ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Η αντιλαϊκή επίθεση

Η ευθεία - ολομέτωπη επίθεση που έχει εξαπολύσει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Το εύρος της νέας αυτής σφοδρής επίθεσης απλώνεται και καλύπτει ζωτικές πλευρές των κοινωνικών και οικονομικών σχέσεων, οι οποίες αφορούν τα λαϊκά εισοδήματα, το ασφαλιστικό - συνταξιοδοτικό σύστημα, τις εργασιακές σχέσεις, το φορολογικό σύστημα, τις δημόσιες δαπάνες, νέες ιδιωτικοποιήσεις. Το διακύβευμα, για την εργατική τάξη, τους μικρούς αγρότες, τα μεσαία στρώματα, μεγάλο. Αυτό που έχει τεθεί επί τάπητος και αμφισβητείται, είναι αν τα επόμενα χρόνια θα υπάρχει ή όχι δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση, αν οι εργασιακές σχέσεις διολισθήσουν ακόμα περισσότερο στα σκοτεινά πεδία των ελαστικών μορφών απασχόλησης, αν επιταχυνθούν περαιτέρω οι διαδικασίες ιδιωτικοποίησης της Παιδείας, της Υγείας, της Πρόνοιας.

Αμφισβητούνται εργατικές κατακτήσεις, οι οποίες, μέσα σε συνθήκες κυριαρχίας των καπιταλιστικών παραγωγικών σχέσεων, αποτελούσαν ασπίδα προστασίας των λαϊκών στρωμάτων από την εργοδοτική και κυβερνητική αυθαιρεσία. Τα δημόσια συστήματα Ασφάλισης, Παιδείας, Υγείας, οι σταθερές εργασιακές σχέσεις, έτσι όπως τα γνωρίσαμε στη διάρκεια του πολυτάραχου 20ού αιώνα, χωρίς να αναιρούν στο παραμικρό τα εκμεταλλευτικά στοιχεία του συστήματος, αποτελούσαν όμως λαϊκές κατακτήσεις, άμυνα στην καπιταλιστική επιθετικότητα, ώστε το εργατικό κίνημα να διεκδικήσει από καλύτερες θέσεις τα δικαιώματά του από την καπιταλιστική μεγαλοεργοδοσία. Σήμερα, όλο αυτό το προστατευτικό πλέγμα που είχε κατακτηθεί με πολύ κόπο, πολλές θυσίες και αγώνες, αυτό που οι προηγούμενες γενιές εργατών άφησαν παρακαταθήκη στους νεότερους, στην ουσία δεν υπάρχει, ενώ τώρα απειλούνται και τα τελευταία απομεινάρια του. Εκεί στοχεύει η επίθεση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, η οποία λειτουργεί ως το οπλισμένο χέρι του κεφαλαίου.

Η νέα επίθεση συνοδεύεται με μία πρωτοφανή ένταση της ιδεολογικής τρομοκρατίας. Υποστηρίζει σήμερα η κυβέρνηση ότι είναι αναγκασμένη να πάρει ...δυσάρεστα μέτρα, προκειμένου να αντιμετωπίσει τον εκτροχιασμό των δημοσιονομικών ελλειμμάτων και του χρέους, να ...σώσει τα ασφαλιστικά ταμεία από τη διαφαινόμενη κατάρρευση, να ανορθώσει την τρωθείσα αξιοπιστία της χώρας στις ξένες αγορές, να ανατάξει την ελληνική οικονομία...

