Ορκίζομαι να 'μαι καλός, γενναίος και πειθαρχικός στρατιώτης, να εχτελώ όλες τις διαταγές των ανωτέρων μου, να τηρώ όλες τις διατάξεις του κανονισμού και να κρατώ τα μυστικά του ΔΣΕ.

Ορκίζομαι να 'μαι υπόδειγμα καλής συμπεριφοράς προς το λαό, φορέας και εμψυχωτής στη λαϊκή ενότητα και συμφιλίωση και να αποφεύγω κάθε πράξη που θα με εκθέτει και θα με ατιμάζει, σαν άτομο και σαν μαχητή. Ιδανικό μου έχω τη λεύτερη και ισχυρή δημοκρατική Ελλάδα και την πρόοδο και ευημερία του λαού. Και στην υπηρεσία του ιδανικού μου θέτω το όπλο μου και τη ζωή μου.

Αν ποτέ φανώ επίορκος και από κακή πρόθεση παραβώ τον όρκο μου ας πέσει πάνω μου αμείλικτο το τιμωρό χέρι της πατρίδας και το μίσος και η καταφρόνια του λαού μου»..

Αυτό τον όρκο έδιναν οι μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Για τους σκοπούς και τα ιδανικά, στα οποία ορκίστηκαν, επί τρία ολόκληρα χρόνια πολεμούσαν απ' άκρη σ' άκρη της ελληνικής γης ματώνοντας καθημερινά. Αλλοι έχασαν τη ζωή τους. Αλλοι έμειναν ανάπηροι. Αλλοι βασανίστηκαν για δεκαετίες, γυρνώντας από φυλακή σε φυλακή κι από εξορία σε εξορία. Αλλοι, που γλίτωσαν από το θάνατο του πολέμου, ένιωσαν βαριά την ανάσα του να τους πνίγει στέκοντας ολόρθοι μπρος στις κάννες του εκτελεστικού αποσπάσματος. Αλλοι πάλι υποχρεώθηκαν να ζήσουν στην πολιτική προσφυγιά, χωρίς να έχουν το δικαίωμα να δουν τις οικογένειές τους, τα σπίτια τους, τις πατρογονικές τους εστίες. Αυτός ήταν ο Δημοκρατικός Στρατός, την ίδρυση του οποίου γιορτάζουμε σήμερα, 28 του Οκτώβρη. Αλλά τι ήταν εκείνο που επέβαλε την εμφάνισή του στο προσκήνιο της ιστορίας;

Αμέσως μετά τη Βάρκιζα οι Εγγλέζοι, το αγγλόδουλο καθεστώς και οι μοναρχοφασιστικές οργανώσεις, φτιαγμένες από πρώην συνεργάτες των Γερμανών, ακροδεξιά, αντικομμουνιστικά, φασιστικά στοιχεία, εξαπόλυσαν άγριες διώξεις κατά των ΕΑΜιτών και των κομμουνιστών. Εκ των πραγμάτων λοιπόν η τρομοκρατία έσπρωξε τους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης να πάρουν μέτρα για την προστασία της ίδιας τους της ζωής. Ορισμένοι απ' αυτούς - ιδιαίτερα εκείνοι που αντιλήφθηκαν εγκαίρως ότι ήταν προγραμμένοι και δεν είχαν άλλη επιλογή αυτοπροστασίας - βγήκαν στα βουνά. Αλλοι άοπλοι, άλλοι οπλισμένοι, με όπλα που δεν παρέδωσαν ύστερα από τη συμφωνία της Βάρκιζας, συγκρότησαν ομάδες με κύριο στόχο την αυτοπροστασία τους, την προστασία των οικογενειών τους και των περιουσιών τους αλλά και την προστασία του λαού - στο μέτρο βεβαίως του δυνατού - από τη μανία και το δολοφονικό μίσος των μοναρχοφασιστικών συμμοριών. Οι ομάδες αυτές ήταν γνωστές με τα ονόματα ΟΚΔΑ (Ομάδες Καταδιωκόμενων Δημοκρατικών Αγωνιστών) ή ΟΔΕΚΑ (Ομάδες Δημοκρατικών Ενόπλων Καταδιωκόμενων Αγωνιστών). Τέτοιες ομάδες υπήρχαν: Στα Πιέρια και τον Ολυμπο με επικεφαλής τον Τσικιρτζή, στη Θεσσαλία με επικεφαλής τους Κίσσαβο και Καρτσιώτη, στο Βέρμιο με επικεφαλής τον Ακρίτα, στο Πάικο με επικεφαλής τον Σοφιανό, στην Κεντρική Μακεδονία με επικεφαλής τον Στράτο, στα Χάσια, Βόιο και Γράμμο με επικεφαλής τον Υψηλάντη και τον Γιαννούλη, στο Βίτσι με επικεφαλής τον Κεραυνό, στην Ηπειρο με επικεφαλής τον Αχ. Πετρίτη, στη Ρούμελη με επικεφαλής τον Διαμαντή, στη Δυτική Μακεδονία (Πίνδος) με επικεφαλής τον Λασσάνη κ.ο.κ.

