Τα αστικά μέσα ενημέρωσης έπιασαν δουλειά. Οποια πέτρα και να σηκώσουν ανακαλύπτουν σκάνδαλα, όπως ο Κολόμβος την Αμερική. Με περισσή υποκρισία καμώνονται τους έκπληκτους όταν δημοσιεύουν κατηγορίες και καταγγελίες για συντάξεις και επιδόματα «μαϊμού», για γιατρούς που τα «τσεπώνουν» και δίνουν χιλιάδες μέρες αναρρωτικής άδειας, για κυκλώματα που ληστεύουν το ΙΚΑ και άλλα τέτοια. Δε λέμε ότι αυτά δε συμβαίνουν. Ομως, πίσω απ' αυτήν την προπαγάνδα κρύβουν τις αιτίες όλων όσα συμβαίνουν. Μιλάνε για σκάνδαλα χωρίς να λένε ότι οι παροχές - «μαϊμού» και τα κυκλώματα τρέφονται από τις ίδιες τις κυβερνήσεις των ΠΑΣΟΚ και ΝΔ που δίδαξαν τη ρουσφετολογία, κρατώντας σε πολιτική ομηρία χιλιάδες λαϊκών ανθρώπων, προκειμένου να υφαρπάζουν ψήφους, εκμεταλλευόμενοι τα προβλήματα που γεννά η πολιτική τους. Αυτή η πολιτική εξέθρεψε τέτοια φαινόμενα.
Νομίζουν ακόμη τα αστικά ΜΜΕ πως, επειδή ... ανθίζουν ασταμάτητα «συνδικαλιστές» που «παλεύουν» με κάθε τρόπο για την προστασία των εργοδοτικών συμφερόντων, μπορούν με ψέματα και βρώμικη προπαγάνδα να στοχοποιούν και τους τίμιους αγωνιστές. Είναι όμως γελασμένοι και οι «δημοσιογράφοι» και οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ, αν νομίζουν ότι έτσι εύκολα θα σπιλώσουν τους πρωτοπόρους εργάτες και τους κομμουνιστές: γιατί αυτός είναι ο στόχος τους. Να αμαυρώσουν το κύρος και την ηθική υπόσταση του ΚΚΕ, ανήσυχοι από τη δυναμική που δημιουργούν οι δεσμοί του με όλο και πλατύτερα τμήματα της εργατικής τάξης. Δε θέλουν να αναμετρηθούν μαζί του ιδεολογικοπολιτικά, με επιχειρήματα, γιατί έτσι θα ξεμπροστιαστεί και η «αντικειμενικότητά» τους και η «δημοσιογραφία» τους. Γιατί στα δικά τους ρεπορτάζ και τις δικές τους αναλύσεις, δε θα βρει ποτέ ο αναγνώστης - εργάτης ούτε την αιτία ούτε και τη λύση των προβλημάτων του. Θα βρουν μόνο τους εκβιασμούς και το «εφικτό» της πλουτοκρατίας. Αναμενόμενη λοιπόν και η λάσπη του «Εθνους». Απόλυτα ευθυγραμμισμένη με τις υπηρεσίες που προσφέρει στην τάξη των μεγαλοεκδοτών και των εφοπλιστών.
