Οι φοβέρες και οι απειλές των μεγαλοβιομηχάνων δεν μπορούν να πιάνουν πλέον τόπο. Καταστροφή για τους εργαζόμενους είναι οι εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής, το επιχειρηματικό κέρδος και η ανταγωνιστικότητα. Καταστροφή για το μέλλον και την ελπίδα του κόσμου είναι οι ίδιοι οι κεφαλαιοκράτες, που επιστρατεύουν την ισχύ που τους δίνει το σύστημα, για να καθυποτάξουν, στο όνομα της κερδοφορίας τους, τα λαϊκά στρώματα και τώρα απαιτούν να γονατίσουν οι πάντες για να ξεπεραστεί η κρίση. Σε αυτήν την πολιτική δεν μπορεί να υπάρξει κανένας απολύτως συμβιβασμός. Μόνη διέξοδος για τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα, όλους αυτούς που παράγουν τον κοινωνικό πλούτο, είναι η αντίσταση, η αντεπίθεση και η ανατροπή. Αλλιώς, πράγματι, ο γκρεμός δεν είναι μακριά.