«Η ανακοίνωση της ημερομηνίας των εκλογών από τον κ. Μητσοτάκη συνοδεύτηκε από το γνωστό εκβιαστικό δίλημμα περί "ακυβερνησίας ή σταθερότητας". Είναι το ίδιο δίλημμα που σερβίρεται σε διάφορες εκδοχές και από τα υπόλοιπα κόμματα, γιατί όλοι τους θέλουν να αποσπάσουν τη στήριξη ή ανοχή του λαού σε μια πολιτική που, τελικά, είναι αυτή που συσσωρεύει ακόμη περισσότερη αστάθεια και ανασφάλεια.

Ωστόσο, ο λαός έχει πλέον συσσωρευμένη πείρα. Εχουν δοκιμαστεί οι πάντες και τα πάντα, σε διαδοχικά αντιλαϊκά κυβερνητικά σχήματα που έφτιαξαν η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ, μαζί με άλλα κόμματα "μίας χρήσης".

Σήμερα υπάρχει η δυνατότητα ευρύτερες εργατικές - λαϊκές δυνάμεις να κάνουν το βήμα, ανεξάρτητα από τις επιλογές που έκαναν μέχρι τώρα. Να απορρίψουν τα κάλπικα διλήμματα που θα δυναμώνουν, αλλά και θα μεταλλάσσονται όσο πλησιάζουν οι κάλπες. Να προσέλθουν στις εκλογές με ένα και μόνο κριτήριο: Κανένας από τους δύο και τους πρόθυμους συγκυβερνήτες τους. Οσο πιο αδύναμα τα κόμματα που - με τον έναν ή τον άλλο τρόπο - θα σχηματίσουν την επόμενη αντιλαϊκή κυβέρνηση, όσο πιο ψηλά βρίσκεται το ΚΚΕ, τόσο πιο δυνατός γίνεται ο λαός για να διαμορφώσει πραγματικές θετικές εξελίξεις προς όφελός του».

Οι «τελευταίες πινελιές» στο κοινό αντιλαϊκό πρόγραμμα της όποιας επόμενης κυβέρνησης μπαίνουν το επόμενο διάστημα, αφού έως τις 30 Απρίλη η κυβέρνηση αναμένεται να καταθέσει το Πρόγραμμα Σταθερότητας, ενώ μέσα στον Μάη, ίσως και πριν από τις εκλογές, αναμένεται να κατατεθεί και το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα για την περίοδο 2024 - 2027, στο οποίο θα ενσωματώνονται οι αναθεωρημένοι αντιλαϊκοί δημοσιονομικοί στόχοι για την επόμενη περίοδο.

Στα νέα αυτά μνημόνια διαρκείας, τα οποία συνδέονται και με τον «εθνικό» στόχο της επίτευξης «επενδυτικής βαθμίδας» για την εγχώρια καπιταλιστική οικονομία, έρχονται να μπουν οι ράγες για την επίθεση διαρκείας με την οποία θα έρθει αντιμέτωπος ο λαός από την επόμενη κιόλας μέρα των εκλογών.

Η ατζέντα περιλαμβάνει την «κωδικοποίηση» και επέκταση της αντεργατικής νομοθεσίας, τη δημιουργία του νέου φορέα ακινήτων που θα αναλάβει να «τρέξει» μια ώρα αρχύτερα πλειστηριασμούς και εκβιασμούς σε βάρος των λαϊκών νοικοκυριών, τις «μεταρρυθμίσεις» στην αστική Δικαιοσύνη, ώστε με γρηγορότερους ρυθμούς να υλοποιούνται τα «θέλω» των επιχειρηματικών ομίλων σε βάρος του λαού, τις νέες αντιδραστικές αλλαγές στον τομέα της Πρωτοβάθμιας Υγείας, για να «τρέξει» παραπέρα η εμπορευματοποίηση που σμπαραλιάζει το δημόσιο σύστημα Υγείας και «γεννά ευκαιρίες» για τους επιχειρηματικούς ομίλους. Ενώ στο μενού βρίσκεται και η επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων, με τις «μάχες» ανάμεσα στα διάφορα επιχειρηματικά συμφέροντα για τη μοιρασιά του Ταμείου Ανάκαμψης να δίνουν και να παίρνουν.

Τα ζητήματα αυτά φέρεται να συζητήθηκαν και κατά τη διάρκεια της δεύτερης «μεταπρογραμματικής» αξιολόγησης της ελληνικής οικονομίας (οι συνομιλίες πραγματοποιούνται εξ αποστάσεως), η οποία ολοκληρώνεται σήμερα, με τη σχετική έκθεση να αναμένεται μέσα στον Μάη, εν μέσω προεκλογικής περιόδου.

Στο επίκεντρο των συζητήσεων βρέθηκε μεταξύ άλλων το παραπέρα «τσεκούρι» στα pass της κοροϊδίας που έδωσε τους προηγούμενους μήνες η κυβέρνηση, για να θωρακίσει την «εισπραξιμότητα» των ενεργειακών ομίλων, όπως και συνολικά η πορεία των αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων για την «πράσινη ανάπτυξη» που βυθίζει τον λαό στην ενεργειακή φτώχεια.

Αυτά, με φόντο την επιστροφή σε «πιο σφιχτή» δημοσιονομική πολιτική, ήδη από φέτος, κι ενώ τα σχετικά παζάρια και σε επίπεδο ΕΕ βρίσκονται σε εξέλιξη, με τη μόνη «κοινή συνισταμένη» να είναι η επίθεση στους λαούς.

Η κυβέρνηση κατεβαίνει στις σχετικές διεργασίες με πρόταση για πρωτογενή πλεονάσματα της τάξης του 2% έως το 2027 (από 0,7% του ΑΕΠ το 2023), που σηματοδοτεί συνέχιση της άγριας φοροληστείας του λαού για τα επόμενα χρόνια και παραπέρα περικοπές δαπανών, κοντά στα 3 δισ. Αυτά για τον λαό, την ώρα που στο «τραπέζι» των παζαριών βρίσκεται η δυνατότητα «ευελιξίας» και «εξαιρέσεων» για δαπάνες που θα αφορούν τις πράσινες μπίζνες, αλλά και τις στρατιωτικές δαπάνες για τις ανάγκες των ευρωατλαντικών σχεδιασμών.

Στόχος εδώ είναι η επιστροφή των πρωτογενών πλεονασμάτων και βέβαια η σταδιακή μείωση του κρατικού χρέους, που διογκώθηκε τα τελευταία χρόνια προκειμένου να χρηματοδοτηθούν τα κάθε είδους μέτρα στήριξης στο κεφάλαιο. Αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής ήταν η εκτίναξη του πληθωρισμού, που τώρα πληρώνει ο λαός με τη μεγάλη ακρίβεια και με μέτρα «αποπληθωρισμού» που εκτινάσσουν π.χ. τις δόσεις των στεγαστικών δανείων.