ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Για την ταξική Πρωτομαγιά

Η φετινή Πρωτομαγιά συναντά τους πολύμηνους απεργιακούς - και όχι μόνον - αγώνες, που, με μπροστάρη το ΠΑΜΕ, δίνει ο εργαζόμενος λαός ενάντια στη σφοδρή αντεργατική και αντιλαϊκή επίθεση που εξαπολύει το κεφάλαιο. Η οργάνωση και ανάπτυξη των αγώνων θα συνεχίσει να περνά μέσα από φωτιά και σίδερο. Τα συνδικάτα, οι συνδικαλιστές, οι εργαζόμενοι που συσπειρώνονται στον ταξικό πόλο του εργατικού κινήματος έδωσαν όλο αυτό το διάστημα σκληρές μάχες για να αποτελέσουν το ζωντανό, χειροπιαστό παράδειγμα, αναδεικνύοντας το δρόμο μέσα από τον οποίο η εργατική τάξη μπορεί να αντιταχθεί και να ανατρέψει την κυριαρχία του κεφαλαίου. Να πραγματώσει το σύνθημα που προκαλεί απέχθεια στους διανοητές και κονδυλοφόρους του καπιταλισμού και μέγιστο τρόμο στους ίδιους τους εκμεταλλευτές: «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη».

Αποκτά τεράστια σημασία η ενίσχυση της ιδεολογικο-πολιτικής παρέμβασης των ταξικών συνδικάτων μέσα στους χώρους δουλειάς. Στην ιδεολογική τρομοκρατία που ασκούν καθημερινά η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, η ΕΕ, το ΔΝΤ, η ΝΔ και ο ΛΑ.Ο.Σ., απαντούν αποκαλύπτοντας το ψευδές των ισχυρισμών τους. Καταδεικνύουν ότι η πολιτική που στηρίζουν, με τον έναν ή άλλο τρόπο, όσοι υπηρετούν τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας έχει βαθιά ταξικό χαρακτήρα. Οτι τα μέτρα που παίρνονται όχι μόνον είναι μόνιμα, αλλά είναι και απόλυτα δίκαια για τις ανάγκες των κεφαλαιοκρατών, την προστασία και αύξηση της κερδοφορίας τους. Είναι αναγκαία για τη στήριξη και διαιώνιση της δικτατορίας της αστικής τάξης σε βάρος της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, για αναπαραγωγή του βάρβαρου καπιταλιστικού συστήματος.

Επίμονα και στοιχειοθετημένα, το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο αναδεικνύει ότι η επίθεση αυτή δεν μπορεί να απαντηθεί διαλέγοντας το λιγότερο κακό. Με ΔΝΤ ή με ΕΕ, με νεοφιλελεύθερους ή σοσιαλδημοκράτες, με «κακούς» ή με «καλούς» εργοδότες, γιατί όλοι αυτοί - ό,τι κουστούμι και να φορέσουν - είναι υπηρέτες της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Επίσης, η επίθεση αυτή δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με μάχες που απλά στοχεύουν σε κάποια οικονομικά αιτήματα, όπως η αύξηση του μεροκάματου. Οι ανάγκες της εργατικής και της λαϊκής οικογένειας αυξάνονται διαρκώς. Αλλο τόσο μειώνεται ο βαθμός και το εύρος ικανοποίησής τους. Οι λαϊκές ανάγκες δε χωρούν στην κυριαρχία των μονοπωλίων. Η υπεράσπιση, διασφάλιση και διεύρυνση κάθε κατάκτησης απαιτεί πολιτικοποίηση των εργατικών αγώνων. Απαιτεί πάλη για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, για την ανάπτυξη που θα είναι υποταγμένη στην ικανοποίηση των διευρυνόμενων λαϊκών αναγκών.

