ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Η «αναδάσωση» της κυβέρνησης

Παπαγεωργίου Βασίλης

Στις 28 Ιούλη 2005 η δασική περιοχή της Πεντέλης καταστράφηκε από πυρκαγιά. Ο Κ. Καραμανλής έσπευσε τότε να δηλώσει με έμφαση: «Ολες οι δασικές εκτάσεις που κάηκαν κηρύσσονται αναδασωτέες. Αυτό είναι ένα σαφές μήνυμα για όσους απεργάζονται σχέδια κατά της ποιότητας ζωής όλων μας, κατά του περιβάλλοντος. Στη θέση του δάσους που κάηκε θα δημιουργηθεί νέο δάσος».

Τριάντα εφτά μέρες από εκείνη τη δήλωση του πρωθυπουργού και με απόφαση του περιφερειάρχη που δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως (όπως αποκάλυψε ο «Ρ» στις 12/10/2005), φάνηκε καθαρά τι εννοούσε ο πρωθυπουργός. Με εκείνη την απόφαση εξαιρέθηκαν από την αναδάσωση μέχρι και αυτές οι δασικές εκτάσεις «που κατά τη μέρα της πυρκαγιάς δεν έφεραν δασική βλάστηση»! Δηλαδή, αποχαρακτηρίστηκαν εκτάσεις που μπορεί να εκχερσώθηκαν ακόμα και την παραμονή της πυρκαγιάς! Σημειωτέον, δε, ότι: Στις παραπάνω εκτάσεις θα πρέπει να προστεθούν όσες ήδη είχαν γεμίσει αυθαίρετα, όσες βαφτίστηκαν «αγροτικές» με το δασοκτόνο νόμο και όσες φυσικά αποχαρακτηρίστηκαν για λογαριασμό του Αερολιμένα Αθηνών και της «Χόχτιφ».

Την ίδια σχεδόν φράση ο πρωθυπουργός τη διατύπωσε μετά τις πυρκαγιές στην Πάρνηθα μετά την πυρκαγιά του 2007. Λίγες μέρες μετά και πάλι στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, δημοσιεύτηκε αντίστοιχη απόφαση του περιφερειάρχη που εξαιρούσε από την αναδάσωση πάνω από 60 στρέμματα κοντά στις εγκαταστάσεις του καζίνου.

Ολα αυτά είναι - προφανώς - μια ασφαλής ένδειξη για το τι θα ακολουθήσει και με την «αναδάσωση» της Βορειοανατολικής Αττικής που εξαγγέλθηκε χτες από την κυβέρνηση...

Μετά τους εθελοντές έρχονται οι σπόνσορες

«Περήφανος για τους εθελοντές δασοπυροσβέστες της Νέας Πεντέλης» δηλώνει ο εκεί δήμαρχος σε σχετικό δελτίο Τύπου, αφού εξαιτίας της παρέμβασής τους «η φωτιά δεν μπήκε στον οικισμό της Νέας Πεντέλης», ενώ «ήταν και πρωταγωνιστές στη σωτηρία από τη φωτιά του νοσοκομείου Παίδων Πεντέλης». Κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει την προσφορά των χιλιάδων εθελοντών, που λιγότερο ή περισσότερο οργανωμένα έσπευσαν να πάρουν μέρος στην επιχείρηση της πυρόσβεσης, διακινδυνεύοντας ακόμα και τη ζωή τους. Υπάρχουν ωστόσο πλείστα όσα ζητήματα που αναδεικνύονται από τον εθελοντισμό, όταν αυτός γίνεται καραμέλα στο στόμα εκπροσώπων της κεντρικής ή τοπικής εξουσίας, με κίνητρα όχι πάντα τόσο αγνά. Για παράδειγμα, πρέπει να αναλογιστούν οι δημότες και της Νέας Πεντέλης, ότι η οργάνωση και ο ρόλος της εθελοντικής προσφοράς θα μπορούσε να ήταν τελείως διαφορετικός, αν η γη ήταν λαϊκή περιουσία, στην οποία κανένας δε θα είχε δικαίωμα πώλησης και αγοράς, όπως συμβαίνει σήμερα στο πλαίσιο της πολιτικής που υπηρετούν και αναπαράγουν οι εκπρόσωποι του δικομματισμού σε δήμους και νομαρχίες. Δεν είναι καθόλου τυχαίο άλλωστε ότι στο ίδιο δελτίο Τύπου, η δημοτική αρχή Νέας Πεντέλης θεωρεί αναγκαίο να συμπεριλάβει και τις ευχαριστίες της στους ιδιώτες που συνέδραμαν τους εθελοντές. Λέει χαρακτηριστικά: «Τις ατέλειωτες ώρες συνεχούς υπεράνθρωπης προσπάθειας δεν τους έλειψε ούτε στιγμή το νερό και το κολατσιό. Οι επιχειρήσεις "My Market", "3E" και το αρτοποιείο "My baker" πήραν στην ίδια κατεύθυνση αξιοσημείωτες πρωτοβουλίες». Και το δελτίο καταλήγει με ευχαριστίες «στο Νομάρχη Αθηνών κ. Γιάννη Σγουρό» που ήταν παρών και ανταποκρίθηκε «άμεσα σε κάθε αίτημα των εθελοντών». Μετά τους εθελοντές έρχονται οι σπόνσορες. Και δίπλα τους, οι εκπρόσωποι εκείνης της πολιτικής που ανακυκλώνει δάση, εθελοντές, μεγαλοεργοδότες και Τοπική Αυτοδιοίκηση για να δουλεύει ρολόι το σύστημα και να συγκαλύπτονται οι πολιτικές αιτίες της πύρινης λαίλαπας.

