ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Θολώνουν τα νερά...

Γρηγοριάδης Κώστας

Προκαλεί βάναυσα η κυβέρνηση εργαζόμενους και συνταξιούχους. Χτες, ο υπουργός Απασχόλησης Σ. Τσιτουρίδης εμμέσως πλην σαφώς ανακινεί και πάλι ζήτημα για το ύψος των συντάξεων, το χρόνο συνταξιοδότησης κ.λπ. Πώς αλλιώς, άλλωστε, μπορεί να εκληφθεί η δήλωσή του ότι με τη λεγόμενη μεταρρύθμιση «δε θα πειράξουν προσδοκίες διαμορφωμένες και ορθολογικές...»; Δηλαδή, οι υπόλοιπες «προσδοκίες», τουτέστιν αυτά που περιμένουν οι ασφαλισμένοι σύμφωνα με τα σημερινά ισχύοντα θα πάνε υπέρ μεταρρύθμισης; Και τι σημαίνει «ορθολογικές προσδοκίες»;

Από τα παραπάνω μισόλογα, τα ήξεις αφήξεις του υπουργού, ένα γίνεται καθαρό: Οτι η κυβέρνηση αμφισβητεί τα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων και ετοιμάζεται να πάρει κεφάλια. Και πως αυτές οι μισές και δυσνόητες δηλώσεις έχουν σκοπό, από τη μια να θολώνουν τα νερά και από την άλλη να καλλιεργήσουν το κατάλληλο κλίμα. Το γεγονός ότι δεν τολμούν να μιλήσουν ανοιχτά, είναι απόδειξη ότι σχεδιάζουν επώδυνες ανατροπές.

Γι' αυτό οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να τρέφουν καμιά αυταπάτη. Και στις εκλογές που θα 'ρθουν αλλά και στα συλλαλητήρια και στις απεργιακές κινητοποιήσεις του ΠΑΜΕ, τον Μάρτη, οι εργάτες και οι εργάτριες πρέπει να δώσουν τη δική τους απάντηση.

... και κινδυνολογούν

Τη σκυτάλη από τον υπουργό πήρε ο επικεφαλής της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων για το Ασφαλιστικό, Ν. Αναλυτής, ο οποίος προφήτεψε ότι σε 15 χρόνια το ασφαλιστικό σύστημα θα βρεθεί σε κρίση και ότι μετά από 30 χρόνια δύο εργαζόμενοι θα αντιστοιχούν σε έναν συνταξιούχο.

Βέβαια, για τη φρίκη που βιώνουν εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχοι σήμερα με τα 500 ευρώ σύνταξη και όχι σε 15 ή 30 χρόνια, ούτε ο υπουργός, ούτε ο άνθρωπος του ΣΕΒ είπε τίποτε. Είναι και αυτό δηλωτικό των σχεδίων τους. Σχέδια που καθόλου δε σκοπεύουν να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα των συνταξιούχων, αλλά που αποβλέπουν στο πώς θα αφαιρέσουν και τα ελάχιστα δικαιώματα που έχουν απομείνει σε ορισμένες κατηγορίες ασφαλισμένων.

Βιάζονται να κάνουν «μπίζνες»;

Τόσο καιρό φώναζαν υπέρ των αναδιαρθρώσεων και τώρα που η κυβέρνηση έφερε το νόμο - πλαίσιο στη Βουλή, συνεχίζουν να φωνάζουν γιατί τον βρίσκουν «ασαφή», γιατί... φοβούνται μην τυχόν και κάποια ιδρύματα δεν τον καταλάβουν και δεν προχωρήσει η ιδιωτικοποίηση τόσο γρήγορα όσο θα ήθελαν! Ο λόγος για τους περίπου 1.000 πανεπιστημιακούς, που τάσσονται υπέρ των αναδιαρθρώσεων και που διοργάνωσαν μια ημερίδα για να συζητήσουν το νόμο - πλαίσιο. Στην ημερίδα φαίνεται ότι μαζεύτηκαν περίπου 200 πανεπιστημιακοί και επαναβεβαίωσαν την «πίστη» τους στις αναδιαρθρώσεις, ζητώντας ακόμα περισσότερη αυτοτέλεια και κατάργηση κάθε παρέμβασης τόσο του κράτους, όσο και των φοιτητών στη διοίκηση των ιδρυμάτων. Δηλαδή, όχι μόνο θέλουν να λειτουργούν τα πανεπιστήμια σαν επιχειρήσεις, αλλά και να είναι πλήρως ανεξέλεγκτα.