Οι ΟΚΔΑ ή ΟΔΕΚΑ, που στην αρχή ήταν προϊόν της ανάγκης για αυτοπροστασία και της αυθόρμητης αντίδρασης των αγωνιστών ενάντια στην τρομοκρατία, άρχισαν να περνάνε κάτω από τον έλεγχο και την καθοδήγηση του ΚΚΕ μετά τη 12η Ολομέλεια (25- 27 Ιούνη 1945), όπου αποφασίστηκε ότι η απάντηση στη λευκή τρομοκρατία θα ήταν η Μαζική Λαϊκή Αυτοάμυνα ακόμη και με τα ίδια μέσα που ο εχθρός χρησιμοποιούσε.

Το 1946 φάνηκε καθαρά πλέον ότι δεν υπήρχε προοπτική λύσης του ελληνικού ζητήματος με ειρηνικά μέσα. Η μοναρχοφασιστική τρομοκρατία ξεπέρασε κάθε όριο και το δίλημμα για το λαϊκοδημοκρατικό κίνημα ήταν το εξής: `Η θα δεχόταν καρτερικά την εξόντωσή του μέχρις ενός ή θα αντιδρούσε πιο συγκροτημένα και οργανωμένα. Στη βάση αυτών των προοπτικών η 2η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (Φλεβάρης 1946) προσανατόλισε το Κόμμα και το κίνημα και στον ένοπλο αγώνα, μη εγκαταλείποντας όμως και τις ειρηνικές μορφές πάλης. Από το καλοκαίρι, όμως, του 1946 εντάθηκαν οι προσπάθειες του ΚΚΕ για την ενιαιοποίηση των αντάρτικων ομάδων, την ποιοτική αναβάθμιση του αγώνα τους και την αύξηση της δύναμής τους. Το σχετικό σχέδιο προέβλεπε μέχρι το τέλος του 1946 οι ανταρτικές ομάδες να ενιαιοποιηθούν και η δύναμή τους να φτάσει τις 15 - 20 χιλιάδες μαχητές από 4.030 που υπολογιζόταν ότι ήταν τότε (Αύγουστος του '46). Ακόμη λήφθηκαν και μια σειρά από άλλα μέτρα, μεταξύ των οποίων ήταν να ανατεθεί όλη η δουλιά οργάνωσης και ανάπτυξης του αντάρτικου στον Μ. Βαφειάδη, ο οποίος ορίστηκε αρχηγός του και βγήκε στο βουνό τον Αύγουστο του 1946. Τέλος, κλιμάκιο του ΠΓ από τους Γιάννη Ιωαννίδη και Πέτρο Ρούσο βγήκε τον ίδιο μήνα στο εξωτερικό (Γιουγκοσλαβία) με σκοπό την αποκατάσταση στενής επαφής του ελληνικού λαϊκοδημοκρατικού κινήματος και του ΚΚΕ με τους φυσικούς του συμμάχους, τις νεοσύστατες Λαϊκές Δημοκρατίες και την ΕΣΣΔ.

Η ενοποίηση των αντάρτικών ομάδων κάτω από ενιαία στρατιωτική καθοδήγηση πραγματοποιήθηκε μετά από σύσκεψη στις 26-28 του Οκτώβρη στην Τσούκα Αντιχασίων, στην οποία παίρνουν μέρος οι καπεταναίοι Μάρκος, Κίσσαβος (Μπλάνας, ο καπετάνιος της θεσσαλικής I μεραρχίας του ΕΛΑΣ στο τέλος της Κατοχής), Κικίτσας (καπετάνιος Πιερίων από την αρχή του κατοχικού αντάρτικου) και Λασσάνης (πολιτικός της 10ης μεραρχίας του ΕΛΑΣ).

Εκεί αποφασίστηκε η ίδρυση του Γενικού Αρχηγείου στις 28 του Οκτώβρη, που θεωρείται και μέρα ίδρυσης του ΔΣΕ. Τότε εκδόθηκε η υπ' αριθ. 1 διαταγή για τη συγκρότηση του Γενικού Αρχηγείου των ανταρτών...