«Ανθρώπινα δικαιώματα» αλά ΕΕ

Τον σκότωσε με μια σφαίρα στο πρόσωπο. Ηταν ένοπλος και επέβαινε σε αυτοκίνητο ενώ το θύμα ήταν πεζό και «οπλισμένο» με πυροσβεστήρα. Στη συνέχεια, το αστυνομικό αυτοκίνητο έκανε όπισθεν και πέρασε πάνω από το σώμα του πεσμένου νεαρού. Οι σκηνές σίγουρα θυμίζουν σε όλους μας κάτι. Πρόκειται για τη δολοφονία του 23χρονου Κάρλο Τζουλιάνι, τον Ιούλιο του 2001, από τον, επίσης νεαρό, καραμπινιέρο Μάριο Πλακάνικα, στη Γένοβα στις διαδηλώσεις κατά τη σύνοδο της G8.

Η ιταλική Δικαιοσύνη αθώωσε τον Πλακάνικα επειδή απεφάνθη ότι η μοιραία σφαίρα εξοστρακίστηκε(!) στον ιπτάμενο πυροσβεστήρα που πρόλαβε (θεωρητικώς) να εκτοξεύσει το θύμα! Χτες, αθωώθηκε και από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, όπου προσέφυγε, προφανώς, κυριευμένη από αυταπάτες περί δίκαιης Ευρώπης και άλλων ευχολογίων, η πονεμένη οικογένεια.

Κατά το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, λοιπόν, ο καραμπινιέρος βρισκόταν σε αυτοάμυνα (γιατί απειλούνταν από τον πεζό που θα εκτόξευε προφανώς με δύναμη σούπερμαν έναν πυροσβεστήρα σε κινούμενο αυτοκίνητο) και δεν χρησιμοποίησε «ακραία βία» εναντίον του θύματος. Τώρα, το τι ακριβώς εννοεί ακραία βία το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, εφόσον ο Τζουλιάνι σκοτώθηκε, παραμένει άξιο απορίας. Για τα μάτια του κόσμου, πάντως, επιδικάστηκαν 40.000 ευρώ αποζημίωση στην οικογένειά του και «τραβήχτηκε το αυτί» στην ιταλική κυβέρνηση (και τότε υπό Μπερλουσκόνι) ότι δε «διεξήγαγε ορθώς τη σχετική έρευνα» αφού «χάθηκαν» στοιχεία κλπ. κλπ.

Αυτή είναι η «δικαιοσύνη» της ΕΕ. Αυτός είναι ο τρόπος που αντιλαμβάνεται τα ανθρώπινα δικαιώματα. Είναι τα δικαιώματα του κεφαλαίου, των αστικών κυβερνήσεων που το υπηρετούν και των δυνάμεων καταστολής τους, που βρίσκονται απέναντι σε διαδηλωτές, εργαζομένους, τον οποιονδήποτε αντιταχθεί στις αποφάσεις και στους νόμους του καπιταλισμού, απέναντι στον οποιονδήποτε επιμένει να παλεύει για την μοναδική ρεαλιστική λύση: την ανατροπή του.

Κοινή πλεύση ΣΕΒ - ΓΣΕΕ

Ενόψει της ΔΕΘ, ο ΣΕΒ έσπευσε να δηλώσει και πάλι τις νέες αντεργατικές απαιτήσεις του. Και, όπως ήταν αναμενόμενο, η «εκλεκτή» τάξη των βιομηχάνων απαίτησε παραπέρα μείωση της φορολογίας στα κέρδη τους, μείωση των ασφαλιστικών εισφορών προς τα ασφαλιστικά ταμεία, νέες επιδοτήσεις και ζεστό χρήμα στις επιχειρήσεις, με πρόσχημα την κατάρτιση του προσωπικού τους και, επιπλέον, απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων. Μάλιστα, είναι τέτοια η αλαζονεία τους, που αυτές τις προκλητικές αξιώσεις σε βάρος των εργαζομένων, τον κατάλογο - δεκάλογο του κεφαλαίου τον ονόμασαν και ως «Τα δέκα μέτρα - ανάχωμα στην ανεργία»!