Και σαν συνέχεια αυτής της λογικής, απαίτησαν για άλλη μια φορά να σταματήσουν οι κινητοποιήσεις και να ανοίξουν τα πανεπιστήμια. Με τέτοιο άγχος που δείχνουν για να ανοίξουν τα πανεπιστήμια και να εφαρμοστεί ο νόμος, βάζουν σε σκέψεις. Μήπως έχουν ήδη έτοιμες συμφωνίες με επιχειρήσεις και βιάζονται μη χάσουν τα χρονοδιαγράμματα και τις ημερομηνίες;

Κραυγές για να καλύψουν τις πομπές

Η αποθέωση του λεγόμενου διαλόγου και της συναίνεσης με τα αρμόδια υπουργεία είναι η βασική πρακτική της συνδικαλιστικής ηγεσίας της Ομοσπονδίας των Γιατρών του ΙΚΑ (ΠΟΣΕΥΠΙΚΑ). Το διατυμπανίζουν άλλωστε στα συνέδριά τους αλλά και σε κάθε ευκαιρία.

Οταν, όμως, στην τελευταία Ολομέλεια της ΠΟΣΕΥΠΙΚΑ οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι της Δημοκρατικής Πανεπιστημονικής Κίνησης Γιατρών (ΔΗΠΑΚ) τους καταλόγισαν ευθύνες για κυβερνητικό συνδικαλισμό, τότε οι συνδικαλιστές της πλειοψηφίας ενοχλήθηκαν σφόδρα και έφτασαν στο σημείο να ανασύρουν μέχρι και χαρακτηρισμούς του εμφυλιοπολεμικού αντικομμουνισμού για να αναγκάσουν - υποτίθεται - τους συνδικαλιστές της ΔΗΠΑΚ να ανακαλέσουν. Ετσι ακούστηκαν χαρακτηρισμοί, όπως «είσαστε φονιάδες», «ματώσατε τον Ελληνικό λαό», «βγάζετε μαχαίρια» κλπ.

Βέβαια δεν ήταν η πρώτη φορά που οι συνδικαλιστές της ΔΗΠΑΚ κατάγγειλαν την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης και τα στηρίγματα του κυβερνητικού συνδικαλισμού, αλλά η ηγεσία της ΠΟΣΕΥΠΙΚΑ δεν κρατά συστηματικά πρακτικά για να φρεσκάρει την κριτική που της ασκείται.

Η εμμονή της ηγεσίας της ΠΟΣΕΥΠΙΚΑ στους εμετικούς χαρακτηρισμούς, ανάγκασε τους εκπροσώπους της ΔΗΠΑΚ να αποχωρήσουν απ' την Ολομέλεια.

Με κραυγές όμως δεν κρύβονται οι πομπές του συμβιβασμού της ηγεσίας της ΠΟΣΕΥΠΙΚΑ με τις πολιτικές των κυβερνήσεων των τελευταίων χρόνων.

Μέρες ευθύνης για όλους

Δέκα ακριβώς μέρες απομένουν μέχρι την Πέμπτη 8 του Μάρτη και τα συλλαλητήρια που διοργανώνουν τα ταξικά συνδικάτα σε όλη τη χώρα με αιχμή τις κλαδικές Συμβάσεις. Πρόκειται για μια πρωτοβουλία, η σημασία και η βαρύτητα της οποίας επιβεβαιώνεται από τις καθημερινές εξελίξεις. Δεν περνάει μέρα που το κεφάλαιο και τα κόμματά του να μην προσθέτουν ένα επιπλέον λιθαράκι στην επίθεσή τους ενάντια στην εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα, είτε αυτή αφορά εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, είτε αφορά στην Υγεία, στην Παιδεία.