Η ιστορική διαταγή ίδρυσης του Γενικού Αρχηγείου Ανταρτών έχει ως εξής:

«ΓΕΝΙΚΟ ΑΡΧΗΓΕΙΟ ΑΝΤΑΡΤΩΝ

ΕΠΙΤΕΛΙΚΟ ΓΡΑΦΕΙΟ I

ΑΡΙΘ. ΠΡΩΤ. I

Η στυγνή δίωξη των αγωνιστών και του δημοκρατικού λαού από τον αγγλόδουλο μοναρχοφασισμό και τα όργανά του, που ανάγκασαν χιλιάδες δημοκράτες να βγούνε στα βουνά για να υπερασπίσουν τη ζωή τους, οδήγησε στη σημερινή ανάπτυξη του αντάρτικου κινήματος.

Εχοντας υπόψη ότι είναι ώριμη πια η ανάγκη της δημιουργίας συντονιστικού οργάνου για το συντονισμό και την καθοδήγηση του όλου αντάρτικου αγώνα,

Α π ο φ α σ ί ζ ο υ μ ε

τη δημιουργία του Γενικού Αρχηγείου Ανταρτών, στο οποίο θα υπάγονται τα αρχηγεία Ανταρτών Μακεδονίας, Θεσσαλίας, Ηπείρου, Ρούμελης.

Σταθμός Διοίκησης Γενικού Αρχηγείου

28 Οκτώβρη 1946».

Ο αντάρτικος στρατός με τη διαταγή αριθμός 19 της 27/12/1946 ονομάστηκε «Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας».

Καλώς κάλλιστα αποφάσισε ο υπουργός Παιδείας ότι όσοι αρίστευσαν και το επιθυμούν συνειδητώς οι ίδιοι ως μαθητές, μπορούν να παρελάσουν ως σημαιοφόροι ανεξαρτήτως υπηκοότητας. Στο κάτω κάτω της γραφής το ναζισμό τον πολέμησαν πραγματικά και με το αίμα τους λαοί και πρόσωπα που ανήκαν ανεξαρτήτως υπηκοότητας στη μεγαλύτερη πατρίδα του ανθρώπινου γένους που είναι η ελευθερία αυτή καθαυτή.

Ομως κακώς κάκιστα δεν ανοίγει εδώ και τώρα σε όλα τα μέσα και με όλα τα μέσα μια συζήτηση πολιτική για το πλιάτσικο εναντίον των λαών που επιμένουν να αντιστέκονται στο σύγχρονο ιμπεριαλισμό και τον επιθετικά προσδιορισμένο ως κυρίαρχο παγκοσμίως καπιταλισμό. Δηλαδή, το σημερινό ναζισμό που κρύβεται πίσω από αφόρητους βερμπαλισμούς για «δημοκρατία» τύπου Κοστούνιτσα στη Γιουγκοσλαβία, τύπου Ου-τσε-κά στη γειτονική Αλβανία και τύπου Σημίτη του «Σαμίνα» «αυτή είναι η Ελλάδα» στη ρωμαλέα ευρω-ΝΑΤΟτοκρατούμενη χώρα μας.

Τα πολεμικά και οικονομικά όπλα των εχθρών με τη λεοντή φίλων συμμάχων και συνεταίρων είναι που άλλαξαν στον 21ο αιώνα. Το φρόνημα των αντιστασιακών και τα θύματα των αγώνων έμειναν ίδια.

Ενάμιση χρόνο μετά τους φριχτούς βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ, ούτε μήνα μετά την επιβολή του κ. Κοστούνιτσα στην ηγεσία της Ν. Γιουγκοσλαβίας και οι Σέρβοι συνειδητοποιούν οδυνηρά το τίμημα της συμμετοχής τους στο παιχνιδάκι των βομβαρδισμών τους. Δεν πάγωσαν και δεν πείνασαν τον πρώτο μετά την επιδρομή του ΝΑΤΟ χειμώνα. Στερήθηκαν πολλά, αλλά δε διακυβεύτηκε πέρσι τέτοια εποχή, ούτε για μια στιγμή η επιβίωσή τους.