Ηδη, τα αστικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης εντείνουν την παρέμβασή τους για τη συκοφάντηση των αγώνων της εργατικής τάξης. Σ' αυτό το πλαίσιο θα επιχειρήσουν, πιο πολύ από ποτέ, να συγκαλύψουν το ταξικό περιεχόμενο της Πρωτομαγιάς. Στο χέρι μας είναι να δείξουμε ότι για την εργατική τάξη η Πρωτομαγιά δεν είναι ούτε μέρα υποδοχής της άνοιξης, ούτε μέρα των λουλουδιών. Δεν είναι ούτε μέρα ανάπαυλας, ούτε ένας αποστειρωμένος γιορτασμός που αντιμετωπίζει σαν απολίθωμα τους αγώνες της εργατικής τάξης και την ίδια την εργατική τάξη. Στο χέρι μας είναι να αποδώσουμε στους αγώνες και τους αγωνιστές της τάξης μας την τιμή που τους αρμόζει, μέσα από την όξυνση της ταξικής πάλης, την ολόπλευρη (πολιτική, ιδεολογική, οργανωτική) ενίσχυση των αγώνων της εργατικής τάξης, μέσα από την ολοένα αυξανόμενη συμμετοχή πλατιών εργατικών δυνάμεων στην ταξική πάλη.

Παραμύθια για «κοιμισμένους»

Γρηγοριάδης Κώστας

Σε αναζήτηση νέων παραμυθιών, προκειμένου να αποκοιμίζουν όσους θέλουν να αποκοιμηθούν, στην εποχή της βαθιάς καπιταλιστικής βαρβαρότητας, βρίσκονται κυβέρνηση και διαμορφωτές της κοινής γνώμης τον τελευταίο καιρό. Ολους, όμως, τους ξεπέρασε ο Γ. Παπανδρέου, που δε δίστασε να δώσει ...«εθνικοαπελευθερωτικό» μανδύα στα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα που προωθεί η κυβέρνηση από κοινού με ΕΕ και ΔΝΤ. «Ο αγώνας μας σήμερα είναι αγώνας για να ανακτήσουμε ξανά την αυτονομία μας, να ανακτήσουμε ξανά την ελευθερία μας, να μπορέσουμε να απελευθερώσουμε και πάλι την Ελλάδα από την επιτήρηση, στην οποία μας έβαλαν οι δυνάμεις της συντήρησης», διακήρυξε ανερυθρίαστα, ξεπερνώντας σε μαθήματα δημαγωγίας και παραπλάνησης τους προκατόχους του. Πώς, λοιπόν, θα γίνει αυτός ο απελευθερωτικός αγώνας; Πρώτον, «να ακούμε τους πιστωτές μας» και, δεύτερον, να προχωρήσουμε «το πρόγραμμά μας, ένα πρόγραμμα αλλαγών». Τι σημασία έχει αν ο απελευθερωτικός αγώνας οδηγεί στην πιο βαριά σκλαβιά της εργατικής τάξης και τον πιο σκληρό ζυγό του κεφαλαίου; Αυτό που ενδιαφέρει τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση είναι να αποδειχθεί ικανός διαχειριστής, ώστε να περάσει η αντιλαϊκή λαίλαπα. Γνωρίζουν οι διαχειριστές των συμφερόντων της πλουτοκρατίας ότι τα πάντα κρίνονται από το αποτέλεσμα και γι' αυτό δε διστάζουν να χρησιμοποιούν όλα τα μέσα. Σε μερικές μπούρδες παραπάνω θα κολλήσουν; Οι εργαζόμενοι πρέπει να βλέπουν πίσω από αυτές, δηλαδή τον επερχόμενο όλεθρο για τα δικαιώματα και τη ζωή τους.

Το αναπόφευκτο της κρίσης...

Το ΚΚΕ πάντα - αλλά και ιδιαίτερα από τις αρχές της δεκαετίας του '90 - ανοιχτά είχε τοποθετηθεί και είχε ξεκαθαρίσει ότι είναι αυταπάτη να πιστεύει κανείς πως ο καπιταλισμός θα βρίσκεται σε αέναη ανάπτυξη και μάλιστα, ότι θα γίνεται και αναδιανομή του πλούτου με έναν τέτοιο τρόπο που θα αμβλύνονται οι κοινωνικές αδικίες ή ότι το προϊόν αυτής της ανάπτυξης αφορά εξίσου και από κοινού καπιταλιστές και εργαζόμενο λαό.