Το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα έχει πλούσια πείρα από την επιτυχημένη οργάνωση ανάλογων κινητοποιήσεων, που έχουν αφήσει ανεξίτηλη τη σφραγίδα τους στους εργατικούς αγώνες. Στη βάση αυτής της πείρας και με δεδομένες τις δυσκολίες, οι Ομοσπονδίες, τα Εργατικά Κέντρα και τα συνδικάτα που παλεύουν μέσα από τις γραμμές του ΠΑΜΕ αποφάσισαν την κλιμάκωση της πάλης για το κρίσιμο ζήτημα των κλαδικών Συμβάσεων. Η πρωτοβουλία αυτή αφορά το σύνολο των εργαζομένων και των κλάδων, ιδιαίτερα εκεί όπου έχει υπογραφεί μονοετής Σύμβαση εργασίας και οι διαπραγματεύσεις για τη νέα Σύμβαση βρίσκονται σε εξέλιξη.

Τούτες τις ώρες, κάθε εργαζόμενος πρέπει να σκεφτεί σοβαρά: Πόσο είδε τη ζωή του να αλλάζει προς το καλύτερο, όπως του υπόσχονταν πέρυσι η κυβέρνηση, το ΠΑΣΟΚ και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, όταν θριαμβολογούσαν για τη Σύμβαση των 0,77 ευρώ μεικτά «αύξηση» την ημέρα; Πόσο ωφέλησε τον ίδιο η διατήρηση και η αύξηση της «ανταγωνιστικότητας» των επιχειρήσεων, στο όνομα της οποίας υπογράφτηκαν πέρυσι η ΕΓΣΣΕ και η συντριπτική πλειοψηφία των κλαδικών Συμβάσεων; Πώς αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί η τεράστια αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου, αν όχι από την ένταση της δικής του εκμετάλλευσης, που αύξησε τον παραγόμενο πλούτο, χωρίς ο ίδιος να καρπωθεί το ελάχιστο από αυτόν;

Οι μέρες που απομένουν μέχρι τις 8 του Μάρτη, αλλά και μέχρι την απεργία των ταξικών Συνδικάτων στις 29 του Μάρτη, είναι μέρες ευθύνης για όλους. Για τους συνδικαλιστές και τους εργαζόμενους, που παλεύουν μέσα από το ΠΑΜΕ και που σηκώνουν στις πλάτες τους το βαρύ φορτίο της οργάνωσης της πάλης για τις κλαδικές Συμβάσεις. Για κάθε εργαζόμενο, που ζει καθημερινά το βάσανο της επιβίωσης και αντιλαμβάνεται από πρώτο χέρι ότι ο μισθός και το μεροκάματο δεν του φτάνει ούτε για τα στοιχειώδη, ότι είναι πολλαπλάσια αναντίστοιχος με τον πλούτο που ο ίδιος παράγει με τη δουλιά του.

Οι μέρες που απομένουν φέρνουν μπροστά στις ευθύνες τους και τους συνδικαλιστές και τους εργαζόμενους εκείνους που βλέπουν πως οι σημερινοί συσχετισμοί στο συνδικαλιστικό κίνημα δυσκολεύουν την πάλη για τα πραγματικά συμφέροντα της εργατικής τάξης. Εχουν καθήκον να πάρουν πρωτοβουλίες στο χώρο της δουλιάς τους, να επιβάλουν αγωνιστικές αποφάσεις. Στις 8 του Μάρτη, μπορεί και πρέπει να αντηχήσει μαζικό και αποφασιστικό το μήνυμα της αντίστασης και της διεκδίκησης από τις πλατείες και τους δρόμους όλης της χώρας.