ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Κοινό το χτύπημα σ' όλη την Ευρώπη

Κατατέθηκε χτες το νομοσχέδιο - βόμβα για το Ασφαλιστικό, βάζοντας ταφόπλακα σε συντάξεις και Κοινωνική Ασφάλιση. Με ποιο επιχείρημα, όλο το προηγούμενο διάστημα, κυβέρνηση και αστικά ΜΜΕ επιχείρησαν να δικαιολογήσουν αυτή την πρωτοφανή επίθεση; Ούτε λίγο, ούτε πολύ, εκείνο που μας λένε είναι πως η κυβέρνηση είναι αναγκασμένη να κατεδαφίσει την Κοινωνική Ασφάλιση από την «τρόικα» και το δεσμευτικό μνημόνιο. Αθωώνουν, δηλαδή, την κυβέρνηση και την εμφανίζουν σε αντίθεση με την «κακιά» «τρόικα» και το ΔΝΤ.

Ποια είναι, όμως, η πραγματικότητα; Οτι το αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο είναι μια αναγκαία «μεταρρύθμιση» προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου, προκειμένου - μεταξύ άλλων - να ξεμπερδεύει με δικαιώματα και κατακτήσεις της εργατικής τάξης, που αποσπάστηκαν με πολύχρονους αγώνες της εργατικής τάξης και κάτω και από το βάρος του υπαρκτού σοσιαλισμού. Τα μέτρα - λαιμητόμος δεν είναι, άλλωστε, ελληνική πατέντα. Ολο και περισσότερες χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, εντός και εκτός ευρωζώνης, παίρνουν τέτοια μέτρα, στην ίδια ακριβώς λογική με την ελληνική κυβέρνηση. Για παράδειγμα, προχτές οι Γάλλοι εργαζόμενοι σηκώθηκαν στο πόδι, κατά της δικής τους «ασφαλιστικής μεταρρύθμισης», που όμως τόσο πολύ μοιάζει με τη δική μας και προβλέπει: Γενικό όριο συνταξιοδότησης στα 62 χρόνια, παράταση του εργάσιμου βίου στα 41,5, ενώ όσοι απασχολούνται περιστασιακά ή με μειωμένο ωράριο θα δικαιούνται πλήρη σύνταξη στα 67 τους χρόνια μετά το 2018. Θυμίζει κάτι; Επίσης στην ίδια λογική είναι και τα μέτρα που προωθούνται στη Βρετανία.

Είναι ανάγκη του κεφαλαίου, πλέον, να προχωρήσει στην τελειωτική επίθεση προκειμένου να έχουν όσο πιο φτηνή γίνεται την εργατική δύναμη και όσο πιο γρήγορα οι εργαζόμενοι ξεμπερδέψουν με τις αυταπάτες των διαφόρων του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, αλλά και τη στάχτη στα μάτια που ρίχνουν τα αστικά ΜΜΕ, τόσο πιο πολύ θα αντιλαμβάνονται την ανάγκη να χτυπήσουν την πολιτική που γεννάει τέτοια τερατουργήματα στην ίδια τους τη ρίζα...

Η γη στο σφυρί...

Πριν από λίγες μέρες άρθρο της εφημερίδας «International Herald Tribune», προέτρεπε την κυβέρνηση να προχωρήσει στην ενοικίαση νησιών, λιμανιών, πλουτοπαραγωγικών πηγών κ.λπ., ως μέσο για να «ανακάμψει» από την οικονομική κρίση.

