ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Να πληρώσουν ακριβά και «μαζεμένα»

Παπαγεωργίου Βασίλης

Τα ερωτήματα για το νέο ναυτικό έγκλημα είναι αμείλικτα και πελώρια. Ομως αυτό συμβαίνει σε κάθε παρόμοια περίπτωση. Το ζήτημα είναι ότι οι απαντήσεις που δίνουν, τελικά, κυβέρνηση και αρμόδιοι, κινούνται στην κατεύθυνση της συσκότισης, της συγκάλυψης και του κουκουλώματος. Ο κανόνας είναι ότι συνήθως φορτώνουν τις ευθύνες σε κάποια πρόσωπα - εξιλαστήρια θύματα. Ετσι παραμένουν σταθερά στο απυρόβλητο οι δικές τους εγκληματικές ευθύνες, όπως και αυτές του αδηφάγου κεφαλαίου, εξασφαλίζοντας έτσι με μαθηματική ακρίβεια την επανάληψη νέων τραγωδιών και εγκλημάτων.

Ο τρόπος που κινείται ήδη η κυβέρνηση για την απόδοση των ευθυνών για το έγκλημα έξω από την Πάρο, δεν αφήνει περιθώρια αμφιβολιών ότι θα ακολουθήσει την πεπατημένη. Η «γραμμή υπεράσπισης» ήταν εξόφθαλμη κατά τη διάρκεια της χτεσινής μέρας: Ολα ήταν εντάξει με το πλοίο, τα χαρτιά των αρμοδίων υπηρεσιών το πιστοποιούν, η εταιρία έκανε τη δουλιά της και, άρα, ο μόνος ένοχος είναι «ο ανθρώπινος παράγοντας» που έκανε «λάθος».

Αλλά, διάβολε, το έργο το έχουμε ξαναδεί άπειρες φορές. Αν δεν υπάρξει παλλαϊκός ξεσηκωμός, την επόμενη φορά κάποιοι από μας δε θα είναι θεατές, αλλά τραγικοί πρωταγωνιστές και θύματα. Μέχρι πότε, λοιπόν, θα ανεχόμαστε την επαίσχυντη κοροϊδία τους; Είναι καιρός να πληρώσουν ακριβά και «μαζεμένα».

Ζητούνται εξηγήσεις

Το γεγονός είναι πέρα για πέρα υπαρκτό και αδιαμφισβήτητο. Δύο άνδρες του Τμήματος Ασφαλείας Ελευσίνας παρακολουθούσαν προχτές το βράδυ τη συνεδρίαση της Επιτροπής Αγώνα κατά των επεκτάσεων της «Πετρόλα». Είχαν δε την... αφελή θρασύτητα, κάποια στιγμή, να απαιτήσουν την... ενημέρωσή τους, για τις αποφάσεις της σύσκεψης, δηλώνοντας πως εκτελούν εντεταλμένη υπηρεσία, κατόπιν διαταγής του Αστυνόμου Α' κ. Μπαζίκου.

Ολ' αυτά, επαναλαμβάνουμε, είναι πέρα για πέρα υπαρκτά και αδιαμφισβήτητα γεγονότα. Κι επειδή, είμαστε απολύτως σίγουροι πως ό,τι έγινε δεν αποτελεί μια μεμονωμένη πρωτοβουλία του συγκεκριμένου αστυνόμου, αλλά συνέπεια άνωθεν εντολών, περιμένουμε τις εξηγήσεις του υπουργού Δημόσιας Τάξης. Στη βάση ποιων εντολών κινήθηκε ο συγκεκριμένος αξιωματικός; Ποιος ή ποιοι έχουν εκδώσει διαταγές παρακολούθησης των δραστηριοτήτων του μαζικού κινήματος από τα Σώματα Ασφαλείας; Θα πάρει και ποια μέτρα, για τον κολασμό των όποιων υπευθύνων και για το οριστικό και τελεσίδικο ξερίζωμα των απαράδεκτων και βαθιά αντιδημοκρατικών αυτών φαινομένων;

Περιμένουμε...

Θέλει πολλά δισ. ακόμη...

