Ανέδειξε το μέγεθος των ευθυνών της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ που, πιστή στο δόγμα «ό,τι πουν οι εφοπλιστές», έχει μετατρέψει τις ελληνικές θάλασσες σε «πεδίο σφαγής» των μεγαλοκαρχαριών, ενώ προκαλεί φρίκη και μόνο η σκέψη ότι σε αυτό ακριβώς το «πεδίο» μεταφέρονται σε ετήσια βάση κατά μέσο όρο 9 εκατομμύρια ανθρώπινες ψυχές. Αλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι μαζί με τον Π. Σφηνιά επιχειρήθηκε διακαώς από αρκετούς να «κηδευτεί» και το αίτημα για την απόδοση δικαιοσύνης για την ανάδειξη των αιτιών και των υπευθύνων του πολύνεκρου ναυαγίου του «ΣΑΜΙΝΑ». Αυτό γιατί από τις πρώτες κιόλας έρευνες της δικαιοσύνης αναδύθηκε αρκετή δυσοσμία από το κύκλωμα που έχουν στήσει εφοπλιστές - κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, από το «πάρε - δώσε» υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας και αρμοδίων υπηρεσιών του με τις ακτοπλοϊκές εταιρίες, συνολικά από την πολιτική αυτή που έχει αναγάγει την εφοπλιστική εγκληματική ασυδοσία σε ιερό και όσιο.

Ο Π. Σφηνιάς βρέθηκε νεκρός το μεσημέρι της περασμένης Τετάρτης, 29 Νοέμβρη, στο κράσπεδο μπροστά στα γραφεία της εταιρίας MFD της Ακτής Κονδύλη. Με το άκουσμα του θανάτου τού άλλοτε ισχυρού της ακτοπλοΐας βγήκαν στη φόρα οι εσωτερικές διαμάχες ανάμεσα στους μετόχους της MFD, κόντρες που επεκτείνονται και σε κυβερνητικό επίπεδο, ενώ συνδέονται άμεσα συνολικά με τις ανακατατάξεις στις ακτοπλοϊκές συγκοινωνίες. Σε δηλώσεις του ο Γερ. Αγούδημος μίλησε για την - εμφανή άλλωστε - ανοδική πορεία των «Επιχειρήσεων Αττικής» του Π. Παναγόπουλου, εταιρία στην οποία σύμφωνα με τις ίδιες δηλώσεις του εφοπλιστή, προσφέρεται το τελευταίο διάστημα «σκανδαλώδης εύνοια» από μεγάλο τμήμα της κυβέρνησης.

Μια επιπλέον απόδειξη της εσωτερικής και ιδιαίτερα σκληρής κόντρας που είχε ξεσπάσει στα εσωτερικά της εταιρίας, αλλά και τι είδους προβλήματα έρχεται να «λύσει» ο θάνατος του Π. Σφηνιά, αποτελούν δημοσιεύματα που φέρουν την εταιρία σε «νέα πορεία» και πως «κύκλοι των Μινωικών Γραμμών» επισημαίνουν ότι είναι πολύ πιθανόν οι σχέσεις της θυγατρικής εταιρίας, δηλαδή της MFD, με το υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας να πάει θεαματικά προς το καλύτερο... Πάντως, όπως έχει πλέον επιβεβαιωθεί, αφού μέχρι τώρα δεν υπάρχει σχετική διάψευση, ο Π. Σφηνιάς δεχόταν ισχυρές πιέσεις από μεγαλομετόχους να «φύγει από τη μέση», καθώς το όνομά του συνδεδεμένο με το ναυάγιο του «ΕΞΠΡΕΣ ΣΑΜΙΝΑ» αποτελούσε ζημιά για την ανταγωνιστικότητα της εταιρίας, ενώ εξαγριώθηκαν και με ένα...«άνοιγμα» που εμφανίστηκε στην εταιρία, ύψους 20 ως 30 δισ. δραχμών. Επίσης νέο σενάριο που «έσκασε» φέρει αυτούς τους επενδυτές, εκτός των άλλων, να πιέζουν και για πώληση της εταιρίας σε ξένα κεφάλαια. Στη συνάντηση βεβαιωμένα συμμετείχαν οι εξής: Δ. Κοντομηνάς πρόεδρος της «Ιντεραμέρικαν», Δ. Ιωάννου επιχειρηματίας μεγαλομέτοχος του «Ιντερκοντινένταλ», Θ. Βασιλάκης της αεροπορικής εταιρίας «Aegean Airlines» και ιδιοκτήτης ξενοδοχείων, Π. Λασκαρίδης εφοπλιστής μέτοχος του καζίνου Θεσσαλονίκης. Από αυτούς ορισμένοι ήδη έχουν κληθεί να καταθέσουν από το Τμήμα Ανθρωποκτονιών της Ασφάλειας Αττικής που ερευνά την υπόθεση.

Συνάντηση... «μυστήριο» φαίνεται ότι έγινε μεταξύ του Π. Σφηνιά και του Η. Στεφανάκου λίγη ώρα πριν ο εφοπλιστής βρεθεί νεκρός. Ο Η. Στεφανάκος, ένας εκ των πραγματογνωμόνων που έχουν διοριστεί από την Εισαγγελία για να διερευνήσουν τις αιτίες του ναυαγίου του «ΕΞΠΡΕΣ ΣΑΜΙΝΑ», εντοπίστηκε από τη δικηγόρο Α. Στάικου στην είσοδο του κτιρίου, όπου στεγάζονται τα γραφεία της εταιρίας. Ο πραγματογνώμονας επί δύο μέρες δήλωνε ότι ουδέποτε πέρασε το κατώφλι της εταιρίας. Τελικά την Παρασκευή ο Η. Στεφανάκος παραδέχτηκε ότι ήταν στα γραφεία εκείνη την ημέρα, χωρίς να διευκρινίσει γιατί το απέκρυβε. Πάντως πληροφορίες που κυκλοφορούν αναφέρουν ότι τα αποτελέσματα των ερευνών των πραγματογνωμόνων αποδεικνύουν την αναξιοπλοΐα του «ΣΑΜΙΝΑ» και την προσπάθεια της εταιρίας να την καλύψει με πλαστά στοιχεία, όπως αυτά για παράδειγμα που αφορούν τις παχυμετρήσεις των λαμαρινών.

Η επιβίβαση εκατομμυρίων ανθρώπων σε ακτοπλοϊκά πλοία γέρικα, κακοσυντηρημένα και εν πολλοίς επικίνδυνα, όπως άλλωστε φανερώνουν οι απανωτές βλάβες τους, η μετατροπή των ακτοπλοϊκών συγκοινωνιών από κοινωνικό αγαθό και όπλο για την υπεράσπιση της εθνικής άμυνας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας, σε «πεδίο σφαγής» των εφοπλιστών για την αύξηση των υπερκερδών τους, οι 81 νεκροί του «ΕΞΠΡΕΣ ΣΑΜΙΝΑ», προέρχονται από την ίδια μήτρα. Είναι τερατογενέσεις της πολιτικής της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, η οποία αντί να λάβει το «σήμα κινδύνου» που εκπέμπουν αυτές οι εξελίξεις, είναι έτοιμη να δημιουργήσει επιπρόσθετες προϋποθέσεις για νέα πολύνεκρα ναυάγια. Είναι έτοιμη να «τα δώσει όλα» στο εφοπλιστικό κεφάλαιο, μέσω του νέου θεσμικού πλαισίου για την ακτοπλοΐα που προετοιμάζει. Ενα θεσμικό πλαίσιο που είναι κομμένο και ραμμένο σύμφωνα με τις εξωφρενικές αξιώσεις των εφοπλιστών, για πλήρως ανεξέλεγκτη δράση, όπως ακριβώς επιβάλλει ο διαλυτικός Κοινοτικός κανονισμός 3577/92.

Λύση για ανθρώπινες ασφαλείς συγκοινωνίες προς όφελος των εργαζομένων και των νησιών υπάρχει. Είναι το αίτημα που κερδίζει ολοένα έδαφος, για δημόσιο - κοινωνικό έλεγχο στα πλαίσια Εθνικού Οργανισμού Ακτοπλοϊκών Συγκοινωνιών.

Σ' αυτόν τον τόπο τον ηρωικό, που λέγεται Ελλάς των ευρω-ΝΑΤΟ-Βαλκανίων, το τελετουργικό της συμφοράς έπαιζε ανέκαθεν τεράστιο ρόλο, ενίοτε και με απολύτως διαστρεβλωμένη την υπόθεση του έργου. Στ' αρχαία χρόνια, η πολιτεία των Αθηναίων έβαζε στην πρώτη σειρά της μάχης τους ίδιους τους μεγαλοχορηγούς του πολέμου της και στην τελευταία τους πτωχούς, τους περίοικους με τα μειωμένα πολιτικά δικαιώματα, το λαουτσίκο, που συνωθούνταν με ψωμί και σκόρδο, στο λιοπύρι για να στηρίξει ή να γκρεμίσει τραγικούς ποιητές κι αθάνατους κωμωδούς.

Το σκεπτικό ήταν απολύτως κυνικό και πολύ κοντά στη δημοκρατική προσέγγιση της κοινωνικής ζωής. Οι χορηγοί ήταν αυτοί που είχαν τα πολλά να χάσουν. Κτήματα, λεφτά, κύρος, εξουσία, την ίδια την υπεραξία της ζωής τους, πριν από την ίδια τους τη ζωή. Ετσι, και ο λαός κατέβαινε στη μάχη, που συχνότατα δεν τον αφορούσε, με το αίσθημα της εξισωτικής ισορροπίας προ του κινδύνου, αλλά και οι πλούσιοι αποκτούσαν έναν τεχνητό, αλλά απολύτως αποτελεσματικό ηρωισμό. Οι επιζώντες, δε, διαιώνιζαν τα προνόμια της τάξης τους με τη διευκόλυνση που τους παρείχε η αχλή του μύθου του καπνισμένου στα πεδία των μαχών νικητή.