Οι αξιώσεις του κεφαλαίου έχουν τη νομιμοποίηση από την ίδια την κυβέρνηση. Αφού, κάθε νέο πακέτο μέτρων υπέρ της πλουτοκρατίας εμφανίζεται ως πακέτο υπέρ της απασχόλησης, ενώ στην ίδια κατεύθυνση είναι και οι προτάσεις του ΠΑΣΟΚ. Η αλαζονεία των βιομηχάνων και οι προκλητικές τους αξιώσεις έχουν την κάλυψη και της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ. Μια κάλυψη και στήριξη που είναι διαχρονική και πολυεπίπεδη. Δεν είναι τυχαίο ότι οι αξιώσεις τις οποίες διατύπωσε προχτές ο ΣΕΒ κατά ένα μεγάλο μέρος είχαν ήδη περιληφθεί στα «11 σημεία σύγκλισης» τα οποία είχαν συνομολογήσει τον περασμένο Φλεβάρη ΣΕΒ και πλειοψηφία της ΓΣΕΕ. Η υπογραφή των Εθνικών Συλλογικών Συμβάσεων τα τελευταία χρόνια, που οι αυξήσεις τους δεν ξεπερνούν το ένα ευρώ στο μεροκάματο, είναι μια ακόμα έμπρακτη απόδειξη της στήριξης που παρέχει η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ στην κατοχύρωση της κερδοφορίας των επιχειρήσεων.

Το σημαντικότερο είναι όμως η ιδεολογική νομιμοποίηση που παρέχει η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ προς τις αξιώσεις του ΣΕΒ. Και αυτή τη νομιμοποίηση τη δίνει και σήμερα η πλειοψηφία με την επιστολή της προς τον πρωθυπουργό. Γιατί, όσα «αιτήματα» και αν διατυπώνει, όσο και αν στα λόγια καταγγέλλει, πέρα από την υποκρισία αυτών των καταγγελιών, αυτό που στην πραγματικότητα προτείνει ως «διέξοδο» είναι νερό στο μύλο της πλουτοκρατίας. Είναι προτάσεις ανάπτυξης του κεφαλαίου και διεξόδου από την κρίση προς όφελός του. Αυτό κάνει, όταν στην επιστολή της ζητά από την κυβέρνηση τη «σταθεροποίηση του τραπεζικο-πιστωτικού συστήματος», όταν και αυτή απαιτεί «στοχευμένες κρατικές ενισχύσεις τομέων και κλάδων της οικονομίας», όπως ο τουρισμός. Προφανώς, γιατί θεωρεί και αυτή ότι τα 28 δισ. δεν αρκούσαν στους τραπεζίτες. Οτι τα υπερκέρδη των μεγαλοξενοδόχων θέλουν και επιπλέον κρατική ενίσχυση..!

Πυρήνας όλης αυτής της άποψης είναι η αναγνώριση και αποδοχή από την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ της θέσης ότι εργάτες και κεφάλαιο έχουν τα ίδια κοινά συμφέροντα. Οτι είναι και «συν-εταίροι» κατά τα λεγόμενα του προέδρου των βιομηχάνων. Οτι τα συνδικάτα από όργανα ταξικής μάχης στα χέρια των εργαζομένων και προάσπισης των συμφερόντων τους μετατρέπονται από την πλειοψηφία σε ιμάντες του κοινωνικού εταιρισμού, σε κήρυκες της «κοινωνικής ειρήνης», τη στιγμή μάλιστα που το κεφάλαιο έχει εξαπολύσει έναν χωρίς όρια πόλεμο κατά των εργατικών δικαιωμάτων. Και αυτό είναι μια ακόμα πολύτιμη υπηρεσία προς το μεγάλο κεφάλαιο. Να, γιατί η νέα πρόκληση των βιομηχάνων πρέπει να βρει απέναντί της την πιο μαζική ταξική εργατική συσπείρωση. Την πιο οργανωμένη πάλη με βάση τις πραγματικές εργατικές διεκδικήσεις, μαζί με την καταδίκη των κομμάτων του κεφαλαίου, αλλά και της στρατηγικής που με συνέπεια ακολουθεί η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ.