Μπορεί η κυρίαρχη επιλογή του συστήματος στις αυριανές εκλογές να είναι αυτοδυναμία του ΠΑΣΟΚ, αλλά τα σενάρια των κυβερνήσεων συνεργασίας παραμένουν «ζωντανά». Είναι τέτοιο το βάθος της κρίσης και αντίστοιχα η ένταση των αντιλαϊκών μέτρων που πρέπει να ληφθούν για την έξοδο από αυτή, που όλα τα ενδεχόμενα παραμένουν στο τραπέζι, σε πείσμα των αγέρωχων αρνήσεων των ηγεσιών των δύο μεγάλων κομμάτων στο ενδεχόμενο συνεργασίας. Ορισμένοι, πάντως, από τα δύο μεγάλα κόμματα εύχονται το αυριανό αποτέλεσμα να «σπρώξει» σε μια τέτοια κατεύθυνση, να μην υπάρχει δηλαδή αυτοδυναμία. Χαρακτηριστικό, αλλά καθόλου τυχαίο, παράδειγμα ο Γ. Αλογοσκούφης, ο οποίος δήλωσε με νόημα (στον «Αθήνα 9,84») χτες: «Μπορεί το αποτέλεσμα των εκλογών να είναι τέτοιο, που να μας λέει ο ελληνικός λαός "συγκυβερνήστε". Μπορεί. Αν μας το πει ο ελληνικός λαός, θα πρέπει να το σκεφτούμε σοβαρά». Είναι ολοφάνερο ότι ο πρώην τσάρος της οικονομίας γνωρίζει πολύ καλά πως οι «διαρθρωτικές αλλαγές» που προετοιμάζονται το επόμενο διάστημα απαιτούν να βάλουν πλάτη όλες οι πολιτικές δυνάμεις του συστήματος, μαζί με τους κοινωνικούς εταίρους. Οι αυτοδύναμες κυβερνήσεις φαίνεται ότι δεν αρκούν και αυτό το έχουν πει ανοιχτά ορισμένοι από τους επιχειρηματικούς φορείς. Ολα αυτά όμως είναι σενάρια και σχέδια της άρχουσας τάξης που πρέπει να μείνουν στα χαρτιά. Κι αυτό μπορεί να γίνει μόνο αν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ αύριο βουλιάξουν και εκτοξευτεί ταυτόχρονα το ΚΚΕ.

Εκεί στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ μπερδεύουν διαρκώς τον ίσκιο με το μπόι τους και προσπαθούν να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους με κάθε τρόπο, ακόμα και με το να ισχυρίζονται ότι το δημιούργημά τους αποτελεί τον αποκλειστικό αποδέκτη της κριτικής που ασκεί το ΚΚΕ. Το ίδιο επανέλαβε και χτες ο Αλ. Τσίπρας στο δελτίο ειδήσεων του ALPHA, ισχυριζόμενος ότι προεκλογικά «η ηγεσία του ΚΚΕ εξάντλησε τα βέλη της, όχι στη ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ, αλλά στη δύναμη εκείνη που έκανε ουσιαστική αντιπολίτευση», δηλαδή στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Αφήνουμε κατά μέρος την προσπάθεια του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ να «ψηλώσει» στα μάτια του κόσμου αναγορεύοντας εαυτόν σε αποκλειστικό αποδέκτη της κριτικής του ΚΚΕ, αφήνοντας να σέρνεται και η υπόνοια ότι το ΚΚΕ δεν έχει μέτωπο στο δικομματισμό. Στην ουσία του πράγματος: Αυτό που δεν αντέχει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είναι το γεγονός ότι το ΚΚΕ ξεσκεπάζει τον οπορτουνίστικο, σοδιαλδημοκρατικό χαρακτήρα και το πραγματικό περιεχόμενο της «ενότητας» που επαγγέλλεται, δείχνοντας πως κάτω από τα ριζοσπαστικά συνθήματα βρίσκεται μια δύναμη ενσωμάτωσης. Αλλωστε, αυτά τα αντιδικομματικά, τα περί άλλου δρόμου κλπ., που λέει στην προεκλογική περίοδο δεν τα 'λεγε πριν προκηρυχθούν οι εκλογές. Καιροσκοπισμός δηλαδή. Γι' αυτό ζορίζεται ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Επειδή ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι του μόχθου αντιλαμβάνονται από την ίδια τους την πείρα την ορθότητα της κριτικής του ΚΚΕ. Και διαμαρτύρεται όχι μόνο για λογαριασμό δικό του, αλλά και εκ μέρους των δυνάμεων εκείνων που τον θέλουν σαν ανάχωμα στη λαϊκή ριζοσπαστικοποίηση και βλέπουν πως το γλυκό δε δένει, εξαιτίας και της πολιτικής κριτικής που ασκεί το ΚΚΕ.