Σκέτη επικοινωνιακή φούσκα είναι ο πολυδιαφημισμένος «άξονας του Νότου για την ανάκαμψη», που επιδιώκει τάχα να δημιουργήσει ο Α. Σαμαράς με τις συναντήσεις που είχε με τους ομοϊδεάτες του πρωθυπουργούς της Ισπανίας και της Πορτογαλίας το περασμένο Σαββατοκύριακο. Ο μόνος άξονας που μπορεί να στηθεί με τις κεντροδεξιές κυβερνήσεις των δύο κρατών της Ιβηρικής χερσονήσου είναι η απαρέγκλιτη εφαρμογή των άγριων μέτρων που συμπιέζουν δραστικά την τιμή της εργατικής δύναμης και εξαθλιώνουν τους λαούς για χάρη της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων. Οι κυβερνήσεις των δύο χωρών έχουν διακριθεί στην επιβολή τέτοιων μέτρων είτε με μνημόνιο (Πορτογαλία) είτε χωρίς μνημόνιο (Ισπανία), ενώ επιδεικνύουν διαρκώς την αποφασιστικότητά τους να λαμβάνουν διαρκώς όποια μέτρα θεωρούν αναγκαία «για να ησυχάσουν οι αγορές». Σε όλα αυτά συμπίπτουν πλήρως με τον πρόεδρο της ΝΔ, όπως επίσης συμφωνούν απόλυτα ότι η ανάκαμψη και η ανάπτυξη θα «πατήσει» πάνω στους μισθούς πείνας και την απόλυτη φτώχεια του λαού, ενώ την ίδια στιγμή θα δίνονται συμπληρωματικά πακέτα ενίσχυσης της ρευστότητας και φοροαπαλλαγών στους επιχειρηματικούς ομίλους. Σε αυτό το τελευταίο είναι που θέλει να ασκηθεί «κοινή πολιτική πίεση στην Ευρώπη» ο Α. Σαμαράς, που ευθύς εξαρχής άλλωστε σε αυτή την κατεύθυνση ήθελε να «επαναδιαπραγματευτεί» το μνημόνιο. Τώρα πια που δεν μπορεί να μιλά για «επαναδιαπραγμάτευση» ή για «εναλλακτική εφαρμογή» του μνημονίου, όπως έκανε στο παρελθόν όταν πρόβαλε ως πρότυπο την Πορτογαλία ή την Ιρλανδία, επιχειρεί να πουλήσει φύκια για μεταξωτές κορδέλες με τη δημιουργία «άξονα του Νότου» και άλλες μπαρούφες. Αυτό που θέλει να πετύχει είναι να καταξιωθεί στα μάτια της πλουτοκρατίας και των εταίρων και δανειστών ως εγγυητής της εφαρμογής της πολιτικής του μνημονίου, έχοντας και ευρωενωσιακούς συμμάχους και φίλους. Πρώτος το αναγνώρισε ο Πορτογάλος πρωθυπουργός, λέγοντάς του «είσαι ο κατάλληλος άνθρωπος, για να κάνει τη δουλειά»...
Δουλειά τους είναι να στηρίζουν το κεφάλαιο σε βάρος των εργαζομένων. Ομως, για να συνεχίσουν το έργο τους, εμφανίζονται ως υπερασπιστές των θυμάτων τους για να τσιμπήσουν ψήφους. Αυτή η διπλή ιδιότητα είναι χαρακτηριστικό των αστικών κομμάτων και των πολιτευτάδων τους.
Εξοχο παράδειγμα αποτελεί το κόμμα «Δημοκρατική Συμμαχία» της κυρίας εφοπλιστού Ντόρα Μπακογιάννη.
Στις 23 Μάρτη ένας βουλευτής του κόμματος αυτού δήλωσε: «Οσα συμβαίνουν στον Οίκο Ναύτου προσβάλλουν την αξιοπρέπεια πολιτών που έχουν με συνέπεια ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις τους, καθ' όλη την πορεία του εργασιακού τους βίου. Ο αρμόδιος υπουργός οφείλει να παρέμβει άμεσα, να βάλει τέλος στις εικόνες ντροπής που εκθέτουν τη χώρα μας διεθνώς και να δώσει λύση σε ένα πρόβλημα που προκαλεί αφάνταστη ταλαιπωρία στους ασφαλισμένους».
Πρόκειται για ρεσιτάλ υποκρισίας καθώς το ίδιο κόμμα, με πρώτη την Μπακογιάννη, βγήκε πρώτο πρώτο για να χτυπήσει την τελευταία απεργία των ναυτεργατών χρησιμοποιώντας ψέματα και συκοφαντίες. Ενα από τα θέματα της απεργίας ήταν και τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο Οίκος Ναύτη, καθώς συρρικνώνεται σε τραγικό επίπεδο η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη των ναυτεργατών.
Η αλήθεια είναι ότι για το κόμμα αυτό και τα άλλα κόμματα καρφί δεν τους καίγεται για τον Οίκο Ναύτη και για τα προβλήματα των εργαζομένων. Το αντίθετο, στηρίζουν το κεφάλαιο του οποίου είναι σάρκα από τη σάρκα του χτυπώντας τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα. Αλλά αξιοποιούν τα λαϊκά προβλήματα για να «πουλήσουν» τάχα φιλολαϊκή ευαισθησία για να χειραγωγήσουν το λαό και να ψηφοθηρίσουν. Να τους πληρώσει ο λαός τσακίζοντάς τους πολιτικά και με την ψήφο.