Μιλούσαμε και μιλάμε για το αναπόφευκτο της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης και προβλέψαμε μάλιστα ότι αυτή θα έρθει σύντομα. Μάλιστα από τις αρχές της δεκαετίας του 2000, λέγαμε ότι η κρίση όπου να' ναι χτυπάει την πόρτα της Ελλάδας. Βέβαια δεν μπορούσε κανείς να ξέρει τον κρίκο, πώς θα εκδηλωθεί, από πού θα ξεκινήσει και πότε θα έρθει, δεν μπορεί να το προσδιορίσει χρονικά, ανέφερε στη χτεσινή συνέντευξη Τύπου η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα.

... και η οργάνωση της πάλης ως το τέλος

Μάλιστα, είχαμε καταλήξει σε δύο σημαντικά συμπεράσματα, συνέχισε η Αλέκα Παπαρήγα.

Το πρώτο συμπέρασμα ήταν ότι το καπιταλιστικό σύστημα δεν μπορεί - και το «δεν μπορεί» και «δεν θέλει» είναι ενιαίο πράγμα - να κάνει τις παραχωρήσεις που έκανε, που αναγκαζόταν ή που ήθελε να κάνει στο παρελθόν και ορισμένες αναγκαστικές παραχωρήσεις, κάτω βεβαίως πάντα από συνθήκες πίεσης και οπωσδήποτε κάτω από την πίεση των κατακτήσεων του Σοσιαλισμού, ιδιαίτερα στον κοινωνικό τομέα, στον τομέα της απασχόλησης, στον τομέα της ασφαλούς διά βίου ζωής ξεκινώντας από τη στέγη, οπωσδήποτε τη δουλειά, 0% η ανεργία στο σοσιαλισμό, κ.λπ. Δεν μπορούσε πια από τη φύση του. Είχαμε, μάλιστα, κατηγορηθεί γι' αυτήν τη θέση, ότι κατά κάποιο τρόπο διαδίδουμε τη μοιρολατρία στο λαό, ενώ, αντίθετα, τον προειδοποιούσαμε με ποιους όρους έπρεπε να αναπτυχθεί η ταξική πάλη και ποια έπρεπε να είναι η κατεύθυνση και η έκβασή της.

Το δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι εάν επέλθει η ανάκαμψη, αυτή θα είναι αναιμική και στην Ελλάδα, και στον υπόλοιπο καπιταλιστικό κόσμο. Εδώ, μάλιστα, και «φωτισμένοι» καπιταλιστές τα λένε αυτά. Και αν επέλθει η ανάκαμψη, όχι μόνο θα είναι αναιμική, ο λαός ομαδικά θα βρεθεί σε μια κόλαση αν περάσουν τα μέτρα, αλλά και ότι αυτή η ανάκαμψη θα προετοιμάσει ένα νέο κύκλο κρίσης ακόμα πιο ισχυρό, ακόμα πιο δύσκολο, ακόμα πιο καταλυτικό. Και το λέμε από τώρα καθαρά: Και στις συνθήκες ανάκαμψης - εάν έρθουν και μπορεί να έρθουν, δεν το αμφισβητούμε αυτό - δεν πρόκειται να έχουμε ανάκαμψη συνολικά στη βιομηχανία. Κάποιοι τομείς μπορεί να αναπτυχθούν, να γίνουν εν μέρει πιο ανταγωνιστικοί, αλλά δεν πρόκειται να αναιρέσουν τη γενική αρνητική πορεία.

Αυτά έχουν σημασία, γιατί οργανώνουμε την πάλη ή στηρίζουμε την πάλη που αναπτύσσεται για τα καθημερινά ζητήματα, αλλά ταυτόχρονα ο νους μας είναι στραμμένος - και εκεί πρέπει να στραφεί και ο νους του ελληνικού λαού - στην πάλη που η τελική της έκβαση θα είναι η ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, η πάλη για την εργατική λαϊκή εξουσία.