Πάμπολλες φορές ο «Ρ» έχει καταγγείλει την αποικιακού χαρακτήρα σύμβαση του ελληνικού δημοσίου με τη «Χόχτιφ», τη γερμανική εταιρία που ανέλαβε την κατασκευή του. Μια σύμβαση, που βρισκόταν κυριολεκτικά στα πλαίσια μιας λογικής «τα σα μα και τα μα μάσα τα», που 'λεγε κι ένα παλιότερο τραγούδι. Και τώρα, πριν ακόμη το νέο αεροδρόμιο μπει σε λειτουργία, η «Χόχτιφ» θέτει θέμα επαναδιαπραγμάτευσης των όρων της εκμετάλλευσής του. Προς όφελός της, βέβαια...

Απ' όσα, πάντως, βλέπουν το φως της δημοσιότητας, δε θέλει και πολλά... Είτε να επιμηκυνθεί ο χρόνος που θα εκμεταλλεύεται το νέο αεροδρόμιο, πέραν της 25ετίας που προβλέπει η σημερινή ληστρική σύμβαση, είτε να επαναρυθμιστούν οι πόροι του Σπατοσήμου, που κατά 65% απορροφώνται σήμερα από το νέο αεροδρόμιο, είτε να επιμηκυνθεί η ισχύς του Τέλους αυτού (σήμερα, η είσπραξή του προβλέπεται μέχρι το 2015), είτε ένας κάποιος συνδυασμός όλων αυτών, κλπ. Πάντως, έτσι ή αλλιώς, ένα ακόμη σεβαστό ποσό δισεκατομμυρίων να καταλήξει στα θησαυροφυλάκια της γερμανικής πολυεθνικής.

Δυστυχώς, αυτά έχουν οι αποικιακές συμβάσεις. Και κανένας, εκ των κυβερνώντων και όσων άλλων έβαλαν την υπογραφή τους από κάτω, δε δικαιούται ούτε καν την παραμικρή δικαιολογία.

... η «Χόχτιφ»

Κι αν νομίζετε, πως η γερμανική πολυεθνική, απλώς έθεσε αρμοδίως το... αίτημά της και μπορεί η κυβέρνηση - αν έχει την ανάλογη βούληση - να απαντήσει αρνητικά, τότε είστε γελασμένοι. Οι πολυεθνικές έχουν τις δικές τους... μεθόδους προώθησης των στόχων τους. Μεθόδους, που δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια, ιδιαίτερα, όταν τους έχεις αναγνωρίσει και θεσμοθετήσει την ασυδοσία τους.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η «Χόχτιφ», ως αφεντικό του νέου αεροδρομίου για 25 χρόνια, όρισε πολύ υψηλά τέλη απογείωσης, προσγείωσης, κλπ., όπως και ενοικίασης χώρων. Για παράδειγμα, το σχετικό κόστος της «Ολυμπιακής Αεροπορίας» θα δεκαπενταπλασιαστεί σε σύγκριση με το αεροδρόμιο του Ελληνικού, αφού από 1,5 δισεκατομμύριο δραχμές το χρόνο, που καταβάλλει σήμερα, θα ξεπεράσει τα 22 δισ., με τη μετεγκατάστασή της στο νέο αεροδρόμιο.

Τι λέει, άραγε, για όλ' αυτά ο αρμόδιος υπουργός και η κυβέρνηση;

Ενα ταξικό έγκλημα που ξεχείλισε το ποτήρι

(Συνέχεια από τη σελίδα 1)

Οι αστοί, αφέντες και πολιτικοί τους υπηρέτες, βούτηξαν ένα λαό στο πένθος. Δεν έχουν δικαίωμα καν να μιλήσουν για εθνικό πένθος. Δεν πενθούμε μαζί. Οι δικοί μας νεκροί δεν είναι και δικοί τους. Τα αφεντικά της «Μίνωαν» απ' το ναυάγιο βγαίνουν πιο πλούσια. Οι πολιτικοί τους υπάλληλοι βγαίνουν επίσης ενισχυμένοι στο αξιακό σύστημα που δίνουν εξετάσεις. Εκαναν τα πάντα για να οργανώσουν τις συνθήκες του εγκλήματος, κάνουν τα πάντα και για να καλύψουν τους ενόχους και για να πείσουν την εργατική τάξη, το λαό, πως θύτες είναι τα ίδια τα θύματα. Δεν παραβλέπουμε πως υπάρχουν και διάφορες ατομικές ευθύνες. Μα, πριν απ' όλα, υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής, που παράγει με μαθηματική ακρίβεια το έγκλημα. Το άγριο κυνήγι του κέρδους από και για το μεγάλο μονοπωλιακό κεφάλαιο.