Στο ίδιο πνεύμα, χτες στην εφημερίδα «Guardian», δημοσιεύτηκε άρθρο το οποίο ισχυρίζεται πως «τώρα η Ελλάδα διευκολύνει τους πλούσιους και διάσημους να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους, προετοιμάζοντας την πώληση ή προσφορά μακροπρόθεσμης εκμίσθωσης κάποιων από τα 6.000 ηλιόλουστα νησιά σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να αποπληρώσει τα χρέη της. Ο "Guardian" πληροφορήθηκε ότι μια περιοχή στη Μύκονο, ένας από τους κορυφαίους τουριστικούς προορισμούς της Ελλάδας, είναι ένα από τα μέρη προς πώληση. Η περιοχή ανήκει κατά το ένα τρίτο στην κυβέρνηση, η οποία αναζητεί αγοραστή πρόθυμο να ρίξει κεφάλαιο και να αναπτύξει ένα πολυτελές τουριστικό συγκρότημα, σύμφωνα με πηγή κοντά στις διαπραγματεύσεις. Πιθανοί επενδυτές οι οποίοι επίσης αναζητούν ιδιοκτησία στο νησί της Ρόδου, είναι Ρώσοι και Κινέζοι. Επενδυτές και στις δυο χώρες αναζητούν ένα κομμάτι Μεσογείου ως ταξιδιωτικό προορισμό για τους αυξανόμενα εύπορους πληθυσμούς τους».

... και γενικότερο ξεπούλημα

Απάντηση στο δημοσίευμα έδωσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Γ. Πεταλωτής, σημειώνοντας ότι «ο ισχυρισμός ότι η ελληνική κυβέρνηση εμπλέκεται στην πώληση οποιουδήποτε νησιού είναι πλήρως ανακριβής» και ξεκαθάρισε ότι «οι αγοραπωλησίες νησιών που ανήκουν σε ιδιώτες, ούτε κάτι καινούριο είναι ούτε και αποτελεί νέο, στην Ελλάδα ή οπουδήποτε αλλού», ενώ αναφερόμενος στην πώληση γης στη Ρόδο σημειώνει ότι αυτή αφορά «στο πεδίο της ιδιωτικής εμπορικής κτηματομεσιτικής αγοράς».

Εκείνο, βέβαια, που όχι μόνο δε διαψεύδει η κυβέρνηση, αλλά το επιβεβαιώνει με τις πράξεις της, είναι ότι δε χρειάζεται να ξεπουλήσει νησιά και εδάφη, καθώς έχει βγάλει στο σφυρί από την ύδρευση μέχρι τα λιμάνια. Την ίδια στιγμή, δεν είναι πρωτοφανές εκτάσεις γης - φιλέτα σε τουριστικούς προορισμούς να αλλάζουν χρήση και να παραχωρούνται σε επιχειρηματίες προκειμένου να αναπτύξουν μπίζνες. Ετσι κι αλλιώς, από τη στιγμή που υπάρχει ιδιωτική ιδιοκτησία στη γη, θα υπάρχουν και ιδιωτικά νησιά και βουνά και ποτάμια και λίμνες και η κερδοφορία πάνω στη γη θα ανθεί. Σε βάρος, όμως, των λαϊκών στρωμάτων που θα πληρώνουν πανάκριβα όχι απλά για μια στέγη, αλλά ακόμα και για να χαρούν τον ήλιο και τη θάλασσα στην ίδια τους τη χώρα...

Πάλη για φιλολαϊκή διέξοδο

Οσο βαθαίνει η καπιταλιστική κρίση και οξύνονται οι κοινωνικές αντιθέσεις, όσο προχωράει η αντιλαϊκή και αντεργατική λαίλαπα και καταστρέφονται παραγωγικές δυνάμεις, τόσο θα επανέρχεται ξανά και ξανά επιτακτικά στο επίκεντρο της συζήτησης ο δρόμος για φιλολαϊκή διέξοδο από την οικονομική κρίση. Ολο και περισσότερο γίνεται καθαρό ότι ο δρόμος που προβάλλει η κυβέρνηση - έχοντας στο πλευρό της και τα άλλα κόμματα της πλουτοκρατίας, ΝΔ και ΛΑ.Ο.Σ. - είναι ο δρόμος, που συμφέρει τα μονοπώλια, που προετοιμάζει το έδαφος για την επάνοδό τους στην οδό της κερδοφορίας, με όσο το δυνατόν μικρότερες απώλειες. Για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, αυτός ο δρόμος έχει μόνο θυσίες στο βωμό των κερδών του κεφαλαίου.