Η ενδοστρατιωτική και ιεραρχικώς καλοσχηματισμένη πάλη των τάξεων ανά τους αιώνες ίσως να είναι χρήσιμο πεδίο διδακτορικών διατριβών για τους φιλοσοφικώς και πολιτικώς καταρτισμένους επαναστάτες στρατηγούς του 21ου (και των επομένων) αιώνα.

Αυτό που με συγκλονίζει και με εξεγείρει, μετά από κάθε μεγάλη τραγωδία κι ως τέτοια επιτρέψτε μου, σύντροφοι, να θεωρώ υποκειμενικώς μόνον την απώλεια της ζωής από πόλεμο, πείνα, φτώχεια, λοιμό, λιμό, σεισμό και καταποντισμό, είναι η οριοθέτηση της παρτίδας στα θεόστενα σύνορα των συμφερόντων της άρχουσας τάξης.

Με οργίζει η ανιστόρητη και ακαλλιέργητη συμβολοποίηση των αποτυχόντων «στρατηγών της μάχης των συμφερόντων», που υπάρχουν ή εφευρίσκονται ακόμη κι ύστερα από μια φυσική λεγόμενη καταστροφή. Η έντεχνη ηρωική θυματοποίηση παράγει εκείνο το απαραίτητο ταξικό μελό, που υποχρεώνει τους πελταστές να θρηνούν για τον ένα διακεκριμένο νεκρό περισσότερο κι από το θάνατο του διπλανού όμοιού τους. Οποιος έχει θάψει φίλο ή συγγενή και χρειάστηκε στις μέρες μας να διαλέξει φέρετρο από μαόνι, καρυδιά ή σανίδα, χορωδία ή ψαλτάδες στην κηδεία και πλήρη ή μισό φωτισμό στην εκκλησία, ξέρει καλά τι θέαμα συνόδεψε τον αυτόχειρα Σφηνιά στην παραλία με τις μπουρούδες, έστω κι ερήμην του, με πρωτοβουλία έστω των επιζησάντων εταίρων του.

Η μυθολογία «του τάφου με θέα», όπως η πλαστογραφημένη δημοκρατία της αναγωγής του αθροίσματος των προσωπικών χρηματοκιβωτίων των ολίγων σε εθνικό πλούτο και εθνική περιουσία είναι η σύγχρονη προχειρογραφή της ιστορίας των ΜΜΕ, που συγγράφεται, αναλίσκεται και ακυρώνεται μέσα σ' ένα 24ωρο.

Ομως, κάθε τέτοια θανατηφόρα και θνησιγενής συνάμα τελετή δεν μπορεί να συντελεστεί, χωρίς πλήθος, χωρίς τον «πατριωτισμό της εταιρίας», τον και corporate patriotism αποκαλούμενο. Ακόμη και για το μέγα τηλεοπτικό πλήθος, χρειάζεται ένα άλλο να περπατά μπροστά στα μάτια του, για να εξαναγκάζει σε επίπλαστη συμμετοχή σ' ένα πένθος, που δεν ταιριάζει σε καμιά Ηλέκτρα, αλλά το δικαιούται μόνο μία, όπως και την προτομή της ουσιαστικής αντίστασης...

Οταν ο επικοινωνιακός πολιτισμός της εποχής μας φτάνει στο σημείο της υβριστικής μεγαλοστομίας να εξισώνει τον ...ηρωισμό του θανάτου της δεδομένης επιχειρηματικής μοναξιάς - its' lonely at the top, είναι μοναχικά στην κορυφή δογματίζουν οι χολιγουντιανοί «τραγικοί» - με τον αδόκητο, αλλά άτυχο και εξ ανθρωπίνου λάθους χαμό επιβατών και ναυτεργατών (με τη σημειολογική επισήμανση, μάλιστα, ότι ο πρώτος είναι από πλευράς εθνικού κόστους «βαρύτερος»), τότε, η πολιτισμική βαρβαρότητα επικυριαρχεί. Απ' την άλλη, φέρνει ακόμη και τα παιδιά του νεκρού στην άδικη κι αντιανθρώπινη θέση υποχρεωτικών εξουσιαστών, που δεν κλαίνε καν για τον γονιό, αλλά για το ηρωικό επιχειρηματικό θεριό, που ορφάνεψε την πατρίδα πάνω απ' τους ίδιους. Σε τέτοιες τελετές, ενταφιάζονται, σύντροφοι, τόσες πολλές αξίες που δίνουν περιεχόμενο στην ίδια την ελεύθερη ζωή, ώστε ο κίνδυνος να επιζεί.