Φυσικά, πρόκειται για πελώριο ψέμα. Η επίθεση που ξεδιπλώνεται αυτές τις μέρες δεν είναι ούτε σημερινή, ούτε πρωτόγνωρη. Αντίθετα, αποτελεί κρίκο της αλυσίδας των επιθέσεων που γνωρίσαμε την τελευταία 20ετία. Και η εκδήλωσή της δεν έχει σχέση με τις φάσεις εξέλιξης του ελληνικού καπιταλισμού, καθώς τα ίδια θέματα υπήρχαν στην επικαιρότητα και την εποχή των υψηλών ρυθμών ανάπτυξης, στην περίοδο της ανοδικής φάσης του οικονομικού κύκλου. Το 2001, όταν παρουσιάστηκαν οι προτάσεις Γιαννίτση οι οποίες σηματοδοτούσαν την κατεδάφιση του ασφαλιστικού συστήματος, το ΑΕΠ της χώρας αυξανόταν με ρυθμό 4%, οι επιχειρήσεις θησαύριζαν και ο ελληνικός λαός ληστευόταν με ανάλογου περιεχομένου αναδιαρθρώσεις και τις «ανατιμήσεις» του ευρώ. Πρόκειται, επομένως, για επίθεση, η οποία εξελίσσεται ανεξάρτητα από τη δημοσιονομική θέση της χώρας, ανεξάρτητα από το αν η οικονομία βρίσκεται σε φάση ανόδου ή σε φάση κρίσης.

Στη σημερινή εποχή της λεηλασίας των εργασιακών κατακτήσεων, δεν υπάρχουν ατομικά καταφύγια διάσωσης. Οι εργάτες, είτε θα ενωθούν να παλέψουν από κοινού και να αποτρέψουν την επίθεση και να αντεπιτεθούν, είτε όλοι μαζί θα βυθιστούν στο έρεβος της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Προϋποθέσεις αγωνιστικής ανάτασης υπάρχουν. Η πανελλαδική απεργία στις 17 Δεκέμβρη αποτελεί πλέον εργατικό ορόσημο. Η εργατική τάξη ενωμένη μπορεί να νικήσει.

Σε ρόλο Κασσάνδρας ο υπουργός

Παπαγεωργίου Βασίλης

Το ρόλο «τρομοκράτη» έχει αναλάβει ο υπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων, Α. Λοβέρδος, και δεν περνά μέρα που να μην εξαπολύσει και μία ρουκέτα κινδυνολογίας. Ετσι, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα VETO ο υπουργός, έχοντας μπει για τα καλά στο ρόλο του, δε φείδεται εκφράσεων και απειλών. Με ιαχές του τύπου «ή ταν ή επί τας» απειλεί τους εργαζόμενους πως αν δε δεχτούν τις ανατροπές που σχεδιάζει η κυβέρνηση θα χυθεί «αίμα».

Είναι εύκολο για τον υπουργό να μιλά για «αίμα», μόνο που πρόκειται για το «αίμα» των εργαζομένων. Δεν ακούσαμε όμως να μιλάει με τον ίδιο τρόπο για το «αίμα» των βιομηχάνων, των μεγαλοεπιχειρηματιών, ούτε για το αίμα της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, που λεηλάτησαν τα Ταμεία και ευθύνονται, όπως και η ΝΔ, για την κατάσταση που βιώνουν σήμερα οι συνταξιούχοι και τα Ταμεία. Μάταια πασχίζουν ο υπουργός και η κυβέρνηση να τρομοκρατήσουν τους εργαζόμενους. Οι εργαζόμενοι δεν έχουν τίποτα να δώσουν και τίποτα άλλο να θυσιάσουν. Αρκετά πλήρωσαν όλα τα προηγούμενα χρόνια. Δεν πρόκειται να σκύψουν το κεφάλι και να πούνε «σφάξε με αγά μ' ν' αγιάσω», όπως απαιτεί η κυβέρνηση. Για το μόνο που αξίζει να ματώσουν είναι για να υπερασπίσουν τη δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση και τις συντάξεις που επιχειρεί να ξεθεμελιώσει η κυβέρνηση. Και όχι να γίνουν σφάγια στο θυσιαστήριο της «σταθεροποίησης».

Μια καταγραφή...