Ο πόλεμος των διαφόρων μονοπωλιακών συμφερόντων δε διεξάγεται μόνο στο Χρηματιστήριο. Τα μονοπωλιακά τέρατα, οι εταιρίες τους, χτίζονται καιρό τώρα με έναν και μόνο τρόπο: Την εντατικότητα. Στα πάντα. Από το σαπάκι βαπόρι, που, ενώ θα 'πρεπε από τα 15 του χρόνια να έχει πάει για παλιοσίδερα, φτιασιδωμένο στα 35 του, κουβαλά ακόμα ανυποψίαστους χιλιάδες επιβάτες, ως το ρυθμό πολυβόλου που γίνονται τα δρομολόγια. Χωρίς ανάσα, με 24ωρα στο φουλ τις μηχανές, με πληρώματα που έχουν λιώσει στα πόδια τους, με πληρώματα - να το πούμε κι έτσι - που τα έχουν ξανά και ξανά τσαλακώσει (δεν είναι τυχαίο πως οι όποιες αποκαλύψεις γίνονται τα τελευταία χρόνια για τα σαπάκια γίνονται κατά κύριο λόγο μόνο από μηχανικούς, σαν αποτέλεσμα συγκεκριμένου ταξικού προσανατολισμού που υπάρχει ακόμα στα δυο βασικά συνδικάτα του χώρου). Η μείωση της σύνθεσης στα πληρώματα δεν είναι κάτι αφηρημένο, η μετατροπή των ναυτίλων αξιωματικών σε «μοδίστρες» και γραφιάδες που πιάνεται το χέρι τους να συμπληρώνουν λογιστικά και ξενοδοχειακού τύπου έγγραφα, μαζί με την επιβολή της αντίληψης ότι πάνω στο πλοίο είναι οι εκπρόσωποι του εφοπλιστή με ό,τι αυτό συνεπάγεται, όλα αυτά έχουν πληρωθεί ξανά και ξανά με αίμα.

Απ' όπου κι αν την πιάσεις αυτήν την τραγωδία, σου δείχνει τον ένοχο. Τον ένα και μοναδικό. Το μονοπωλιακό κεφάλαιο. Αυτό, που δεν αρκείται στην εξοντωτική εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης. Θέλει - επιβάλει και στην κρατική μηχανή μια λειτουργία, τέτοια που αναγκαστικά αποκαλύπτει την ταξικότητά της. Οι μηχανισμοί διάσωσης δε λειτούργησαν, όχι γιατί είναι άχρηστοι, αλλά γιατί είναι προγραμματισμένοι να μη λειτουργήσουν. Αυτό το κράτος δε δίνει δεκάρα για την ανθρώπινη ζωή. Με ένα αυθεντικό ταξικό ένστικτο, εφοπλιστές και πολιτικοί τους υπάλληλοι έσπευσαν από τα πρώτα λεπτά της τραγωδίας να μειώσουν το μέγεθός της και να επιτεθούν σφόδρα σ' αυτούς που αναγνώριζαν σαν πραγματικό τους εχθρό: Τους εκπροσώπους του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, που είχαν το θάρρος να δείξουν από την πρώτη στιγμή τον ένοχο.

Αν τα πράγματα αφεθούν ως έχουν, αν οι οικονομικά και πολιτικά κυρίαρχοι κατορθώσουν να πείσουν πως θύτες είναι τα θύματα, η εργατική τάξη, ο λαός μας, θα θρηνήσει, και μάλιστα γρήγορα, κι άλλα θύματα. Κάθε ναυάγιο αντιστοιχεί σε περισσότερα δολάρια για τ' αφεντικά, σε περισσότερα φέρετρα για την εργατική τάξη. Δεν έχουμε δικαίωμα στη σιωπή. Το εργατικό κίνημα, οι ναυτεργάτες πρώτοι σ' αυτήν τη συγκυρία, πρέπει να φέρουν τα πάνω - κάτω. Να δείξουν τον ένοχο κι αυτούς που τον υπηρετούν. Το αίμα δε ζητά τυφλή εκδίκηση. Επιβάλλει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις οργανωμένα και συντονισμένα για μια ριζική ανατροπή.

Πλωτά φέρετρα

Σάπια καράβια,

φέρετρα

τρέχουνε

μες στο κύμα,

ο θάνατος

στην πλώρη τους

ο όλεθρος

στην πρύμα,

μα ο εφοπλιστής

να 'ναι καλά

και να μαζεύει