Η αναιμική ανάκαμψη που προβλέπεται με βάση τις δηλώσεις και των ίδιων των εκπροσώπων ιμπεριαλιστικών οργανισμών θα σηματοδοτήσει νέα, σκληρότερη επίθεση στους εργαζόμενους. Μια επίθεση, που δεν μπορεί να αποκρουστεί από μεμονωμένα αιτήματα ή αποσπασματικές κινητοποιήσεις, ούτε από διαφορετικές προσεγγίσεις ως προς το ποιο «πακέτο» σκληρών μέτρων είναι πιο αποτελεσματικό, οι οποίες αφήνουν στο απυρόβλητο την αιτία της κρίσης. Οποιαδήποτε παραλλαγή αντιμετώπισης της κρίσης δε χτυπάει την αιτία της, δηλαδή την καπιταλιστική ιδιοκτησία και την ταξική εκμετάλλευση, έχει προδιαγεγραμμένη πορεία: Να ανακυκλώσει τα ίδια προβλήματα, να φέρει νέα βάρη στους λαούς και νέα κέρδη, τελικά, για την πλουτοκρατία.

Το ίδιο το γεγονός ότι η οικονομική κρίση είναι κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων και κερδών, είναι κρίση εγγενής του καπιταλιστικού συστήματος, είναι εκείνο που αναδεικνύει ότι η φιλολαϊκή διέξοδος σήμερα ταυτίζεται με την οργάνωση της πάλης για τη Λαϊκή Εξουσία και Λαϊκή Οικονομία. Για να αντιμετωπιστεί η κρίση προς όφελος του λαού, πρέπει να αντιμετωπιστεί η ρίζα της. Ετσι, εκείνο που πρέπει να μπει στο προσκήνιο, ο αποδέκτης στον οποίο πρέπει να καταλήγουν τα βέλη της εργατικής και λαϊκής πάλης, είναι η ίδια η εξουσία των μονοπωλίων, το ποια τάξη έχει στα χέρια της την εξουσία. Οσο η λαϊκή πάλη περιορίζεται εναντίον του ενός ή του άλλου αντιλαϊκού μέτρου, της μιας ή της άλλης αντεργατικής ανατροπής, ακόμα και όταν καταφέρνει να καθυστερήσει κάποια μέτρα, θα είναι καταδικασμένη να ξαναμπεί στον ίδιο φαύλο κύκλο: Από την κρίση στην ανάκαμψη και την κερδοφορία του κεφαλαίου, με αλώβητη την εξουσία των μονοπωλίων να απεργάζεται νέα μέτρα κατά των εργατοϋπαλλήλων και των λαϊκών στρωμάτων. Που σημαίνει ότι πρέπει να υπάρξει ανασύνταξη του λαϊκού κινήματος με αντιμονοπωλιακά - αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα και με στόχο τη διεκδίκηση της εξουσίας, την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων.

Η διέξοδος από την κρίση ταυτίζεται σήμερα με την οργάνωση της πάλης για τη Λαϊκή Εξουσία - Οικονομία. Που σημαίνει ότι κάθε χώρος δουλειάς και κάθε γειτονιά έχει τη δική της συνδικαλιστική, λαϊκή οργάνωση, που ολοκληρώνεται σε κλαδικό, περιφερειακό και πανελλαδικό επίπεδο. Που σημαίνει, ακόμα, ότι παραμερίζονται, ηττώνται με την ψήφο οι δυνάμεις του κυβερνητικού εργοδοτικού συνδικαλισμού και οι συνοδοιπόροι τους από τα άλλα κόμματα, που συνήθως συμμαχούν για να κερδίσουν μια έδρα, για να χτυπήσουν το ταξικό κίνημα, τις δυνάμεις του ΚΚΕ και τις άλλες ριζοσπαστικές δυνάμεις που συνεργάζονται μαζί του.