Οι απολογητές (και, ταυτόχρονα, σύγχρονοι θεωρητικοί) της αστικής δημοκρατίας, της δικτατορίας δηλαδή των μονοπωλίων, πασχίζουν με κάθε τρόπο να αποκόψουν το σύστημα το οποίο υπερασπίζονται από την οποιαδήποτε μορφή διαχείρισης έχει ταυτιστεί στη συνείδηση του λαού με καραμπινάτα εγκλήματα. Προσπαθώντας να αποθεώσουν το σύστημα της εκμετάλλευσης στη σημερινή του μορφή και να αμαυρώσουν κάθε προοπτική για την ανατροπή του, ανακαλύπτουν «άκρα» και «ολοκληρωτισμούς», τσουβαλιάζοντας το φασισμό με το σοσιαλισμό, σε μιαν άθλια προσπάθεια να συκοφαντήσουν τον δεύτερο. Η μεθόδευση αυτή δεν παίρνει μόνο τη μορφή της ωμής παραχάραξης της Ιστορίας και του άθλιου αντικομμουνισμού, αλλά και του εξευγενισμένου. Οπως ακριβώς γίνεται από τις σελίδες της κυριακάτικης «Αυγής», η οποία απευθύνθηκε σε τρεις προοδευτικούς - κατά την αντίληψή της - ακαδημαϊκούς (Ν. Αλιβιζάτο, Η. Νικολακόπουλο και Κ. Τσουκαλά) για να καταγράψει τις απόψεις τους σχετικά με τον Εμφύλιο και τα όσα αναμασούν σε άλλο τους πόνημα οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι Καλύβας - Μαρατζίδης. Υποτίθεται ότι η «Αυγή» στόχο έχει να προβάλει τη γνώμη των τριών ακαδημαϊκών σαν αντίβαρο στις απόψεις των δυο άλλων ωμών αντικομμουνιστών, οι οποίοι ταυτίζουν στην άθλια προπαγάνδα τους το ναζισμό με τον κομμουνισμό.

... καθόλου αθώα

Η (καθόλου αθώα) καταγραφή που κάνει η «Αυγή», οδηγεί στο εξής συμπέρασμα: Ο κομμουνισμός και ο ναζισμός δεν ταυτίζονται. Αλλά σε σχέση με τη σημερινή «φιλελεύθερη αστική δημοκρατία», είναι και τα δυο συστήματα των άκρων (Αλιβιζάτος), τα οποία σε καμιά περίπτωση δεν υπηρετούν «τον ορθό λόγο, τη συναίνεση και την ανοχή» που εκφράζουν «ο καπιταλισμός, ο φιλελευθερισμός και η δημοκρατία» (Τσουκαλάς). Με άλλα λόγια: Ο σοσιαλισμός και ο ναζισμός είναι εξίσου επικίνδυνα συστήματα για την «αστική δημοκρατία», η οποία έχει όλες τις αρετές και πρέπει να τη διαφυλάξουμε σαν κόρη οφθαλμού. Τι διαφορά, αλήθεια, έχει αυτή η άποψη από το ιδεολογικοπολιτικό υπόβαθρο που οδηγεί τους αισχρούς αντικομμουνιστές να ταυτίζουν τον σοσιαλισμό με το ναζισμό; Ελάχιστη. Ολοι τους άλλωστε πατούν στην ίδια όχθη του ποταμού. Αυτή που έχει για θεό της τα συμφέροντα των μονοπωλίων. Γι' αυτό αποθεώνουν την αστική δημοκρατία και το σύγχρονο αστικό σύστημα πολιτικής διαχείρισης της καπιταλιστικής οικονομίας. Γι' αυτό και προσπαθούν να συκοφαντήσουν το σοσιαλισμό, άλλος ωμά, άλλος καλυμμένα, πάντοτε όμως με τον ίδιο στόχο: Να σηκωθούν αναχώματα στις συνειδήσεις εκείνες που ριζοσπαστικοποιούνται και αντιλαμβάνονται πως ο ναζισμός τους και η αστική δημοκρατία τους, «παιδί» των ίδιων συμφερόντων ήταν, σε διαφορετικές ιστορικές στιγμές. Και πως απέναντι σ' αυτά τα διαφορετικά πρόσωπα του εκμεταλλευτικού συστήματος, ένα μόνο αντίπαλο δέος υπάρχει: Ο σοσιαλισμός, οι κατακτήσεις του, η πείρα που έδωσε στο εργατικό λαϊκό κίνημα και η προοπτική που άνοιξε η πρώτη απόπειρα οικοδόμησής του. Αυτό είναι που τους τρομάζει, αυτό προσπαθούν μάταια να συκοφαντήσουν.