Φέτος, οι διάδοχοι των παρτιζάνων του αντιναζιστικού αγώνα είδαν σε μια εβδομάδα μετά τον Κοστούνιτσα τις τιμές στα ύψη, το ηλεκτρικό αμφίβολο αν επαρκεί για πάνω από ένα μήνα αλλά... τα ράφια γεμάτα από είδη δυτικής πολυτέλειας. Ουρές για ψωμί. Παγωνιά. Ο ελληνικός λαός τους συμπαραστέκεται εμπράκτως, αφού παγώνει και περιμένει τον φιλάνθρωπο κυβερνήτη κ. Χριστοδουλάκη για να επιζήσει με επιδόματα θέρμανσης, καθώς στην τιτανομαχία δολάριο - ευρώ, σ' αυτό το σύγχρονο έπος του κέρδους 2000, η κόλαση δεν είναι τα βουνά της Πίνδου αλλά τα κρύα σπίτια, τ' ανήλιαγα διαμερίσματα, τα κοντέινερ των σεισμοπλήκτων, τα αποκομμένα νησιά της άγονης γραμμής, οι χαμηλοσυνταξιούχοι της άγονης ψυχής των λαμπρών λογιστηριακών οικονομικών επιτελείων μας.

Εξήντα χρόνια, μετά οι επικυρίαρχοι είναι εδώ και υπό τα όμματά τους και με την άδειά τους γιορτάζουμε μ' ένα μεγάλο «ΝΑΙ αφέντη μου» την επέτειο του ΟΧΙ. Για να φάνε οι Σέρβοι πρέπει να παραδώσουν το Κοσσυφοπέδιο σε μια υπό ίδρυση Μεγάλη Αλβανία. Αυτό αποφάσισαν και ζήτησαν και τη μεσολάβηση Σημίτη οι Ευρωαμερικανοί προχτές στη δήθεν διαβαλκανική διάσκεψη. Θα 'ρθει κι ο κ. Κουκ ο Αγγλος εδώ, κι ενώ εμείς θα ακούμε ότι νοιάζεται για την τρομοκρατία, αυτός θα πιέζει την Ελλάδα να πει στον Κοστούνιτσα να μην κάνει νάζια και ν' αφήσει τους Αλβανούς στο Κόσσοβο ήσυχους κι ανεξάρτητους. Γιατί αλλιώς... Αλλιώς η Τουρκία που συμφωνεί απόλυτα και ενισχύει μια μεγάλη - δυτικό προτεκτοράτο ολόκληρη - Αλβανία έχει ήδη με το μέρος της τη ΝΑΤΟική ηγεσία και στο Αιγαίο ένα πόδι γερό, γκρίζο, αμερικάνικο, βάλει εδώ και κάμποσο καιρό, τώρα πια και με Destined Glory αποδεικτικό.

Αυτή η επέτειος σύντροφοι, πνιγμένη στο αβέβαιο μέλλον μας, μέσα σε τόνους υποκρισίας και απολιτικής συζήτησης περί διαπλοκής γιορτάζεται αφ' εαυτού της διαφορετικά. Το κράτος, η πατρίδα, η θυσία, πωλούνται, ιδιωτικοποιούνται, απαξιώνονται και ξεπουλιούνται με... τσαμπουκά. Για το εθνικώς καλό στην πατρίδα του ΝΑΤΟ και του ευρώ. Γιατί ανησυχείτε; Ακόμη κι οι ιδιοκτήτες, αυτοί οι λίγοι ιδιώτες που θα λυμαίνονται πια το φως, το νερό, το πλοίο, το αεροπλάνο, το λεωφορείο, το βιβλίο, το κρύο, το φαΐ, τη ζέστη, το μυαλό και την ψυχή, με διόδια σ' όλη τη διαδρομή ως την τσέπη τους, και σημαία θα σηκώσουν στα μπαλκόνια και θα μας επιτρέψουν ή και προτρέψουν να βάλουμε στα δικά μας. Ιδιοι είμαστε λοιπόν.

Τι σκοτίζεστε; Αλλαξαν οι καιροί. Δεν υπάρχουν πια ναζί για να πούμε όχι. Τους αφάνισε η παγκοσμιοποίηση. Στους νέους ναζί, η νέα δήθεν εποχή μάς καλεί να πούμε ΝΑΙ. Εμπρός μαζί στον αγώνα, για μια Ευρώπη της τραπεζικής ειρήνης, για ένα ισχυρό ευρώ, για ένα πουκάμισο σινιέ, πανάκριβο λαμπρό, για έναν Μπλερ κι έναν Ντούιζμπεργκ για την αδικημένη τρελή αγελάδα.

Εμπρός για ένα ΝΑΤΟ δυνατό, αμερικανικό, πανίσχυρο και δικαίως φιλοτουρκικώς συμφεροντολογικό, που θα μας πάει ως τον Καύκασο καβάλα σ' έναν ηρωικό πετρελαιαγωγό. Ζήτω το ΝΑΙ. Ναι σε όλα. Τα ΟΧΙ είναι για τους πατριώτες, αντιστασιακούς, κομμουνιστές, τους «αναχρονιστές», που δυστυχώς είναι ακόμη εδώ. Ευτυχώς!